Leki przeciwalergiczne.doc

LEKI P/ALERGICZNE

              Uczulenie (alergia) - jest to swoista reakcja organizmu na czynnik, określany mianem alergenu. Alergenami mogą być różne związki egzogenne i endogenne.

              W trakcie pierwszego kontaktu alergenu z organizmem dochodzi tylko do wytworze­­nia przeciwciał skierowanych przeciwko danemu alergenowi, natomiast ponowny kontakt objawia się już wyrażną reakcją uczuleniową, bądź też wstrząsem, którego wielkość zależy od nasilenia czynnika uczulającego. Może się to objawiać katarem siennym, wypryskami skórnymi, dychawicą oskrzelową, a nawet zapaścią.

              Istotną rolę w powstawaniu odczynów zapalnych w organiźmie odgrywa histamina. Histamina powstaje z histydyny w wyniku dekarboksylacji pod wpływem dekarboksylazy histydynowej:

              Histamina obecna jest u człowieka w różnych tkankach, przy czym najwięcej jest jej w płucach i błonie śluzowej jelit. Magazynowana jest w komórkach tucznych, czyli mastocytach, oraz w zasadochłonnych krwinkach białych. Występuje tam w połą­cze­­­­­­n­­iu z heparyną, co chroni ją przed hydrolitycznym rozkładem. W wyniku połą­cze­­nia się antygenu z przeciwciałem powstaje kompleks, który wiąże się z błoną komórkową mastocytów i zasadochłonnych krwinek białych, co z kolei powoduje uwalnianie histaminy z miejsc jej magazynowania i wywołuje objawy charakterystyczne dla zatrucia histaminą. Następuje wówczas:

              * silny skurcz mięśni gładkich oskrzeli i przewodu pokarmowego, jak również mięśniówki głównych naczyń krwionośnych;

              * porażenie mięśni naczyń włosowatych, co prowadzi do ich rozszerzenia i w konsekwencji do znacznego spadku ciśnienia krwi;

              * wzrost przepuszczalności ścian naczyń włosowatych, co jest przyczyną tworzenia się obrzęków i wyprysków skórnych;

              * podrażnienie zakończeń czuciowych, objawiające się świądem;

              * wzmożone wydzielanie soku żołądkowego, jelitowego i trzustkowego, a także wydzieliny nosa i gruczołów łzowych.

              Histamina działa za pośrerdnictwem dwóch rodzajów receptorów histamin­ergicznych tj: H1 i H2 różniących się budową i rozmieszczeniem w ustroju:

              - receptory H1 występują głównie w mięśniach gładkich naczyń krwionośnych,

w oskrzelach, a także w jelitach;

              - receptory H2 są zlokalizowane w błonie śluzowej żołądka.

              Obydwa typy receptorów należą do receptorów błonowych, które są sprzężone z białkiem regulatorowym G. Histamina wywiera wpływ na oba typy receptorów dzięki temu, że może ona istnieć w dwóch formach konformacyjnych. Receptory H1 są pobudzane przez konformer, w którym odległość między atomem azotu grupy aminowej, a atomem azotu znajdującym się w pierścieniu imidazolowym jest największa i wynosi 0,51 nm, natomiast drugi konformer histaminy, w którym odległość ta jest najmniejsza i wynosi 0,36 nm pobudza receptory H2.

              Leki przeciwhistaminowe działają na zasadzie antagonizmu konkurencyjnego z histaminą, blokując kompetycyjnie te receptory, w rezultacie czego znoszą objawy pobudzenia tych receptorów przez histaminę. Antagoniści receptorów H1 nie znoszą uogólnionych reakcji, nie znoszą także objawów wstrząsu uczuleniowego. Działają leczniczo w miejscowych reakcjach uczuleniowych, objawiających się pokrzywką, obrzękiem badź świądem. Wskazaniem do ich stosowania jest katar sienny nosa, zapalenie spojówek, pokrzywki polekowe oraz stany zapalne skóry spowodowane np. ukąszeniem owadów. Ponadto leki te są podawane przy przetaczaniu krwi oraz są stosowane pomocniczo w leczeniu choroby lokomocyjnej.

              Leki blokujące receptory H2 hamują syntezę i wydzielanie soku żołądkowego tj: pepsyny i kwasu solnego. Stosowane są w leczeniu choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy.

              Leki przeciwhistaminowe charakteryzują się dużą wybiórczością działania, tzn. leki działające na receptory H1 nie działają na receptory H2 i vice versa.

PODZIAŁ LEKÓW PRZECIWHISTAMINOWYCH

NA CZTERY GENERACJE

              1. Pierwsza generacja obejmuje klasyczne leki przeciw­his­ta­minowe, które działają wybiórczo na receptory H1. Leki będące antagonistami receptora H1 stosowane są w schorzeniach alergicznych; znoszą miejscowe objawy uczuleniowe; przenikają do ośrodkowego układu nerwowego i dlatego wiele z nich charakteryzuje się ubocznym działaniem depresyjnym na ośrodkowy układ nerwowy, co objawia się między innymi uczuciem senności. Leki te działają również p/wymiotnie, dlatego są one stosowane w chorobie lokomocyjnej.

              2. Druga generacja obejmuje leki wprowadzone do lecznictwa w latach 70-tych. Leki te są antagonistami receptorów H2; znalazły wię...