Wilkins Gina - Gorąca linia.pdf - Wilkins gina - glinka7-1987

GINA WILKINS

GORĄCA LINIA

ROZDZIAŁ 1

Staroświecka lampa łagodnym blaskiem oświetlała stylową sypialnię.

Wsłuchana w niski pomruk grzmotu Erin narzuciła przez głowę zwiewną koszulę

nocną. Obejrzała się w lustrze i wygładziła materiał na szczupłych biodrach.

Doskonale zdawała sobie sprawę ze swojej urody. Miała cudowną sylwetkę,

ciemne włosy, błękitne oczy, delikatne rysy twarzy. A jednak jej łóżko było puste.

Nikt nie czekał na nią. Żaden mężczyzna, wchodząc do pokoju, nie wstrzymywał

oddechu na widok jej ciała otulonego w jedwab i kaskady koronek.

Odwróciła się od lustra tłumiąc westchnienie. Bezwiednie odgarnęła

przeszkadzający jej kosmyk włosów. Była całkowicie pochłonięta wyobrażaniem

sobie kogoś, kto mógłby z nią być w takiej chwili. Mężczyzny, który przytulałby ją i

troskliwie osłaniał przed nadchodzącą burzą...

Telefon zadzwonił niemal równocześnie z uderzeniem grzmotu. Potężny

pomruk spowodował, że rozdźwięczały się drzwi i okna w całym domu. Dopóki

dzwonek nie powtórzył się, nie była nawet pewna, czy to telefon. Podniosła

słuchawkę nie spuszczając wzroku z drzwi sypialni córeczki. Na szczęście łoskot

pioruna nie obudził Chelsea.

- Witaj, siostruniu.- Głos w słuchawce był zniekształcony przez burzę.

Erin rozpromieniła się rozpoznając brata.

- Fatalne połączenie. Czy w ogóle mnie słyszysz? -krzyknęła w słuchawkę.

- Jako tako. A ty mnie?

- Nie najgorzej. Dobrze, że dzwonisz, zaczynałam się już trochę niepokoić.

Masz jakiś dziwny głos, nie wiem czemu.

- Cholerne przeziębienie, wczoraj w ogóle nie mogłem mówić.

- Zażyłeś coś? Byłeś u jakiegoś doktora? - zaniepokoiła się.

- Nie, droga mateczko, nie byłem u żadnego doktora. Przecież współczesna

medycyna jest bezsilna wobec zwykłego przeziębienia.

- No tak, rzeczywiście. Mam nadzieję jednak, że twoja najnowsza przyjaciółka

troszczy się o ciebie, jak należy. - Starała się nie mówić ze zbytnim przekąsem.

Adam i tak wiedział, co sądzi o jego aktualnej sympatii. Nie było sensu znów

wdawać się w kłótnię na jej temat.

- Moja najnowsza przyjaciółka należy już do przeszłości - oznajmił po krótkiej

chwili milczenia.

Eleonora & Polgara

- Dlaczego? Co się stało? - Z trudem starała się ukryć zadowolenie.

- Dużo by opowiadać. W każdym razie przejrzałem na wylot uroczą fasadę, a

to, co zobaczyłem pod spodem,nie było już takie atrakcyjne.

- A nie mówiłam? - mruknęła cicho, licząc trochę na to, że nie dosłyszy jej

poprzez trzaski w słuchawce.

Dosłyszał.

- Bardzo proszę, tylko bez dogadywania. Jestem chory, samotny i

wykończony. Pogadamy, jak będę na tyle silny, żeby się bronić.

- Rozumiem - odpowiedziała. - Dobrze, biedaku. Zaczekam. Ale jak poczujesz

się lepiej...

- Natychmiast zacznę ćwiczyć sztuki obronne - roześmiał się ochryple. -

Wiesz, że z twoim głosem też dzieje się coś dziwnego. Czy ty przypadkiem też

czegoś nie złapałaś?

- Nie, to chyba tylko zmęczenie. - Potrząsnęła głową zapominając, że nie mógł

jej widzieć. - Jestem skonana po całym dniu.

- Mam nadzieję, że się nie przemęczasz. Zawsze robisz za dużo rzeczy naraz.

Powinnaś czasem dawać sobie trochę oddechu.

Ściągnęła brwi starając się dosłyszeć, co mówi. Musiał być nieźle przeziębiony,

skoro miał aż tak zmieniony głos!

- Nic mi nie jest, naprawdę. Cieszę się, że zadzwoniłeś. Bardzo mi brakuje

rozmów z tobą, zwłaszcza teraz, kiedy Corey wyniosła się w góry Ozark po to, żeby

się odnaleźć, czy coś w tym stylu. To wielka strata dla mnie, zważywszy, że tylko

wy dwoje na całym świecie potraficie należycie docenić moje dowcipy.

Skrzywiła się, bo kolejna seria denerwujących trzasków zmusiła ją do

odsunięcia słuchawki od ucha.

- Kto taki wyniósł się w góry Ozark? - zapytał zdumiony, kiedy zapanowała

wreszcie cisza.

- Corey - powtórzyła dobitnie. - Słuchaj, Adam, chyba katar nie uszkodził ci

pamięci. To przecież moja stara przyjaciółka. Stale o niej opowiadam...

- Kochanie, zaczekaj, nic nie rozumiem. Jaki Adam? Tym razem Erin poczuła

się niepewnie. Co się stało?

Katar padł bratu na umysł? Czyżby miał silną gorączkę?

- O co ci chodzi?

- Zdawało mi się, że mówisz do mnie Adam - wyjaśnił, korzystając z przerwy w

wyładowaniach atmosferycznych. Burza oddalała się i trzaski na linii stopniowo

cichły. Nareszcie słyszała jego głos, wyraźny mimo lekkiej chrypy. Był to głos obcej

osoby.

- Wytłumacz mi wszystko od początku, Cheryl. Kto to jest właściwie ta Corey?

Eleonora & Polgara

Słowo daję, że nigdy o niej nie słyszałem.

- Cheryl? - Na twarzy Erin odmalowało się najwyższe zdumienie. Ścisnęła w

ręku słuchawkę.

Na drugim końcu linii zapadła martwa cisza, wreszcie rozmówca Erin odezwał

się:

- Rozumiem, że nie mówię z Cheryl...

- Nie, nie mówi pan. A pan nie jest Adamem, prawda?

- O Boże - jęknął nieznajomy. - Najmocniej przepraszam, musiałem wykręcić

zły numer. Byłem pewien, że rozmawiam z siostrą.

- A ja myślałam, że pan jest moim bratem. - Erin poczuła, że jej twarz płonie.

- Czy chociaż połączyłem się z dobrym miastem? Próbowałem dodzwonić się

do North Little Rock pod numer 555-2026.

Jego śmiech nieoczekiwanie uspokoił Erin.

- Owszem, połączył się pan z Little Rock. Musiał pan jednak przycisnąć

niewłaściwy klawisz, ponieważ mój numer to 555-2029.

- Coś takiego - roześmiał się znowu. - A ja naprawdę byłem święcie

przekonany, że pani to Cheryl.

- A ja byłam pewna, że pan jest Adamem - powtórzyła, uśmiechając się coraz

szerzej. Ale numer! Koleżanki z agencji reklamowej uśmieją się do łez! O ile w

ogóle jej uwierzą, pomyślała tłumiąc chichot.

- Pani brat chyba nie mieszka w Bostonie? – indagował ją rozbawionym

głosem. - To już byłby niezwykły zbieg okoliczności.

- Nie, nie mieszka w Bostonie. Zwykle mieszka w Kalifornii, dużo podróżuje... -

przerwała w pół zdania. Cóż go to mogło właściwie obchodzić. Chciał przecież do-

dzwonić się do siostry, w dodatku rozmawiali przez międzymiastową. - Może uda

się panu uzyskać zwrot kosztów, jeśli zadzwoni pan do centrali i wyjaśni, co się

zdarzyło.

- Hmm ... Jej propozycja nie zainteresowała go specjalnie. - Zdaje się, że w

dalszym ciągu czeka pani na wiadomości od brata. Niepokoi się pani o niego

troszkę, prawda?

- Och, jestem pewna, że wkrótce się znajdzie - odpowiedziała, mile ujęta jego

słowami. - Adam od czasu do czasu lubi się gdzieś zawieruszyć.

- A ta Corey, która zamieszkała w drewnianej chacie w górach Ozark, jest pani

przyjaciółką, dobrze zrozumiałem? - Sprawiał wrażenie, jakby wcale nie miał

ochoty kończyć rozmowy. Dziwnym trafem Erin również nie paliła się do tego.

- Tak, to moja najlepsza przyjaciółka - odpowiedziała czując jednocześnie, że

jest to jeszcze zbyt słabe określenie. Cprey zachowywała się cudownie w okresie

rozwodu Erin. Ona jedna wiernie wytrwała przy niej, kiedy wszyscy odeszli z

Eleonora & Polgara

Wilkins Gina - Gorąca linia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: