JAK WOJTEK ZOSTAŁ STRAŻAKIEM
Lasem, łąką, polem
Biegną kręte dróżki.
Zawiodą nas one
do wsi Kozie Różki.
Ta wioska od dawna
w okolicy słynie
ze straży pożarnej
najdzielniejszej w gminie.
Mają tu strażacy
samochód czerwony.
Na szerokich kołach
Czarne lśnią opony.
Mają sprzęt strażacki,
bogaty, nie skąpy:
drabiny, gaśnice,
sikawki i pompy.
Wszystko zawsze działa
Sprawnie jak należy.
A strażacy tutaj –
To sam kwiat młodzieży.
Zgrabni, silni, młodzi,
Opaleni chłopcy.
Dumni są z nich swoi,
A chwalą ich obcy.
Każdy z nich ma mundur,
Toporek ze stali
I hełm, w którym słońce
Złotą świeczkę pali.
W środku wioski stoi
dom nie byle jaki –
strażacka remiza.
Napis tam jest taki:
OCHOTNICZA STRAŻ POŻARNA
we wsi KOZIE RÓŻKI
Bije dzwon na alarm.
Już śpieszą strażacy –
Czasem w nocy - ze snu
Czasem w dzień – od pracy.
W strażackiej remizie
Wieczorem w sobotę lśni klarnet srebrzysty,
Puzony lśnią złote.
I talerz o talerz
Uderza znienacka.
Nie lubi próżnować
Orkiestra strażacka.
Tuż, tuż przy orkiestrze
Siadł Wojtek na ławie.
Przygląda się bacznie
strażackiej zabawie.
Hej, strażacy ochotnicy,
znani w całej okolicy!
Oto mały Wojtek marzy,
żeby z wami służyć w straży:
Chciałbym gasić z wami ogień,
Nieść ratunek, nie znać trwogi...
Myśli o tym w dzień, a nocą
Śni o hełmach, co się złocą.
Poradzili więc Wojtkowi weseli strażacy,
Żeby poszedł do kowala.
Kowal Bonifacy
Jest tu komendantem
Strażackiej drużyny.
Serce złote, dusza szczera,
Chociaż groźny z miny...
Kowal wąsa kręci:
Cenię twoje chęci!
Palec wzniósł do góry,
Patrzy na chłopaka:
Jeszcześ mi za mały
Smyku na strażaka.
Rusza kowal wąsem,
A wąs miał jak wiecha.
Będziesz w straży,
Gdy się z Wojtka
Przemienisz w Wojciecha!
Wraca Wojtek do domu...
Gdy zasypia tak myśli:
Niech mi w nocy się przyśni
Wóz strażacki
I jeszcze, że gram pięknie w orkiestrze
Poszli w pole starsi, młodzież
Wojtek został sam w ogrodzie.
Wtem – zagrzmiało niedaleko.
Okolicą
echo dudni.
Będzie burza
przed południem!
Błyskawice tną jak baty,
Aż drżą szyby w oknach chaty.
Wtem: huk!
Czy to świat się wali
Pożar! Pożar!
Dom się pali!
Echo grzmotem odpowiada.
Piorun trafił w dom sąsiada!...
Już ogień na strzechę
wdziera się zdradziecko.
Naraz słyszy Wojtek:
W izbie płacze dziecko.
To w płonącym domu
w łóżeczku z wikliny
obudził się Henio,
sąsiadowy synek.
Ani jednej chwili
Nie ma do stracenia!
Brzdęk! Wybita szyba.
Wyniósł Wojtek Henia.
Trzeszczą suche belki,
Pułap w izbie płonie.
Teraz do remizy!
Wojtek jest przy dzwonie!
Bim-bam! Na ratunek!
Żniwiarze głos dzwonu usłyszeli z dala.
Już biegną strażacy.
Przerwana robota.
Samochód z remizy
wyskoczył przez wrota.
I warczy i pędzi,
Aż pył bije w oczy.
A Wojtek wciąż dzwoni:
Ratunku! Pomocy!
Pożar ugaszony.
Dzielni są strażacy!
Kto dzwonił na alarm?
Pyta Bonifacy.
I pytają ludzie:
Kto małego Henia
Wyniósł w czasie burzy
Z dymu i płomienia?
To Wojtek! To Wojtek!
Ktoś nagle zawołał
Otoczyli ludzie Wojtusia dokoła.
Ściskają mu ręce,
Wołają:
Niech żyje!!!
Serduszko Wojtusia radośnie dziś bije...
Ujrzał Wojtek z dala
Sam komendant straży.
Podchodzi do chłopca
Z uśmiechem na twarzy.
Ściska dłoń, wąs gładzi.
Czyn ten ciebie Wojtku,
Przemienił w Wojciecha.
Niech się wszyscy wkoło
Dowiedzą dziś o tym:
Czeka cię nagroda,
Hełm strażacki, złoty.
Będziesz Wojtku służył
W ochotniczej straży
I pojedziesz z nami,
Gdy pożar się zdarzy.
Wraca Wojtek do domu.
Idzie dróżką znajomą.
Jest wesoły, szczęśliwy:
Strażak ze mnie prawdziwy!
Spójrzcie: pędzi drogą
Straży oddział chwacki.
Wojtek jedzie pierwszy,
Gra sygnał strażacki.
Pędzi straż pożarna
Przez drogi i dróżki.
Wybiegają z domów
całe Kozie Różki.
Wojtek – strażak siedzi
tuż przy Bonifacym.
Patrzcie, patrzcie, ludzie,
To nasi strażacy!
Śpieszą na ratunek.
Uciekajmy z drogi!
Niech żyją strażacy,
Co nie znają trwogi!!!
renata.misia