Carl Hiaasen - Kokainowe wydmy.pdf - Carl Hiaasen - uzavrano

KOKAINOWE WYDMY

Powieści Carla Hiaasena

w Wydawnictwie Amber

Druga skóra Kokainowe wydmy

Pechowy fart Podwójne oszustwo Sezon turystyczny Strefa huraganu

Striptease

CARL

HIAASEN

BILL MONTALBANO

KOKAINOWE WYDMY

Przekład MACIEJ PINTARA

AMBER

Tytuł oryginału POWDER BURN

Redakcja stylistyczna KATARZYNA STACHOWICZ-GACEK

Redakcja techniczna ANNA BONISŁAWSKA

Korekta WIOLETTA WICHROWSKA

Ilustracja na okładce MARKHARRISON

Opracowanie graficzne okładki STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA

AMBER

Skład

WYDAWNICTWO AMBER

KSIĘGARNIA INTERNETOWA WYDAWNICTWA AMBER Tu znajdziesz

informacje o nowościach i wszystkich naszych książkach! Tu kupisz

wszystkie nasze książki! http://www.amber.supermeclia.pl

reserved.

For the Polish edition © Copyright by Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o. 2000

ISBN 83-7245-386-1

WYDAWNICTWO AMBER Sp. z o.o. 00-108 Warszawa, ul. Zielna 39, tel.

620 40 13, 620 81 62 Warszawa 2000. Wydanie I Druk: Cieszyńska

Drukarnia Wydawnicza

Dartowi i Connie

Prolog

Frachtowiec był zarejestrowany w Panamie. Formalność. Na kwadratowej

rufie widniał koślawy napis „Night Owi". Dwa miesiące wcześniej nazywał się

„Pacific Vixen", a przedtem „Maria Q".

Miał trzydzieści pięć metrów długości i prawie zupełnie przerdzewiał. Kiedyś

przewoził kawę z Santos i mączkę rybną z Callao. Teraz dychawicz-ne diesle

z trudem pchały go pod prąd. Płynął bez świateł.

Załoga zmieniała się równie często, jak nazwy statku. Tej nocy składała się z

dziewiętnastu młodych Kolumbijczyków, poszukiwaczy przygód z

tropikalnego wybrzeża Karaibów, gdzie niegdyś dotarł Drake. Siedzieli

rozwaleni na brudnym pokładzie. Leniwie palili papierosy i popijajali piwo. Z

głośnika płynęły stare tanga argentyńskie, nadawane przez Radio Rebelde w

Hawanie.

Kapitan, starszy od marynarzy, w milczeniu pociągał biały rum z butelki bez

nalepki. Pożółkłą koszulkę przecinał pas karabinu M-l z magazynów armii

kolumbijskiej. W tym kraju miał wielu przyjaciół, ale dziś żadnego - ani na

pokładzie, ani na morzu.

Wychylił się przez lewe okno sterowni i spojrzał na zachód. Lufa broni

zahaczyła o drewniany dach.

Niebo na horyzoncie rozjaśniała łuna sodowych lamp ulicznych Miami.

Kapitan dużo słyszał o tym mieście. Zastanawiał się, jakie jest naprawdę.

Duże i hałaśliwe jak Bogota? A może małe i tętniące życiem jak Cartagena?

A kobiety? Ijacy są gringo?

Przesunął telegraf maszynowni na „Stop", i frachtowiec zaczął wytracać

szybkość. Załoga instynktownie zamilkła. Kilku marynarzy szeptało coś

między sobą. Nowi wskazywali śpiące miasto.

Radio zatrzeszczało, ucichło i znów zatrzeszczało. Tylko ono rozświetlało

ponurą sterownię. Nowoczesny japoński odbiornik błyszczał na tle matowego

wnętrza.

Kapitan podał swoje współrzędne po hiszpańsku i dwukrotnie włączył światła

dziobowe. Potem statek znów otoczyła ciemność.

- Ya vienen - zawołał ktoś z załogi.

Mimo wschodniej bryzy kapitan dosłyszał daleki szum, jakby znad zarośli

mangrowych na południu Zatoki biscayne nadlatywał rój pszczół. Naliczył

trzy... nie, cztery różne silniki. Każdy miał inny ton. Odgłos narastał.

Trzej marynarze zbiegli szybko pod pokład. Czwarty stanął na dziobie.

Odezwało się radio.

- „Sowa", podaj swoje namiary. Tu „Kotka". Podaj jeszcze raz swoje namiary.

Kapitan powtórzył współrzędne kiepską angielszczyzną. Kiedy skończył, z

innej łodzi dobiegło krótkie: Basta! Potem radio ucichło.

- Spieszą się - powiedział kapitan do strażników na pokładzie. - Przygotujcie

broń.

W porcie Crandon panował spokój. Żeglarze w białych butach i playboye, z

nosami posmarowanymi maścią cynkową dla ochrony przed słońcem,

zawsze wieczorem znikali. Noc należała do poławiaczy krewetek i homarów;

do samotników, którzy lepiej czuli się na morzu niż w mieście.

Na nabrzeże wjechał duży jeep international. Stanął tyłem do wody i po

pochylni zsunęła się szybka, smukła motorówka: dziewięciometrowa, jaskra-

woczerwona donzi. Do środka wskoczyli trzej młodzi mężczyźni w ciemnych

ubraniach. Ryk dwóch potężnych mercruiserów spłoszył pelikany drzemiące

na boi.

Sternik pchnął przepusrnicę do przodu i moc czterystu koni mechanicznych

uniosła wysoko dziób. Donzi pomknęła na południe, pozostawiając za rufą

trzymetrowy grzebień piany. W lśniącym kadłubie odbijała się łuna znad

Miami.

- Światła! - krzyknął najniższy z mężczyzn. Sternik przyłożył do ucha zwiniętą

dłoń.

-Co?

- Włącz światła! Chcesz, żeby dorwała nas Straż Przybrzeżna?

Sprzed dziobu umykały belony, iglicznie i duże trygony. Trzeci mężczyzna

siedział tyłem do pozostałych i patrzył na rozpryski wody za rufą. Starał się

przyzwyczaić do kołysania niewidocznych fal.

- Może strzelisz sobie piwko? - zawołał do niego sternik. Pasażer z tyłu

pokręcił głową.

- Nie, dzięki. -Nie odrywał oczu od kilwatera, ciągnącego się jak półtora-

kilometrowa blizna na czarnej wodzie. Niski mężczyzna z pistoletem za

paskiem dżinsów przysunął się do sternika.

- Co jest z Ruisem?

- To jego pierwszy raz. Denerwuje się.

- Jezu! Ale numer. Dlaczego mi nie powiedziałeś?

- Hej, nie przejmuj się - uśmiechnął się sternik. - Dzisiaj to łatwizna.

- Jasna cholera - zaklął niski i cisnął do wody na wpół opróżnioną puszkę

piwa.

Dwadzieścia minut później donzi rzuciła kotwicę w pobliżu Elliott Key, wyspy

w kształcie buta, odległej o czternaście kilometrów od lądu. Sternik ustawił

radio CB na kanał piętnasty. Rozległy się trzaski i hiszpański żargon

kierowców.

- Idioci - mruknął.

Trzej mężczyźni siedzieli w milczeniu przez pół godziny. Sternik obserwował

horyzont na wschodzie. Na południe płynął niezgrabny tankowiec niesiony

Prądem Zatokowym. Od czasu do czasu słychać było silnik małej łodzi.

Ruis wstał i zaczął sikać za burtę. Chwiał się niczym początkujący

linoskoczek. Sternik i niski wybuchnęli śmiechem.

- Skoro już tam jesteś, wciągnij kotwicę - rozkazał sternik i zerknął na złotego

rolexa oyster. Zegarek był wart dwa tysiące trzysta dolarów i kosztował go

jedną noc pracy. - Czas ruszać.

- Widzisz coś?

- Jeszcze nie.

Donzi skierowała się na pełne morze. Płynęła z szybkością pięćdziesięciu

kilometrów na godzinę. Fale bezlitośnie waliły w kadłub. Mężczyźni stali w

otwartym kokpicie, żeby się orzeźwić. Po kwadransie sternik zamknął prze-

pustnicę i dziób z pluskiem opadł.

- „Sowa", odezwij się - dobiegło z głośnika. Sternik milczał.

- Dlaczego nie odpowiadają? - zirytował się Ruis.

- Zamknij się! - uciszył go niski. - Stój i patrz.

- „Sowa", odezwij się - powtórzył głos.

- Tam! - wykrzyknął sternik i wskazał na północny wschód. Kilka kilometrów

przed nimi migało światło. Raz białe, raz zielone. Przez radio ktoś podawał po

hiszpańsku liczby. Sternik donzi nie zawracał sobie głowy notowaniem. Mimo

metrowych fal widział już kształt frachtowca.

- „Sowa", odezwij się. Tu „Kotka". Podaj jeszcze raz swoje namiary.

- Ten facet to jakiś cholerny świr - syknął niski w donzi. - Każ mu się

zamknąć.

Sternik wziął mikrofon.

- Basta! - rozkazał.

- Dobra - powiedział niski. - Do roboty.

W drodze do frachtowca wyprzedziła ich inna łódź - niebieskie magnum.

Niemal szybowała nad falami. Nawet w ciemności sternik donzi rozpoznał, że

załoga to Amerykanie: wysocy blondyni w tenisowych koszulkach. Dwaj z

nich trzymali pistolety.

Półnadzy, spoceni Kolumbijczycy z „Night Owi" podawali na magnum bele

towaru w tempie brygady strażackiej. Jeden z Amerykanów stał na dziobie

łod/i i przekazywał kolegom jutowe tobołki. Piętnaście worków zniknęło w

czeluściach pękatego kadłuba.

- Mogliby się pospieszyć - wymamrotał nerwowo Ruis.

Niski nie odezwał się, tylko zerknął wściekle na sternika. Po cholerę zabrał

tego mięczaka? Następnym razem nie popełni tego błędu, nie ma mowy.

Magnum odpłynęła z rykiem. Wir wodny odbił się z głębokim echem od

kadłuba frachtowca.

Donzi przybiła do statku. Niski przycumował. Ruis zacisnął dłonie na

pleksiglasowej owiewce motorówki i spojrzał w górę. Na tle nieba rysowała

się szczupła sylwetka Kolumbijczyka z karabinem.

- Cuantos? - zapytał marynarz.

- Veinte - odparł sternik w karaibskim hiszpańskim; urodził się na Kubie i tain

spędził pierwsze lata życia. - Y algo mas.

Kolumbijczyk skinął głową. Ty załadujesz - rozkazał Ruisowi sternik. - Ja

wchodzę na pokład.

Kolumbijczycy zaczęli rzucać niskiemu szorstkie bele. Podawał je Ruisowi,

który dysząc ze zmęczenia upychał przeszło dwudziestokilowe tobołki w

łodzi. Po kilku minutach donzi wypełniła się niemal po burty.

- Więcej nie wejdzie - wysapał Ruis.

- SHenzio! - zgromił go niski.

Sternik motorówki stał na pokładzie frachtowca i rozmawiał cicho z

kapitanem. Od południa zbliżał się odgłos silników. Nadciągali następni

klienci.

- Trzy kilo - powiedział. - Płacimy gotówką.

- Takie są zasady. Nie powinniśmy nawet przewozić tego gówna - kapitan

wręczył mu brązową torbę. - Trawka to jedno, a koka... Zupełnie co innego.

- Ale opłaci ci się ryzykować, co? Twojemu bratu też? Kapitan spochmumiał.

- Widziałem go wczoraj w Miami - ciągnął sternik. - Duża bryka, ładna ita...

Ostatnim razem spotkałem się z nim na tej łajbie. Teraz to panisko, wielki

hurtownik.

- Bo to wielki interes, compadre - odparł ponuro kapitan. - I mnóstwo w nim

inięjsca dla ludzi, którzy nie zadają pytań. Dawaj forsę.

Sternik wrócił na łódź i wydobył ze schowka pod kokpitem małą, niebieską

torbę lotniczą Pan Am-u. Była wypchana.

- Szybciej - przynaglił niski. - Nie mamy już miejsca.

- Odpalaj silniki - odparł sternik.

Szybko wdrapał się po sznurowej drabince na pokład frachtowca. Niski

przekręcił kluczyk zapłonu i zdławił obroty do minimum.

~ Hęj, dokąd on idzie? - zdenerwował się Ruis. Walczył właśnie z trzynastą

belą Niski przysunął się do niego i wcisnął mu do rąk pistolet.

- Odpuszczamy resztę towaru. Odwróć się plecami do statku i wetknij gnata

za spodnie. Wyciągniesz go, jak ci powiem.

Na pokładzie frachtowca sternik donzi wręczył kapitanowi torbę lotniczą.

- Tu jest całość, Felix.

- Bueno. Przeliczę. - Kapitan nie odrywał wzroku od przemytnika. W jednej

ręce trzymał M-1, w drugiej torbę Pan Am-u.

Sternik opuścił się na łódź jak małpa. Rzucił cumę na statek i chwycił ster.

- Trzymajcie się! - krzyknął i pchnął przepustnicę do przodu. Donzi wystrzeliła

przed siebie i zatoczyła łuk. Na pokład „Night Owi" bryznęła woda.

Kapitan otworzył torbę.

- Madre de Dios! - wrzasnął. - Come mierda sinvergüenza! Rzucił torbę na

pokład i uniósł karabin.

- Fuego! - krzyknął. - Fuego!

Na widok błysków z frachtowca, niski schował się za burtę donzi. Potem

wychylił się i zaczął strzelać z pistoletu półautomatycznego. Ręka mu drżała.

Ruis nic nie rozumiał.

- Zwolnij! - zawołał. - Chryste, zwolnij!

Łódź przyspieszyła jak rakieta. Ruis poleciał na okrężnicę. Pistolet wypadł mu

z ręki i zniknął za burtą. Mężczyzna chciał się czegoś chwycić, ale motorówka

wybiła się na grzbiecie fali. Wyleciał przez rufę. Plusnęło, jakby w wodzie

wylądował worek cementu.

- Jezu - powiedział niski.

Sternik nawet się nie obejrzał. Oczy łzawiły mu od wiatru. Łódź pędziła na

wschód ku Przylądkowi Floryda.

- Jasna cholera! - zaklął niski. - Ruis umie pływać?

- Mam nadzieję, że nie; dla jego własnego dobra. - Sternik pokręcił głową. -

Carl Hiaasen - Kokainowe wydmy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: