GRYFONIK 80.pdf
(
142 KB
)
Pobierz
untitled
Standard FCI Nr 80
GRYFONIK BRUKSELSKI
Standard FCI N° 81
GRYFONIK BELGIJSKI
Standard FCI N° 82
BRABANTCZYK
2
POCHODZENIE:
Belgia
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA
25.03.2003
Użytkowość:
mały pies stróżujący i do towarzystwa
Klasyfikacja FCI
:
grupa 9 Psy Ozdobne i do Towarzystwa
sekcja 3 Małe Psy Belgijskie
nie podlegają próbom pracy
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY
:
wszystkie trzy rasy (gryfonik
brukselski, gryfonik belgijski i brabantczyk) pochodzą od małego,
szorstkowłosego psa zwanego „Smousje”, którego można było
odnaleźć w okolicy Brukseli od wielu wieków.
W XIX wieku wprowadzenie linii King Charles Spanieli w kolorze
ruby oraz mopsów zaowocowało krótką, czarną sierścią i utrwaliło
obecny typ rasy. Te małe pieski są bardzo czujne i były hodowane do
ochrony powozów i walki z gryzoniami w stajniach.
W roku 1883 w Księgach Rodowodowych Św. Huberta- L.O.S.H
zarejestrowano pierwsze gryfoniki brukselskie. Były to: Topsy
(L.O.S.H. nr 163) i Foxine (L.O.S.H. nr 164).
Około roku 1900 rasa stała się bardzo popularna, podobnie jak i inne
rasy, dzięki królewskiemu zainteresowaniu wykazywanemu przez
królową belgijską Marie- Henriette. Wiele osobników zostało
wyeksportowanych i pomogło rozprzestrzenić rasę i jej popularność.
WYGLĄD OGÓLNY
: mały pies do towarzystwa, inteligentny,
proporcjonalny, czujny, dumny, mocny, o prawie kwadratowej
sylwetce; z mocnym kośćcem, ale równocześnie elegancki w ruchu i
budowie; przykuwający uwagę swym prawie ludzkim wyrazem.
Obie rasy gryfoników są szorstkowłose i różnią się kolorem, podczas
gdy brabantczyk jest krótkowłosy.
WAŻNE PROPORCJE:
długość tułowia od przedniego punktu
wyznaczonego stawem ramieniowym do najbardziej wysuniętego ku
tyłowi punktu zadu powinna być jak najbliższa wysokości w kłębie.
3
ZACHOWANIE / TEMPERAMENT
: zrównoważony mały pies;
żwawy, dumny, bardzo przywiązany do swego właściciela, bardzo
czujny. Nie lękliwy, ale i nie agresywny.
GŁOWA
: jest najbardziej charakterystyczną i przykuwającą uwagę
częścią ciała. Głowa jest dość duża w proporcji do tułowia i ma
prawie ludzki wyraz. Szata gryfoników jest twarda, stojąca i
zmierzwiona; dłuższa nad oczami, na kufie, policzkach i brodzie,
tworząca obramowanie głowy.
OKOLICA MÓZGOCZASZKI:
szeroka i zaokrąglona. Czoło
wyraźnie zaokrąglone.
Stop
: bardzo wyraźnie zaznaczony.
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos
: czarny, osadzony na poziomie oczu. Cerata nosowa szeroka, z
szeroko rozwartymi nozdrzami. Grzbiet nosa jest cofnięty tak, że
profil utworzony przez brodę, nos i czoło stanowi jedną płaszczyznę.
Kufa
: kufa wraz z nosem jest bardzo krótka: nie może przekraczać 1,5
cm. Prawidłowa kufa u brabantczyka wydaje się dłuższa ze względu
na brak obramowania włosem. Mało zadarta kufa daje gorszy wyraz
podobnie jak nos, którego grzbiet biegnie poniżej linii
przeprowadzonej od dolnego kąta oczu; obydwa odchylenia stanowią
poważne błędy.
Wargi:
czarne. Górne i dolne wargi w ścisłym kontakcie i ściśle
przylegające. Górne wargi nie tworzą fafli i nie zakrywają dolnych
warg. Zbyt luźne wargi psują pożądany wyraz.
Szczęki / zęby
: żuchwa jest wygięta ku górze, szeroka, nie zwężająca
się i wystaje przed szczękę; cechą rasy jest przodozgryz. Siekacze
górne i dolne powinny być ustawione równo, w linii prostej; linie
górnych i dolnych siekaczy przebiegają równolegle. Pysk ściśle
zamknięty, bez pokazywania zębów i języka. Szeroka i wydatna
żuchwa jest nadzwyczaj ważna. Należy zwracać uwagę, aby unikać
braków siekaczy.
Oczy
: szeroko rozstawione, duże i okrągłe, nigdy wytrzeszczone.
Brązowe, możliwie jak najciemniejsze. Oczy obramowane czarnym
pigmentem i pożądane niewidoczne białkówki. Małe, owalne lub
jasne w kolorze oczy stanowią wadę.
Uszy
: małe, osadzone wysoko i w dostatecznej odległości od siebie.
Uszy niekopiowane, noszone pół- uniesione i opadające ku przodowi.
4
Zbyt duże uszy są niepożądane, podobnie jak uszy załamane ku
bokom głowy. Uszy kopiowane są spiczaste i stojące. Kopiowane i
niekopiowane uszy są na równi dopuszczalne.
SZYJA
: średnio długa; płynnie przechodzi w barki.
TUŁÓW
: długość tułowia praktycznie równa jest wysokości w
kłębie. Pies robi wrażnie małego, kwadratowego i mocnego.
Kłąb
: lekko zaznaczony.
Grzbiet
: prosty, krótki, mocny.
Lędźwie
: krótkie i umięśnione, bardzo lekko wysklepione.
Zad
: szeroki i płaski lub bardzo nieznacznie opadający.
Klatka piersiowa
: szeroka, głęboka do łokci. Przedpiersie wyraźnie
zaznaczone, co powoduje nieznaczne uwypuklenie profilu klatki
piersiowej. Żebra dobrze wysklepione, jednak nie beczkowate, ale i
nie płaskie.
Linia dolna
: brzuch nieco podciągnięty, słabizny wyraźnie
zaznaczone.
OGON
: osadzony wysoko i noszony dość wysoko. Ogon, jeśli
kopiowany, jest skracany o 2/3 długości. Ogon nie kopiowany jest
noszony w górze z końcem ogona zwróconym w stronę grzbietu;
jednak nie dotyka grzbietu, ani nie jest zakręcony. Ogon z natury
krótki, lub złamany, lub zakręcony jest poważną wadą.
KOŃCZYNY
KOŃCZYNY PRZEDNIE
:
wygląd ogólny
: kończyny przednie równoległe o mocnym kośćcu,
ustawione dostatecznie szeroko.
Barki
: normalne kątowanie obręczy barkowej.
Łokcie
: przylegające do tułowia.
Nadgarstki
: mocne.
Łapy
: małe, okrągłe, nie skręcone na zewnątrz, ani do środka.
Ściśle zwarte palce. Zrośnięte palce są niepożądane. Mocne poduszki
palców, tak ciemne jak tylko możliwe. Pazury pożądane czarne, lub
możliwie najciemniejsze.
5
KOŃCZYNY TYLNE
:
Wygląd ogólny
: kończyny tylne o mocnym kośćcu, zupełnie
równoległe, ich kątowanie jest proporcjonalne do kątowania kończyn
przednich.
Stawy kolanowe
: wystarczające kątowanie.
Stawy skokowe
: dobrze kątowane, ani zbieżne, ani rozbieżne.
Łapy
: podobnie jak przednie. Dodatkowe palce niepożądane.
RUCH
: mocny, równoległy ruch kończyn z dobrą akcją kończyn
tylnych. Mały wykrok kończyn przednich oraz inochód stanowią
wadę.
SZATA
SIERŚĆ
:
Jakość szaty
: gryfonik brukselski i gryfonik belgijski mają szatę
szorstkowłosą z podszyciem. Sierść jest z natury szorstka, nieco
falista, ale nie lokowata; jest trymowana. Aby ocenić strukturę szaty
musi ona być odpowiednio długa. Zbyt długa szata psuje sylwetkę i
nie jest pożądana. Jedwabista lub wełnista szata stanowi poważną
wadę. Brabantczyk jest psem krótkowłosym. Szata jest ostra, płasko
leżąca, błyszcząca, o długości najwyżej 2 cm.
Owłosienie głowy
: u gryfoników dłuższa szata na głowie (broda i
wąsy) zaczyna się poniżej linii nosowo- ocznej i rozciąga się od
jednego ucha do drugiego, pokrywając kufę i policzki mocnym
włosem, który jest tu dłuższy niż na pozostałych częściach ciała. Nad
oczami włosy muszą być dłuższe niż na innych partiach czaszki,
tworząc brwi.
UMASZCZENIE
:
gryfonik brukselski
: rude, rdzawe; niewielka ilość czerni jest
dozwolona w okrywie włosowej głowy.
gryfonik belgijski
: czarne, czarne podpalane. Podpalanie musi być
jednolite i wysycone w kolorze. Podpalanie jest widoczne na
kończynach przednich, na łapach aż do nadgarstków; na kończynach
tylnych na łapach, aż do stawów skokowych. Przechodzi dalej na
wewnętrzną stronę kończyn. Jest również widoczne na klatce
piersiowej, policzkach, nad oczami, wewnątrz uszu, poniżej ogona i
dookoła odbytu. Kolor czarny może być przesiany rudo- brązowym;
Plik z chomika:
wspom_nienie
Inne pliki z tego folderu:
DOG KANARYJSKI 346.pdf
(36 KB)
TERIER BRAZYLIJSKI 341.pdf
(199 KB)
OWCZAREK AUSTRALIJSKI 342.pdf
(82 KB)
BLACK AND TAN COONHOUND 300.pdf
(44 KB)
CANAAN DOG 273.pdf
(122 KB)
Inne foldery tego chomika:
Pieski
Zgłoś jeśli
naruszono regulamin