BOOM.pdf

Okładka albumu

Grupa BOOM w 1973 roku

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

01. MIŁOŚĆ

sł. K. K. Baczyński, muz. J. Lipiński

Słońce, słońce w ramionach

czy twego ciała kryształ pełen

owoców białych, gdzie zdrój zielony tryska,

gdzie oczy miękkie w mroku

tak pół mnie, a pół Bogu.

Twych kroków korowody

w urojonych alejach, twe odbicia

u wody jak w pragnieniach, w nadziejach.

Twoje usta u źródeł

to syte, to znów głodne,

i twój śmiech, i płakanie

nie odpłynie, zostanie.

Uniosę je, przeniosę

jak ramionami — głosem,

w czas daleki, wysoko,

w obcowanie obłokom.

Tak pół mnie, a pół tobie.

02. POTRZEBA MI

sł. i muz. Janusz Lipiński, 1976

Potrzeba mi trochę cichego dnia.

Potrzeba mi miękkiej twarzy w snach.

Abym mógł zachować cień, zapach drzew,

które stojąc nie zważając na codzienny gniew.

Bez racji trwam ciągle w śnie

i nie wiem, co zrobię i gdzie.

Mógłbym nawet sięgnąć gwiazd, wyżej słońć,

ale szukam naszych źródeł i nie widzę wciąż.

Od dawna winnym szczęściu chleb,

pieczony białą nocą w śnie.

Schowam go na samo dno pustych plew,

niech zapachem ziarna płynie, niechże kusi mnie.

Bursztyny zanurzasz w ciepły deszcz,

rękami nastawiasz z włosów sieć.

Na przekór komu zrzucam wstyd, przywodzę ból.

To nie wszystko co dać mogę, to nie wszystko jest.

03. CIEPŁO

sł. J. Brzostowska, muz. J. Lipiński

Nieraz chodziłeś górą,

częściej zaułkami,

I nie obca ci miłość

kamracie Odysa.

Teraz jest w tobie wszystko

przez co już przeszedłeś

jak owo ciepło

już po przejściu słońca

pośród gałęzi gęstolistnych drzew

ukryte

zanim

przyjdzie

noc.

04. BAJKA

sł. K. K. Baczyński, muz. J. Lipiński

Od uliczek rzeźbionych w cieniu

szła procesja czy biały świt

i świergotał jak ptak na ramieniu

żywot mądry rosnących lip.

Potem morza dzieliły się, tarły

szorstką skórą bokiem o bok;

coś wschodziło, a potem marło,

nie odgadnąć: przez dzień czy rok.

Gwiazdy były nisko jak gołębie.

Ludzie smutni nachylali twarz

i szukali gwiazd prawdziwych w głębi

z tym uśmiechem, który chyba znasz.

Potem lądy się otwarły jak bramy,

góry mrucząc prowadziły pod obłok,

więc rzucali w fale nieba kamień,

żeby zmierzyć głębie nieba pod sobą.

I na wiatrów rozłożystych wydmach

sieli drzewek młodziutkich las,

i marzyli złotych dębów widma

z tym uśmiechem, który chyba znasz.

Aż wyrosły krzepkie i jasne,

jakby wody przezroczysty płaszcz,

więc patrzyli jak na serca własne

z tym uśmiechem, który chyba znasz.

No, i stolarz schylał z wolna głowę

i wyciosał (przez czas niedługi)

dla nich wonne trumny dębowe,

a dla synów ich dębowe maczugi.

Więc odeszli. Śpiewał obcy czas.

Więc odeszli przez powietrza białe smugi

Z tym uśmiechem, który dobrze znasz.

05. PIOSENKA

sł. K. K. Baczyński, muz. J. Lipiński

Znów wędrujemy ciepłym krajem,

malachitową łąką morza.

(Ptaki powrotne umierają

wśród pomarańczy na rozdrożach.)

Na fioletowoszarych łąkach

niebo rozpina płynność arkad.

Pejzaż w powieki miękko wsiąka,

zakrzepła sól na nagich wargach.

A wieczorami w prądach zatok

noc liże morze słodką grzywą.

Jak miękkie gruszki brzmieje lato

wiatrem sparzone jak pokrzywą.

Przed fontannami perłowymi

noc winogrona gwiazd rozdaje.

Znów wędrujemy ciepłą ziemią,

znów wędrujemy ciepłym krajem.

06. BAJKA

sł. K. K. Baczyński, muz. J. Lipiński

Górą białe konie przeszły,

trop dymiący w kłębach stanął,

w gwiazdach płonąc cicho trzeszczy

wigilijne siano.

Spoza gór czy sponad ziemi

anioł biały? kruchy mróz?

starcy w niebo nachyleni?

Anioł biały szopkę niósł.

Zamknąć tak — to ironicznie

— w daszek gwiazdom pobielany,

płomień wieków i człowieka

w tekturowe cztery ściany.

Zamknąć tak — to z odległości

— w dwie figurki — czarną, białą,

rozdeptanych epok kości

i spalone żądzą ciało.

W naprężone kusze burz

anioł biały — szopkę niósł.

A figurki w męce gasnąc

coraz słabły, zanikały

w napowietrzną gwiazdy jasność,

tekturowo — popielały.

Śmiał się anioł półuśmiechem

z ich uporu, a nie grzechu,

że tak jedni — choć ich stu.

anioł biały szopkę niósł.

07. TA KOBIETA

sł. A. Titkow, muz. J. Lipiński

ta kobieta tak dumna,

że prawie przystępna

ta dziewczyna tak blisko,

że niedotykalna

ten mężczyzna tak ślepy,

że prawie olśniony

ten chłopak skryty –

otwarty na oścież

dzień mija tak szybko,

że aż nieruchomy

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: