Thomas_R-VooDoo_PL.pdf

Ross

Thomas

TŁUMACZYŁA

MARIA GĘBICKAFRĄC

Voodoo l

W Nowy Rok, krótko po piątej nad ranem, przez Malibu, z prędkością

przekraczającą sto trzydzieści kilometrów na go dzinę, pędził prawie nowy

dwuosobowy Mercedes Benz 500 SL, który kosztował sto jeden tysięcy

czterysta czternaście dolarów i dwadzieścia osiem centów. Prowadziła go

jedną ręką lewą Iona Gamble. Zmierzony później poziom alkoholu w jej krwi

wynosił 1,16 promila, co znaczyło, Ŝe pod względem prawnym czy jakimkolwiek

innym była pijana. Przytrafiło się jej to drugi raz w Ŝyciu.

AktorkareŜyserka, która dzięki podwójnemu zawodowi naleŜała do grona

tak zwanych w hollywoodzkim Ŝargonie „kresek", ciągle prowadziła lewą ręką,

w prawej zaś trzymała słu chawkę. Wysłuchawszy trzydziestego piątego i

ostatniego syg nału, zamieniła słuchawkę na butelkę czterdziestoprocentowej

wódki Smirnoff, która dotychczas leŜała na fotelu pasaŜera. Po przełknięciu

ostatnich pięćdziesięciu gramów opuściła lewą szybę i wyrzuciła pustą butelkę

* W oryg. Billy Rice Fuck Mice; rice (ang.) – ryŜ [przyp. tłum.].

na zewnątrz. Butelka rozbiła się na Hondzie Civic z roku 1986.

Przez chwilę Iona Gamble odczuwała pokusę, by zatrzymać się i zostawić

notatkę z propozycją zapłaty za poczynione szkody. JednakŜe nim notatka

została wymyślona, zredagowana i poprawiona, Iona była juŜ prawie dwa

kilometry za Honda i zbliŜała się do celu swej podróŜy w Carbon Beach. Po

prze jechaniu kolejnego kilometra notatka, rozbita butelka i Honda całkowicie

wyleciały jej z głowy.

Iona jechała środkowym pasmem autostrady Pacific Coast, wrzuciła luz i

zwolniła do przepisowej prędkości siedemdziesię ciu kilometrów na godzinę.

Próbowała znaleźć ciśniętego gdzieś pilota, który otwierał stalową bramę.

Brama strzegła domu warte go trzynaście milionów dolarów i ku irytacji

wszystkich znajomych zwanego przez właściciela „domkiem plaŜowym".

Iona nie znalazła pilota, ale gdy skręciła w lewo, przecinając dwa pasy

autostrady prowadzącej na wschód, w światłach wozu ukazała się otwarta

brama, wjechała na teren posiadłości i za parkowała przed garaŜem mogącym

pomieścić trzy pojazdy. Drzwi, mimo Ŝe minęło juŜ siedem dni od świąt BoŜego

Naro dzenia, nadal ozdobione były fantazyjnym tryptykiem ze świę tym

Mikołajem, reniferami i elfami.

Iona wyłączyła silnik oraz światła i jeszcze raz podniosła słu chawkę.

Wystukała ten sam numer co poprzednio i wysłuchała piętnastu sygnałów.

OdłoŜyła słuchawkę i dla odmiany zajęła się klaksonem wciskała go w

sekwencji: trzy krótkie, jeden długi. Ich brzmienie z grubsza przypominało literę

V w alfabecie Morse'a jedyną, jaką znała.

Po trzech minutach Iona przestała hałasować, opuściła lewą szybę i

czekała na reakcję. Była przygotowana na to, Ŝe jakiś nerwowy sąsiad

wrzaśnie, Ŝeby się, kurwa mać, przymknęła. Albo Ŝe Billy Rice wypadnie przed

dom i będzie błagał ją, Ŝeby na miłość boską weszła i wypiła drinka albo Ŝe

nagle w jakimś oknie rozbłysnie światło, co będzie dowodem, Ŝe Malibu o 5.11

we wtorkowy poranek l stycznia 1991 roku nie wymarło.

JednakŜe nie rozległy się gwałtowne krzyki, nikt nie zaofe rował drinka i

nigdzie nie zapaliły się światła, Iona wysiadła z samochodu i trzasnęła

drzwiami tak mocno, jakby chciała, Ŝeby coś pękło. Obeszła tył wozu, cofnęła

się niepewnie o trzy kroki, nabrała powietrza i ile sił w płucach wrzasnęła:

Billy RyŜ pieprzy mysz! *

Czekała, nasłuchując, ale gdy nikt ani nie zaprzeczył, ani jej nie

obsztorcował, odwróciła się i skierowała do frontowych drzwi. Wtedy na piętrze

Ŝółtego domu po drugiej stro nie drogi zapaliło się światło. Jaśniało w

niewielkim, wysoko umieszczonym oknie, jakie zazwyczaj znajdują się w

łazienkach, Iona doszła do wniosku, Ŝe prawdopodobnie jakiś biedny staruszek

musiał wywlec się z łóŜka przez kłopoty z prostatą.

Przed głównym wejściem do domu stał wysoki na dwa metry mur z

klinkierowej cegły. SłuŜył jako bariera zabezpieczająca mieszkańców przed

wzrokiem ciekawskich i hałasem dobiegającym z drogi, a wraz ze ścianą domu

tworzył krótkie, nie za daszone przejście, Iona skierowała się ku niemu, po

drodze przetrząsając kolejno wszystkie kieszenie kremowej zamszowej kurtki,

w poszukiwaniu kluczy do domu Billy'ego Rice'a.

ZdąŜyła sprawdzić kaŜdą kieszeń po cztery razy, nim mgliś cie

przypomniała sobie swój raptowny wyjazd z domu w Santa Monica. Starczyło

jej czasu jedynie na zgarnięcie kluczyków do samochodu i butelki wódki, a

zabrakło na zabranie brązowej skórzanej torebki. A właśnie tam, w zapinanej na

suwak kieszonce na drobne, znajdowały się klucze do frontowych drzwi domu

Rice'a.

Iona Gamble nadal była przekonana, Ŝe istnieje jakiś sposób na obudzenie

Rice'a. Mogła, na przykład, łomotać w drzwi i dzwonić, a nawet wyć i szczekać

niczym kojot. JuŜ prawie zdecydowała się na kojota, gdy zauwaŜyła, Ŝe drzwi

są uchylone. Pchnęła je lekko na próbę, potem mocniej, tak Ŝe otworzyły się na

całą szerokość.

Wewnątrz domu było ciemno, Iona wiedziała, Ŝe po lewej stronie musi

znajdować się przełącznik i zaczęła szukać po omacku. Znalazła go i zapaliła

lampy. Oświetliły one marmuro wy hol, z którego moŜna było przejść do

ogromnego salonu i dalej, na równie wielki taras. Światła były zaprojektowane

w ta ki sposób, Ŝe głównymi elementami holu stawały się dwa obrazy

umieszczone na przeciwległych ścianach. Na lewej wisiał Chagall, na prawej

Hockney.

Pod obrazem Hockneya stał kwadratowy stolik. Był niewielki, ale

wystarczająco duŜy, Ŝe mieściła się na nim dzienna korespondencja, trzy

komplety kluczyków samochodowych i Beretta kalibru 9 mm. Iona podniosła

pistolet, przyjrzała mu się i zawołała:

Hej, Billy, chcesz zobaczyć, jak odstrzeliwuję sobie wielki palec u nogi?

Czekała z pochyloną głową i pistoletem w prawej ręce, jak gdyby miała

nadzieję na jakieś słowa protestu. Kiedy nic się nie stało, uniosła pistolet,

wycelowała starannie i nacisnęła spust tak, jak nauczono ją na strzelnicy w

Beverly Hills. Pocisk zrobił małą, schludną dziurkę w lewym dolnym rogu

płótna Chagalla.

Strzał nie wywołał ani krzyków, ani szlochów, Iona ruszyła powoli przez

marmurowy hol i weszła do salonu. Przez znaj dującą się naprzeciwko

całkowicie przeszkloną ścianę mogła zobaczyć światła Santa Monica i leŜące

dalej przyćmione światła Palmo Verdes, gdzie wiedziała o tym na pewno

mieszkali najnudniejsi ludzie w Kalifornii, a moŜe i na całym świecie.

Odwróciła się od ogromnego okna i wtedy w południowozachodnim kącie

pokoju zauwaŜyła wielką bryłę. Z jakiegoś powodu wyglądała ona na zgubioną,

porzuconą czy moŜe po pro stu zapomnianą, Iona, niezmiernie zaciekawiona,

przemierzyła salon i przełoŜyła pistolet do lewej ręki. Prawą zapaliła lampę na

stole i odkryła, Ŝe tą bryłą jest William A.C. Rice Czwarty.

LeŜał na boku. Otwarte niebieskie oczy wpatrywały się w belki wysokiego

sufitu. Prawa noga była nieznacznie zgięta w kolanie, lewa wyprostowana; ręce

rozrzucone, prawa dłoń wyciąg nięta w kierunku południowym, lewa w

północnozachodnim. Na nagiej owłosionej piersi nieco na lewo od prawej

sutki wid niały dwie ciemne dziurki. Stopy były bose, a białe tenisowe szorty

poplamione.

Iona Gamble, gwałtownie chwytając powietrze, gapiła się na martwego

męŜczyznę przez co najmniej trzydzieści sekund.

Cholera, Billy, Ŝałuję, ale nie jest mi przykro wysapała wreszcie.

Odwróciła się i, zataczając lekko, podeszła do małego barku. Nalała do

szklanki pięćdziesiątkę whisky i wypiła alkohol jednym haustem. Whisky

wywołała atak kaszlu. Zdołała opanować go dwie minuty później, po czym

podeszła do telefonu, osunęła się na fotel jak wiedziała, był to ulubiony fotel

Billy'ego Rice'a połoŜyła pistolet na kolanach, podniosła słuchawkę i

wystukała numer 911.

Pod numerem policyjnego pogotowia zabrzmiał pierwszy sygnał. Po

ósmym Iona ziewnęła. Po dziesiątym połoŜyła słu chawkę na stole, kurczowo

zacisnęła dłonie na kolbie Beretty, zamknęła oczy i zapadła w pijacki sen.

Nadal spała i nadal ściskała Berettę, gdy o 6.27 do salonu weszli dwaj

zastępcy szeryfa. Zabrali pistolet, obudzili Ionę, odczytali przysługujące jej

prawa i aresztowali, jako podejrzaną o dokonanie zabójstwa pierwszego

stopnia na osobie Williama A.C. Rice'a Czwartego, który od roku 1950, kiedy to

w Kansas City po raz pierwszy poszedł do prywatnego przedszkola, nazywany

był Billym Czwartym przez wszystkich, którzy go nie lubili czy teŜ nienawidzili,

czyli, jak ktoś później powiedział: „Przez prawie wszystkich, którzy znali go

dłuŜej niŜ trzy minuty".

Trzy tygodnie później, w styczniu roku 1991, Iona Gamble została

oskarŜona o zamordowanie Williama A.C. Rice'a Czwartego, a następnie

zwolniona za kaucją. Zastępca proku ratora generalnego okręgu Los Angeles

zaŜądał kaucji w wy sokości co najmniej dwóch milionów dolarów, ale sędzia

wyŜszej instancji sądu okręgowego w Santa Monica ustalił ją na dwieście

tysięcy. Broniąc swojej decyzji, zadał retoryczne pytanie: „Dokąd mogłaby

uciec lub gdzie się ukryć osoba z twarzą znaną niemal całemu światu?".

Iona przyczaiła się w swoim trzynastopokojowym domu w stylu

kolonialnym przy Adelaide Drive w Santa Monica. Prócz niej mieszkało tam

tylko dwoje Salwadorczyków, zajmujących pokoje nad garaŜem, sześć kotów,

trzy psy i jeden oswojony kłapouchy królik, który przez większość czasu skakał

w górę i w dół po schodach.

Iona Gamble siedziała na pierwszym piętrze w pracowni, któ rą nazywała

gabinetem, i rozmawiała z Jackiem Broachem na temat obrońców zajmujących

się sprawami kryminalnymi. Jack Broach, jej menadŜer, agent i osobisty

prawnik, był wychowan kiem Uniwersytetu Kalifornijskiego (rocznik 68) i Boalt

Hall (71) oraz pracownikiem Agencji Williama Morrisa (lata 197779). Podobnie

jak wielu agentów przemysłu rozrywkowego po czter dziestce, przypominał

zadbanego aktora, który doskonale mó głby grać rolę zarówno młodego

prezydenta, jak i podstarzałego pilota myśliwskiego.

Trzy ściany gabinetupracowni zastawione były regałami wy pełnionymi

głównie powieściami i biografiami, czwarta zaś była całkowicie przeszklona.

Rozciągał się za nią imponujący widok na kanion Santa Monica, góry i Pacyfik.

Iona Gamble siedziała na obrotowym krześle za, wykonanym w 1857 roku

w Memphis, biurkiem maklera spekulującego na bawełnie, a Broach w

stojącym w pobliŜu wygodnym fotelu.

Iona wypiła przez słomkę nieco dietetycznej wody Dr Pepper i

powiedziała:

Jak na razie usłyszałam o unitarianinie z Massachusetts, o śydzie z

Wyoming, o Taksańczyku naleŜącym do protestanc kiego kościoła

episkopalnego i o baptyście z Nowego Jorku. Te raz kolej na Waszyngton

kogo tam mamy?

Jestem absolutnie pewien, Ŝe nie muzułmanina zapewnił Broach.

Opowiedz mi o nim, o tym facecie z Waszyngtonu.

Zadzwoniłem do niego zaczął Broach i, jak do wszyst kich innych,

powiedziałem: „Cześć, jestem najlepszym przyjacielem i osobistym prawnikiem

Iony Gamble, która potrzebuje najlepszego w świecie adwokata od spraw

kryminalnych. Jesteś zainteresowany?". Czterech z nich odpowiedziało: „O

rany, jas ne", ale facet w Waszyngtonie rzekł: „Niespecjalnie". Jak zwykle w

tego rodzaju wypadkach byłem w szoku, Ŝe moje pytanie nie wywarło

spodziewanego wraŜenia.

Jest chociaŜ dobry, ten z Waszyngtonu?

Nie jest tak znany jak pozostali, jednak najlepsi prawnicy, których zdanie

coś dla mnie znaczy, mówią, Ŝe jest wystrzałowy. Gamble zmarszczyła brwi.

„Wystrzałowy" to twoje określenie czy innych?

Moje. UŜywam go, poniewaŜ kaŜdy wie, o co chodzi, Iona pociągnęła

następny łyk i powiedziała:

Powinnam wybrać tego faceta z Waszyngtonu? Broach skinął głową.

Powinnaś wybrać tego, komu najbardziej ufasz i kogo najbardziej cenisz.

A co z sympatią?

To nie ma nic od rzeczy.

Zapyta mnie, czy zabiłam Bilia?

Nie wiem.

Iona Gamble popatrzyła w sufit, jakby gdyby było tam wy pisane jej

następne zdanie.

Lubię śyda, szanuję baptystę i ufam episkopalnemu pro testantowi

pomimo chamowatych manier Teksańczyków ale unitarianina zdaje się zŜerać

przekonanie, Ŝe w końcu wylądujemy w łóŜku.

CóŜ złego jest w optymizmie? Jej spojrzenie powędrowało w dół.

Cholera, pomóŜ mi. Broach pokiwał głową.

Sama będziesz wiedziała albo twój instynkt.

Jesteś pewien?

Bezwzględnie.

Usłyszeli gong u frontowych drzwi. Broach podniósł się i powiedział:

To on. Zejdę po niego, przyprowadzę na górę, przedstawię i ruszam w

swoją drogę.

Dobrze wyglądam?

Jack Broach nie zawracał sobie głowy odpowiedzią.

Iona Gamble miała na sobie dŜinsy, koszulę w kratę i pod niszczone

tenisówki na nagich stopach. Stała przy przeszklonej ścianie, wpatrując się w

ocean i kanion, kiedy Broach wrócił z waszyngtońskim adwokatem. Odwróciła

się i zobaczyła śred niego wzrostu męŜczyznę po czterdziestce, ubranego w

bardzo drogi, ale źle dopasowany ciemnobłękitny garnitur, czarne buty, białą

koszulę i stonowany krawat. Miał niezwykle długie ręce, twarz, która zdawała

się być złoŜona z odrębnych elementów, i najmądrzejsze czarne oczy, jakie

Iona w Ŝyciu widziała. Gdy w nie spojrzała, zalało ją intensywne uczucie ulgi.

Jack Broach dokonał prezentacji.

Iona Gamble, Howard Mott.

Iona uśmiechnęła się i, wyciągając prawą rękę, ruszyła w stronę Motta.

Mam ogromną nadzieję, Ŝe zostanie pan moim adwokatem, panie Mott.

Howard Mott ujął zimną, suchą rękę i uśmiechnął się.

Zobaczymy, czy nadal będzie pani tak uwaŜała po naszej rozmowie.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: