12. Hooper Kay - Włamywaczka.pdf - Romans (Beta Books) - lid7op.pl

Hooper Kay

Włamywaczka

Trzeci raz sprawdziła linę i dopiero wtedy przewiesiła się ponad rynną, ostrożnie zsuwając się aż do

chwili, gdy jej stopy bezpiecznie wsparły się na belce z lekka wystającej ponad najwyższym

oknem. Nie obawiała się, że zostanie dostrzeżona przez kogoś wewnątrz; to było okno strychu,

okrągłe, dumnie podrobione na witraż i z całą pewnością pogrubione jeśli nie o warstwę zwykłego,

zastarzałego kurzu, to przynajmniej farby. Mocno wsparta o kamień miękkimi butami z koźlęcej

skóry obejrzała się przez ramię, żeby raz jeszcze zlokalizować swój cel. Tak - był na miejscu:

półuchylone okno na drugim piętrze.

Jej spojrzenie powędrowało dalej w dół, przesunęło się po trawie dokładnie pod nią, beznamiętnie i

z krótkim jedynie mgnieniem myśli, jak też ta trawa przyjęłaby ciało spadające z wysokości pięciu

pięter. Pomyślała, że łatwiej byłoby wspiąć się na drugie piętro z dołu, aniżeli schodzić z góry, ale

niezbyt odpowiednio ustawiona lampa ogrodowa rzucała całkowicie niepotrzebny krąg światła na

całą pierwszą kondygnację. Tylko samobójczo odważny złodziej mógłby odważyć się na takie

ryzyko.

Troy była odważna - ale jednocześnie sprytna i ostrożna. I na szczęście potrafiła spuścić się w dół

ciszej, niż dziewięciu na każdą dziesiątkę mężczyzn wspięłoby się w górę. Decyzja zapadła.

Lekko balansując na wąskiej belce, Troy sięgnęła do narciarskiej maski, zsuwając ją na twarz.

Potem jej ręka automatycznie powędrowała do pasa z narzędziami, sprawdzając, czy wszystkie są

na właściwych miejscach. Wreszcie chwyciła linę, wprawnie zgięła kolana i odepchnęła się od

ściany budynku, zsuwając się w bok i w dół ze zręcznością zawodowego alpinisty. Pierwszy raz

opadła na wysokości trzeciego piętra, lekko jak piórko i cicho jak kot dotykając czubkami butów

ceglanej ściany. Pozwoliła, by w ułamku sekundy jej ugięte nogi przejęły impet, po czym

odepchnęła się znowu.

Drugi skok doniósł ją dokładnie do celu: otwarte skrzydło okna było po prawej na wysokości jej

pasa. I znowu zgięte kolana stłumiły siłę i odgłos lądowania. Troy zatrzymała się na sekundę z

odwróconą głową i oczami utkwionymi w strażnika, który właśnie okrążał budynek. Obserwowała

go w' zupełnej ciszy, żadnym szmerem nie zdradzając swej obecności ani człowiekowi, ani

czujnemu dobermanowi idącemu przy jego nodze na krótkiej smyczy: Para minęła ją parę stóp niżej

i poszła dalej. Człowiek wymamrotał z cicha do swego psiego towarzysza coś na temat głupoty

patrolowania w noc zimną jak rodzinny grobowiec i ciemną jak kamizelka Księcia Piekieł. .

Troy obróciła głowę, śledząc ich, dopóki nie znikli z pola widzenia za przeciwległym rogiem

budynku. Ujrzała obłoczek mgły unoszący się na wysokości jej oczu i mimochodem zauważyła, że

cały czas wstrzymywała oddech. Jej płuca nie protestowały; Troy mogła nie oddychać bardzo

długo. Zamocowała linę i skorzystała z nierówności zaprawy, aby przesunąć się w bok i zajrzeć w

szczelinę między zasłonami.

Jej oczy doskonale radziły sobie w ciemności, dlatego zdołała zobaczyć wnętrze pokoju na tyle, na

ile pozwalała na to wąska szpara w zasłonie. Fotel, biurko, które wyglądało trochę jak stolik do gry

i - ach! - półki pełne książek. Plany warte były tyle, ile za nie zapłaciła; to rzeczywiście była

biblioteka. Sejf powinien być na lewo od biurka i prawdopodobnie - niezbyt genialnie - ukryty za

obrazem.

Jeszcze mocniej zaparła się stopami i wsunęła rękę w w szparę okna. Czułe palce w obcisłych

skórkowych rękawiczkach powoli i delikatnie obmacywały framugę w poszukiwaniu śladu

przewodu alarmowego albo czujnika. Nie znalazły niczego. Wciąż ostrożna, Troy odpięła od pasa

małe urządzenie elektroniczne, nacisnęła guziczek i nie spuszczając oka z zielonego świateł¬ka

powiodła nim wzdłuż całej framugi.

W chwilę potem przypinała przyrządzik na miejsce, milcząco i niewidocznie unosząc zdumione

brwi pod narciarską maską. Żadnego systemu alarmowego. A zatem prawdą było, że klient polegał

na swoich strażnikach i psach. Dziwne - pomyślała. Ale może nie aż tak dziwne ... Ten człowiek był

raczej nowy wśród zbieraczy sztuki za wszelką cenę; jego kolekcja nie była może wystarczająco

duża, żeby wymagać właściwego zabezpieczenia. A może po prostu nie przyszło mu na myśl, że

sam może stać się celem.

Za maską pojawił się uśmiech i Troy pozwoliła mu tam pozostać. Jutro o tej porze być może zwróci

się do mnie o zainstalowanie mu systemu alarmowego ¬pomyślała ze szczerym rozbawieniem.

Omal nie zachichotała na tę myśl, ale swobodny zwis z dachu na linie dwa piętra nad ziemią nie był

odpowiednią pozycją dla popuszczania wodzy wesołości. Troy przełknęła więc chichot i zajęła się

swoją robotą.

Smukłe, zaskakująco silne dłonie wsunęły się pod skrzydło, chwyciły, uniosły. W ciszy zrodzonej z

długiej praktyki Troy przeniosła jedną nogę nad parapetem i usiadła na nim okrakiem. Odpięła linę,

sprawdzając, czy pozostaje w łatwym zasięgu na zewnątrz okna, po czym przerzuciła drugą nogę i

stanęła na podłodze wewnątrz pomieszczenia.

Stała tak przez chwilę, pozwalając oczom na dostosowanie się do odrobinę odmiennej gęstości

mroku, po czym szybko ruszyła naprzód. Omijając meble, jakby była we własnym salonie, podeszła

do drzwi i przyłożyła do nich ucho. Cisza. Odwróciła się, wydobyła małą, ślepą latarkę i, kierując ją

w stronę podłogi, podeszła do okna, aby opuścić je do poprzedniej pozycji i dokładnie zasunąć

story. Troy nie miała zamiaru liczyć na nieuwagę wartownika. Tylko sznur pozostał na zewnątrz, ale

doskonale zlewał się z murem.

W sekundę była przy obrazie, który spodziewała się tu znaleźć. Jeden ruch latarki upewnił ją, że był

to dość pospolity sztych i Troy znowu wyszczerzyła zęby pod osłoną maski. Jaki złodziej

kłopotałby się t a k i m obrazem? Tylko taki, który spodziewałby się znaleźć coś za nim! Krótkie

oględziny upewniły ją, że klient nie zaniedbał wewnętrznego zabezpieczenia; ramy obrazu

ukrywały przewód. Po namyśle Troy zrolowała maskę i, biorąc wąską rączkę latarki w zęby,

sięgnęła po narzędzia i przystąpiła do dzieła.

W czasie, który wprawiłby w zakłopotanie pewne towarzystwo ubezpieczeniowe, Troy rozłączyła

alarm, odchyliła na zawiasach obraz, odsłaniając ukryty za nim sejf i otworzyła go z szybkością,

która zdobyłaby jej podziw co najmniej połowy włamywaczy na świecie. Wciąż trzymając latarkę

w zębach, sięgnęła do wnętrza, błyskawicznie znajdując to, czego szukała. Obraz schowany był w

kartonowej tubie. Troy skrzywiła się. Jasne, tuba ułatwiła jej robotę, ale żeby tak potraktować

Starego Mistrza ...

I w tym momencie po pokoju rozlało się światło lampy stojącej w kącie.

Troy miała tylko kilka sekund na myślenie i planowanie, ale to wystarczyło; natychmiast była na

nogach. Trzymając w dłoni zrolowany obraz, gotowa wsunąć go w tubę, zwróciła głowę w stronę

drzwi i zlustrowała intruza z bezczelnością, której w najmniejszym stopniu nie zmąciła wciąż

trzymana w ustach latarka.

Odziany był w spodnie od piżamy i szlafrok, i wydawał się parszywie rozbudzony jak na drugą w

nocy. Dobrze powyżej sześciu stóp wzrostu, miał ciem¬ne, gęste włosy opadające z tyłu aż na

kołnierz, bary, których pozazdrościłby mu zawodowy futbolista i twarz, dla której połowa znanych

Troy kobiet zamordowałaby własnego małżonka, byle tylko znaleźć ją na swojej poduszce. Była

to szczupła, inteligentna twarz o bystrych oczach, patrzących na nią w tej chwili z czymś w rodzaju

zafascynowanego zdumienia, wysokich kościach policzkowych, mocnej szczęce i wargach

wyglądał na cokolwiek ogłupiałego, gdy gniewnie wymamrotał:

- A dlaczego, u diabła, gadam z tobą zamiast wezwać policję?

Troy udała, że nie słyszy.

- Nie chciałabym takiego partnera, będąc na twoim miejscu - stwierdziła już nie szeptem, ale

głosem wciąż dość cichym, żeby go za szept można uznać.

Nieznajomy podszedł bliżej, oglądając ją od stóp do głowy z wyrazem twarzy obejmującym szeroki

zakres uczuć - zaskoczenie, zaciekawienie, uznanie, złość. Najwyraźniej dostrzegł jej zdecydowanie

kobiece cechy podkreślone przez obcisły czarny sweter i spodnie, rysy twarzy, które zachwyciłyby

rekina filmowego, a teraz zastanawiał się, co taka dziewczyna robi, okradając sejf w środku nocy.

Zanim zdołał swe uczucia przyoblec w słowa, Troy rozwinęła obraz przed sobą.

- Nie bardzo będzie godzien zaufania - powiedziała tonem salonowej rozmówki. - Mam na myśli

pana domu ...

Odwracając oczy od jej twarzy, obcy rzucił krótkie spojrzenie na obraz i nagle jego wzrok stał się

badawczy. Podszedł bliżej.

- Czy to nie ...

- Ależ tak. Skradziony dwa tygodnie temu z prywatnej kolekcji w Paryżu.

Patrzał na nią uważnie, gdy zwijała obraz na lewą stronę. Nagle poczuł, że musi jakoś bronić swego

gospodar.za.

- John nie mógł wiedzieć, że jest skradziony, gdy go kupował - powiedział cokolwiek niepewnie.

Troy roześmiała się cichutko.

- Kupił go? Cóż, można to i tak określić. Zapłacił facetowi, który go ukradł.

- Skąd wiesz? - poderwał się nieznajomy.

- Kolekcjoner zapłacił mi, żeby go odzyskać - odparła chłodno. - A ponieważ jest szeroko znanym i

godnym zaufania człowiekiem, wierzę jemu, a nie twojemu Johnowi.

- Nie jest moim Johnem - sprostował obcy zirytowany.

Przyglądał jej się przez dłuższą chwilę, w końcu zaproponował spokojnie:

- A dlaczego nie wezwać policji i nie powiedzieć im wszystkiego?

Troy przespacerowała się w stronę biurka i przysiadła na blacie. Majtając nogą, uśmiechnęła się do

nieznajomego:

- Dlaczego nie? No, już, zrób to. Może będę musiała spędzić noc w pudle, ale skoro tylko

zidentyfikują obraz i skontaktują się z moim pracodawcą, to John będzie musiał tłumaczyć się

policji. Jeśli będzie w pobliżu, naturalnie ...

Jej wyzwanie spotkało się z ostrożną reakcją: obcy nie podszedł do telefonu ..

- Nie mogę pozwolić ci na opuszczenie domu z tym obrazem! - rzekł w końcu. - Skąd mam

wiedzieć, że mówisz prawdę?

- Nie wiesz.

- No to mnie przekonaj, do cholery! - rzucił cicho.

Troy nie mogła się powstrzymać od szerszego uśmiechu. Przechyliła głowę na bok jak ciekawski

ptaszek.

- Nie robiłbyś z nim interesów, co? Nie wydaje mi się żebyś mu ufał...

- To nie ma związku ze sprawą - odparł.

- Czyżby?

Przyjrzał jej się uważnie.

Odpowiedziała mu zatroskanym spojrzeniem, po czym lekko skinęła głową, jakby podjęła milczącą

decyzję

- Skoro ty mi nie ufasz, ja zaufam tobie.

- A to co miałoby znaczyć? - spytał nieufnie.

Podała mu kartonową tubę.

- Weź to. Schowaj pod poduszkę albo do walizki, albo gdziekolwiek. Jeśli John wezwie rano

policję, będziesz wiedział, że jest prawowitym posiadaczem i że ja skłamałam. Wtedy wytrzesz z

tuby swoje odciski palców i wrzucisz ją do stojaka na parasole. Tam ją szybko znajdą.

Obcy nie wykonał żadnego gestu, żeby przyjąć obraz. - A jeśli nie wezwie policji? .. naturalnie,

przyjmując, że odkryje zniknięcie obrazu?

- Och, odkryje na pewno. Założę się, że pieści go co rano i wieczór przed pójściem do łóżka.

Zbudował prawdopodobnie ... albo akurat buduje w piwnicy tajne pomieszczenie dla tej pierwszej i

niewątpliwie, jak ma nadzieję, nie ostatniej zdobyczy.

- A zatem?

- A zatem, kiedy ujrzysz Johna przy śniadaniu zgrzytającego w milczeniu zębami, usłyszysz, jak

posyła do wszystkich diabłów swoich ochroniarzy - zamiast wrzeszczeć w słuchawkę telefonu o

swojej stracie będziesz wiedział, że jest odpowiedzialny za kradzież obrazu bezpośrednio, albo

przynajmniej był doskonale świadom, że dokonuje nielegalnej transakcji. Wówczas, jeśli

zdecydujesz się zaufać mi, że zwrócę obraz jego prawowitemu właścicielowi, możemy spotkać się

gdzieś

w mieście.

Nieznajomy wydawał się niemal tak szybki w podejmowaniu decyzji jak Troy; wyciągnął rękę po

obraz.

_ Uczciwy człowiek - powiedział z pretensją w głosie - nie zawahałby się wezwać policji.

_ Wyrzuty sumienia to piekło, czyż nie? - stwierdziła współczująco.

- A ty je masz? - rzucił ironicznie.

_ Miałam - odparła wesoło - ale przyszło mi do głowy, że mnóstwo tracę w życiu, więc je

odrzuciłam.

W jego oczach pojawił się wyraz zakłopotania podziwu.

- Kimże ty jesteś?

Troy zrobiła dłonią lekki gest, którego świadomej beztroski pozazdrościłby jej szekspirowski aktor.

_ Po prostu złodziejem przemykającym się nocą Daj sobie spokój - rozkazał zirytowany.

Troy z rozbawieniem stwierdziła, że był na najlepszej drodze nie tylko do zaaprobowania, ale i do

obrony jej zajęcia z wyboru. Przełykając śmiech zrobiła wszystko, by nadać swemu głosowi

tajemniczy ton:

_ Gdzie się spotkamy? W ciemnym, ponurym barze pełnym tłustych oprychów spoglądających

złośliwie i z ukosa? - rozgrzewała się na zadany temat, pod¬czas gdy zdumiony nieznajomy

zachowywał milczenie. Bar będzie . prowadził człowiek, o twarzy buldoga, a jego klientelą będą

typy jak z czołówki listy Dziesięciu Najbardziej Poszukiwanych. Nikt nie spojrzy nam w oczy, gdy

na niego popatrzymy. Szef wraz ze swoją obstawą ukryje się w pokoju na zapleczu, a jeden z jego

ludzi będzie obserwował przez półprzezroczyste lustro, czy nie jesteśmy nasłani. A potem ...

- Już dosyć! - cicho wykrztusił obcy.

- Otoczenie nie w twoim typie, jak sądzę - stwierdziła Troy poważnie. - Och, w porządku. A zatem

bierzemy świeczkę jak ten jak-mu-tam i idziemy na poszukiwanie uczciwego człowieka. To znaczy,

że możemy spotkać się u stóp pomnika Lincolna?

- Jak się nazywasz? - zapytał, ignorując całą resztę.

Odpowiedziała uniesieniem brwi:

- Masz na myśli moją ksywę?

- Cholera!

W swoim stosunkowo burzliwym życiu Troy nauczyła się wielu pożytecznych rzeczy, a wśród nich

także i tego, że nie jest zbyt bezpiecznie machać czerwoną płachtą przed nosem rozjuszonego byka.

Wkrótce po tej zasadzie szła druga: nie drażnić obcych mężczyzn. Troy zrezygnowała zatem, póki

była jeszcze w jednym kawałku.

- Jestem Troy. A ty?

- Dallas - wymamrotał - Dallas Cameron.

Nastąpiła chwila milczenia, po której Troy rzekła z namysłem:

- Lepiej znany jako "As" Cameron, ponieważ w interesach zawsze ma w rękawie jakiegoś asa ...

- Słyszałaś o mnie? - wyglądał na zaskoczonego.

- Nawet włamywacze czytują gazety - wyjaśniła przepraszająco.

Dallas Camero n przeczesał palcami włosy gestem, który prawdopodobnie datował się z .czasów,

kiedy mężczyzna po raz pierwszy spotkał kobietę.

- Jesteś najcholerniejszą... Troy co? - zapytał nagle.

- Po prostu Troy.

- Posłuchaj no ...

Przerwała mu spokojnie:

- Jakkolwiek nasze spotkanie było niezmiernie interesujące, doprawdy, muszę już wracać. Jeden ze

strażników sprawdza ten pokój raz na dwie godziny, a od ostatniej wizyty minęło już półtorej

godziny. Proponuję, abyś spokojnie wrócił do siebie i zapomniał, że w ogóle byłeś tu dzisiaj; jeśli

strażnik zobaczy cię po moim wyjściu, gospodarz może stać się rano cokolwiek podejrzliwy.

- Jak masz zamiar stąd wyjść? - zapytał Dallas, przyglądając się Troy uważnie. - A skoro już o tym

mowa, to jak tu weszłaś?

- Wyłącz światło, to ci pokażę.

Zanim zdążył dosięgnąć wyłącznika przy drzwiach, dodała:

- Czekaj chwilę - i znowu wyjęła zza pasa latarkę. - Weź to lepiej, bo porozbijasz się o meble. I

skieruj światło na ziemię, jeśli łaska.

- A jeśli nie łaska? - mruknął, biorąc latarkę z jej ręki.

Troy zignorowała zrzędliwe pytanie w oczekiwaniu, aż spełni jej wskazówki ... rozkazy? Gdy

ciemność znowu ogarnęła pokój, wstrzymała się do chwili, aż ostre światełko latarki skierowane

ku podłodze, jak zauważyła z rozbawieniem - dosięgnie jej, po czym cicho podeszła do okna.

Rozsunęła zasłony i przełożyła nogę przez parapet, wychylając się i sięgając po swoją linę.

Dallas zaledwie zdążył zauważyć jej ruchy, gdy już była za oknem. Z zaskoczenia miał jedynie tyle

przytomności umysłu, by zostawić światło w pokoju, zanim wystawił głowę na zewnątrz.

- Co ... ?

- Szszsz - wysyczała szeptem, dodając tym samym tonem: - Nie ruszaj się. Ani szmeru.

Z trudem odróżniał w mroku jej twarz, ale powiódł oczami w bok i w dół, idąc za jej spojrzeniem.

W zasięgu jego wzroku pojawił się strażnik i złośliwie wyglądający doberman.

Dallas "As" Cameron znany był ze swych stalowych nerwów, kiedy zasiadał u szczytu stołu w sali

konferencyjnej. Zarówno przyjaciele, jak i wrogowie chórem twierdzili, że nic i nigdy nie zdołało

zniszczyć jego spokoju. Teraz jednak, gdy obserwował ruchy strażnika na dole, poczuł, że serce mu

zamiera.

Stał tu bladym świtem, wychylony z okna biblioteki swego gospodarza, trzymając w jednej ręce

skradziony (obojętne komu) obraz, a w drugiej złodziejską latarkę, doskonale zdając sobie sprawę z

obecności kobiety przyczepionej do muru ze swobodą cholernej muchy. A kiedy strażnik raczył

leniwie przewlec się dokładnie pod nimi, Dallas poczuł, że jego serce znów zaczyna bić.

Zabrzmiało jak tam-tamy w dżungli.

Poza tym chciało mu się kichać. I to okropnie.

Na jeden przerażający moment strażnik zatrzymał się tuż pod nimi. Jego głos, beznamiętnie żalący

się dobermanowi na paskudne warunki pracy, dochodził do nich poprzez chłodne, nocne powietrze.

Dla psa musiała to być stara śpiewka, bo nie raczył zwrócić uwagi na swego przewodnika, za to,

obwąchując krza¬ki przy domu, naraził Dallasa na bardzo przykre chwile.

W tym momencie strażnik przywołał psa do nogi i powędrował dalej za róg, a Dallas odetchnął,

czując nagle wszechogarniające uczucie ... ulgi? Spojrzał na Troy, ciekaw, czy otarcie się o pewne

przyłapanie na gorącym uczynku 'zrobiło na niej wrażenie.

Uśmiechała się do niego.

_ Przy pomniku Lincolna - szepnęła. - Jutro ... to znaczy dzisiaj, około drugiej po południu. Zgoda?

Zamiast odpowiedzi, Dallas wychylił się jeszcze bardziej i powiódł wzrokiem wzdłuż liny aż do

miejsca, w którym znikała za załomem dachu. Znowu spojrzał na najbardziej niezwykłego

włamywacza, jakiego kiedykolwiek zdarzyłoby mu się spotkać.

_ Pomnik Lincolna. O drugiej - mruknął pokonany.

_ Zostaw okno uchylone na cal - poinstruowała go rzeczowo. - Zasłony też. Do zobaczenia jutro!

Zaczęła wspinać się po linie, ręka za ręką, posuwając się stopami po murze z taką łatwością, jakby

to była podłoga.

Dziesięć minut później Dallas znalazł się z powrotem w swojej sypialni, przyłapując się na tym, że

wpatruje się w zrolowany obraz i latarkę. Mamrocząc do siebie, wsadził oba przedmioty pod

poduszkę, uważając jedynie, aby nie przygnieść ich w chwilę potem, gdy zdjął szlafrok i położył

się do łóżka. Zgasił lampę na nocnym stoliku i opadł na poduszkę, wlepiając wzrok w ciemność.

Wypowiedział jedno tylko słowo, jedyne, które wydawało się jego ogłupiałemu rozumowi

adekwatne do uczuć, jakie budziła w nim cała ta historia.

- Cholera.

W jakiś czas później i w odległości dwóch mil od samotnego domu, który właśnie opuściła, Troy

wsiadała do oczekującego helikoptera. Zapięła pasy i założyła słuchawki, żeby prowadzić rozmowę

z pilotem pomimo warkotu wznoszącego się śmigłowca.

- Do domu, James - powiedziała wesoło.

- Nie widzę obrazu - był to głos przypominający pomruk niedźwiedzia, doskonale pasujący do

szerokiej, flegmatycznej twarzy mężczyzny w średnim wieku, siedzącego u sterów.

Troy nareszcie pozwoliła wybuchnąć nagromadzone¬mu w trakcie wieczoru śmiechowi.

- Jest w trakcie dostawy, Jamie. Jutro przy pomniku Lincolna.

Burknięcie było jedyną odpowiedzią Jamiego aż do chwili, gdy helikopter znalazł się na

12. Hooper Kay - Włamywaczka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: