Adrian Lara - Rasa Środka Nocy 11 - Na krawędzi świtu - rozdział 2.pdf - Rasa Środka Nocy 11 - Na krawędzi świtu - marylam

ROZDZIAŁ 2

LUCAN THORNE mógłby wymyślić sto innych rzeczy, które wolałby robić parę

minut po pierwszej w nocy, niż marnować czas przy biurku w Głównej Siedzibie

Zakonu w Waszyngtonie D.C, przekładając papiery i przeglądając video pocztę.

Jedną, bynajmniej wcale nie najmniej pociągającą z nich, była chęć odszukania

jego Dawczyni Życia, Gabrielle i poczucia pod sobą w łóżku jej miękkich krzywizn i

zaokrągleń.

Taaa, to było pragnienie, którego nie był w stanie okiełznać od chwili,w której

zgodziła się z nim związać. Te krótkie dwadzieścia lat, jakie spędził ze swoją kobietą

sprawiło, że posiadła go jak nikt i nic innego w całym jego niemal dziewięćsetletnim

życiu.

Jego ciało odpowiedziało aprobatą na samą myśl o pięknej partnerce. Lucan jęknął

nisko z głębi gardła i poprawił się na krześle, żeby zmniejszyć nagły ucisk w

pachwinie. Przesuwał piórem po papierze podpisując coś, co wydawało się być

niekończącym się stosem tajnych dokumentów i umów Światowej Rady Narodów.

Większość z nich dotyczyła głównie pokojowego szczytu, który za mniej niż tydzień

miał odbyć się w mieście.

Wstępne spotkania pomiędzy przywódcami ŚRN zarówno ze strony Ludzkości, jak

i Rasy wcale nie przebiegały spokojnie. Ale przynajmniej szczęk szabli i huk dział

trzymano za zamkniętymi drzwiami. Trzeba przyznać, że członkowie Rady wydawali

się rozumieć, że nikomu nie wyjdzie na dobre pozwalanie, żeby wyciekały na

zewnątrz ich prywatne plany, polityczne ambicje, oraz osobisty brak zaufania. Szczyt

stał się sceną, na której należało ukazać światu, gładką i przyjazną stronę stosunków

pomiędzy Ludzkością i Rasą, co było bardzo ważne w negocjowaniu prawdziwego

porozumienia pomiędzy przywódcami, którzy ostatecznie będą odpowiedzialni za

wprowadzanie w życie planów spokojnej przyszłości, od której zależał los przyszłych

pokoleń.

Lucan mógł mieć tylko nadzieję, że to wszystko nie zawali się jeszcze przez

rozpoczęciem się obrad szczytu.

Nagryzmolił swój podpis pod wytycznymi w sprawach bezpieczeństwa ŚRN i

dodał je do stosu innych, już sprawdzonych dokumentów, które przeanalizował,

zaaprobował i przygotował do wdrożenia. Kiedy sięgnął po kolejny plik, rozdzwonił

się jego tablet, sygnalizując wiadomość przychodzącą o najwyższym priorytecie.

Lucan puknął w znajdujący się na ekranie przycisk „Odbierz”, po czym wprowadził

wymagane hasło i poczekał na otwarcie się video-maila. Pochodził on od jednego z

najwyższych urzędników ŚRN, wiekowego męża stanu, człowieka o nazwisku

Charles Benson. Mężczyzna ten był także jednym z polityków w Radzie o najbardziej

wyważonych poglądach, sprzymierzeńcem, którego Lucan czuł, że będzie bardzo

potrzebował, kiedy przyjdzie omawiać tworzenie stabilniejszych relacji między

Ludzkością a Rasa, gdy już ucichną fanfary, a blask przereklamowanego pokojowego

szczytu zszarzeje w kurzu przyziemność i codziennej rzeczywistości.

Lucan odłożył pióro i patrzył na tablet, domyślając się, że ta wiadomość musi być

ważna dla Bensona skoro skontaktował się z nim prywatnie, ponadto skorzystał z

kanału o najwyższym priorytecie bezpieczeństwa.

- Panie przewodniczący Thorne, przepraszam, że zawracam panu głowę w domu i

zabieram cenny czas, zwracając się do pana z prośbą.

Lucan mógł dostrzec w nagranej na video wiadomości, jak na pomarszczonej

twarzy starszego mężczyzny pojawia się niepokój, wąskie usta zacisnęły się nieco, po

czym starzec odchrząknął. - Ośmielam się, jeśli to możliwe, prosić pana, to jest

Zakon o przysługę. Widzi pan, to sprawa natury osobistej.

Lucan zmarszczył brwi patrząc na ekran, podczas gdy mężczyzna ciągnął dalej.

- Chodzi o mojego siostrzeńca. Być może jest pan świadomy, że Jeremy ma otrzymać

bardzo ważną nagrodę od fundacji Reginalda Crowe'a w przeddzień spotkania na

szczycie.

Grymas niezadowolenia na twarzy Lucana pogłębił się o podejrzliwość. Wiedział,

jakim geniuszem był bratanek Bensona. Wiedział również, że osiągnięcia Jeremy'ego

Ackmeyera były szanowane na całym świecie, oraz że ten człowiek został uznany za

jeden z najbardziej utalentowanych umysłów wszech czasów... uznanie, jakie

niedawno zdobył młody naukowiec przełożyło się na sporą nagrodę pieniężną, która

miała zostać przekazana mu osobiście przez jednego z najbogatszych ludzi na

świecie.

- Obawiam się, że Jeremy jest nieco... ekscentryczny - kontynuował Benson. - To

oczko w głowie mojej siostry. Od dnia urodzin tego dziecka ostrzegałem ją, żeby go

nie rozpieszczała.

W tym momencie polityk wykonał lekceważący gest swoją kościstą dłonią, zanim

w końcu przeszedł do sedna sprawy. - Wstydzę się, że Jeremy odmówił stawienia się

na gali szczytu. On po prostu się boi. Chłopak irracjonalnie zamknął się w sobie, jeśli

mam być zupełnie szczery. Odmawia podróżowania, obawiając się śmierci z takiej

lub innej przyczyny. Sądziłem, miałem nadzieję, że zdołam przekonać pana, aby

Zakon zorganizował mu jakąś eskortę do Waszyngtonu.

- Chyba, kurwa, jaja sobie ze mnie robisz. - Lucan przerwał wiadomość,

przeklinając pod nosem i dźgając palcem w przycisk „Zakończ”. Od kiedy to Zakon

był osobistym szoferem i niańką dla jajogłowych odludków?

Czy to było politycznie rozważne, czy nie, już spoglądał na tablet gotowy

odpowiedzieć Radnemu Bensonowi, że jego paranoiczny bratanek musi poradzić

sobie inaczej. Ale właśnie wtedy, gdy unosił palec nad przyciskiem nagrywania, jego

uwagę przyciągnęły narastające okrzyki dobiegające zza wysokich, zasłoniętych

okien gabinetu.

Krzyki protestujących.

Lucan podszedł do okna i rozsunął długie zasłony. Najwyraźniej Nocna Zmiana

rozpoczęła swoją szychtę. Naliczył piętnaścioro ludzi, kobiet i mężczyzn... Chryste,

po drugiej stronie wysokiej żelaznej bramy prowadzącej na ulicę zauważył nawet

małą dziewczynkę dźwigającą transparent i wykrzykującą słowa protestu.

Transparenty nosiły te same ograne hasła, jakimi Rasa była katowana od ponad

dwóch dekad:

WRACAJCIE SKĄD PRZYBYLIŚCIE!

ZIEMIA JEST DLA LUDZI NIE DLA POTWORÓW!

NIE BĘDZIE UKŁADÓW Z ZABÓJCAMI!

Od chwili ogłoszenia szczytu pikietujący i wykrzykujący protesty, reprezentujący

zarówno ludzi jak i Rasę rzadko opuszczali tereny wokół budynku Rady

usytuowanego w sąsiedztwie Kapitolu, oraz pobliże doskonale zabezpieczonej

Głównej Siedziby Zakonu.

Dzisiejszej nocy, kiedy to do bólu głowy spowodowanego godzinami ślęczenia nad

orzeczeniami Rady, dołączył pulsujący ból trzonowców, zaciskanych z powodu

oburzenia na niedorzeczną prośbę od kogoś, o kim sądził, że może poprzeć go w jego

politycznych dążeniach, nasączone nienawiścią myśli tłumu podżegaczy

denerwowały Lucana bardziej niż zwykle.

Przynajmniej to tylko transparenty i krzyki, a nie powszechna walka uliczna i akty

terroru, jakie miały miejsce po obu stronach w latach, które nastąpiły po odkryciu

Rasy przez Ludzkość. Wtedy wojna była nieunikniona, chociaż Lucan miał nadzieję,

że uda się jej zapobiec. Jednak rozlano zbyt wiele krwi, było zbyt dużo strachu i

podejrzeń. I pomimo, że Rasa egzystowała obok Ludzkości w tajemnicy od tysięcy

lat, to wszystko, co przez wieki było otaczane dyskrecją i chronione, dwie dekady

temu obrócił wniwecz trudny do pojęcia czyn jednego mężczyzny Rasy, który

popychany nikczemną żądzą władzy uwolnił ponad setkę uwięzionych,

uzależnionych od krwi wampirów, wypuszczając je na niczego nie podejrzewających

ludzi.

To na Zakon spadł obowiązek, by pomóc uprzątnąć skutki masakry i powstrzymać

Szkarłatnych, którzy na całej kuli ziemskiej zbierali tragiczne, krwawe żniwo. Ale

Lucan i jego wojownicy nie byli w stanie działać dość szybko, żeby ograniczyć

przemoc, która rozpętała się w ślad za atakami. Całe miasta zostały zrównane z

ziemią, budynki zamieniły się w gruzy, a rządy rozpadały się z powodu anarchii i

powstań rebeliantów. Cywilne społeczności Rasy cierpiały z powodu dziennych

ataków ludzi, którzy pustoszyli Mroczne Przystanie zamieniając je w gruzy,

mordując i wywlekając na światło słoneczne całe rodziny.

Potem, kiedy wydawało się, że walka pomiędzy Ludzkością i Rasą nie może już

osiągnąć gorszego punktu, użyto rozmieszczonej w głębi Rosji chemicznej broni

masowej zagłady, zamieniając setki tysięcy hektarów tundry w nienadające się do

zamieszkania pustkowie. To było katastrofalne posunięcie, do którego po dziś dzień

nie przyznali się ani ludzie, ani wampiry.

Adrian Lara - Rasa Środka Nocy 11 - Na krawędzi świtu - rozdział 2.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: