7,5 Boże Narodzenie w kuchni.pdf

Nalini Singh

Boże Narodzenie w kuchni.

źródło:

Newsletter Nalini Singh (zapisy na stronie www autorki)

Tłumaczenie nieoficjalne:

zapiski_mola_ksiazkowego

Dorian był wysokiej klasy specjalistą w dziedzinie architektury, posiadał magiczne umiejętności

związane z komputerami i licencję pilota. Był również snajperem, który potrafił strzelać

z dokładnością wymagającą zimnej krwi. Miał jako partnera sparingowego byłego zabójcę Psi

i przez więcej niż tylko jedną osobę był nazywany nadgorliwcem.

Żadna z tych osób nigdy nie widziała, gdy próbował poradzić sobie z hydrauliką.

„Cholera.” Wymruczał po raz trzeci z rzędu, gdy woda z rury ściekła mu na twarz.

„Wydaje mi się, że to też liczy się jako brzydkie słowo.” Powiedział jego syn z miejsca, gdzie kucał

przed zlewem świecąc światłem w ciemne miejsce pod zlewem.

Dorian starł wodę i w tym samym czasie odsunął swoje biało-blond włosy z oczu, a potem

ponownie przekręcił kluczem francuskim. „Podkablujesz mnie?” Wyszeptał.

„Nie-e.” Keenan potrząsnął głową i odpowiedział mu szeptem. „Faceci trzymają się razem.”

Leopard Dorian’a uśmiechnął się do chłopca, który na każdy sposób, za wyjątkiem genetyki, był

jego. A to ostatnie miało niewielkie znaczenie dla jego kota. Wiedział jedynie, że ten dzieciak był

jego, by się o niego troszczyć i go bronić. „Właśnie.” Odłożył klucz francuski i zaczekał na kolejne

krople wody.

Nic.

„Szybko, choć uciekamy zanim kran zdecyduje, że woli przestać być grzeczny.” Odsunął się spod

zlewu i wstał, a potem pomimo swoich słów ponownie sprawdził, czy wszystko działa tak jak

powinno.

„Doskonała robota partnerze.” Powiedział pocierając dłonią po głowie Keenan'a. Jedwab ciemnych

włosów jego syna przesunął się przez jego palce. „Sądzę, że zasłużyliśmy na ciasteczka.”

Ashaya podniosła na nich wzrok z miejsca po przeciwnej stronie blatu, gdzie lukrowała

wspomniane ciasteczka. Bogaty brąz jej rozświetlonej skóry błyszczał w świetle wczesnego

popołudnia. „Sądzę, że Keenan zasłużył na jedno, ale nie jestem przekonana co do ciebie

Geniuszku.”

Obnażył zęby w udawanym warknięciu na swoją wybrankę. „Shaya. Nie zmuszaj mnie, żebym cię

ugryzł.”

„Moje przerażenie nie zna granic.” Jej olśniewające szaro-niebieskie oczy były rozjaśnione

śmiechem. Pochyliła się i uściskała uśmiechniętego Keenan'a.

„Zdrajca.” Złapał chłopca w uścisk, gdy Ashaya ponownie się podniosła. Posadził go na blacie

obok tacy z ciasteczkami.

„Brudne ręce.” Powiedziała Ashaya, a KIeenan wyczyścił je mokrą chusteczką zanim pozwolił

sobie na wybór ciasteczka.

Dorian umył swoje przy zlewie, który właśnie naprawił i podszedł, by opleść od tyłu ramionami

Ashay'ę. Przesuwał twarzą po koku, który zrobiła wcześniej dzisiejszego poranka, aż pasemka

włosów zaczęły z niego uciekać. Obserwował ją rano jak się czesała, gdy leżał rozłożony w łóżku

oglądając kreskówki z ubranym w piżamę Keenan'em. I nawet wtedy, knuł jak tu rozpleść ten

zwięzły schludny kok.

„Dorian!” Krzyknęła w roześmianej dezaprobacie.

Pozbawiony skruchy jedną dłonią pociągnął za kok uwalniając całą masę wolno. Dzikie loki

rozproszyły się w każdym kierunku. „Ładne.” Powiedział przytulając szczękę do jej skroni. Jego

leopard był niezmiennie zafascynowany jej włosami pełnymi wibrującego życia. Czasami, gdy był

w formie leoparda, a ona leżała obok niego przed ogniskiem z plazmy dotykał ich tylko po to, żeby

zobaczyć jak sprężynują.

„A teraz daj mi moje ciasteczko.” Ścisnął ją mocno pokazując tym samym, że mówi serio,

jednocześnie delikatnie podgryzając ją w szyję.

„Słodyczowy potwór.” Podała mu mocno okraszone lukrem czekoladowe ciasteczko. „To

doskonały balans składników odżywczych i śmieciowego jedzenia. Użyłam mąki wzbogaconej

witaminami i protein warzywnych.” Roześmiała się, gdy spostrzegała jego pełne powątpiewania

spojrzenie. „Nie martw się – w smaku nie można wyczuć niczego poza czekoladą, cukrem

i tłuszczem.”

Wziął gryza i sprawdził, czy to prawda. „Nie odbiorę ci twojej licencji na pieczenie.” Powiedział

z udawaną powagą zaskoczony, że taka domowa czynność sprawiała tyle przyjemności naukowemu

umysłowi jego wybranki. „Dlaczego pieczenie sprawia ci taką przyjemność?” Zapytał delikatnie

ciągnąc ją za loczek, gdy Keenan wesoło wymachiwał nogami i zlizywał lukier ze swojego

ciasteczka.

„To rodzaj kreatywnych poszukiwań.” Powiedziała Ashaya. „Tego rodzaju rozciąganie moich

umiejętności umysłowych ma na mnie dobry wpływ.” Było to nieświadome przypomnienie, że nie

pozwalano jej na tego rodzaju zabawę, gdy była uwięziona w lodowatej pułapce Sieci Psi. „Ale te

kreatywne poszukiwania mają porządek – przepisy mają pewne stałe składniki, i choć

eksperymenty są dopuszczalne i zachęca się do nich, ich rezultaty są proste do osądzenia. To mnie

uspokaja. Sprawia mi radość.”

„Na szczęście dla mnie i dla Keenan'a.” I okazjonalnych członków stada, którzy wywąchali co jest

w menu. To zabawne jak często miało to miejsce.

Wziął drugie ciasteczko, pocałował ją w policzek i odszedł, by pochylić się nad blatem obok

siedzącego Keenan’a. „Twoje ciasteczka są nawet lepsze od wypieków Tamsyn.” Powiedział

wspominając uzdrowicielkę stada.

„Czaruś.” Posłała mu pełen zadowolenia uśmiech. „Zaczekaj, aż zobaczysz co zrobiłam, gdy wy

dwoje oglądaliście kreskówki.”

Obaj, on i Keenan, czekali zaciekawieni, gdy otworzyła szafkę na końcu blatu i wyciągnęła tacę

zawierającą szereg babeczek ustawionych w rzędach z różnego rodzaju polewami. Wzięła dwie

i dała im po jednej jednocześnie całując ich w policzek. „Dla moich silnych zdolnych mężczyzn.”

Dorian już miał ją przyciągnąć, by skraść dużo bardziej dorosły pocałunek, gdy w świetle

wpadającym przez otwarte tylne drzwi pojawiła się znajoma twarz. „Wyczuwam ciasteczka?” Kit

wszedł do środka, a jego oczy były niczym zahipnotyzowane przez leżące na blacie wypieki.

Ashaya palcem wskazała na muskularnego młodego mężczyznę zatrzymując go w połowie drogi.

„Jedno ciasteczko i jedna babeczka.”

„Rozumiem.” Wziął dozwoloną liczbę słodyczy i zmierzwił włosy Keenan’a. Jego własne ciemno

kasztanowe pasma były rozwiane przez wiatr. „Hej, mały mężczyzno. Dlaczego twoja mama tak

zawzięcie strzeże ciasteczek?”

„Są na jutrzejsze przyjęcie wigilijne stada.” Odpowiedziała mu Ashaya. Pełne uczucia oczy

zaprzeczały jej poważnemu wyrazowi twarzy. „Zaczynam rozumieć, dlaczego Tammy kazała mi

upiec dwa razy tyle ile zamierzałam przynieść.”

Kit uniósł się na blacie sąsiadującym ze zlewem i wykończył babeczkę w dwóch gryzach. Nie tak

dawno temu Dorian dosłownie wyrzucił tego młodszego żołnierza prosto z baru, bo Kit był tak

pijany. A przed tym, Dorian i inny Strażnik rozgonili bójkę, w której Kit bardzo dotkliwie pobił

innego członka stada. Ale w czasie, który od tamtej pory upłynął Kit dorósł na wiele sposobów.

Teraz był jednym z najbardziej stabilnych młodych żołnierzy w stadzie. Jego siła tkwiła nie tylko

w jego ciele, ale również w jego silnej woli i lojalności.

„Lubię twoje hobby.” Powiedział do Ashay'i wgryzając się w ciasteczko i wypróbowując powolny

uśmiech, który sprawił, że więcej niż tylko jedna dziewczyna podążyła za nim między drzewa,

z czego Dorian doskonale zdawał sobie sprawę. „To ciasteczko jest niesamowite.”

„Zapomnij o tym.” Powiedziała ze śmiechem Ashaya. „Mieszkam z kotem, pamiętasz? Wiem

wszystko na temat podstępnego czaru.”

Kit zrobił niezadowoloną minę i ze zdegustowaniem spojrzał na Dorian'a. „Niezły sposób, żeby

zrujnować wszystko całej reszcie.”

„Znajdź sobie własną kobietę kotku.”

Keenan roześmiał się w słodki i psotny sposób w odpowiedzi na warknięcie Kit’a, któremu kropla

lukru utknęła na nosie. Oplatając ramię wokół szyi chłopca i już miał udawać, że kradnie na wpół

zjedzoną babeczkę Keenan’a, gdy wyłapał kilka znajomych zapachów, za którymi podążył dźwięk

małych stóp biegnących po znajdującym się na dworze igliwie.

Wypuścił z objęć Keenan'a, by złapać w nie Noor, która wpadła do domu. Jej kitki unosiły się

razem z jasno pomarańczowymi wstążkami, którymi był związane. Pocałował małą dziewczynkę

w policzek zanim posadził ją na blacie obok Keenan'a. Najlepsza przyjaciółka jego syna

promieniała. Jej piękne ciemne oczy były otwarte i pozbawione przebiegłości.

„Chcesz trochę?” Zapytał Keenan oferując Noor gryza swojej babeczki.

Przytaknęła i wgryzła się krusząc okruszki na dżinsową katanę, którą miała nałożoną na niebieski

sweter. „Pycha.” A gdy Shaya podała jej babeczkę pomalowaną fioletowym lukrem z radością jej

podziękowała. „Dziękuję.” I natychmiast obróciła się w stronę Keenan'a oferując mu gryza swojej

zdobyczy. „Twoja jest zielona. Ta będzie miała inny smak.”

„Tak sądzisz?” Zapytał Keenan i widząc przytaknięcie Noor wziął od niej gryza. „Smakuje jak

winogrona!”

Ponad dwoma małymi główkami Dorian spojrzał w oczy Ashay’i i wiedział, że myśleli o tym

samym. Dobrze było widzieć te dzieci, niezwykłe i unikalne, zachowujące się dokładnie tak jak

inne dzieci. Honorem i przywilejem stada było upewnienie się, by Keenan i Noor mieli szansę, by

dorosnąć kochani i zadbani przez innych, pozwalając, by ich niesamowite dary rozwinęły się

w naturalnym dla nich tempie.

„Hej.” Z przejścia słychać było kolejny męski głos. „Dlaczego maluchy dostały babeczki?”

Intensywnie fioletowe oczy Jon'a, zdumiewająco kontrastujące z jego włosami koloru białego złota,

miały niezadowolony wyraz. „Ty też dostałeś babeczkę?” Nastolatek zapytał Kit'a.

Kit posłał mu uśmiech pełen samozadowolenia w momencie, gdy Talin i Clay pojawili się za nim.

Strażnik i jego wybranka weszli za Jon'em do kuchni. Oboje przeszli wokół blatu i usiedli po jego

drugiej stronie, podczas gdy Jon oparł się o zlew obok siedzącego przy nim Kit'a.

A gdy Noor zaoferowała, że podzieli się z nim swoją babeczką niespodziewanie słodko się do niej

uśmiechnął. „To nic Księżniczko. To jest dla ciebie.”

Dorian spojrzał Clay’owi prosto w oczy. „Dobrze cię widzieć.”

Zielonooki strażnik przybił z nim żółwika.

„Próbowałam upiec ciasto na przyjęcie.” Talin mówiła właśnie do Ashay'i, „Ale zapadło się

w środku. Było tak złe, że już miałam je wyrzucić ...”

Kit wydał z siebie zduszony dźwięk.

„... ale Jon z nim uciekł.” Posłała roześmiane spojrzenie na nastolatka, którego razem z Clay'em

adoptowała do ich rodziny.

Clay z kocią gracją skradł dwie babeczki i rzucił jedną nastolatkowi, gdy Ashaya obróciła się, by

spojrzeć na Jon'a. A gdy Ashaya obróciła się z powrotem udawał niewiniątko. Ciemnoskóry strażnik

wpatrywał się w leżącą przed nią babeczkę tak jakby nie miał pojęcia jak się tam znalazła.

Dorian z trudem zdusił śmiech. Clay zawsze był zbyt poważny. W niebezpieczny sposób znajdował

się zbyt blisko swojej leopardziej strony, aż do momentu, gdy wszyscy martwili się, że nie

wydostanie się z ciemności – widok tego jak się bawi sprawiał, że leopard Dorian'a opuszczał

szczękę w uśmiechu, w którym błyszczały jego białe kły.

Usta Ashay’i zadrżały od wstrzymywanego uśmiechu, gdy wyrzuciła ręce w górę w geście

poddania. „Jeżeli macie zamiar pochłonąć wszystkie moje babeczki i ciasteczka, będziecie musieli

pomóc mi polukrować dodatkowy zestaw.”

Noor i Keenan, którzy do tej pory dyskutowali w swoim własnym języku, który był niezrozumiały

dla dorosłych, zaklaskali w dłonie słysząc ten pomysł. Niedługo po tym kuchnia wypełniła się

śmiechem, kolorem i cukrem. Jon i Kit przysiedli w dobrych nastrojach przy stole pomagając

Keenan'owi i Noor tworzyć ich dzieła — choć połowa wypieków lądowała w żołądkach młodych

chłopców, które wydawały się nie mieć dna. W tym samym czasie Ashaya zaoferowała się pomóc

Talin przyrządzić ciasto, które jak ją zapewniła, na pewno się nie zapadnie.

„Wiele razy eksperymentowałam z tym przepisem.” Powiedziała wyciągając recepturę.

Talin skrzyżowała ramiona. Jej mysie włosy były związane w kucyk takim samym kolorem wstążki

jak te, które zdobiły włosy Noor – choć kokardka Talin była związana w chwiejny sposób, tak jakby

była zawiązana przez małe dłonie. „Dobrze.” Powiedziała. „Pokaż mi co mam robić.”

Gdy Ashaya i Talin kontynuowały swoją rozmowę, Dorian nalał kawy dla siebie i dla Clay'a,

obszedł blat i usiadł na stołku obok niego. „Czy byłbyś w stanie to przewiedzieć kilka lat temu?”

Wymruczał bardzo cicho w sposób, który był słyszalny jedynie dla Clay'a.

Oczy Strażnika zatrzymały się na kobiecie, która była jego bratnią duszą. „Nie sądzę bym odważył

się nawet snuć tak wielkie marzenia.”

„Tak.” Nawet w swoich najdzikszych snach Dorian nie mógł sobie wyobrazić, że będzie tak mocno

kochany, że stanie się to cichym intensywnym pulsem w jego wnętrzu, w którym jego serce będzie

związane z jego własnym sercem. A co do Keenan'a — jak kiedykolwiek mógłby wiedzieć jakie

zmiany sprawi w nim bycie ojcem, posiadanie w swoich rękach życie niewinnej istoty? Czasami

dary, które otrzymał nadal nim wstrząsały.

„Tamsyn dzwoniła do ciebie w sprawie drzewka?” Zapytał Clay w akompaniamencie panującej

między nimi ciszy.

Dorian uśmiechnął się. „Poprosiła mnie o przyniesienie nowych łańcuchów z światełkami, bo jej

bliźniaki w zeszłym roku przegryzły się przez przewody.” Uzdrowicielka stada dwie dekady temu

rozpoczęła tradycję ustawiania gigantycznej choinki. Tradycja ta przetrwała przez uczucie bólu,

straty i czasu.

Clay potrząsnął głową z pełnym rozbawienia uczuciem, gdy Dorian subtelnie skinął na Jon'a. „Jak

on sobie radzi?” Ten chłopiec przeszedł rzeczy, które załamałyby nie jednego dorosłego mężczyznę.

„Ustatkował się. Nawiązał trochę solidnych jak skała przyjaźni.” Ton Clay'a zawierał ciche

głębokie poczucie dumy. „I świetnie sobie radzi z Noor – jeżeli chodzi o nią, jest jej starszym

bratem, i tyle. Przesiaduje nawet przez przyjęcia herbaciane, które urządza swoim lalkom

w miniatrowym domku na drzewie, który dla niej zbudowałem, choć musi się wciskać do środka.”

Dorian zakrztusił się śmiechem, równie dumny z tego chłopca, co Clay. Po tym co przetrwał Jon,

nikt nie winiłby go, gdyby był zbyt przerażony, by troszczyć się o bezbronne serce dziecka. To, że

przezwyciężył brzydotę tego co go spotkało i nauczył się ponownie śmiać świadczyło o sile, która

sprawi, że w następnych latach będzie się stabilnie rozwijał.

„Kylie zmuszała mnie do robienia tego samego.” Powiedział będąc w końcu w stanie rozmawiać

o swojej zmarłej siostrze bez bycia przytłoczonym przez wściekłość z powodu jej skradzionego

życia. Jej strata nadal była bolesna, ale teraz próbował pamiętać to co dobre. Próbował myśleć

o tym jak bardzo uwielbiałaby być ciocią dla Keenan'a i szwagierką dla Shay'i. „A potem pozwalała

mi wybrać zabawę, a ja wysyłałem jej lalki do dżungli razem z moimi figurkami akcji.” Biedne

lalki jego siostry zawsze spotykał tragiczny los z rąk aligatorów i anakond jedynie po to, by

ponownie powstać, by stawić czoła następnej przygodzie.

„Wiesz co?” Wyraz twarzy Clay’a był pełen zaskoczenia. „Zapomniałem o tym aż do tej pory, ale ja

też piłem maleńkie filiżanki herbaty razem z Tally, gdy byliśmy dziećmi. Miała taką szmacianą

lalkę i była bardzo surowa egzekwując bym nie pił mojej herbaty zanim lalka nie wypiła swojej.”

To sprawiło, że Dorian roześmiał się na myśl o wielkim, często cichym Clay'u cierpliwie

czekającym aż lalka wypije swoją herbatkę. „Kobiety – robimy dla nich wiele rzeczy.”

„A skoro już mowa o kobietach.” Clay jeszcze bardziej obniżył swój głos. „Miałem z tobą

porozmawiać na temat Jon'a. Zadurzył się w Rin'ie, więc może pojawić się, gdy będziesz z nią

trenował. Nie bądź dla niego zbyt surowy.”

Dorian jęknął. Rina była starszą siostrą Kit'a, i jedną z najsilniejszych, najbardziej pewnych siebie

kobiet żołnierzy w całym stadzie. „Nawet gdyby był dorosłym mężczyzną, a nie nastolatkiem,

pożarłaby go żywcem.”

„Sądzę, że umarłby szczęśliwy.” Kot Clay'a skrywał się w jego oczach napełniając je śmiechem.

„Prawda jest taka, że traktuje go delikatnie.”

„Rina? Delikatna?” Dorian był trenerem i przełożonym Rin’y. To zadanie spadło na niego, po tym

jak ta młoda kobieta oplotła sobie wcześniejszego trenera wokół palca. Lubił ją, i był śmiertelnie

pewien, że stanie się jednym z fundamentów stada, gdy wrośnie w swoją siłę, ale delikatność nie

była w stylu Rin'y. Jak wszystkie dominujące dorosłe kobiety leoparda, była bardziej skłonna do

tego, by rzucić swojemu adoratorowi wyzwanie, niż go pieścić. „Sądzisz, że wie, że on ją adoruje?”

Clay przytaknął. „Wydaje mi się, że stara się go delikatnie odtrącić, ponieważ jest jeszcze

dzieciakiem – ale stawiam kasę na Jon'a. Daj mu jeszcze kilka lat, i z bez względu na różnicę

wieku, założę się, że ruszy za nią.”

„To odważne stwierdzenie, facet.” Dorian zagwizdał delikatnie. „Ale powiem ci coś – jeżeli okaże

się, że miałeś rację, to upiekę ci ciasto razem z obfitym różowym lukrem.”

„Trzymam cię za słowo.”

Ashaya obeszła blat i pochyliła się przy Dorian'ie, włosy, które wcześniej zmierzwił ponownie były

związane w zgrabny kok. „O czym dyskutujecie?” Zapytała, gdy oparł się nęcącej pokusie, by

ponownie go rozwiązać i zniweczyć tym samym jej dzieło. Jego kot pocierał go o skórę z powodu

jej bliskości. Uczucie futra przesuwającego się pod skórą teraz nie było już bolesne, gdy mógł

zmienić się w formę leoparda.

„Knujecie coś.” Dodała jego wybranka w odrobinę podejrzliwym tonie.

Uśmiechając się Dorian zrobił to na co miał ochotę wcześniej, a potem przyciągnął ją na długi,

bujny pocałunek, który sprawił, że jej palce zaplotły się w jego koszulkę, a dźwięk dziecięcego

rozbawienia rozbrzmiewał wokół nich.

„Rozmawiamy na temat pieczenia ciast.” Wymruczał później.

Usta Ashay'i były spuchnięte od uszczypnięć, na które pozwolił sobie podczas pocałunku. Jej głos

był zachypnięty. „Nie mówiłeś mi czasem, że potrafisz zrobić najlepsze ciasto bananowe? Mam

trochę dojrzałych bananów.”

„A może konkurs? Dorian przeciwko Clay'owi.” Powiedziała Talin z drugiej strony blatu sięgając,

by lekko stuknąć Clay'a w nos swoją łyżką do mieszania ciasta.

Kit i Jon, którzy obrócili się, by posłuchać unieśli kciuki do góry. „Zgłaszamy się na ochotnika do

sędziowania.” Powiedzieli jednocześnie.

„Sądzisz, że nie potrafię upiec ciasta?” Clay powiedział do swojej wybranki z psotną iskierką

w oku.

Policzki Talin zaczerwieniły się, piegi na jej złotej skórze spotęgowały figlarny wyraz jej twarzy.

„Sądzę, że skopiesz Dorian'owi jego ładniutki tyłek.” Posłała Clay'owi całusa, który sprawił, że

jego usta wygięły się w uśmiechu.

„Choć zgadzam się z twoją oceną dotyczącą ciała Dorian'a, muszę wyrazić swój sprzeciw

w stosunku do reszty tego zdania.” Powiedziała pozornie poważnym tonem Ashaya bawiąc się

palcami we włosach Dorian'a w sposób, który sprawiał, że mruczenie wibrowało w jego piersi. Jego

naukowiec pochyliła się bliżej, z tymi swoimi delikatnymi krągłościami i ciepłą kobiecością. „Mój

wybranek zostawi twojego w piekarskim kurzu.”

„Sądzę, że to było wyzwanie.” Powiedział Kit. Do jego głosu wróciła odrobina diablika, którym

kiedyś był.

„A z tego co słyszałem, Strażnicy nigdy nie wycofują się z wyzwań.” Dodał Jon.

Trzy godziny później Dorian stuknął się butelkami piwa z Clay'em, gdy stali przed domem. „Nie

było zbyt gumowate. Serio.”

„A twoje wcale nie miało za dużo soli.” Odpowiedział Clay lojalny do szpiku kości.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: