011. Barker Margaret - Dylemat chirurga.pdf - HARLEQUIN MEDICAL - lid7op.pl

Margaret Barker

Dylemat chirurga

SCAN

dalous

Rozdział 1

Kiedy prom minął wystający cypel lądu i płynął wprost do portu na Geres, Pat

patrzyła jak urzeczona. Nie spodziewała się takiej różnorodności pastelowych barw.

Stare domy, otynkowane na biało, zielono i różowo, z czerwonymi, lśniącymi w

słońcu dachami, oblepiały majestatyczne górskie zbocza aż po sam brzeg morza.

Małe łodzie rybackie cumowały przy nabrzeżu. Drzwi tawern stały otworem i

zapraszały do środka, gdzieś w wąskiej uliczce ktoś grał na buzuki.

A więc to jest Ceres, wyspa, na której będzie pracować przez sześć miesięcy.

Pierwsze wrażenie było bardzo przyjemne. Wyglądało to na miejsce wprost dla niej

stworzone. W dodatku kuzynka Nicole pisała, że Ceres to nie tylko to, co widać na

pierwszy rzut oka. Ujęła to tak:

„ ... Turyści przyjeżdżają i wyjeżdżają, i widzą tylko to, co chcą zobaczyć. Cieszą

się dwoma tygodniami wakacji i wracają do domu. Ale ty, jeśli zgodzisz się

przyjechać, odkryjesz inną Ceres, bo będziesz pracować wśród ludzi. Pacjenci w

szpitalu otworzą przed tobą serce i będziesz musiała ukoić ich smutki. Dla mnie też

to było trudne, kiedy osiem lat temu przyjechałam tu jako młoda pielęgniarka. Ale

zakochałam się i wyszłam za Alexandra, więc przeszłość oceniam teraz inaczej, w

różowych barwach. Nasze małżeństwo jest wspaniałe i jestem bardzo szczęśliwa.

Zanim przyszły na świat dzieci, pomagałam Alexandrowi w szpitalu...”

Oparta o burtę, Pat przypomniała sobie list Nicole – list, który w jednej chwili

odmienił jej życie. Zabawne, ale pisywała do Nicole zawsze, kiedy miała kłopoty. To

chyba dlatego, że w dzieciństwie Nicole była dla niej jak siostra. Była starsza o osiem

lat, więc oczywiście Pat czuła dla niej respekt. Kiedy kuzynka wyjechała do szkoły

pielęgniarskiej, Pat nabrała przekonania, że to najciekawsza i warta poświęcenia

praca. Śledziła postępy Nicole i postanowiła, że gdy tylko dorośnie, będzie tak samo

jak ona pracować w szpitalu Benington na przedmieściach Londynu.

Tęskniła za kuzynką, kiedy ta wzięła ślub i na stałe wyjechała z mężem,

lekarzem, na tę sielankową grecką wyspę. A teraz i ona tam płynęła. Jakie cudowne

życie musi prowadzić Nicole... Co prawda Pat niewiele o tym wiedziała, gdy pisała

do kuzynki po swoim wypadku z nogą.

Co za potworny pech, nadepnąć na potłuczoną butelkę! W ostatnie święta Bożego

Narodzenia biegła wraz z braćmi do stawu. Co roku urządzali sobie pływanie na

Gwiazdkę. Woda była zawsze taka zimna, aż się dziwili, że nie zamarza. Simon i

Peter wciągali ją do wody i śmiali się z jej dygotania, więc postanowiła pokazać im,

jaka jest dzielna. Pognała wprost na głęboką wodę i nadepnęła na potłuczone szkło...

Chyba nigdy nie zapomni tego przeszywającego bólu.

I teraz zadrżała, mimo że prażyło słońce. Opisała wszystko dokładnie kuzynce:

jak stary doktor Marsh z wioski usunął odłamki szkła i opatrzył jej nogę, a potem

kazał leżeć. W samo Boże Narodzenie! Ale najgorsze miało dopiero nadejść. Trzy

miesiące później noga zaczęła puchnąć i bardzo bolała. Prześwietlenie wykazało, że

głęboko w stopie utkwiły okruchy szkła. Trafiła na kilka dni do szpitala – tym razem

jako pacjentka. Przeszła operację, potem dwa tygodnie poruszała się o kulach i, co

najbardziej przykre, przesunięto ją do lżejszej pracy w rejestracji. Tego nie mogła

znieść – ona, która przez ostatnie dwa lata kierowała zespołem pielęgniarek na

oddziale chirurgii.

„ ... Możesz sobie wyobrazić, jak bardzo się nudzę – pisała do Nicole. – Nie wiem,

jak długo jeszcze wytrzymam. Lekarze upierają się, że noga jest w kiepskim stanie,

bo szkło tkwiło w niej bardzo długo. Stwierdzili zanikanie tkanek – trzeba czasu,

żeby wzmocniły się kości i mięśnie...”

Odpowiedź od Nicole była jak promień słońca.

„ ... Znalazłam świetne wyjście, Pat! Może byś przyjechała na sześć miesięcy na

Ceres? Alexander i ja jedziemy do Stanów na serię wykładów. Chcielibyśmy zabrać

tutejszą przełożoną. Alexander mógłby wyznaczyć. na jej miejsce kogoś ze szpitala,

ale uważa, że nikt się nie nadaje. Można by dać ogłoszenie i przyjąć kogoś z

zewnątrz, ale równie dobrze ty mogłabyś wziąć tę pracę. Masz przecież

wystarczające kwalifikacje. Jestem pewna, że bardzo by ci się tutaj spodobało, a przy

okazji mogłabyś zaglądać do ojca Alexandra. Jest naprawdę uroczy i tęskni za nami i

za wnukami. Wystarczyłoby go odwiedzić od czasu do czasu i powtórzyć plotki ze

szpitala. Na pewno ci wspominałam, że to on założył szpital na Ceres i nadal go

wspomaga. Proszę, powiedz „tak”. Będziesz tu zupełnie niezależna, nikt ci słowa nie

powie, jeśli dasz odpocząć swoim nogom, a życie na Ceres płynie tak powoli, że...”

Pat przypominała sobie list, wpatrując się w ryby pływające w przejrzystej,

błękitnej wodzie przy brzegu. Jeszcze zanim go doczytała do końca, była przekonana,

że to doskonałe rozwiązanie. Coś w rodzaju „pracujących wakacji”. Po sześciu

miesiącach wróci do Benington w świetnej formie i znów będzie mogła pracować

jako oddziałowa.

Prom był już tylko o parę metrów od brzegu. Zobaczyła opartego o barierkę

smagłego greckiego marynarza w błękitnej koszuli. Obok niego stał wysoki brunet,

ubrany w ciemnoszare dżinsy i białą koszulkę polo, rozpiętą u góry, ze stetoskopem

zawieszonym na szyi. Pat domyśliła się, że to musi być ktoś ze szpitala i że czeka

właśnie na nią. Odetchnęła parę razy głęboko, żeby się uspokoić. Lekarz na pewno

był Grekiem. Widziała takich mężczyzn w kinie – gorąca, piaszczysta plaża, ona

zakochana do szaleństwa, on bierze ją w ramiona... Na pewno ma równe, białe zęby.

Ale mężczyzna na brzegu wcale się nie uśmiechał, więc nie mogła potwierdzić swych

zwariowanych domysłów. Uporczywie wodził wzrokiem po twarzach pasażerów, aż

zatrzymał się na niej.

– Siostra Manson? – zawołał niecierpliwie.

Wszyscy pasażerowie odwrócili się w jej stronę.

Skąd on to wie? Przecież nie miała na sobie fartucha. Biała bluza i dżinsowa

spódnica nie mogą uchodzić za strój pielęgniarki. Nicole musiała mu ją dokładnie

opisać. Pewnie powiedziała tak: dwadzieścia pięć lat, ciemne włosy do ramion,

wzrost średni...

– Tak, to ja! – Wychyliła się za burtę, trzymając się barierki. – A pan chyba jest...

– Może pani sama chodzić? Spieszy mi się do szpitala – usłyszała mało

zachęcające powitanie.

– Witamy na Ceres – mruknęła pod nosem. Nie tak to sobie wyobrażała. Ten

zarozumiały lekarz to pewnie znajomy Alexandra, który przyjechał go zastępować

przez sześć miesięcy, tak samo jak ona. Widocznie nie miał nic poważnego do roboty,

skoro mógł sobie pozwolić na obijanie się na jakiejś wysepce, gdzie nic się nie

dzieje. Trzeba mu trochę utrzeć nosa.

Powoli schodziła po nierównym, drewnianym pomoście. Od czasu wypadku była

bardzo ostrożna, ponieważ nadal z trudem utrzymywała równowagę. Chciała

sprawdzić, czy ten arogancki lekarz nadal się jej przygląda, ale musiała uważać, żeby

się nie potknąć. I jeszcze ta walizka na kółkach...

Ostatnie deski. Nareszcie! Odetchnęła i zeszła na ląd.

Nagle nieznośny ból przeszył jej lewą nogę. O Boże, musiała się potknąć o

kamień! Bolało potwornie, ale nie miała odwagi krzyknąć. Pierwsze wrażenie jest

takie ważne, pomyślała tracąc równowagę i wpadając prosto w ramiona niezbyt

sympatycznego lekarza.

– Co pani wyprawia? – Przytrzymał ją na odległość ramion, wpijając się palcami

w jej ciało.

– Mam chorą nogę. – Jej twarz wykrzywił grymas bólu.

– Słyszałem. Powinna pani wiedzieć, że nie podoba mi się sposób, w jaki mi tu

panią podrzucono.

– Ale właśnie uderzyłam się w palec – szepnęła onieśmielona. , Spojrzał na jej

nogę. Między paskami ortopedycznego buta zaczęły się pojawiać wyraźne oznaki

opuchlizny.

– Tego nam tylko brakowało! – westchnął teatralnie. – Dlaczego pani nie

uważała? Kiedy się dowiedziałem o zaniku tkanek w pani stopie, próbowałem

anulować kontrakt. Tylko że pani już wyjechała! Lepiej poproszę, żeby wezwano

karetkę.

Powiedział coś szybko po grecku do młodego chłopaka, który pobiegł do białego

budynku szpitala, widocznego ponad dachami sklepów i tawern skupionych nad samą

wodą.

– Teraz niech pani lepiej usiądzie – dodał z niechęcią. Pomógł jej dojść do

krzesełka przed najbliższą tawerną. – Niech pani skacze na jednej nodze. Nie wolno

obciążać chorej stopy. To może być złamanie.

– Skądże, to tylko lekkie uderzenie. Nie sądzę...

– Przy atrofii wszystko się może stać – rzucił.

– Szkło tkwiące tak długo w stopie spowodowało poważny uraz. Czytałem pani

dokumentację. Wszystko o pani wiem. W szpitalu zaraz zrobimy prześwietlenie.

Przysiadła na krawędzi niewygodnego, drewnianego krzesła i patrzyła na morze.

Byle tylko rozwiać niepokój i nie myśleć o bólu! A jeśli naprawdę złamała nogę? Nie,

tylko nie to! Trzeba być dobrej myśli. Rozejrzała się wokół. Po kocich łbach

prowadzących do sąsiedniej tawerny młody chłopak dźwigał kosz pełen żywych

homarów; przy łodzi rybackiej dwaj poławiacze gąbek czyścili i płukali złowione

okazy. Turyści, którzy wraz z Pat przypłynęli promem i przez chwilę tłoczyli się

wokół niej, zaczęli się szybko rozchodzić, żeby nie zmarnować jednodniowej

wycieczki na tę fascynującą, niemal dziewiczą wyspę. , Lekarz pochylił się i zaczął

ściągać jej sandał. Robił to delikatnie, ale znowu poczuła przenikliwy ból. Spojrzała

na rosnącą opuchliznę. Nie tak chciała zaprezentować się na Ceres!

Usłyszała karetkę podskakującą na wąskiej, brukowanej ulicy. Wyjechała zza

ostrego zakrętu i zatrzymała się przy tawernie. Para greckich sanitariuszy wniosła Pat

do środka.

– Ostrożnie, ostrożnie! – upominał lekarz.

Więc jednak ma jakieś ludzkie odruchy, pomyślała Pat, omal nie krzycząc z bólu.

– Nawet nie wiem, jak pan się nazywa – powiedziała, gdy drzwi się zatrzasnęły i

została zdana na łaskę zirytowanego lekarza.

– Andreas Patras – odparł szorstko. – Alexander mnie namówił, żebym go

zastępował przez te pół roku. Zaczynam żałować, że się zgodziłem. A teraz przestań

paplać, kobieto, i oszczędzaj siły!

Paplać?! Powiedziała może ze dwa słowa przez cały czas, który spędziła z tym

niesympatycznym facetem... Nie powinien był być taki przystojny. Wyobraźcie sobie:

umawiacie się z nim, urzeczone jego powierzchownością, a potem odkrywacie, jaki

jest naprawdę! Całe szczęście, że od razu pokazał swoje prawdziwe oblicze.

011. Barker Margaret - Dylemat chirurga.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: