Robbins David L. - Cień zagłady 03 - Pomścić bliźniacze miasta.pdf - Robbins David L - Raptor87

WOJOWNICY FEDERACJI WOLNOŚCI,

JEDYNI SPRAWIEDLIWI W ŚWIECIEPRZEMOCY,

SZALEŃSTWA I ŚMIERĆ!

III TOM NOWEJ SERII III TOM NOWEJ SERII

CIEŃ ZAGŁADY

StóTatpc^^^^^^^^^^^^^^^^Zjearyocźn? leŜą w

gruzach^P^^^fl^^^^^RRmość z trudem odpiera ataki przestępców, szaleńców,

mutantó\*f Ameryka juŜ dawno zamieniłaby się w piekło, gdyby nie Rodzina i jej

nieustraszeni Wojownicy. Oni bronią tego, co pozostało z ludzkiej'cywilizacji, przed

ostatecznym upadkiem k zapomnieniem.

POMSC^C BLIŹNIACZE MIASTA

Grube mury, zwieńczone drutem kolczastym, nie uchroniły Rodziny przed

potwornym zagroŜeniem. Kilku członków wspólnoty zapadło na tajemniczą

wyniszczającą chorobę. Nad Domem zawisło widmo zagłady. Jedynym ratunkiem jest

misja do Twin Cities, gdzie znajduje się specjalistyczny sprzęt medyczny,

umoŜliwiający zwalczenie straszliwej plagi. Po drodze czekają Wojowników

niezliczone niebezpieczeństwa, z których najgroźniejsze stanowią hordy Ŝywiących

się ludzkim mięsem mutantów. W ruinach Twin Cities grasują zwalczające się

wzajemnie bandy okrutnych, zwyrodniałych morderców. Czy Wojownicy wygrają

wyścig ze śmiercią?

JuŜ wkrótce: KTO ZAGRAśA KALiSPELL?

POMŚCIĆ BLIŹNIACZE MIASTA

- Fant! Fant! Fant! - zawyli szaleńcy, zwani

Czubkami.

Dobry BoŜe! CóŜ to takiego? Blade nie dowierza! własnym oczom. CóŜ to za

przedziwny stwór? Nigdy, nawet w najśmielszych wyobraŜeniach nie przypuszczał,

Ŝe moŜe istnieć aŜ tak zdeformowana istota. Ale to monstrum istniało naprawdę.

Fant potoczył się w jego stronę. Poruszając się uŜywał obu rąk i dwóch

sprawnych nóg; trzecia, bezuŜyteczna, wlokła się za nim po ziemi.

Czubki zerwali się z klęczek i cofnęli przed nadchodzącą bestią.

- Nie! - Blade po raz kolejny szarpnął krę

pujące go liny, gwałtownie wykręcał ręce i nogi.

Wkładając w to całą swoją siłę, czuł, jak krew

pulsuje w nabrzmiałych od ucisku Ŝyłach, a pot

oblewa całe jego ciało. Nie zamierzał umrzeć w

ten sposób.

DAVID ROBBINS

David Robbins

1.FOX-TWIERDZA ŚMIERCI

PomŚciĆ BliŹniacze Miasta

2. ROZKAZ: ZABIĆ ARLĘ!

PrzełoŜył Jerzy Toczyski

3. POMŚCIĆ BLIŹNIACZE MIASTA

4. KTO ZAGRAśA KALISPELL?

W PRZYGOTOWANIU KOLEJNE TOMY SERII

PHANTOM PRESS INTERNATIONAL Gdańsk 1993

zdarzyło

się

przedtem

Tytuł oryginału Endworld. Twin Cities Run

Redaktor

Józef Foromański

Ilustracja © Maciej Olender Piotr Maria Górny

Projekt i opracowanie graficzne Agnieszka Wójkowska

by ARRANGEMENT WITH DORCHESTER

PUBLISHING CO., INC.,

NEW YORK CITY, U.S.A.

by PHANTOM PRESS INTERNATIONAL

Gdańsk 1993

Printed and bound in Germany

Wydanie I

ISBN 83-7075-364-7

Od Trzeciej Wojny Światowej upłynęło sto lat.

Niektórym udało się przetrwać.

Kurt Carpenter, zamoŜny filmowiec, wybudował osadę w północno-zachodniej Minnesocie,

niedaleko Parku Narodowego Lakę Bronson. Carpenter mądrze to zaplanował, gromadząc obfite

zapasy w Domu, bo tak nazwał to miejsce, i opracowując szczegółowe instrukcje dla jego mieszkańców

nazwanych Rodziną. Jedno z praw brzmiało: „Dla własnego dobra członkowie Rodziny nie powinni

kontaktować się z zewnętrznym światem, najwyŜej w ostatecznym przypadku".

Konieczność kontaktu ze światem jednak zaistniała.

Członkowie Rodziny zaczęli się przedwcześnie starzeć. Ich Lider, mędrzec Platon, zdecydował się

wysłać jedną z Triad Wojowników w niebezpieczną misję na zewntąrz. Przy pomocy prototypowego

pojazdu FOKA, na którego skonstruowanie Carpenter wydał jeszcze przed wojną miliony, Wojownicy

mieli dostać się do Bliźniaczych Miast: Minneapolis i St.Paul, by odnaleźć tam specjalistyczny sprzęt i

zaopatrzenie medyczne.

Nie było to takie proste, zwaŜywszy, Ŝe Ŝycie po atomowym kataklizmie musi toczyć się wśród

pustoszących środowisko promieniotwórczych i chemicznych opadów, a ludzie, którzy przeŜyli, nie

wiedzą, co ich jeszcze moŜe spotkać. Niebezpieczeństwo czai się bowiem wszędzie. Chmury, jak

wyłaniające się znikąd tajemnicze zielone opary, pochłaniają kaŜdą Ŝywą istotę. Hordy mutantów

włóczą się po całym kraju. Zniekształcone ssaki, gady i płazy, obdarzone nienasyconym apetytem,

atakują kaŜde napotkane stworzenie.

Zanim Wojownicy zdołają wyprowadzić się z Bliźniaczych Miast, Dom zostaje zaatakowany przez

okrutnych, napastliwych Trolli. Pierwsza część serii CieŃ zagłady - Fox, twierdza śmierci, stanowi

kronikę konfliktu pomiędzy Rodziną a Trollami.

Po miesiącu trzej Wojownicy i towarzyszący im członek

Rodziny wyruszają FOKĄ do Bliźniaczych Miast. Udaje im się dotrzeć do Wodospadu Złodziejskiej

Rzeki, gdzie ich podróŜ zostaje gwałtownie przerwana przez spotkanie z zagadkowymi

Wypatrywaczami i z siejącymi śmierć Brutami, Ŝyjącymi na poziomie zbydlęcenia. Ta historia stanowi

treść drugiej części serii: Rozkaz: Zabić Arię! Wojownicy Rodziny wraz z kobietą, mieszkanką

Bliźniaczych Miast, którą udało się uratować, odnoszą rany w walce z Wypatrywaczami i decydują się

wrócić do Domu, by odzyskać siły przed podjęciem kolejnej próby dotarcia do Bliźniaczych Miast.

Historia tego właśnie wypadku opisana jest w trzeciej części serii - Pomścić Bliźniacze Miasta.

Rozdział I

Nic nie słyszałem - zaprzeczył szczupły, dziany

w koźlą skórę młodzian. Jego niebieskie oczy zabłysł., kiedy

posyłał uśmiech pięknej, doskonale zbudowanej kobiecie, sto

jącej w pobliŜu ich pojazdu.

Stajesz się zbyt nerwowa, jak na swój wiek - oparł dło

nie na perłowych rękojeściach koltów pyton, tkwiących w skó

rzanych olstrach po obu stronach bioder, i zachichotał: - Wie

działem, Ŝe strach cię obleci, kiedy zniŜymy się do Domu.

Wcale nie jestem nerwowa, Białe Mięso! - oburzyła się.

- Czy któryś z was słyszał coś przed chwilą?

Czterech męŜczyzn przerwało swoją pracę, nasłuchując

przez moment.

A ty coś słyszałeś, Geronimo? - jasnowłosy Wojownik

zagadnął jednego ze swoich towarzyszy.

Geronimo, znakomity myśliwy i tropiciel, jedyny członek Rodziny mający w swoich Ŝyłach

domieszkę indiańskiej krwi, potrząsnął głową.

- Nie, na pewno nie. Byłem zajęty rozmową z Blade'em

przez cały czas.

Jego czarne włosy zwichrzyły się, kiedy odwrócił głowę, badając wzrokiem otaczający ich las.

Blade, dowódca oddziału Wojowników, znanego jako Triada Alfa, skończył przygotowywać dla

nich posiłek przy ognisku. Stanął przy kobiecie.

- Jesteś pewna, Ŝe coś słyszałaś, Berto? - nalegał.

Śniada kobieta skinęła głową, a jej kręcone włosy podkre

śliły ten gest.

- Zapomniałeś, Ŝe jestem Ŝołnierzem Nomadów? Wiem,

co mówię - potwierdziła z przekonaniem.

Blade uwaŜnie przyjrzał się najbliŜszym drzewom. MoŜe Berta myliła się, w końcu całe swoje

Ŝycie spędziła w Bliźniaczych Miastach i nie była przyzwyczajona do odgłosów, jakie wydają

mieszkańcy wysokiego lasu.

Chciałbym, Ŝebyśmy juŜ byli w Domu - odezwał się

smukły męŜczyzna z brązowymi, opadającymi na kark włosa

mi i takiego samego koloni wąsami i broda.

Będziemy tam dziś w nocy, Josh - zapewnił go młody

Wojownik. Podniósł prawą rękę, macając zarost na swoim pod

bródku i gładząc jasne włosy. - Nareszcie się wykąpię i ogolę.

Tak, to pierwsza rzecz, jaką powinieneś zrobić, Hickok

- potwierdził Geronimo.

Blade wciąŜ jeszcze lustrował pobliskie krzaki. Nic. Berta musiała się pomylić.

Czuł promienie słońca padające na jego nagą pierś; koiły rany. Potyczka z Wypatrywaczami i z

Brutami była gwałtowna i cięŜka. W dalszym ciągu, przy kaŜdym ruchu, dokuczał mu ostry ból

otwartej rany na prawym ramieniu.

- Ty teŜ nie pachniesz jak róŜa, koleŜko - odciął się Gero

nimo Hickokowi.

Blade zastanawiał się, jak Hickok wytrzymuje to wszystko, zwłaszcza Ŝe był w jeszcze gorszym

stanie niŜ on. Miał paskudną ranę nad prawym okiem i cztery rany postrzałowe. Jeśli nawet mu

dokuczały, Hickok potafił doskonale to ukryć.

Berta, którą ocalił z rąk Wypatrywaczy, teŜ była ranna, bowiem ci cholerni Brutowie usiłowali

dosłownie poŜerać ją Ŝywcem. Nosiła luźną flanelową koszulę, przykrywającą opatrunek na lewej ręce

oraz dŜinsy po jednym z zabitych Wypatrywaczy.

Garonimo otrzymał kilka ciosów, lecz na szczęście Ŝaden z nich nie zagraŜał jego Ŝyciu.

Spośród nich wszystkich tylko Joshua nie był ranny. Stał z tyłu pojazdu z rękami opartymi na

biodrach i patrzył spokojnie na nieliczne białe chmury, przesuwające się na odległym horyzoncie.

Nawet jego ubranie - spłowiałe brązowe spodnie i jasnoniebieska koszula skrojona z zuŜytego

prześcieradła -było tylko lekko znoszone.

Na jego szyi wisiał duŜy, łaciński krzyŜ.

Blade przeciągnął się leniwie, rozkoszując się ciszą i spokojem. Zielone, mocno sfatygowane

spodnie, jakie miał na sobie, były ściągnięte z jakiegoś wyrośniętego Wypatrywacza i zastąpiły jego

własne, podarte dŜinsy.

Zanim rozpalisz to ognisko - powiedział Hickok, zwra

cając się do Blade'a - pójdę podlać jakieś drzewo.

Podlać drzewo? - powtórzyła zdezorientowana Berta.

To taki jego potoczny zwrot. Idzie po prostu się załatwić

- wyjaśnił Geronimo.

WciąŜ nie mogę się przyzwyczaić do tych jego powie

dzonek - stwierdziła Berta, kiedy Hickok się oddalił.

Jemu się wydaje, Ŝe gada jak prawdziwy Bili Hickok -

zauwaŜył Geronimo, szczerząc zęby w uśmiechu. - Niech to

pozostanie naszą słodką tajemnicą, Ŝe wychodzi przy tym na

głupca. - Mrugnął do Berty, która wybuchnęła śmiechem.

Hickok tymczasem doszedł do drzew i obejrzał się. FOKA, pojazd przypominający amfibię, której

zdjęcie widział w jednej z ksiąŜek naleŜących do olbrzymiej biblioteki Rodziny, stał zaparkowany na

środku pięćdziesiątej dziewiątej autostrady albo raczej tego, co z niej zostało po stu latach. Jeśli

- Po prostu usłyszałam jakiś hałas w tych zaroślach.

wszystko potoczy się tak, jak zaplanowali, to po szybkim posiłku pojadą dalej na północ, aŜ do

jedenastej autostrady, potem na wschód, by o zmroku dotrzeć do Domu.

Zarośla po obu stronach drogi były bardzo gęste. Hickok przedzierał się przez nie, szukając

odpowiedniego drzwa. Kiedy był chłopcem, zawsze załatwiał się pod największym i najwyŜszym

drzewem, jakie rosło w pobliŜu.

Panowała cisza, tylko dwie muchy brzęczały, kiedy zbliŜył się do wybranego drzewa. Zastanawiał

się, dlaczego tak często musi się wypróŜniać? Chyba powinien pozwolić dokładnie się zbadać po

powrocie do Domu.

Hickok dotarł wreszcie do upatrzonego przez siebie strzelistego dębu i spojrzał w górę, na rosnące

wysoko nad nim gałęzie. Czy to właśnie drzewo rosło tu, zanim rozpętała się Trzecia Wojna? Czy

będzie tu nadal?

Cykady nagle przerwały swoją pieśń i cały las ogarnęła cisza.

Niebezpieczeństwo.

Coś prychnęło i zanim Hickok zdołał zareagować, postrach lasów, plaga tych ziem od czasu

Wielkiego Wybuchu, zsunął się po rozłoŜystym pniu czerwonego dębu i stanął o kilka kroków przed

nim.

Hickok znieruchomiał.

To stworzenie było mutantem.

Nikt, nawet mądra Starszyzna Rodziny, nawet sam Platon, nie wiedzieli, co spowodowało

straszliwe mutacje. Snuto domysły, Ŝe mutanty były wynikiem uŜycia podczas Trzeciej Wojny

radioaktywnej i chemicznej broni. Zjawisko to dotyczyło głównie ssaków, gadów i płazów, zmieniając

je w zdeformowanych, oszalałych zabójców o niezaspokojonych apetytach. Zachowały swoją naturalną

wielkość i kształt, ale ich ciała były pokryte wrzodami, z których wyciekała ropa. Zamiast uszu miały

kikuty wypełnione śluzem, a łapiąc powietrze wydawały z siebie głośny, przeraŜający charkot. Mutanty

atakowały i poŜerały kaŜdą Ŝywą istotę, którą były w stanie dopaść. Któregoś dnia Ŝaba-mutant

przeskoczyła przez fosę ogradzającą Dom i bez namysłu rzuciła się na pierwszego napotkanego

członka Rodziny.

Hickok przypomniał sobie ten incydent i świadomie nakazał swemu ciału, by trwało bez ruchu. W

rękach trzymał rzemień, podtrzymujący skórzane spodnie, i zastanawiał się, czy zdąŜy zabić potwora,

zanim ten go dosięgnie. Nie wątpił wprawdzie w swój refleks, ale jeśli mutant zdołałby przed śmiercią

go ukąsić, czeka go powolne konanie. Przez te wszystkie lata tylko kilku członków Rodziny przeŜyło

zranienie przez mutanta. Jeśli choć odrobina ich ropy przedostała się do ludzkiej krwi, umierało się

długo i w straszliwych męczarniach. Ropa gromadziła się zazwyczaj na pysku zwierzęcia, tak Ŝe kaŜde

jego ukąszenie było zawsze fatalne w skutkach.

Hickok rozmyślał nad najlepszym rozwiązaniem. Czy sięgnąć po rewolwery i liczyć na to, Ŝe

rozwali zwierzę na strzępy, zanim ono zatopi w nim swoje lśniące kły, czy moŜe poczekać, a nuŜ

mutant w ogóle go nie zauwaŜy?

Jak dotąd chyba właśnie tak było. Mutant swoim wyglądem przypominał trochę rudego lisa. Jego

słuch był osłabiony, poniewaŜ uszy miał pokryte śmierdzącym śluzem. Pozostawał mu jedynie nos,

jako podstawowy organ czucia i identyfikacji.

„MoŜe mi się uda" - spekulował Hickok.

Powietrze było nieruchome i jego zapach nie mógł dotrzeć do mutanta. Niby-lis nie patrzył w jego

kierunku, tylko ostroŜnie obserwował gęste zarośla po przeciwnej stronie.

„Jeśli się nie poruszę, mutant moŜe się oddali" - pomyślał.

Nagle bestia odwróciła głowę i spojrzała wprost na niego. Hickok wyraźnie widział paciorki

brązowych oczu i drŜenie jego drobnych nozdrzy wyczuwających czyjaś obecność. MoŜe pomyśli, Ŝe

to jeszcze jedno drzewo i pójdzie sobie.

Patrzył prosto w oczy mutatna, oczekując na jego reakcję.

Doczekał się.

Znienacka oczy mutanta gwałtownie się rozszerzyły, lis warknął i jednym susem rzucił się w jego

stronę.

Błyskawicznym ruchem Hickok wyciągnął swoje kolty, kciukiem odbezpieczył kurki i pociąganą!

za spust w momencie skoku potwora. Grzmot strzałów, oddanych z rewolwerów kaliber magnum 357,

przetoczył się przez las. Kule trafiły bestię w pysk i powaliły ją na ziemię, u stóp Hickoka.

Hickok cofnął się o krok, ponownie ładując swoją broń.

Mutant, charcząc i prychając, zdołał stanąć na nogi. Przygotował się do kolejnego skoku.

Hickok udaremnił jego zamiar celnymi strzałami.

Lis przez chwilę jeszcze dygotał, wreszcie zdechł.

Hickok oparł się o pień drzewa i odetchnął z ulgą.

· Tutaj! -krzyknął Joshua.

Nie! - Tym razem Hickok rozpoznał głos Geronimo. -

To było gdzieś tu!

Robbins David L. - Cień zagłady 03 - Pomścić bliźniacze miasta.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: