23.Rozeznawanie ważnych decyzji.pdf

Daj mi pić

http://mateusz.pl/ksiazki/jacd/jacd223.htm

Daj mi pić

R O Z W A Ż A N I A R E K O L E K C Y J N E

XXIII. ROZEZNAWANIE WAŻNYCH DECYZJI

ŻYCIOWYCH

1. Zweryfikować ludzki wymiar

Jeżeli chcemy podejmować rozsądne i dobre decyzje w ważnych ludzkich sprawach, trzeba

nam najpierw przyglądać się i oceniać naszą dojrzałość uczuciową. Musimy bowiem pytać się

czy posiadamy odpowiedni stopień dojrzałości, aby w sposób odpowiedzialny podjąć daną

decyzję i przyjąć wszystkie zadania i funkcje z nią związane.

Jednym z ważnych znaków dojrzałości jest świadomość swoich uczuć oraz wolność wobec

nich.

W rozeznawaniu duchowym trzeba nam także uwzględnić całą naszą dotychczasową historię

życia oraz wszystko to, co z niej wynosimy: stopień dojrzałości uczuciowej i duchowej,

wszystkie uwarunkowania wypływające z doświadczeń rodzinnych, środowiskowych. Cała

przeszłość człowieka wpływa na aktualną jego dojrzałość emocjonalną i duchową.

Nie możemy odczytać działania Bożego w naszym życiu nie uwzględniając wpływu, jaki

wywiera na nas cała nasza historia życia. Bóg nie tylko liczy się z naszą historią życia, ale sam

w niej działa i pracuje. To właśnie w naszej historii i poprzez naszą historię Bóg objawia nam

swoją wolę. To wszystko, co przeżyłem, czego doświadczyłem w moim życiu, wszystkie moje

aktualne słabości i zalety są punktem wyjścia dla rozeznawania duchowego.

Jako ludzie mamy wiele ograniczeń, problemów. Jeżeli chcemy dokonywać uczciwie

rozeznawania duchowego, winniśmy być ich świadomi i uwzględniać je w procesie

podejmowania decyzji. Ograniczenia i słabości ludzkie nie są przeszkodą w szukaniu

i znajdowaniu woli Bożej, o ile jesteśmy ich świadomi i pragniemy je pokonywać. Gdybyśmy

szukając woli Bożej nie byli świadomi naszych ograniczeń, słabości i wad, wówczas bylibyśmy

niezdolni do rozeznania duchowego.

Rozeznawanie duchowe wymaga zdolności powierzania swoich słabości, błędów i grzechów

Panu Bogu. Trzeba przyjąć całą naszą przeszłość, niezależnie od tego, jaka ona była, i oddać ją

bez reszty Bogu. Pan Bóg objawiając nam swoją wolę, liczy się z naszą ludzką słabością;

zarówno tą dzisiejszą jak i z przeszłości.

Lęk przed przeszłością, ucieczka od niej czyniłaby nas niezdolnymi do prawdziwego

rozeznania duchowego. W życiu każdego z nas istnieje ścisła zależność pomiędzy przeszłością,

teraźniejszością a przyszłością. Rozeznawanie duchowe domaga się też stawienia czoła

wszystkim naszym problemom. Przystępując do rozeznania duchowego, winniśmy być

świadomi, iż sami możemy się mylić w odczytywaniu naszych odczuć i emocji. Może w nas

istnieć rozdźwięk pomiędzy motywacjami, jakie deklarujemy, a tymi, które w nas naprawdę

działają.

Bez uświadomienia sobie wszystkich naszych emocji, które w nas działają oraz bez nabrania

dystansu do nich, nie można dokonywać rozeznawania. Nieuświadomione reakcje uczuciowe

1 z 7

20110222 23:12

Daj mi pić

http://mateusz.pl/ksiazki/jacd/jacd223.htm

byłyby dla nas przeszkodą w odczytaniu duchowych poruszeń i pragnień.

Rozeznawanie duchowe jest analizą duchową , ale zawsze bardzo ściśle łączy się z naszą

emocjonalnością. Uczucia są nie tylko elementami naszego życia psychicznego, ale także

istotnymi elementami życia duchowego.

Otwartość i szczerość w poznawaniu naszych emocji jest jakimś wstępnym krokiem do

przyjęcia woli Bożej. Jeżeli brakowałoby nam zgody na naszą ludzką słabość, na ludzkie

ograniczenia, tym samym istniałaby w nas pewna niezdolność do przyjęcia woli Bożej.

Pierwszym krokiem do rzeczywistego przyjęcia woli Bożej jest przyjęcie siebie samego,

swojego życia, takim jakie ono jest w danej chwili. Jeżeli bylibyśmy bardzo zniewoleni

własnymi problemami, wówczas nie moglibyśmy dokonywać rozeznania duchowego,

ponieważ nie mielibyśmy potrzebnej nam wolności wewnętrznej dla przyjęcia woli Bożej.

Zgoda na siebie i swoją ludzką sytuację oznacza jednocześnie odejście od siebie . To właśnie

odejście od siebie jest warunkiem przyjęcia Boga i Jego woli. Jeżeli ludzkie problemy

w rozeznaniu duchowym zostałyby pominięte, zaniedbane lub zlekceważone, wówczas

ryzykowalibyśmy kształtowanie w sobie duchowości bez ciała , nie–ludzkiej , oderwanej od

ludzkiej osoby, ryzykowalibyśmy rozwijanie w nas iluzji.

Rozeznawanie duchowe wymaga także pewnego uspokojenia wewnętrznego. Jeżeli

znajdowalibyśmy się w stanie jakiegoś zniechęcenia, depresji, smutku, wielkiego strapienia

duchowego, nie posiadając jednocześnie należytego dystansu do tych uczuć, wówczas

winniśmy uzbroić się w cierpliwość . Trzeba by poczekać na bardziej stosowny czas dla

rozeznania duchowego i podjęcia decyzji.

Aby stan smutku, zniechęcenia mógł stać się znakiem czasu w szukaniu woli Bożej, winien

zostać przezwyciężony. Życie pod wpływem strapienia stanowi przeszkodę dla rozeznawania

duchowego. Uniemożliwia bowiem obiektywne widzenie siebie oraz sytuacji, w jakiej się

znajdujemy.

Pośród wielu uwarunkowań rozeznania duchowego trzeba zwrócić także uwagę na zdrowie.

Nie możemy dokonywać rozeznania, zwłaszcza jeżeli chodzi o ważne decyzje, w jakimś

wielkim zmęczeniu psychicznym czy wyczerpaniu fizycznym.

2. Zweryfikować wymiar duchowy

Nie możemy też dokonywać rozeznania duchowego, jeżeli nie ma w nas rzeczywistego życia

duchowego. Bez mocnych fundamentów życia duchowego w szukaniu, rozeznawaniu

i pełnieniu woli Bożej łatwo ulegamy iluzji. Im pełniejsze i głębsze jest życie duchowe, tym

pełniejsza możliwość poznania woli Boga. Jakość życia duchowego gwarantuje jakość

rozeznawania duchowego.

Gdybyśmy nie szukali Boga i pełnienia Jego woli, ale tylko siebie samych, to próba rozeznania

duchowego byłaby pewną pomyłką. Nawet gdybyśmy znaleźli wolę Bożą, np. w decyzji

przełożonego, to i tak jej nie przyjmiemy. Ogarnie nas raczej wewnętrzna irytacja,

zniechęcenie i smutek. Nie będzie to jednak smutek dla wzrostu duchowego . Smutek

ewangelicznego bogatego młodzieńca nie zbliżył go do Jezusa, ale wręcz przeciwnie — oddalił

go od Niego.

Wejście w rozeznawanie duchowe wymaga od nas rzeczywistego pragnienia i otwartości na

wolę Bożą. Nie chodzi jednak o otwartość deklaratywną, otwartość we własnych

subiektywnych odczuciach. Rozeznawanie duchowe, szukanie i znajdowanie woli Bożej

rozpoczyna się od zakwestionowania tego, czego ja chcę i pragnę moją tylko ludzką wolą.

2 z 7

20110222 23:12

Daj mi pić

http://mateusz.pl/ksiazki/jacd/jacd223.htm

Rozeznanie duchowe stawia nam pytania: Czy moje pragnienia i plany kierują się wolą Bożą,

czy tylko tym, co jest we mnie? Czy wzrasta we mnie pragnienie dostosowywania mojego

życia do woli Bożej? Czy pragnę oddać moje życie w ręce Boga, aby wszystko było zgodne

z Jego wolą? Czy nie stawiam Panu Bogu warunków w przyjmowaniu Jego woli?

Ta właśnie zdolność do kwestionowania siebie jest jednym ze znaków gotowości do

dokonywania rzeczywistego rozeznawania duchowego. W rozeznawaniu duchowym nie

chodzi bowiem najpierw o zewnętrzną, jakby techniczną aplikację pewnej metody, ale

o proces wewnętrznego nawrócenia dokonujący się w ludzkim sercu. Jednym z ważnych

kryteriów rzeczywistego pragnienia szukania woli Bożej jest także zdolność człowieka do

modlitwy przedłużonej; zdolność do trwania przed Bogiem i wsłuchiwania się w Jego

natchnienia.

3. Przyjęcie pomocy Kościoła

Podkreślmy z pewnym naciskiem rolę kierownictwa duchowego w rozeznawaniu woli Bożej.

Nie chodzi jednak najpierw o dobre rady roztropnego i doświadczonego człowieka.

W rozeznawaniu duchowym kierownik duchowy pełni najpierw rolę świadka, który przygląda

się i rozeznaje osobistą pracę penitenta. Odwołując się do oceny swojego sumienia, kierownik

duchowy potwierdza owoce osobistego rozeznania. Czyni to nie we własnym imieniu, ale

w imieniu Kościoła. Wierzymy, iż Duch Święty angażuje się poprzez autentyczne

kierownictwo duchowe, aby potwierdzić szukanie i pełnienie woli Bożej.

Wrażliwość na Boga tak u kierownika jak i u penitenta sprawia, iż wspólnie odkrywają wolę

Bożą. Odkryć mogą wspólnie, ale podjąć decyzję pełnienia woli Bożej może tylko sam

zainteresowany. Wyraźne namawianie i popychanie penitenta do podjęcia decyzji, zwłaszcza

wówczas, gdy czuje się bardzo niepewny i zagubiony, jest zawsze pewnym nadużyciem.

Im silniejszy byłby nacisk psychiczny, tym większe byłoby nadużycie. Dotyczy to zwłaszcza

takich decyzji, których nie można odwołać, np. zawarcie małżeństwa, przyjęcie święceń

kapłańskich, złożenie ślubów zakonnych, itp. Chwilowe uspokojenie człowieka niepewnego

siebie, który pod czyimś naciskiem wreszcie podjął decyzję, może być bardzo zwodnicze.

Nierozwiązane problemy i zagubienie zwykle wracają jak bumerang, nawet po kilku latach,

nieraz z jeszcze większą siłą.

Dlaczego potrzebujemy pomocy kierownika duchowego w szukaniu woli Bożej? Ponieważ

zamknięci w sobie łatwo ulegamy iluzji własnych namiętności i złego ducha działającego

w nich. Działanie naszych namiętności i złego ducha działającego w nich, jeżeli ma być

skutecznie pokonane, winno być ujawnione przed Kościołem: przed spowiednikiem,

kierownikiem duchowym lub — jak mówi św. Ignacy — jakąś osobą duchowną, która zna

podstępy złego ducha . Otwartość przed Kościołem pozwala nam jasno widzieć naszą sytuację.

Św. Ignacy mocno wierzył, że w szczerości człowieka przed przedstawicielem Kościoła działa

Pan Bóg.

Dobre kierownictwo duchowe daje nam tę wewnętrzną pewność, iż nie kierujemy się jakimiś

nieuporządkowanymi i nieświadomymi motywami wewnętrznymi, ale pragnieniem szukania

i pełnienia woli Bożej. Podstępy i namowy , które zły duch chce i pragnie, żeby zostały przyjęte

i zachowane w tajemnicy, są zawsze przeciwne woli Bożej, chociaż wydają się być często do

niej podobne.

4. Metoda rozeznawania duchowego

Rozeznawanie duchowe jest pewną funkcją życia duchowego, istniejącą obok innych funkcji,

np. słuchania Słowa Bożego. Dzięki tym funkcjom życie duchowe człowieka staje się

3 z 7

20110222 23:12

Daj mi pić

http://mateusz.pl/ksiazki/jacd/jacd223.htm

przejrzyste i może się rozwijać. Możemy wzrastać duchowo, możemy wzrastać w miłości

i wolności tylko wówczas, kiedy jasno widzimy (nie tylko rozumem, ale przede wszystkim

sercem). Uporządkowane — jasne widzenie otwiera drogę do uporządkowanego, jasnego

działania . Nie możemy działać w sposób uporządkowany, po Bożemu , jeżeli nie oglądamy

całej rzeczywistości w sposób uporządkowany — zgodny z wolą Bożą.

Widzenie duchowe jest kontemplacją, zaś działanie, konkretne zaangażowanie życiowe,

wcielaniem w życie owoców kontemplacji. Pomiędzy widzeniem duchowym, czyli

kontemplacją a działaniem, czyli zaangażowaniem życiowym leży właśnie rozeznawanie

duchowe.

Rozeznawanie duchowe zapewnia życiu duchowemu stałość i wierność. Nie możemy być

wierni Bogu bez rozeznawania duchowego. Wierność wymaga nasłuchiwania Boga, który

objawia nam swoją wolę.

Trzeba mieć jednak świadomość, że rozeznawanie duchowe nie polega na mechanicznym

stosowaniu jakiejś metody. Mechaniczne stosowanie metody nie rozwiąże nigdy naszych

osobistych problemów. Rozeznawanie duchowe, szukanie i znajdowanie woli Bożej jest

doświadczeniem wewnętrznego nawrócenia w tych okolicznościach i warunkach, w jakich

stawia nas sam Pan Bóg.

Rozeznawanie duchowe nie może też być jakąś spontaniczną, odruchową oceną ludzkich

sytuacji; oceną nieustannie improwizowaną. Rozeznanie duchowe tworzy pewien proces.

Proces ten winien być dobrze przygotowany. Przygotowanie to jest konieczne zarówno wtedy,

gdy chodzi o ważne i wielkie decyzje życiowe, jak również wówczas, kiedy chodzi

o codzienne, zdawać by się mogło małe decyzje. Te małe decyzje są nieraz bardzo ważne dla

życia duchowego. Nasze życie duchowe składa się zwykle z takich właśnie codziennych

małych decyzji .

Podobnie jak nie można się modlić bez przyjęcia jakiejś choćby najprostszej metody modlitwy,

tak też nie można dokonywać rozeznania duchowego bez określonej metody.

A oto pewna propozycja metody indywidualnego rozeznawania duchowego. Może być ona

dostosowywana do osobistych potrzeb i możliwości każdego z nas.

a) Pierwszy ważny etap rozeznania duchowego to zbieranie informacji. Przed przystąpieniem

do rozeznawania duchowego w jakiejś sprawie, trzeba najpierw zebrać wszystkie informacje

mogące w nim odgrywać jakąś rolę. Jeżeli nie ma wszystkich informacji koniecznych do

podjęcia decyzji, wówczas decyzja zawsze będzie w jakiś sposób przypadkowa.

Poprzez osobistą refleksję, modlitwę, skupienie trzeba samemu popatrzeć na rozeznawaną

sprawę z różnych punktów widzenia. Nieraz trzeba uwzględnić całą dotychczasową historię

życia oraz wszystko to, co z niej się wynosi: stopień dojrzałości ludzkiej, życie duchowe,

zranienia, lęki. Trzeba umieć dostrzec, jaką rolę w decyzji będą odgrywały nasze cechy

charakteru, przyzwyczajenia, słabości i wady itd. Zbieranie informacji polega także na

umiejętności przewidywania trudności, które możemy spotkać w realizacji decyzji.

Zbieranie informacji jest to ludzka praca, w której praca Ducha Świętego nie jest nieobecna.

Jeżeli brakowałoby nam podstawowych informacji o naszej sytuacji życiowej,

uwarunkowaniach wynikających z naszej historii życia czy też informacji o powołaniu, które

pragniemy realizować, wówczas ryzykowalibyśmy podejmowanie z własnej winy fałszywych

decyzji. Zbieranie informacji wymaga nieraz wielkiego trudu, ale jest to cena, jaką trzeba

zapłacić za dobre decyzje życiowe.

b) Drugi ważny etap, element rozeznania duchowego to osobista modlitwa i refleksja nad

decyzją. W rozeznawaniu duchowym modlitwa i osobista refleksja winny iść w parze. Są one

4 z 7

20110222 23:12

Daj mi pić

http://mateusz.pl/ksiazki/jacd/jacd223.htm

konieczne. Rozeznawanie polega między innymi na zadawaniu sobie pytania: Jakie są racje,

aby przyjąć i realizować rodzące się we mnie pragnienie — natchnienie? Jakie mogą być racje,

aby je odrzucić?

Modlitwa nie służy tylko temu, aby przeżuwać racje zdobyte poprzez ludzkie rozumowanie.

W czasie modlitwy możemy otrzymywać nowe racje — nowe motywacje, które przychodzą

jako owoc działania Ducha Świętego w nas. Modlitwa może rozjaśniać to, co dla nas w czasie

ludzkiego rozważania pozostaje może niejasne i dwuznaczne. Racje za i racje przeciw jakiejś

decyzji lub wyborowi nie mają być przejawem potrzeb czysto ludzkich, nieuporządkowanych

pragnień i uczuć. Nasze najgłębsze motywacje wyboru winny wyrażać pragnienie szukania

i znalezienia woli Boga.

W rozeznaniu duchowym nawet to, co wydaje się być oczywiste i po ludzku jasne, winno być

przez nas zakwestionowane i poddane próbie. Być może po rozeznaniu decyzja będzie taka

sama jak przed rozeznaniem. W szukaniu woli Bożej liczy się nie tylko sama decyzja, ale także

motywacje, dla których bywa ona podjęta. Już przez samo zakwestionowanie istniejących

decyzji i ich motywacji, zostają one pogłębione. I chociaż decyzja nie musi się zmienić, to

jednak może zostać ona oczyszczona z jakichś nieuporządkowanych ludzkich potrzeb.

c) Trzeci ważny element rozeznania duchowego, to analiza wewnętrznych poruszeń.

Modlitwie i refleksji winna towarzyszyć analiza naszych stanów duchowych. Rozeznanie

uczuć, które nam towarzyszą, jest jednym z podstawowych kryteriów dla poznania

autentyczności naszych pragnień, poruszeń i wezwań. Aby podjąć dobrą decyzję, trzeba mieć

świadomość swoich uczuć: z jakich źródeł one w nas pochodzą i do jakich celów prowadzą.

Przypomnijmy, iż ogromną pomocą w analizowaniu naszych uczuć jest zawsze wypowiadanie

ich przed kierownikiem duchowym.

Analiza poruszeń wewnętrznych jest pracą, w którą angażuje się zarówno nasza ludzka

emocjonalność jak i nasza duchowość.

d) Czwarty element rozeznania duchowego to podjęcie decyzji. Podjęcie decyzji jest zawsze

zaangażowaniem się wobec Boga i przed Bogiem. Chociaż ja sam moją wolnością podejmuję

decyzję, to jednak w pewnym sensie nie jest to mój wybór, ale wybór Boga dla mnie, Jego

wola dla mojego życia.

W naszej decyzji spotykają się w jakiś tajemniczy sposób nasze zaangażowanie i nasza

osobista wolność z działaniem Pana Boga w nas. Dobra decyzja sprowadza się zawsze do

spotkania woli Boga z wolą człowieka, spotkania wolności człowieka z wolnością Pana Boga.

To, co Pan Bóg chce i pragnie dla nas, nie jest podyktowane jakimś kaprysem, ale wypływa

z Jego pragnienia większego dobra dla człowieka.

Wiele naszych decyzji może być po ludzku bardzo trudnych. Możemy mieć świadomość, że to,

na co się decydujemy, jest bolesne. Możemy jednak wewnętrznie doświadczać, iż nie możemy

zdecydować inaczej, ponieważ wiemy , że tak właśnie chce Bóg.

Jeżeli decyzje są podejmowane z wielką uczciwością wewnętrzną, to wraz z trudem i bólem

decyzji, z czasem przychodzi pokój. Pokój ten nie jest błogim odpoczynkiem, ale

doświadczeniem miłości Pana Boga. Cały proces rozeznawania duchowego — podejmowania

decyzji wieńczymy ofiarowaniem naszego wyboru Panu Bogu.

e) Wiele naszych decyzji, odnoszących się do działania apostolskiego, życia wspólnotowego,

rodzinnego winno znaleźć potwierdzenie w decyzji przedstawiciela Kościoła: w decyzji

przełożonego, kierownika duchowego, proboszcza, biskupa itp. Osobiste rozeznanie duchowe

jest zawsze dla przedstawiciela Kościoła pomocą w jego rozeznawaniu woli Bożej.

5 z 7

20110222 23:12

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: