Barker Margaret - A jednak ty.pdf - Barker Margaret - mieeteek

MARGARET BARKER

A jednak ty

Tytuł oryginału: All For Love

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Vicky przystanęła na szerokich stopniach nowego szpitala

Northdale General i spojrzała na lśniącą czystością,

imponującą fasadę. Oczami duszy wciąż widziała stary,

zniszczony budynek, który stał tu dawniej i w którym

zdobywała

swoje pierwsze doświadczenia zawodowe, zanim

dziewięć lat temu podjęła studia medyczne. Teraz Northdale

ma się czym poszczycić!

- Ups! Przepraszam!

Portier, który wbiegał po schodach, wpadł na jej walizkę.

Vicky schyliła się, by usunąć ją z drogi, ale starszy pan

pierwszy ujął za uchwyt.

- Pozwól, że ci pomogę, złotko - powiedział serdecznie.

- Pewnie się denerwujesz. Przyszłaś tu tak zupełnie

sama? Masz dużo rzeczy. Poważna operacja, co?

Uśmiechnęła się. Wieki minęły, odkąd tu pracowała, ale

nie zapomniała Jimmy'ego Pearsona, jednego z

najżyczliwszych

pracowników szpitala. W tamtych czasach, jeśli

chodzi o hierarchię personelu, każdy stał wyżej od łaskawie

tolerowanej panienki tuż po szkole, która zatrudniła

się na krótko jako salowa, żeby zobaczyć, jak naprawdę

wygląda szpitalne życie.

- Nie jestem pacjentką, Jimmy - rzekła, idąc za nim po

schodach do głównego wejścia. - Nie pamiętasz mnie?

Jestem Vicky Parker. Kiedyś...

- Coś takiego! - Portier z hukiem postawił walizkę na

czyściutkiej terakocie. - Pewnie, że cię pamiętam. Obcięłaś

włosy, prawda? Bardzo szykowna fryzura! A pod czepkiem

salowej były długie i owinięte wokół głowy. Pojechałaś

do Londynu studiować medycynę. No i jak? Jeszcze cię

nie wyrzucili?

- Można powiedzieć, że wyrzucili - zaśmiała się Vicky.

- Ale na odchodnym dali mi dyplom.

- Chcesz powiedzieć, że jesteś lekarką? - Jimmy osłupiał.

- Ale przecież... ty jesteś za młoda... nawet nie wyglądasz

na lekarkę.

- Dzięki za słowa otuchy - rzuciła Vicky z udawanym

oburzeniem. - Faktem jest, że mam lat dwadzieścia siedem

i już od trzech stwarzam zagrożenie dla niczego nie

podejrzewającego

społeczeństwa.

- Ależ ten czas leci! - Jimmy podniósł porzuconą

walizkę. - Muszę zacząć zwracać się do ciebie z należnym

szacunkiem. Szczerze mówiąc, nie wierzyłem,

że przez to przebrniesz. No wiesz, ty i Mark Marshall...

Byłem pewien, że jak tylko znajdziecie się

w Londynie, dasz sobie spokój z medycyną i wyjdziesz

za mąż. Myślałem, że... O Boże, zupełnie zapomniałem!

Vicky poczuła, jak ogarnia ją znajoma fala strasznego

smutku, jak zawsze, gdy ktoś wspomniał przy niej Marka.

Ile trzeba czasu, by przestała boleć strata kochanego

mężczyzny?

Przyjaciele mówili, że czas leczy wszystkie rany,

ale u niej leczenie trwa już zbyt długo. Przywołała na twarz

wymuszony uśmiech, który miał uspokoić ludzi i wyjaśnić,

że najgorsze już za nią.

- Nic nie szkodzi, Jimmy. To było dawno; powoli zapominam.

- No to, Vicky... to jest, pani doktor... zaprowadzę

panią do części hotelowej.

- Jesteś bardzo miły, Jimmy. Proszę, mów mi po imieniu.

- O nie! - Portier był wyraźnie zaszokowany. - No dobrze,

skoro sama proponujesz, żeby już postawić kropkę

nad i, będę cię nazywał „doktor Vicky".

Uśmiechnęła się, tym razem szczerze.

- Doskonale.

Westchnęła z ulgą, że udało jej się opanować. Z tym

miejscem wiązało się tyle wspomnień, że będzie musiała

mocno trzymać się w ryzach.

Szli pospiesznie długim korytarzem. Kremowe ściany

zlewały się z oślepiająco białym sufitem. Czuła się jak

narciarz na stoku. Miała ochotę włożyć okulary

przeciwsłoneczne.

- A więc co przyciągnęło doktor Vicky z powrotem do

tej dziury?

- Korzenie, Jimmy, korzenie. Gdzieś trzeba je zapuścić.

Nie była to pełna prawda, ale sprawi mu przyjemność.

- Myślałbym, że taka młoda dziewczyna będzie wolała

światła wielkiego miasta. Nie jest tu dla ciebie trochę za

spokojnie?

- Dość się już grzałam w światłach wielkiego miasta.

Teraz nastawiłam się na spokojne życie. Będę pewnie spędzać

trochę czasu na farmie Marshallów.

- Tak. Zawsze byliśmy sobie bliscy. Urodziłam się

i wychowałam na sąsiedniej farmie, a po wyjeździe moich

rodziców do Australii oni byli dla mnie jak rodzina.

Portier zatrzymał się przed tablicą u wejścia do części

mieszkalnej. Powiódł palcem po liście nazwisk personelu

medycznego.

- Jest: doktor Victoria Parker, pokój dwadzieścia siedem.

A niech to! "Widziałem to przecież rano i nic mi się

nie skojarzyło. Przyniosę klucze.

Vicky zaczekała, aż Jimmy otworzy.

- Dzięki za wszystko - rzekła z ciepłym uśmiechem.

- Jak to dobrze, że trafiłam akurat na ciebie.

Nie umknął jej uwagi cień rozczarowania w jego

oczach, gdy zamykała drzwi, ale nie miała ochoty przeciągać

tego pierwszego przesłuchania. Zdawała sobie sprawę,

że jej powrót w stare pielesze jest równoznaczny z zaprosze-

niem

wszystkich duchów przeszłości, by o niej nie zapomniały.

Rozejrzała się po przestronnym pomieszczeniu, które

miało stać się jej domem na sześć miesięcy, a może nawet

dłużej, jeśli obie strony zechcą przedłużyć kontrakt. Tak,

z pewnością jest postęp w porównaniu z niechlujnymi poko-

jami

lekarzy w starym szpitalu. Właściwie nie bywała

w nich. Tylko ten raz...

Uśmiechnęła się pod nosem, wspomniawszy, jak pewien

młody chirurg zaprosił ją do swojego pokoju na kawę.

Jakże jej to pochlebiło! Miała osiemnaście lat, dopiero

skończyła szkołę i była przeraźliwie naiwna. Całe szczęście,

że Mark dorabiał sobie wtedy jako portier. Gdyby nie

zaczął walić pięściami w drzwi, straciłaby zapewne coś

więcej niż złudzenia!

Kochany, kochany Mark! Przełknęła napływające łzy.

Usiadła na kanapie przy oknie i wyjrzała na dziedziniec

szpitalny.

Oczami duszy zobaczyła Marka znowu takim, jaki był

pięć lat temu, gdy oboje walczyli o przyjęcie na medycynę.

Jasne włosy opadały mu na czoło i tak komicznie naśladował

starego profesora Browna, że wprost dławiła się ze

śmiechu. Dwa dni później zabrali go do szpitala.

Samotna łza spłynęła po policzku. Czy Mark wiedział,

że jest śmiertelnie chory, gdy proponował, by się jak najszyb-

ciej

pobrali?

Ze ściśniętym gardłem patrzyła, jak przed główną bramę

wjeżdża karetka na sygnale. Kilka osób wybiegło z wózkiem

i zajęło się przekładaniem nań nieruchomej postaci

z noszy. Nagły przypadek, tak jak u Marka. Vicky

gorączkowo

zapragnęła, żeby mu się udało, żeby żył. Gdyby Mark

Barker Margaret - A jednak ty.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: