A. i B. Strugaccy - Historia Przyszłości 2 - Koniec akcji Arka.pdf - A.& B.Strugaccy - uzavrano

Arkadij i Borys Strugaccy

Koniec Akcji "Arka"

Przeło Ň yła Irena Lewandowska

Rozdział l

PUSTKA l CISZA

- Wiesz - powiedziała Majka - mam jakie Ļ krety ı skie

przeczucie...

Stali Ļ my obok glidera. Majka patrzyła pod nogi i

uderzała obcasem w zamarzni ħ ty piasek.

ņ adna sensowna odpowied Ņ nie przychodziła mi do

głowy. Osobi Ļ cie nie miałem Ň adnych przeczu ę , ale

te Ň mi si ħ tu nie podobało, je Ļ li mam by ę szczery.

Zmru Ň yłem oczy i spojrzałem na lodowiec. Sterczał

nad horyzontem jak gigantyczna głowa cukru,

o Ļ lepiaj Ģ co biały, wyszczerbiony kieł, bardzo zimny,

bardzo stabilny monolit, bez tych wszystkich

malowniczych migota ı i cieni - było jasne, Ň e skoro

ju Ň sto tysi ħ cy lat temu wgryzł si ħ w ten płaski i

bezbronny brzeg, to zamierza tu stercze ę nast ħ pne

sto tysi ħ cy lat na zło Ļę wszystkim swoim bezdomnym

współbraciom, dryfuj Ģ cym po oceanie. Gładka,

szaro Ň ółta pla Ň a spływała ku lodowcowi błyskaj Ģ c

miliardami mro Ņ nych igiełek, a po prawej był ocean,

ołowiany, ziej Ģ cy wystygłym metalem, zmarszczony

słab Ģ fal Ģ , u horyzontu czarny jak tusz, i

nienaturalnie martwy. Po lewej, nad gor Ģ cymi

Ņ ródłami, nad bagnem, wisiała warstwami szara

mgła, za mgł Ģ niewyra Ņ nie majaczyły szczeciniaste

wzgórza, a dalej spi ħ trzone strome czarne skały w

białych plamach Ļ niegu. Te skały ci Ģ gn ħ ły si ħ wzdłu Ň

całego wybrze Ň a, a nad nimi, na bezchmurnym, ale

równie ponurym szaroliliowym lodowatym niebie

wschodziło male ı kie, zimne fioletowawe sło ı ce.

Van der Hoose wysiadł z glidera, naci Ģ gn Ģ ł na głow ħ

futrzany kaptur i podszedł do nas.

- Jestem gotów - o Ļ wiadczył. - Gdzie Komow?

Majka wzruszyła ramionami i chuchn ħ ła na

zmarzni ħ te palce.

- Pewnie zaraz przyjdzie powiedziała z

roztargnieniem.

- Dok Ģ d si ħ dzisiaj wybieracie? - zapytałem Van der

Hoosego. - Na jezioro?

Van der Hoose uniósł podbródek, wysun Ģ ł doln Ģ

warg ħ , spojrzał na mnie sennie i od razu upodobnił

si ħ do podstarzałego wielbł Ģ da o kudłatych jak u

rysia bokobrodach.

- Smutno ci tu samemu - powiedział ze

współczuciem. Jednak Ň e b ħ dziesz musiał jeszcze

troch ħ pocierpie ę , jak s Ģ dzisz?

- S Ģ dz ħ , Ň e b ħ d ħ musiał.

Van der Hoose odrzucił głow ħ jeszcze bardziej do

tyłu i nadal z t Ģ sam Ģ wyniosło Ļ ci Ģ starego wielbł Ģ da

spojrzał na lodowiec.

- Tak - o Ļ wiadczył ze zrozumieniem. - To

niezmiernie przypomina Ziemi ħ , ale to nie Ziemia.

Na tym polega całe nieszcz ħĻ cie z planetami tego

typu. Człowiek ci Ģ gle czuje si ħ oszukany.

Okradziony. Ale i do tego mo Ň na si ħ przyzwyczai ę ,

jak s Ģ dzisz, Majka?

Majka nie odpowiedziała. Była dzisiaj jaka Ļ

nieswoja. Albo przeciwnie w Ļ ciekła. Ale z Majk Ģ to

si ħ zdarza, taka ju Ň jest.

Z tyłu, za nami, z lekkim cmokni ħ ciem p ħ kła błona

włazu i Komow zeskoczył na piasek. Id Ģ c,

po Ļ piesznie zapi Ģ ł doch ħ . Kiedy podszedł do nas,

zapytał krótko:

- Gotowi?

- Gotowi - powiedział Van der Hoose. - Dok Ģ d

dzisiaj? Znowu na jezioro?

- Tak - odparł Komow szamocz Ģ c si ħ z zapink Ģ pod

szyj Ģ . - Je Ļ li dobrze pami ħ tam, Majka, ty masz

dzisiaj kwadrat sze Ļę dziesi Ģ t cztery. Moje

koordynaty: zachodni brzeg jeziora, wzgórze siedem,

wzgórze dwana Ļ cie. Szczegóły omówimy w czasie

jazdy. Ciebie, Popow, poprosz ħ o nadanie depesz,

zostawiłem je na mostku. Ł Ģ czno Ļę ze mn Ģ przez

glider. Powrót o osiemnastej zero-zero. W razie

opó Ņ nienia uprzedzimy ci ħ .

- Jasne - powiedziałem bez entuzjazmu. Nie

spodobało mi si ħ to gadanie o spó Ņ nieniu. Majka w

milczeniu ruszyła w stron ħ glidera. Komow

poskromił wreszcie zapink ħ , przesun Ģ ł dłoni Ģ po

piersi i poszedł za Majk Ģ . Van der Hoose Ļ cisn Ģ ł

mnie za rami ħ .

- Jak najmniej wpatruj si ħ w te pejza Ň e - poradził. -

Sied Ņ w domu i o ile to tylko mo Ň liwe czytaj sobie.

Dbaj o swój woreczek Ň ółciowy.

Bez po Ļ piechu władował si ħ do glidera, usiadł w

fotelu pilota i pomachał mi dłoni Ģ . Majka wreszcie

pozwoliła sobie na u Ļ miech i te Ň mi pomachała,

Komow nie patrz Ģ c kiwn Ģ ł głow Ģ , zasun Ģ ł si ħ

odwietrznik i przestałem ich widzie ę . Glider ruszył

bezszelestnie, ostro wystartował do góry,

błyskawicznie zamienił si ħ w czarny, male ı ki punkt i

znikł, jakby go nigdy nie było. Zostałem sam.

Przez jaki Ļ czas stałem w miejscu z r ħ kami

wsuni ħ tymi gł ħ boko w kieszenie dochy i patrzyłem,

jak pracuj Ģ moi wychowankowie. W ci Ģ gu nocy

nie Ņ le si ħ potrudzili, schudli, stracili na wadze i teraz

szeroko rozdziawiaj Ģ c pochłaniacze energii chciwie

łykali wodnisty bulion, którym karmiło ich w Ģ tłe

liliowe sło ı ce, nic poza tym ich nie interesowało. I

nic poza tym nie było im potrzebne, nawet ja im nie

byłem potrzebny - w ka Ň dym razie do momentu, w

którym wyczerpie si ħ program. Wprawdzie

niezgrabny grubas Tom za ka Ň dym razem, kiedy

trafiałem w pole widzenia jego wizjerów, zapalał

rubinowy sygnał na czole i przy niejakiej dozie

dobrej woli mo Ň na to było uzna ę za powitanie, za

uprzejmy acz nieco roztargniony ukłon, ale ja

przecie Ň dobrze wiedziałem, Ň e znaczy to po prostu

"U mnie i u pozostałych wszystko w porz Ģ dku.

Wykonujemy zadanie. Czy masz jakie Ļ nowe

polecenia?" Nie miałem nowych polece ı . Miałem

poczucie samotno Ļ ci, a dokoła panowała martwa

cisza.

To nie była mi ħ kka cisza komory akustycznej, która

zatyka wat Ģ uszy, i nie ta cudowna cisza ziemskiego

wieczoru za miastem - od Ļ wie Ň aj Ģ ca, łagodnie

obmywaj Ģ ca mózg, która niesie ukojenie i sprawia,

Ň e człowiek staje si ħ cz Ģ stk Ģ wszystkiego co najlepsze

na Ļ wiecie. To była szczególna cisza - przeszywaj Ģ ca,

prze Ņ roczysta jak pró Ň nia, napinaj Ģ ca nerwy - cisza

ogromnego, absolutnie pustego Ļ wiata.

Rozejrzałem si ħ , osaczony. W ogóle zapewne nie

mo Ň na tak powiedzie ę o sobie, zapewne nale Ň ałoby

powiedzie ę po prostu "rozejrzałem si ħ ". Jednak Ň e

naprawd ħ rozejrzałem si ħ nie zwyczajnie, tylko

wła Ļ nie jak osaczony. Bezszelestnie stygł ocean.

Bezszelestnie o Ļ lepiało liliowe sło ı ce. Pora była z tym

wszystkim sko ı czy ę .

Na przykład ci Ģ gle nie mogłem si ħ zdecydowa ę , aby

pój Ļę obejrze ę lodowiec. Do lodowca było z pi ħę

kilometrów, a standardowa instrukcja kategorycznie

zabrania dy Ň urnemu oddala ę si ħ od statku dalej ni Ň

o sto metrów. Prawdopodobnie w innej sytuacji

miałbym diabeln Ģ pokus ħ , aby zaryzykowa ę i

naruszy ę instrukcj ħ . Ale nie tutaj. Tutaj mogłem

równie dobrze odej Ļę pi ħę kilometrów albo sto

dwadzie Ļ cia pi ħę i nic by si ħ nie stało ani ze mn Ģ , ani

z moim statkiem, ani z dziesi ħ cioma pozostałymi

statkami, które stały na swoich l Ģ dowiskach na

A. i B. Strugaccy - Historia Przyszłości 2 - Koniec akcji Arka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: