Hogan James - Operacja Proteusz.pdf - !!!. Dobre książki - anna9955

James P. Hogan

Operacja Proteusz

Tytuł oryginału: THE PROTEUS OPERATION

PROTEUSZ

Starzec Morski z greckiej mitologii znał przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, miał dar wieszc-

zenia i przeobrażania się.

Chcąc otrzymać jego przepowiednię, trzeba było go schwytać w czasie snu i przytrzymać, aż

wróci do własnej postaci... co dziwnie przypomina zjawisko zaniku funkcji falowej, znane

mechanice kwantowej.

PROLOG

Była niedziela, 24 listopada 1974 roku. Wybrzeża Wirginii spowijał posępny świt. Krople

deszczu opadały z brzemiennych chmur skrywających niebo. Niecierpliwe mewy muskały bielą

fale oceanu wzburzonego i ciemnego jak ołów. Pienisty pas zoranego morza, ciągnący się prostą

linią od mgieł przysłaniających horyzont na wschodzie, wskazywał drogę przebytą przez USS

Narwahl — szturmowy okręt podwodny o napędzie nuklearnym — który zmierzał do macierzys-

tej bazy w Norfolk, widocznej już na horyzoncie. Nad okrętem unosiło się leniwie stado mew,

towarzysząc jednostce na ostatnich milach rejsu i przepełniając otoczenie krzykliwym jazgotem.

Złowieszcza czerń kadłuba okrętu, brudnawa biel mew i grzywaczy — wszystko jawiło się bar-

wami rozmokłej szarości.

Szarość bardzo do tego wszystkiego pasuje — pomyślał komandor Gerald Bowden. Obok niego,

na mostku Narwahla, na szczycie ponad sześciometrowej nadbudówki, która na kształt żagla

wznosiła się nad kadłubem, dyżurowali jeszcze: pierwszy oficer nawigacyjny i sygnalista. Żywe

barwy przystoją dzieciom i kwiatom, kojarzą się ze słonecznymi porankami i wiosną, kiedy

wszystko zaczyna się na nowo. Natomiast zwłoki nie mają koloru, chorzy mają cerę jak popiół,

wyczerpani są bladzi z wysiłku. Jak siła i życie — również kolory znikały z rzeczy i zjawisk do-

biegających swego kresu, a więc świat, dla którego już nie było przyszłości, także powinien

jawić się niczym bezbarwna przestrzeń.

Nie miał przyszłości wolny świat Zachodu, a właściwie^Gesztka, która zeń pozostała, chyba że

nastąpi jakiś cud. On^J^^isandor Bowden — ślubował tego świata bronić. Ostatnie japcMskl^

prowokacje na Pacyfiku pozwalały przypuszczać, że właśniejsz^kuje się spodziewana od dawna

operacja na Hawajach, obliczoite^na

strategiczne odizolowanie Australii. Wykluczone było, aby tym razem Stany Zjednoczone pok-

ornie przystały na akt jawnej agresji, jak zdarzyło się pięć lat wcześniej, gdy imperialna Japonia

zajęła Filipiny. Wojna zaś oznaczała, że trzeba będzie rzucić wyzwanie całej potędze nazis-

towskiej Europy i jej azjatyckim i afrykańskim koloniom. Faszystowskie państwa Ameryki

Południowej bez wątpienia również przystąpią do akcji, licząc na udział w podziale łupów. Nie

mogło być też wątpliwości co do ostatecznego rezultatu starcia z wszechpotężnym prze-

ciwnikiem. Niemniej jednak Ameryka i garstka pozostałych jeszcze sojuszników zdecydowani

byli walczyć, jeśli zajdzie taka konieczność. Prezydent John F. Kennedy wyrażał powszechne

uczucia zapowiadając, że nie pójdzie już na „jakiekolwiek dalsze ustępstwa".

Bowden oderwał oczy od wejścia do portu i przeniósł wzrok na czwartą postać na mostku. Rosy-

jska futrzana czapka z opuszczonymi nausznikami, chroniącymi od wiatru i zimna, i kombinezon

spadochroniarza, narzucony na podniszczony mundur polowy wojsk lądowych, wyraźnie odbi-

jały od marynarskich granatów oficerów USS Narwahl. Strój skompletowano z resztek zale-

gających magazyny okrętu i kapitan Harry Ferracini, z Oddziałów Specjalnych Sił Zbrojnych,

nosił go od chwili, gdy przybywszy na pokład Narwahla, zrzucił z siebie łachy robotnika.

Zaokrętowanie nastąpiło kilka dni wcześniej, w rejonie wybrzeża południowo-zachodniej Anglii.

Kapitana, jego czterech ludzi i grupę cywilów podjęto z łodzi rybackiej. Bowden nie wiedział, na

czym polegała misja kapitana, kim byli cywile i w jakim celu sprowadza się ich do Stanów, lecz

wiedział, że o takie sprawy nie powinno się pytać. Ale oczywiste było, że przynajmniej dla

pewnych oddziałów wojsk Stanów Zjednoczonych wojna przeciwko III Rzeszy i jej wasalom już

się rozpoczęła.

Ferracini był mężczyzną przystojnym, proporcjonalnie zbudowanym, o wyraźnych, ciągle

jeszcze młodzieńczych rysach. Miał gładką skórę i delikatne usta, a cerę ciemną. Jego oczy były

duże, brązowe i zatroskane, jakby zgodne z treścią imienia, które nosił. Słowo harry oznacza

przecież udręczenie. Jeśli jednak targały nim jakieś obawy związane z upadkiem demokratyc-

znego świata, z losem narodu, to nic w jego postawie o tym nie świadczyło. Uważnie patrzył na

niewyraźne jeszcze zarysy Norfolku, nie pomijał niczego, przenosił wzrok z jednego szczegółu

na drugi, z pozorną niedbałością, jak ktoś nawykły do zachowania, które nie może wzbudzać po-

dejrzeń. Bowden przypuszczał, że kapitan dobiega trzydziestki, choć aura powagi, jaką Ferracini

tworzył wokół siebie, i nieskora do uśmiechu twarz były raczej charakterystyczne dla kogoś

starszego, kto doświadczył cynizmu podczas lekcji życia.

Rzeczywiście profesja, którą uprawiał Ferracini, nauczyła go ostrożności i dyskrecji, sprawiła, że

stał się małomówny. A jednak w toku paru krótkich rozmów Bowden odkrył, że jest w postawie

tego młodego żołnierza coś, co wykracza poza zawodowe nawyki, jakaś emocjonalna przepaść,

która jego i jemu podobnych miała izolować od świata osobistych doznać i zwykłych ludzkich

uczuć. A może w ten sposób odcinali się tylko od tego świata, który już nic nie znaczył i nigdzie

nie zmierzał — zastanawiał się Bowden. Może to sposób, w jaki reaguje całe pokolenie, instynk-

townie chroniąc się przed nieuniknionym, a więc przed tym, że przyszłości już nie ma?

„Witamy Narwahla w domu" — Melvin Warner, oficer nawigacyjny głośno odczytał świetlny

sygnał nadawany z posterunku kapitanatu portu na skraju zewnętrznego falochronu. „Pilot już w

drodze. Przykro nam, że pogoda jest podła".

— Wcześnie się obudzili — powiedział Bowden. — Albo oczekują kogoś ważnego, albo wojna

już wybuchła. — Obrócił się w stronę sygnalisty. — Nadaj odpowiedź: Dziękujemy, gratulujemy

szybkości działania. Pogoda mimo wszystko lepsza tu niż trzysta metrów pod powierzchnią.

— Motorówka z prawej burty — zameldował Warner, jak tylko sygnalista zaczął nadawać. Ges-

tem ręki wskazał na smukłą sylwetę okrętu zakotwiczonego w awanporcie. — Jeden z wielkich

lotniskowców, Gerry. Chyba Constellation.

— Zredukować prędkość, otworzyć luki dziobowe, przygotować się do przyjęcia pilota — rzekł

Bowden. Zwrócił się do Ferraciniego, podczas gdy Warner powtarzał komendę i wydawał

stosowne rozkazy załodze. — Pan i pańscy ludzie, kapitanie, zejdziecie na ląd pierwsi.

Wysadzimy was tak szybko, jak tylko się da.

Ferracini potaknął.

Byli jeszcze w połowie Atlantyku, gdy z nadajnika marynarki wojennej w Connecticut, pracu-

jącego na skrajnie długich falach, a więc takich, które mogą odbierać okręty podwodne w zanur-

zeniu, przekazano im depeszę informującą, że kapitan Ferracini oraz sierżant Cassidy mają się

pilnie zameldować i że natychmiast po przybyciu do portu otrzymają następne rozkazy.

— Nie oszczędzają was — skomentował Bowden. — Żałuję, że opuścicie nas tak szybko. Mam

nadzieję, że nie zawsze tak się dzieje.

— Nie za każdym razem — odparł Ferracini.

— A już zaczęliśmy się poznawać nawzajem.

— No cóż, tak czasami bywa.

Bowden obserwował młodego oficera jeszcze przez chwilę, po czym

z westchnieniem i ledwo widocznym wzruszeniem ramion zrezygnował z dalszych prób

nawiązania rozmowy.

— Okay, za kilka minut będzimy cumować. Powinien pan teraz zejść na dół i dołączyć do po-

zostałych w mesie oficerskiej. — Wyciągnął rękę na pożegnanie. — Miło było gościć pana na

pokładzie, kapitanie. Cieszę się, że mogliśmy pomóc i życzę powodzenia na przyszłość, bez

względu na to, co tam dla pana wymyślili.

— Dziękuję, komandorze — odparł Ferracini zgoła oficjalnie. Uścisnął rękę Bowdena, a

następnie Warnera. — Moi ludzie prosili, aby wyrazić wdzięczność za okazaną im gościnność.

Chciałbym dołączyć także moje osobiste podziękowania.

Bowden uśmiechnął się i, miast odpowiedzieć, skłonił głowę. Ferracini opuścił mostek i przez

luk w kiosku zaczął schodzić do wnętrza okrętu.

Z przedziału znajdującego się tuż pod kioskiem Ferracini przeszedł przez następny luk do pomi-

eszczenia mieszczącego się już w wewnętrznym kadłubie okrętu, a potem przez jeszcze jeden

luk i kolejny trap, w dół do przedziału dowodzenia wypełnionego wskaźnikami, pulpitami kon-

trolnymi i urządzeniami, z których większość stanowiła dlań niewiadomą. Przy stanowiskach

manewrowych, po obu stronach przedziału dowodzenia, i z tyłu za podwójnym peryskopem i

stołem nawigacyjnym, uwijali się członkowie załogi. Po lewej stronie stały dwa skórzane fotele

otoczone instrumentami na podobieństwo kabiny pilota w samolocie. Kojarzyły się bardziej ze

stanowiskiem kierowania lotami na lotniskowcu niż z miejscem, z którego steruje się okrętem

podwodnym. Oba fotele wyposażone były w pasy bezpieczeństwa, co świadczyło o zdolności

manewrowej Narwahla. Sterowanie szybkimi okrętami podwodnymi, takimi jak Narwahl,

bardziej przypomina manewrowanie w powietrzu aniżeli żeglugę w tradycyjnym pojęciu.

W dalszej drodze przez zakamarki okrętu Ferraciniemu towarzyszył pierwszy oficer — zastępca

Bowdena — i kilku marynarzy. Kierowali się ku dziobowi, idąc korytarzem między kajutą

dowódcy a pomieszczeniem dla chorych, aż do mesy, w której zakwaterowano pasażerów na

czas rejsu. Cassidy z dwoma żołnierzami — Yorkoffem i Breugo-tem — kończyli pakowanie

sprzętu i pomagali ośmiu cywilom, którzy przybyli wspólnie z nimi z Anglii. Na obliczach kilku

z nich malował się wyraz zmęczenia i przebytych trudów, choć po czterech dniach wypoczynku,

stosownej opieki lekarskiej, a nade wszystko bogatej diety okrętowej, twarze ich zaczynały

nabierać rumieńców.

— Już kończymy, Harry — powiedział Cassidy, dopinając ostatni z plecaków, które pakował. —

Jak się sprawy mają na zewnątrz? Dopływamy?

— Wchodzimy do portu. Właśnie przyjmują pilota na pokład — odparł Ferracini.

— A jak wygląda ukochana ojczyzna?

— Mokro, zimno i wietrznie. Wszyscy gotowi?

— Tak jest.

Mikę Cassidy — przydomek „Kowboj" — był wysokim, chudym mężczyzną. Nosił się

nonszalancko, co wielu wprowadzało w błąd. Miał jasne niebieskie oczy, grube blond włosy i

postrzępione wąsy. Żołnierzy oddziałów służb specjalnych szkolono do działań parami, i już od z

górą trzech lat Cassidy pracował z Ferracinim. Pod względem temperamentu i charakteru, a więc

cech wyróżnianych przez psychologów, stanowili bardzo niespójną parę, ale obaj uparcie od-

mawiali pracy z kim innym.

Marynarze wynieśli sprzęt. Ferracini przyglądał się ludziom zgromadzonym w mesie. Nie było

wątpliwości, że po raz ostatni spotykają się w tym zespole. Podróż dobiegła końca w chwili, gdy

po czterech wspólnych dniach w ciasnych pomieszczeniach okrętu właśnie się zaczynali pozna-

wać. Wkrótce każdy z nich zostanie odprawiony w swoją drogę. Jak to w życiu — nic stałego,

nic trwałego, nic takiego, gdzie można by zapuścić korzenie. Ferracini poczuł się zmęczony ową

ciągłą pustką.

Dwaj naukowcy, Mitchell i Frazer, w dalszym ciągu odziani byli w uszyte ręką amatora mundury

Oddziału Służby Więziennej Brytyjskiej Policji Bezpieczeństwa, czyli angielskich oddziałów SS

utworzonych spośród miejscowych. Dzięki tym właśnie mundurom udało im się zbiec z obozu

koncentracyjnego w Dartmoor. Wcześniej jeszcze Mitchell — chemik, specjalista od korozji w

warunkach wysokich temperatur — został przymusowo wyznaczony do udziału w pracach ba-

dawczych związanych z pierwszą niemiecką wyprawą na Księżyc w roku 1968. Frazer zajmował

się bewładnościowymi systemami sterowania komputerowego, gdy Berlin nakazał jego aresz-

towanie pod zarzutem wykroczeń przeciwko ideologii.

Smithgreen — z całą pewnością nie było to jego prawdziwe nazwisko — był Żydem węgier-

skiego pochodzenia, matematykiem. W nieprawdopodobny sposób udawało mu się uniknąć

aresztowania przez całe lata, które upłynęły od kapitulacji Anglii przed Niemcami na początku

1941 roku. Maliknin był zbiegłym rosyjskim więźniem-robot-nikiem, który pracował przy

niemieckich wyrzutniach ICBM — mię-dzykontynentalnych rakiet balistycznych — w północ-

nej Syberii. Pear-ce—też zapewne pseudonim — uczynił wszystko, aby uniknąć zagłady, jaką w

latach sześćdziesiątych zgotowano ludności murzyńskiej w Afryce. Wyprostował i utlenił

kędzierzawą czuprynę, rozjaśnił skórę na rękach i twarzy.

Była wśród nich także kobieta. Nosiła imię Ada. Siedziała teraz bezwolna na krześle na końca

stołu w mesie i wpatrywała się pustym wzrokiem w grodź, co zresztą czyniła przez całą podróż.

Anglia co prawda skapitulowała w 1941 roku, ale Ada nigdy się nie poddała. Przez ponad

trzydzieści lat prowadziła jednoosobową wojnę przeciwko nazistom. W 1941 roku była młodą

nauczycielką w Liverpoolu i zapamiętała, jak jej męża, ojca i dwóch braci wzięto jako przy-

musowych robotników i deportowano na Kontynent. Ślad po nich zaginął i zemsta stała się jedy-

nym celem jej życia. Zeszła do podziemia, posługiwała się fałszywymi papierami, udawała z

tuzin różnych postaci i występowała pod różnymi nazwiskami. Powiada się, że uśmierciła stu

sześćdziesięciu trzech nazistów, włączając w to gubernatora Rzeszy, trzech komisarzy dystryk-

tów, szefów Gestapo w dwóch miastach i licznych brytyjskich kolaborantów zasiadających we

władzach lokalnych. Wielokrotnie ją więziono, przesłuchiwano, bito i torturowano. Sześciokrot-

nie skazywano ją na śmierć. Cztery razy udało jej się zbiec przed egzekucją, dwa razy natomiast

ocalała, gdyż wzięto ją za nieżywą. Dziś zaś, mając pięćdziesiąt parę lat, odczuwała wyłącznie

Hogan James - Operacja Proteusz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: