doradztwo-finansowe.doc

DORADZTWO INWESTYCYJNE

Zadania doradcy finansowego:

·         Współpraca w kontaktach pomiędzy zarządem a właścicielem w zakresie pomocy w opracowaniu strategii rozwoju spółki

·         Wsparcie w ustaleniu optymalnej struktury finansowania spółki oraz w wyborze możliwych źródeł finansowania

·         Wycena spółek

·         Wsparcie przy sporządzaniu planów i prognoz finansowych

·         Doradztwo podatkowe

·         Usługi z zakresu pośrednictwa finansowego

·         Wsparcie w zakresie raportowania finansowego

·         Kalkulacja spodziewanych kosztów przeprowadzenia oferty, sporządzenie harmonogramu wejścia na giełdę itp.

Obszary doradztwa można opisać następująco:

·         Udzielenie informacji, porad specjalistycznych (konsulting na różnych poziomach zarządzania, konsulting finansowy, konsulting prawny, menadżerski)

·         Opracowanie i obróbka danych uzyskanych lub już posiadanych

·         Dokonanie czynności o charakterze diagnostycznym, sporządzenie obiektywnych raportów analiz

·         Objaśnienie istoty i stanu rzecz (analizowanie i interpretacja aktów prawnych, wyjaśnienie istoty różnych zjawisk gospodarczych, itp.)

·         Pomoc klientom w zrozumieniu wydanej opinii (np. audytu wydanego prze biegłego rewidenta)

Doradztwo finansowe w praktyce przyjmuje różne formy, najprostszą z nich jest udzielenie rad, opiniowanie zgłaszanych propozycji, dokonywanie analiz finansowych, interpretacja ich wyników, a następnie pomoc we wdrażaniu przyjętego rozwiązania.  Np. ubieganie się o kredyt krótkoterminowy. Pomoc w przygotowaniu wniosku kredytowego wraz z załącznikami, dalsze prace, bieżąca kontrola wydatkowania środków kredytowych

Konsulting finansowy jest typową usługą  doradczą niezbędną w podejmowaniu racjonalnych decyzji w działalności gospodarczej lub na rynku pieniężnym  czy kapitałowym

Podstawowym celem każdego działania doradczego jest okazanie  pomocy klientowi w osiągnięciu jego celów.

Obszary zastosowania konsultingu finansowego:

·         Doradztwo finansowe w działalności przedsiębiorstw:

o        Ocena zamierzonych inwestycyjnych

o        Ocena wiarygodności kredytowej klienta

o        Instrumenty finansowe rynku kapitałowego

·         Doradztwo finansowe w działalności operacyjnej i inwestycyjnej banku

·         Zastosowanie doradztwa w różnych obszarach działalności podmiotów gospodarczych

o        Planowanie finansowe

Potencjalni beneficjenci usług konsultingowych i doradczych:

·         Instytucje międzynarodowe

·         Instytucje centralne (rządowe)

·         Instytucje samorządowe

·         Instytucje bankowe, para bankowe i pozabankowe (np. ubezpieczyciele)

·         Korporacje

·         Małe i średnie przedsiębiorstwa

·         Gospodarstwa domowe (klienci indywidualni)

Ryzyko inwestycyjne i metody jego ograniczania

Ryzyko działalności przedsiębiorstwa - aspekty teoretyczne

·         ryzyko kursów walutowych,

·         ryzyko stopy procentowej,

·         ryzyko płynności,

·         ryzyko cen akcji i towarów

Ryzyko działalności – aspekty teoretyczne

W tradycyjnym sposobie myślenia ryzyko jest czynnikiem negatywnym, który niesie z sobą straty i zagrożenia. Jednak nowoczesne podejście do ryzyka uwypukla jego pozytywne strony;

Dzięki takiemu podejściu do ryzyka wykształciła się dziedzina wiedzy o nazwie zarządzanie ryzykiem przedsiębiorstwa (Enterprise Risk Management), która identyfikuje zagrożone obszary działalności i stara się przeciwdziałać

Zarządzanie ryzykiem może prowadzić nie tylko do ograniczenia ryzyka, ale również do wzrostu wartości przedsiębiorstwa.

W dużej mierze istnienie instrumentów zabezpieczających zawdzięczamy laureatom Nagrody Nobla;

Obok ekonomistów badających asymetrię informacji na rynku watro zwrócić uwagę na prace Michaela Spence, George’a Akerlofa i Josepha Stiglitza, a także na badania poświęcone ryzyku i niepewności Kennetha Arrowa.

Kenneth Arrow

·         W 1972 otrzymał Nagrodę Nobla (wraz z Johnem Hicksem). Komitet Noblowski przyznał ją za pionierski wkład do teorii równowagi ogólnej i teorii dobrobytu.

·         Arrow znany jest również z badań dotyczących ryzyka i ekonomii niepewności, teorii podejmowania decyzji, teorii wzrostu gospodarczego, produkcji i postępu technicznego oraz roli dużych organizacji w społeczeństwie

W 2001 roku nagrodą został uhonorowany George Akerlof. Nagrodę otrzymali również Michael Spence i Joseph Stiglitz.

·         Wszyscy trzej ekonomiści zostali docenieni za analizę rynków z asymetrią informacji.

·         Michael Spence badał transakcje rynkowe zachodzące w warunkach asymetrii informacji, Joseph Stiglitz analizował zaś zjawisko pokusy nadużycia (moral hazard), które pojawia się w warunkach niepełnej informacji pomiędzy stronami transakcji.

W badaniach nad teorią znaczące są nazwiska Harry’ego Markowtza, Jamesa Tobina i Williama Sharpe’a.

James Tobin

·         został uhonorowany w 1981 roku za analizę rynków finansowych i ich związków z decyzjami w zakresie wydatków, z bezrobociem, produkcją i cenami. Na koncie jego osiągnięć naukowych jest też teoria popytu na pieniądz, a także prace poświęcone relacji między wartością przedsiębiorstwa a wartością kapitału, którym ono dysponuje.

·         Uważany za twórcę teorii portfela - Harry Markowitz - został laureatem nagrody w 1 990 roku. Wraz z nim nagrodę za pionierskie prace z ekonomii finansowej odebrali: Merton Miller i William Sharpe.

Merton Miller znany jest też ze współpracy z Franco Modiglianim i twierdzenia, które sformułowali, a które dotyczyło finansowania rozwoju przedsiębiorstwa.

William Sharpe znany jest z teorii jednowskaźnikowego modelu portfela oraz modelu portfela CAPM (Capital Asset Pricing Model).

Transakcje pochodne to obszar badań Fischera Blacka, Roberta Mertona i Myrona Scholesa.

Robert Engle

·         Bardzo duże znaczenie dla teorii i praktyki mają badania Roberta Engle. Opracował on metody analizy ekonomicznych szeregów czasowych o niejednakowej zmienności w czasie (model ARCH).

·         Model ARCH (autoregressive conditional heteroskedasticity) został wynaleziony przez Roberta Engle podczas jego pobytu w London School of Economics w 1979 roku.

·         Engle w pozycji Risk and Volatility: Econometric Models and Financial Practise, przyznał, że centralnym paradygmatem finansów jest konieczność ponoszenia ryzyka aby uzyskiwać korzyści, jednakże nie każde ryzyko jest jednakowo nagradzane.

·         Robert Engle dostrzegł problem, który występował w teorii portfela Harry’ego Markowitza. Polegał on na przyjęciu danych historycznych, które wrażliwe były na zmianę okresu uwzględnionego do obliczenia odchylenia standardowego. Rozwiązaniem tego problemu był model ARCH .

Wkład do praktyki

·         Powstały spółki, które swe korzenie wywodzą z działalności naukowej Lawrence’a Kleina, którego wkład przyczynił się do powstania spółki Global Insight, Williama Sharpe’a, który utworzył własną firmę Financial Engines, czy też fundusz hedgingowy Long-Therm Capital Management Roberta Mertona i Myrona Scholesa.

·         Lawrence Klein stworzył The Wharton Econometric Forecasting Associates (WEFA). W roku 1987 nastąpiło połączenie WEFA oraz instytucji Chase Econometrics, zależnej od banku Chase Manhattan Bank. Kolejna fuzja nastąpiła w 2001 roku, kiedy WEFA połączyła się z Data Resources, Inc (DRI). Powstała spółka nosi nazwę Global Insight i zajmuje się analizą rynku oraz oceną ryzyka w ponad 200 krajach

Obszary związane z ryzykiem przedsiębiorstwa

·         budowa optymalnego portfela,

·         ograniczanie ryzyka za pomocą transakcji pochodnych,

·         asymetria informacji.

Budowa optymalnego portfela

·         Sposobem ograniczenia ryzyka, na który wskazywał już Kenneth Arrow, jest sprzedaż akcji przedsiębiorstwa. W ten sposób właściciele przedsiębiorstwa dzielą się zarówno zyskami jaki ryzykiem poniesienia straty. Jednakże samo posiadanie akcji wiąże się z ryzykiem zmiany jej wartości.

·         Jednym z ważniejszych tematów badanych przez naukowców było poszukiwanie takich proporcji pomiędzy bardziej i mniej ryzykownymi aktywami, aby stopa zwrotu była najwyższa, a ryzyko jak najniższe.

·         Ograniczenie ryzyka możliwe jest poprzez zgrupowanie akcji. Badania w tym zakresie prowadzili: Harry Markowitz, James Tobin i Myron Scholes.

Pierwszym ekonomistą, który zbudował model portfela był Harry Markowitz. Jego wkład do teorii portfela opiera się na artykule Porfolio Selection opublikowanym w Journal of Finance” w 1952 roku oraz książce zatytułowanej Portfolio Selection: Efficient Diversification of Investments, po raz pierwszy opublikowanej w 1959 roku. Jako miarę ryzyka przyjął on odchylenie standardowe możliwych dochodów. Oczekiwany zysk w tym modelu mierzony jest stopą zwrotu.

W 1958 roku James Tobin przedstawił model, który uwzględniał instrumenty wolne od ryzyka, jakimi są bony skarbowe czy niektóre obligacje skarbowe. W modelu zastosował on stopę zwrotu inwestycji wolnej od ryzyka (najczęściej przyjmuje się stopę rentowności bonów skarbowych lub stopę rynku międzybankowego).

Zagadnienie inwestycji z uwzględnieniem instrumentów wolnych od ryzyka można traktować jako problem tworzenia modelu dwuskładnikowego, w którym jednym składnikiem jest portfel akcji (portfel instrumentów ryzykownych), a drugim instrumenty wolne od ryzyka

Poszczególne akcje tworzą pary, które są dodatnio lub ujemnie skorelowane. Korelacja ta pokazuje czy stopy zwrotu akcji jednej spółki mają wpływ na stopy zwrotu drugiej.

Metoda ta jest bardzo skomplikowana i wymaga analizy tylu wariancji i stóp zwrotu, ile jest notowanych akcji różnych spółek oraz analizy bardzo dużej ilości par akcji.

Jako wady tego modelu wyróżnia się uwzględnianie historycznych danych kursów i wrażliwość na zmiany okresów branych pod uwagę w analizie.

Za jednego z architektów teorii portfela uważany jest William Sharpe. Już w swojej pracy doktorskiej badał zależność pomiędzy ryzykiem inwestowania a zwrotem z inwestycji.

Jest on twórcą jednoindeksowego modelu portfela. W modelu tym zachowanie akcji na giełdzie jest opisane za pomocą współczynnika, który odnosi się do zachowania całej giełdy. Większość z akcji zachowuje się w taki sam sposób, w jaki zachowuje się giełda. Odkryciem Sharpe’a było to, że niektóre akcje rosną i spadają szybciej niż giełda, a niektóre wolniej.

Model Sharpe’a był punktem wyjścia do modelu CAPM (Capital Asset Pricing Model).

Model ten jest nazywany modelem wyceny aktywów kapitałowych.

Jego twórcami są: William Sharpe, John Lintner, Jan Mossin i Jack Treynor.

Założenia modelu:

·         inwestorzy przy podejmowaniu decyzji kierują się oczekiwaną stopą zwrotu i ryzykiem inwestycji,

·         akcje i instrumenty finans są doskonale podzielne, co oznacza, że można kupić część pojedynczej akcji,

·         istnieje jedna stopa wolna od ryzyka, przy której można zaciągać pożyczki i udzielać pożyczek,

·         pomija się podatki i koszty transakcji,

·         wszyscy inwestorzy podejmują decyzje na ten sam okres,

·         wszystkie informacje są natychmiast dostępne dla wszystkich inwestorów,

·         inwestorzy mają jednorodne oczekiwania, co oznacza, że ich oszacowania oczekiwanych stóp zwrotu, ryzyka i korelacji są takie same.

·         pomija się podatki i koszty transakcji,

·         wszyscy inwestorzy podejmują decyzje na ten sam okres,

·         wszystkie informacje są natychmiast dostępne dla wszystkich inwestorów,

·         inwestorzy mają jednorodne oczekiwania, co oznacza, że ich ...