Juliette Benzoni - Marianna i Kurier Cesarza .04.pdf - powieści - Dark_Elf

Marianna Kurier

Cesarza

JULIETTE BENZONI

W tej

czerwonej

Wenecji...

Wiosna we Florencji

Przypatrując się opromienionej słońcem Florencji, rozpo-

startej w zagłębieniu wzgórza o delikatnym odcieniu szarej

zieleni, Marianna zastanawiała się, dlaczego to miasto fascy-

nowało ją i odpychało zarazem. Choć z miejsca, w którym

stała, mogła zobaczyć tylko jego część, położoną pomiędzy

czarnym pędem cyprysu a pęczniejącą kępą różowych drzew

laurowych, ów fragmencik miasta gromadził piękno w spo-

sób przypominający skąpca układającego w stos złoto: nie-

ważne jak, oby jak najwięcej!

W tyle, za długim jasnym kosmykiem rzeki Arno, ujarz-

mionej mostami, które sprawiały wrażenie, jakby za chwilę

miały zapaść się pod natłokiem średniowiecznych kramów,

pojawiał się zgaszony róż cegieł, nakładający się na ciepłą

ochrę, delikatną szarość lub mleczną biel ścian domostw.

W tle połyskiwała koralowa mozaika katedry, srebrzystoka-

mienna lilia pałacu Signorii o lekko rozchylonych płatkach,

surowe wieże o blankach przypominających motyle i radoś-

nie wielobarwne marmury świątynnych dzwonnic, podobne

do świec wielkanocnych. Niekiedy widok ten ukazywał się

niespodziewanie w przypadkowym fragmencie krętego zauł-

ka, biegnącego pomiędzy ślepym murem opustoszałego pa-

łacu a szczelinami walącej się rudery. Czasami też kamienie

ustępowały pod naporem pachnącego, chylącego się ku upad-

kowi ogrodu, którego nikt nie starał się uporządkować.

Florencja tymczasem grzała w słońcu swoje minione złote

dni i przyćmione działaniem czasu ornamenty, próżnowała pod

niebem koloru indygo, po którym wędrował samotny obłoczek,

nieświadom, dokąd zmierza ani co wydarzy się w przyszłości,

jak również i tego, że bieg czasu jest nieubłagany. Przeszłość

bez wątpienia zaspokajała wszystkie jego marzenia.

Być może właśnie z tego powodu miasto drażniło Mariannę.

Minione chwile wydawały się jej cenne jedynie o tyle, o ile

łączyły się z teraźniejszością lub wiodły ku przyszłości, niejas-

nej i trudnej do przewidzenia, ale oczekiwanej i upragnionej.

Oczywiście, po stokroć wolałaby dzielić urok przemijają-

cej chwili z ukochanym mężczyzną. Któraż kobieta nie pra-

gnęłaby właśnie tego? Trzeba było jednak dwóch długich

miesięcy, aby spotkać się z Jasonem Beaufortem nad laguną

wenecką, tak jak to sobie przyrzekli podczas owej niezwykłej

i dramatycznej nocy Bożego Narodzenia.

Przy tym wcale nie było pewne, czy zdołają się znowu

połączyć, zwłaszcza że pomiędzy Marianną a spełnieniem

jej marzeń wznosił się niepokojący cień księcia Corrado

Sant'Anna, jej niewidzialnego męża, któremu nieuchronnie

i w bardzo niedalekiej przyszłości będzie musiała udzielić

niebezpiecznych wyjaśnień.

Za parę godzin musi opuścić Florencję, a wraz z nią

względne poczucie bezpieczeństwa, a także biały pałac,

gdzie cichy szum fontann nie miał tyle mocy, aby przepędzić

złowróżbne widma.

Co się zatem wydarzy? Jakiej rekompensaty zażąda zama-

skowany książę od tej, która nie potrafiła wywiązać się ze

swojej części kontraktu - głównego motywu małżeństwa -

i dać mu dziecka zrodzonego z krwi cesarskiej? Jakiej re-

kompensaty... lub jakiej kary?

Czyż udziałem księżnych Sant'Anna nie był tragiczny los,

już od wielu pokoleń?

Chcąc zapewnić sobie niezawodnego obrońcę, najbardziej

wyrozumiałego i równocześnie najlepiej poinformowanego,

Marianna, gdy tylko znalazła się we Florencji, wystosowała

przez gońca pilny list do Savone. Było to wołanie o pomoc,

skierowane do ojca chrzestnego, Gauthiera de Chazay, kar-

dynała San Lorenzo, człowieka, który wydał ją za mąż na

niezwykłych warunkach. Miały one zapewnić jej i jej dziec-

ku los godny pozazdroszczenia, a jednocześnie gwarantowa-

ły nieszczęsnemu dobrowolnemu więźniowi prawo do po-

tomstwa, którego sam nie potrafił czy też nie chciał spłodzić.

Sądziła więc, że kardynał bardziej niż ktokolwiek mógłby

rozwikłać tę sytuację i że znajdzie właściwe rozwiązanie.

Niestety, po wielu dniach oczekiwania kurier powrócił

z pustymi rękami. Napotkał nie lada trudności, aby przenik-

nąć do wąskiego grona osób otaczających ojca świętego,

których ludzie Napoleona nie spuszczali z oka.

Przyniesione przezeń wiadomości zdeprymowały ją. Kar-

dynał San Lorenzo wyjechał z Savone i nikt nie umiał wska-

zać miejsca jego pobytu. Marianna, rzecz jasna, była zawie-

dziona, lecz nie całkiem zaskoczona. Od dawna wiedziała,

że ojciec chrzestny spędzał większą część życia na tajemni-

czych podróżach, w służbie Kościoła, którego z całą pewno-

ścią był jednym z najaktywniejszych tajnych agentów, lub

króla Ludwika XVIII, przebywającego na wygnaniu. Mógł

znajdować się w zapadłym zakątku świata i zapewne nie

zaprzątał sobie głowy problemami chrześniaczki. Trzeba było

pogodzić się z myślą, że i ta pomoc ją zawiedzie...

- Nadchodzące dni nie zapowiadają się pogodnie! - wes-

tchnęła Marianna.

Uświadomiła sobie w pełni, że hojne dary losu - uroda,

wdzięk, inteligencja, odwaga - nie były ofiarowanym przez

Juliette Benzoni - Marianna i Kurier Cesarza .04.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: