Parowiec.pdf

Parowiec

Żaglowce rozwijały niezłą prędkość, pływały jednak tak długo, jak długo wiał wiatr. W

XVIII wieku ich właściciele zaczęli marzyć o statkach, które byłyby zdolne do

pokonywania trasy w każdych warunkach pogodowych. W 1775 roku wynalazcy

zajęli się poszukiwaniem różnych metod wykorzystania silnika parowego do

wprawiania w ruch statku. Na początku większość skłaniała się ku kołu łopatkowemu,

którego konstrukcja opierała się na kole wodnym (młyńskim). Amerykanin Benjamin

Franklin zasugerował jednak napęd strumieniowy, w którym woda zasysana była z

przodu statku, a wypychana z tyłu. Innym pionierem w tej dziedzinie okazał się

James Rumsey, który zbudował w tym samym czasie łódź poruszaną za pomocą

napędzanych parą wioseł. Konstrukcje Franklina i Rumseya nie odniosły sukcesu.

Zdecydowana większość pierwszych parowców była napędzana kołem łopatkowym.

Przykłady takich wczesnych maszyn to: "Comet" - zaprojektowany w Szkocji w 1812

roku przez Patricka Bella oraz "North River" - zbudowany przez Roberta Fultona w

USA w 1807 roku.

Parowce z kołem łopatkowym zyskały taką popularność, że wkrótce po pojawieniu

się przewoziły już setki pasażerów na krótkich trasach wzdłuż rzek Ameryki

Północnej.

Po pojawieniu się maszyn napędzanych śrubą parowce stały się najpopularniejszymi

dużymi statkami pasażerskimi zarówno w transporcie rzecznym, jak i morskim.

Ulepszenia dokonane w konstrukcji silnika parowego przyczyniły się do dalszego

wzrostu popularności parowców. Ważnym osiągnięciem stało się skonstruowanie

silnika z dodatkowym cylindrem i trójcylindrycznego silnika z wielokrotnym

rozprężaniem. Każdy z nich był bardziej sprawny od swego poprzednika.

Źródło: Polski Serwis Naukowy - Servis.pl :: 1999 - 2009