Margareta Ekström-Wspaniale.pdf

MARGARETA EKSTRÖM

wspaniale

Wspaniale. Wszystko jest znakomite.

Samochód bezgłośnie wsysał asfalt. Sunęli kołysząc się

na stalowoniebieskich lamowanych poduszkach, przetyka-

nych srebrnymi nićmi, które słabo migotały w świetle

okien wystawowych. Łagodna muzyka z radia tłumiła

tykanie licznika.

Wdychała zapach własnych perfum i dający poczucie

bezpieczeństwa zapach tweedowej marynarki, wody do

golenia, zapach mężczyzny. Wtuliła twarz w futrzany

kołnierz.

Naprawdę znakomite, myślała. Gdyby Anja nie zajrzała

dziś po południu, w dalszym ciągu używałabym tych sta-

rych. Też były dobre. A raczej prawie dobre. Nieco za

mdłe. Tak, to było właśnie ich wadą, odrobinę za słodkie.

Nie czułabym się tak zadowolona. Jak gdyby jakieś nie-

zauważalne swędzenie. Powonienia. Prawie najlepszy za-

pach, ale właśnie dopiero ten jest najlepszy. W moim

typie.

Skręcili. Wpadli na siebie. Z szumem pomknęli po pro-

stym odcinku. Pod sygnałem odchyliła rękawiczkę i spoj-

rzała na zegarek. No, zdążą wybornie. Parę lat temu zaw-

sze przyjeżdżali w ostatniej chwili. Śmieszna słabość. Coś

w rodzaju choroby dziecięcej. Może dlatego, że kiedyś nie

miało się ochoty wstawać z łóżka i iść do szkoły. I nabrało

się odrazy do wszelkich uderzeń zegara, także przyjem-

nych. Jak teraz na przykład: żeby pójść do teatru.

To dobre dla cyganerii, mam to poza sobą, myślała.

Przynajmnej jeśli chodzi o wybicia zegara. Powoli stali

się bardziej punktualni. Oboje. Znowu' krok we właści-

wym kierunku. Jeszcze wiele takich kroków przejdą, ży-

wiła nadzieję.

Kiedy Nils dzwonił po samochód, wyjęła kwiaty z chłod-

ni i postawiła na stole. Pięknie się przechowały. Nie zau-

ważył ich, szybko idąc przez pokój. Na to właśnie liczyła.

Tak łatwo go było czymś zaskoczyć. Kiedy wrócą z teatru,

stanie pewnie w drzwiach i powie: Coś takiego! Już zdą-

żyłaś nakryć! I kwiaty, i... ty o wszystkim pomyślisz.

On sam nigdy nie myślał o takich drobiazgach. Tym

większą ona miała przyjemność, zajmując się tym. To

się stawało jej wyłączną własnością. Świece też wyjęła.

Tym razem, wyjątkowo, kolorowe. Właściwie uważała, że

jest coś... coś tandetnego... czy też coś... niedystyngowane-

go w kolorowych świecach. Ale nie mogła się oprzeć, kie-

dy je odkryła, rdzawoczerwone, dokładnie w takim samym

kolorze jak jej ceramiczne talerze. I kwiaty w czarce

z szafirowego szkła. To było... tak, wszystko razem na-

prawdę wspaniałe.

Gdy płacił za taksówkę, dotknęła czubkami palców no-

wych okularów.

Nie, nie włożę, póki nie zgaszą światła, pomyślała. To

może się wydawać śmieszne. Tak, oczywiście, to jest

śmieszne i zbyteczne. Ale jednak... nie włożę ich przed

zgaszeniem światła.

Przy szatni nie było jeszcze tłoczno. Wyjechali tak

wcześnie. Odwróciwszy się w poszukiwaniu najbliższego

lustra, zobaczyła, że jest szef Nilsa z żoną. Co za szczęście,

że ich poznałam, chociaż nie włożyłam okularów, pomy-

ślała i pozdrowiła ich ciepło i serdecznie. Na odległość.

Czuła się spokojna, opanowana, pewna siebie. Za młodu

nie przypuszcza się nawet, że można doznawać takich

uczuć. Rodzaj płaskowyżu. Poczucie wolności, a jednak

przynależności do wspólnoty. Własnego miejsca. Odrobi-

nę może zacienione rezygnacją? Nie, dlaczego zawsze

szukać negatywnej współzależności rzeczy, dlaczego nie

poprzestać na świadomości, że zaczyna się być dorosłym?

Wreszcie.

Spokojnie czesząc się przed lustrem i poprawiając od-

robinę kontur ust, zobaczyła, że Nils rozmawia ze swym

szefem. I twarz żony szefa ukazała się w lustrzanej tafli

tuż obok jej twarzy. Tym razem przywitały się uściskiem

ręki i nieoczekiwanie wylądowały w intymnej sferze toa-

letowych przyborów, co sprawiło, że sześćdziesięcioletnia

błękitnowłosa pani zaproponowała przejście na ty.

Myślała o tym jako o pewnego rodzaju zwycięstwie, gdy

z krzeseł parteru przyglądali się staremu, swojskiemu ze-

stawowi teatralnych reklam. „Apetyt rośnie w miarę je-

dzenia". Ona wybrałaby inne lustro. Pewien dystans nigdy

nie zaszkodzi. Drobiazg. Oczywiście! Nigdy jednak nie

wiadomo. I teraz ni stąd, ni zowąd jesteśmy na ty. Dwie

rodziny, które udają, że są sobie znajome. Nie, ja bym

chyba... nigdy nie postąpię w ten sposób... gdy dojdę do

takiej pozycji.

No tak. Więc zostało to pomyślane. I wcale nie wyda-

wało się czymś niemożliwym. Ani też zbyt odległym.

Przycisnęła ramię Nilsa. Spojrzał znad programu i uś-

miechnął się, nieco zaskoczony.

— Jestem taka szczęśliwa, tylko tyle — powiedziała.

— To widać — odparł. — Jesteś urocza.

— Ty też — pochwaliła go. — Naprawdę do twarzy ci

w tym ciemnogranatowym garniturze.

— Az początku go nie lubiłaś. Choć oczywiście tylko

dlatego, że to nie ty go ze mną kupowałaś, nie ty wy-

brałaś.

— Ee! Uważasz, że jestem taka żądna władzy? — prze-

chyliła głowę w bok i miała nadzieję, że jej uśmiech roz-

proszy mroźne zmarszczki ironii wokół jego oczu. — Ko-

chanie! — powiedział tylko. Cóż to mogło znaczyć?

Nie chciało jej się nad tym zastanawiać. To także coś,

co przyszło z dojrzałością. Akceptować go takiego, jaki

jest. Nie obracać na wszystkie strony, nie przekręcać, nie

oglądać każdego słowa, nie analizować każdego nastroju.

Przechyliła się lekko i przeczytała przez jego ramię: de-

kor... reży... kostiumy... Olga, Irina, Masza... baron Tussen-

bach...

Zdążyła akurat doczytać do końca długi rząd nazwisk,

gdy zgaszono światło. Któraś ze stalowych lin zaskrzy-

piała, gdy biały ekran reklam windowano w ciemność

teatralnego stropu. Czerwone lampki nad drzwiami ta-

jemniczo połyskiwały na tle aksamitnych draperii. Prze-

niknął ją łaskotliwy dreszczyk oczekiwania, zupełnie jak

za pierwszym razem. „Podróż Piotrusia..." czy „Werm-

landczycy"?

W smolistej ciemności stłumionych szeptów i zduszo-

nych odgłosów kaszlu słychać było szelest kurtyny, zamia-

tającej scenę niby wielka spódnica. Teatr otwarł ogromne

oko cyklopa i wpatrywał się w nich. I ona się wpatry-

wała. Ciekawie, lecz bez egzaltacji. Przez okulary.

Pierwszy akt minął zaskakująco szybko. Nie miała ocho-

ty na spotkanie z szefostwem. Nie chciała, by ta nowa,

błyszcząca intymność się wyświechtała. Chwilę marzli

w zewnętrznym westybulu i wspólnie palili jednego pa-

pierosa. Wdali się w dyskusję o małej jasnowłosej debiu-

tantce, grającej Irinę. Ale gdy zauważyła, że Nils zaczyna

się tym poważnie przejmować, uśmiechnęła się i ustąpiła.

Wiem, jakiego jestem zdania, pomyślała. Dlatego nie

muszę go zawsze wypowiadać. Teraz właśnie zachowam

je dla siebie, żeby nie psuć nastroju.

Zauważywszy nagle, że foyer się wyludniło, spiesznie

wrócili. A może właśnie coś psuję przez to, że jestem

ustępliwa, pomyślała. Kurtyna znowu poszła w górę.

Przez chwilę zastanawiała się nad ustępliwością i za-

czepnością. Powinna chyba być sobą, nie będąc agresyw-

na. A czy Nils to potrafi? Jakże łatwo pomawiać kobiety

o to, że są agresywne w debatach i rozmowach. Może to

wiele setek lat ucisku zakipiało i nagle wysadziło pokry-

wę garnka z poglądami. Lecz czy można współżyć w zupeł-

nej szczerości? Czy nie trzeba iść na ustępstwa? Powinno

się chyba tylko znaleźć punkty, na których poddanie się

nie jest takie ważne, myślała. Nils na przykład pozwala

mi prowadzić dom, jak mi się żywnie podoba.

Usiłowała zapaść w ciepłą, przyjemną atmosferę pierw-

szego aktu. Ale nie udało się. Ze sceny płynął smutek,

równie natrętny jak szmer roztopów. Nieprzyjemne zimno

spłynęło po kręgosłupie. Po przyjściu do domu natychmiast

zapalę świece, myślała. I ogień w kominku. W kominku

też napalimy.

Ale do tego było jeszcze daleko, to nie rozgrzało.

Och, czy oni nigdy nie dojadą do Moskwy, pomyślała.

I znowu antrakt.

Tym razem zetknęli się z szefem i jego żoną, i dziwne

by się wydawało, gdyby próbowali ich wyminąć. Utwo-

rzyli dość niezgrany kwartet, dziwaczny czworokąt

w środku tłumu. Szef i jego żona byli parą niskich, za-

okrąglonych sześćdziesięciolatków. Tak, w gruncie rzeczy

byli uderzająco drobnomieszczańscy, budowa, sposób ubie-

rania się — jej błękitnawe włosy stanowiły wyjątek. W tej

odbijającej się w licznych lustrach promenadzie, w której

tyle młodych par wystawiało na pokaz siebie i swe mo-

delowo eleganckie wieczorowe toalety, razili w sposób

niemal śmieszny. Kto by nie wiedział, jakie to wysoko

postawione osoby, mógłby się w nich raczej domyślać

właścicieli sklepiku spożywczego z Söder w przypływie

nagłego głodu kultury, pomyślała.

— Jesteś trochę blada — macierzyńsko powiedziała żona

szefa.

Zlękła się, że może z jej oczu wygląda sarkazm, i nagle

zrobiła się bardzo uprzejma, uważna, z całym zapałem

brała udział w rozmowie. Póki gong nie przerwał. I w ten

sposób ominął ją sok pomarańczowy.

A wielka szkoda, bo trzeci akt przyprawił ją o prag-

nienie. W gardle jej zaschło i marzła. Chyba zachoruję,

pomyślała. Ale to przecież niedorzeczność. W ostatni pią-

tek miałam zastrzyk przeciwgrypowy. A w niedzielę wy-

dajemy wielkie party. Po prostu nie mogę zachorować.

Wyprostowała się, Boże drogi! Przecież każdy wie, że

nigdy nie dojadą do Moskwy! I na myśl o tym poczuła

ogromne znudzenie. Poprawiła się. Cóż to za głupstwa!

Wykręty. Desperacja. Awanturniczość. Nonsens.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: