Andre Norton - Imperium orła.pdf - Andre Norton (1912 - 2005) - Nemo163

Andre Norton

Susan Schwartz

Imperium Orła

Tytuł oryginału EMPIRE OF THE EAGLE 1993

Amber 1994

Andre Norton: Wprowadzenie

Był żołnierzem nieledwie chłopskiego pochodzenia, lecz miał praktyczną

wiedzę i iskrę militarnego geniuszu. Dzięki tym cechom stworzył twardą

podstawę najpierw Republiki Rzymskiej, a później Imperium. - Stworzył

Legiony. Do czasów Mariusa wojownicy walczyli nieustępliwie i dobrze, ale

idea armii opartej na pospolitym ruszeniu, zwoływanym w obliczu zagrożenia

kraju, nie mogła być wystarczającą bronią dla wodza, przekonanego o swym

boskim przeznaczeniu.

I w ten oto sposób powstała koncepcja zawodowego żołnierza, którego

prawdziwym domem była armia, a bogiem - Orzeł Legionu, na którego składał

przysięgę. Mimo krwawej łaźni, dokonanej na rozkaz Sulli, zazdrosnego o

wpływy swego poprzednika, idea Legionów i idea Orła przetrwały i zostały

zaakceptowane jako jedyny możliwy oręż w wojnie, zarówno z barbarzyńcami,

jak i z regularnymi wojskami tych, którzy ośmielili się stawić opór

ekspansji Rzymu.

Utrata Orła była hańbą tak wielką, że mogła ją zmyć tylko krew.

Prawdopodobnie najsłynniejszą tego rodzaju klęską była masakra trzech

legionów Augusta Cezara i stracenie ich Orłów wśród wzgórz Teutoburger

Wald.

Rzymianami dowodził Quinctilius Varus i to jego, podobno, błagał August:

- Varusie, Varusie, zwróć mi moje Legiony!

Wcześniej jednak został pobity prokonsul Krassus (członek pierwszego

Triumwiratu). Zazdrosny o sławę Juliusza Cezara i żądny legendarnych

skarbów Środkowego Wschodu, poprowadził swą armię ku krwawej klęsce pod

Carrhae w 43 roku p.n.e.

Jak się okazuje, warto jest czytać komentarze, którymi opatrywane są

zapomniane dziś opowieści i legendy. Zbierając materiały do noweli Imperial

Lady, musiałyśmy przeczytać historię Dynastii Han - rządzącej prawie 2000

lat temu. Tłumacząc te starożytne stronice, natknęłyśmy się na przypisy,

które stworzyły ogromne możliwości dla naszej wyobraźni i fantazji.

Ze zwięzłej notatki dowiedziałyśmy się, że część Armii Hana, której potęga

rozpościerała się wzdłuż Jedwabnego Szlaku i która podbijała kolejne

terytoria, zapuściła się w głąb Środkowego Wschodu i była świadkiem klęski

Legionów Rzymu.

Dowódca Armii Hana, będąc pod wrażeniem nieugiętej postawy Rzymian wobec

nieszczęść i śmierci, zażądał kohorty więźniów, by uczynić zeń osobliwy

prezent dla swego cesarza.

Sucha notatka nie mówi nic więcej o dalszych losach Rzymian w krainach tak

odległych, że wówczas niewyobrażalnych.

Co się z nimi stało? Skoro historia nie odpowiada na to pytanie, możemy

spróbować odgadnąć. Garstka legionistów, szukających siły i oparcia w swym

Orle - cóż więc mogło wydarzyć się dalej?

Andre Norton

Susan Schwartz: Wprowadzenie

Dobrze pamiętam chwilę, gdy po raz pierwszy usłyszałam o Rzymianach, którzy

stali się archetypem bohaterów Imperium Orła. Było to w 1964 roku.

Spędzałam moją przerwę na lunch czytając The Last Planet Andre Norton. Ci,

którzy znają tę książkę, wiedzą, iż rozpoczyna ją opis Rzymian

maszerujących na Wschód i tworzących gdzieś w odległej Azji swój ostatni,

nie zauważony przez historię czworobok - znakomity wstęp do opowieści o

upadającym Imperium.

Prolog powieści zwrócił moją uwagę na ojczyznę Mu, Atlantydę i Ujgurów -

byłam zachwycona, gdy dużo później odkryłam na mapie prawdziwą Ujgurską

Republikę Autonomiczną w zachodnich Chinach, na granicy z byłym Związkiem

Radzieckim. W moich późniejszych książkach nie wracałam w tamte strony. Ale

gdy zaproponowano mi temat kolejnej powieści, byłam gotowa odwiedzić te

zapomniane miejsca, zająć się zagadką Rzymian, maszerujących przez dorzecze

Tarymu.

Jak się tam dostali? Mając zaledwie kilka zapisków z chińskiej historii o

ludziach, którzy mogliby być Rzymianami, możemy tylko przypuszczać. Na

jednym z takich domysłów - przekazie o klęsce Krassusa i jego Legionów pod

Carrhae w 43 roku p.n.e. - zbudowałyśmy fabułę tej książki. Jedno jest

pewne - w pierwszym stuleciu przed naszą erą Rzym dowiedział się o

istnieniu szlaków handlowych, znanych obecnie jako Jedwabne Szlaki, a także

o bogactwach, które transportowano tamtędy na zachód.

Szczególnie zainteresowany Jedwabnym Szlakiem był Krassus, niebywale bogaty

człowiek, który rywalizował ze swym przyjacielem triumwirem Juliuszem

Cezarem i szukał własnych zwycięstw, prowadząc jako prokonsul kampanie na

Bliskim Wschodzie. Niestety, zżerany przez chciwość i ambicję, Krassus był

kiepskim żołnierzem.

Zabrakło mu przenikliwości politycznej (czy też szczęścia) w doborze

sojuszników. Zdradzili go zarówno Nabatejczycy, jak i król Armenii. W

dodatku popełnił kilka strategicznych i taktycznych błędów, które

przesądziły o klęsce jego wyprawy. Sprowokowany przez Nabatejczyków, dał

się przekonać, by Legiony maszerowały w tempie konnicy. Czekał na słynną

galijską jazdę swego syna Publiusa i wreszcie kazał walczyć legionistom w

gorący, słoneczny dzień (pod Carrhae, miastem garnizonowym niedaleko

dzisiejszego Haramu), bez wody i odpoczynku. Co gorsza, zmierzył się z

Sureną, charyzmatycznym, potężnym i doświadczonym przywódcą partyjskiego

klanu, zabitym później przez swego własnego króla z powodu, który przywiódł

do zguby Cezara - zbyt dużych ambicji.

Zainteresowani tymi czasami i tą częścią świata wiedzą, że Partowie byli

świetnymi konnymi łucznikami. W obronie przed ich atakiem Rzymianie

sformowali "testudo", czyli "żółwia" - ustawieni w szyku z tarczami nad

głową chronili się przed gradem strzał i czekali, aż Partom zabraknie

amunicji. Jednakże nie uwzględnili w swej taktyce upału, głodu i

pragnienia. Nie wzięli także pod uwagę załamania się Krassusa, gdy ten

ujrzał zatkniętą na czubku lancy zwycięzcy odciętą głowę swego syna.

Klęska była druzgocąca: Rzym stracił nie tylko dziesiątki tysięcy

żołnierzy, lecz także Orły Legionów, znak potęgi i honoru. Porzucając

martwych i rannych, Krassus schronił się wraz z resztkami swoich wojsk w

Carrhae i w końcu rozpoczął układy.

Co stało się z żołnierzami Krassusa i zdobytymi Orłami? Najprawdopodobniej

skończyli w niewoli - Rzymianie jako niewolnicy, Orły jako trofea.

Oto historia, która od dawna intrygowała Andre Norton. Uczyniłyśmy z niej

punkt wyjścia naszej opowieści. A jeśli maszerując na wschód, wkroczyli

prosto w mity? Azja - zwłaszcza Centralna - jest kopalnią legend. Wpadły

nam do rąk dwa ich zbiory: historia o mitycznej krainie Mu, często łączona

z Atlantydą i mitologią słoneczną, oraz starożytny hinduski epos

Mahabharata, z jego bogami, półbogami i książętami, walczącymi wraz ze

śmiertelnikami w opisywanej przez autora bitwie. Zafascynowało mnie

przedstawienie Petera Brooksa w Brooklyn Academy of Musie inspirowane

wątkami hinduskiego eposu i zaintrygowało spostrzeżenie, że opowieści o

Krisznie i jego ludzkich sojusznikach, bohaterze Arjunie i jego braciach,

ich żonie - Draupadi i toczonych przez nich wojnach są ciągle popularne i

kochane, uczy się o nich dzieci, na ich kanwie osnute są nawet współczesne

komiksy.

Oczywiście, ta kombinacja wątków przesuwa zdecydowanie Imperium Orła z

obszaru fikcji historycznej w kierunku fantasy takiej, jak zapiski

słoniogłowego Ganesii z Mahabharaty.

Wyobraźcie go sobie, jak rozpoczyna swoją historię. Jest ciemno. Mężczyźni

kulą się na bagnach pokonani, zdradzeni, niepewni dowódców. Nadchodzą

posłańcy - przynoszą warunki kapitulacji. Rozpoczyna się podróż poprzez

kultury i czas.

Andre Norton - Imperium orła.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: