070. Langan Ruth - Korsarskie dziedzictwo.pdf - nieprzeczytane - riochin

Ruth Langan

Korsarskie

dziedzictwo

PROLOG

Konwalia, 1657

- Winnie! Winnie!

Troje z czworga dzieci Lambertów wbiegło pêdem na

poroœniête traw¹ wzniesienie, na którym stał ich rodzinny dom,

MaryCastle. Gor¹czkowo poszukiwały zrzêdliwej niani, panny

Winifred Mellon.

- O co chodzi? - Winnie uniosła głowê znad fili¿anki

herbaty. Widaæ nie zazna chwili odpoczynku. Była na nogach

od wczesnego ranka, kiedy to dzieci zerwały wszystkich

domowników ze snu, umyœliwszy rozegraæ hałaœliw¹ walkê na

własnorêcznie wykonane drewniane szpady.

- Bethany spadła! - krzykn¹ł James, najstarszy z

rodzeñstwa.

Kłopot w tym, ¿e jego trzy siostry chciały mu dorównaæ

pod ka¿dym wzglêdem. Nie miały inklinacji do szycia, haftu,

układania kwiatów ani do doskonalenia siê w ¿adnej innej

umiejêtnoœci, niezbêdnej młodym damom, za to niezwykle

chêtnie pojedynkowały siê na drewnian¹ broñ b¹dŸ pływały

mał¹ łódk¹ po zatoce.

- Na co siê wdrapywała tym razem? - Winnie zostawiła

herbatê i ruszyła za dzieæmi.

- Na skały.

- Wielkie nieba! - Zgarnêła spódnice i puœciła siê

biegiem we wskazanym kierunku.

Zanim dotarła do skraju urwiska, daleko w dole

dostrzegła poruszane wiatrem włosy o barwie płomienia. Ich

mała właœcicielka le¿ała bez ¿ycia na ziemi.

- Och, co my teraz zrobimy? - Załamała rêce i zaczêła

chodziæ tam i z powrotem. Wreszcie zwróciła siê do

dziewiêcioletniej Ambrozji. - Czym prêdzej sprowadŸ tu

Newtona Findlaya.

- Dobrze, Winnie. - Dziewczynka pobiegła co tchu w

stronê zabudowañ, zostawiaj¹c na skałach rozdygotan¹ nianiê,

która dreptała w kółko, dopóki nie przykuœtykał stary

marynarz.

Newton stracił nogê w starciu z rekinem, co poło¿yło kres

jego słu¿bie na pokładzie „Nieustraszonego”, statku

nale¿¹cego do ojca całej czwórki. Teraz mieszkał przy rodzinie

Lambertów, wykonuj¹c dla nich ró¿ne dorywcze prace, a nade

wszystko działaj¹c na nerwy gospodyni, pani Coffey.

- Patrz, Newt. - Winnie wskazała drobn¹ postaæ daleko

w dole. - To Bethany.

- Tak. Widzê j¹. - Zmru¿ył oczy od słoñca i przywi¹zał

linê do pobliskiego drzewa. A potem rozpocz¹ł ryzykowne

schodzenie po skałach, tym bardziej niebezpieczne, ¿e nogê

zastêpował mu kawałek drewna.

Gdy tylko znalazł siê na dole, przypadł do nieruchomej

postaci, po czym uniósł do góry głowê i zawołał:

- ¯yje! Wiatr j¹ przewrócił!

- Och, Bogu niech bêd¹ dziêki. - Panna Mellon padła

na ziemiê i rozpłakała siê, a dzieci skakały wokół niej, wydaj¹c

radosne okrzyki.

Upłynêła godzina, a mo¿e wiêcej, zanim dziewczynka

stanêła na nogach i zaczêła powoli wspinaæ siê po linie przed

ubezpieczaj¹cym j¹ Newtonem. Kiedy ju¿ dotarła na górê,

spojrzała na nianiê.

- Ty płaczesz, Winnie?

- Płaczê? - Kobieta przycisnêła koronkow¹ chusteczkê

do oczu. - Nie, za to ty wkrótce bêdziesz. Powiedz mi, jak to

siê stało, ¿e spadłaœ.

- Chciałam fruwaæ.

- Fruwaæ? - Niania przeniosła wzrok na starego

marynarza, a ten tylko wzniósł oczy do nieba.

- Patrzyłam, jak mewy kr¹¿¹ i nurkuj¹ wœród skał i

chciałam sprawdziæ, czy dam radê do nich doł¹czyæ.

- Doł¹czyæ? - Teraz jej strach ust¹pił miejsca znacznie

silniejszym emocjom.

Panna Winifred Mellon rzadko wpadała w gniew. Kiedy

ju¿ do tego dochodziło, na jej bladych policzkach wykwitały

dwie ceglaste plamy, a w zazwyczaj łagodnych błêkitnych

oczach zapalały siê maleñkie iskierki.

- Tym razem posunêłaœ siê za daleko, Bethany.

Natychmiast pójdziesz do swej sypialni i spiszesz wszystkie

powody, dla których ludzie nie mog¹ lataæ. Kiedy skoñczysz,

poka¿esz mi, co napisałaœ, a ja powiem ci, jaka jeszcze kara ciê

czeka.

- Mam byæ ukarana za to, ¿e próbowałam fruwaæ?

- Nie. To kara za brak rozwagi, młoda damo. Jeœli nie

poło¿ê temu kresu od razu, na nic moje wysiłki uczynienia z

ciebie dobrze wychowanej panny.

Bethany zerknêła na Newtona, ale ten z kamienn¹ min¹

zarzucił zwiniêty sznur na ramiê i powoli odszedł, powłócz¹c

drewnian¹ nog¹.

Pobiegła za nim. W jej nienaturalnie wysokim głosie

wibrowało dzieciêce oburzenie.

- To niesprawiedliwe, Newt. Nie zrobiłam nic złego,

prawda?

Stary człowiek ostro¿nie dobierał słowa.

- Wydaje mi siê, ¿e panna Mellon ma trochê racji. Nie

masz skrzydeł, dziecko.

- Nie, ale mogłabym zrobiæ sobie skrzydła z... gałêzi -

powiedziała, zerkaj¹c w górê na piêkne drzewo rosn¹ce tu¿

obok domu.

- Tak, mogłabyœ. I znów byœ spadła. Na pewno trochê

ciê boli. To był paskudny upadek.

- Bardzo boli. Papa mówi, ¿e kiedy coœ ciê boli, trzeba

wzi¹æ siê w garœæ i spróbowaæ jeszcze raz.

- Tak, ale ludzkie ciało jest delikatne i kruche, malutka.

Nie zostaliœmy stworzeni po to, by siê obijaæ o skały i spadaæ z

urwiska. Mogłaœ siê zabiæ.

- Wówczas byłabym w niebie z mam¹. Papa mówi, ¿e

niebo to wspaniałe miejsce.

- Tak. Te¿ o tym słyszałem. Niewielu pali siê do tego,

by tam pójœæ.

- Czemu tak jest?

Newton siê uœmiechn¹ł.

- Mo¿e niektórzy z nas znaleŸli swoje niebo tutaj, na

ziemi. Posłuchaj, dziecinko. - Powiesił linê na haku w

wozowni i zamkn¹ł drzwi. - Odwlekasz swoj¹ karê. Jeœli

chcesz byæ dorosła, jak twój ojciec, idŸ na górê i zrób tak, jak

ci poleciła panna Mellon.

- A potem? Puœcił do niej oko.

- Powiedz jej, ¿e ju¿ nie bêdziesz próbowała fruwaæ.

- Ale ja bêdê, Newt. Westchn¹ł.

- IdŸ ju¿, dziecko. Przyjmij karê jak... - O mały włos

nie powiedział: jak mê¿czyzna. Bogiem a prawd¹ te dziewczêta

nie przypominały istot płci ¿eñskiej, z jakimi dot¹d miał do

czynienia. Były szalone, uparte i równie twarde, jak ich brat

James.

I samowolne.

A on œwiata poza nimi nie widział.

070. Langan Ruth - Korsarskie dziedzictwo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: