Wiesław WERNIC_01 - Tropy wiodą przez prerię.pdf - Biblioteka dla dzieci i młodzieży - moderator132

Wiesław Wernic

Tropy wiodą przez prerię

Księgozbiór DiGG

2010



Jezioro Jelenia

Z mierzchało. Słońce kryło się za granatową linię dalekich lasów. Bliżej,

z amfiteatralnie ukształtowanego zbocza góry, porośniętego u szczytu

starodrzewem, widać było rozległe kwadraty ciemnych krzewów. Przez

zielony gąszcz - tu i tam - biegły jasne, kręte, wąskie ścieżki. Ponad

krzewami sterczała kępa wysokich sosen. W oddali rosła samotna wyspa

sześciu brzóz.

Żabi rechot rozlegał się i milkł. I tylko jeden jedyny ptak odzywał się, co

pewien czas przeciągłym, smętnym nawoływaniem. Kiedy ostatnie

wieczorne zorze znikły z nieba, umilkł i on. Wówczas, w całkowitej ciszy,

jak aktor czekający na uspokojenie się widowni, na szarzejącą łąkę wbiegł

jeleń, a za nim dwie łanie. Zatrzymały się tuż przy kępie sosen.

Z trawiastego zbocza góry widziałem dokładnie trzy rude plamy na

zielonym tle krzewów, rozłożyste rogi i trzy głowy czujnie zwrócone w

moim kierunku. Odległość w linii poziomej nie przekraczała dwustu

kroków, ale znajdowałem się kilkadziesiąt jardów ponad tą naturalną sceną.

Czy mogły mnie dojrzeć trzy pary bystrych oczu?

Przez kilka minut sarny przypominały nieruchome posągi. Naraz

ożywiły się. Znikły w gęstwinie niskich świerków tak nagle, jak się

pojawiły.

- Dlaczego nie strzelałeś? - zapytałem półgłosem Karola.

Mruknął coś niezrozumiale i wzruszył ramionami.

- Po co tyle mięsa? Brać w drogę nie ma sensu. Popatrz, ile tu

zwierzyny. Te ścieżki wydeptane... Tędy chodzą do wodopoju. Pamiętaj

nigdy nie strzelać dla samego strzału. Niejeden mądrala dla skrawka

polędwicy kładzie dwustufuntowego rogacza. Wytnie kawałek mięsa,

resztę zostawi. Padlina gnije i często staje się przyczyną zarazy

dziesiątkującej zwierzynę.

- Tej nie zabraknie... - wtrąciłem.

- A właśnie. Dziewięćdziesiąt milionów sztuk bizonów żyło na ziemiach

Ameryki wówczas, kiedy pierwszy raz pojawili się tutaj biali osadnicy. I

cóż się stało z tymi bizonami? Jeśli dalej tak pójdzie, będziemy polować

tylko na dzikie króliki. Ładna perspektywa, co?

Wstał powoli z miękkiej trawy, na której spoczywaliśmy półleżąc.

Przerzucił przez ramię sztucer.

- Wracamy.

Przeszliśmy w poprzek wąskiego klina lasu, oddzielającego nizinę od

dalekiej przestrzeni prerii. Tu, na skraju lasu, migotało żarzącymi się

głowniami nasze ognisko. Dalej zbocze wzgórza spadało łagodnie,

przechodząc w równinę porosłą trawą. Dwa konie, przywiązane na długich

linkach do pnia potężnego klonu, szczypały tę trawę, tupiąc głucho

kopytami o ziemię.

Karol rozłożył derkę, usiadł na niej. Wydobywszy woreczek z tytoniem,

długo i z namaszczeniem nabijał poczerniałą fajeczkę. Patykiem wygrzebał

z popiołu wiśniowy węgielek, ujął dwoma palcami i zgrabnie położył na

fajce. Uczyniwszy to, spojrzał na mnie wymownie. Zrozumiałem. Zwyczaj

palenia tytoniu od lat mocno trzymał mnie w sidłach, zerwanie z nim w

warunkach denerwującego życia miejskiego wydawało się rzeczą

niemożliwą. Niespodziewanie - przed naszą wyprawą - Karol postawił

bezapelacyjne weto przeciw paleniu. Nie w ogóle, ale przeciw paleniu

papierosów.

- Możesz palić fajkę. Z papierosami koniec - zdecydował.

- Ale dlaczego?

- Po pierwsze dlatego, że przez kilka tygodni nigdzie ich nie kupisz.

- Wezmę na zapas.

- Na wóz może? Co?

- No, przecież paręset sztuk...

- Paręset sztuk nie wystarczy. Za to na pewno wystarczy pół funta

tytoniu i fajka. Tyle zawsze zmieścisz. A poza tym chodzi jeszcze o co

innego. O pożary.

- Jakie pożary?

- Prerii, lasu, obojętne zresztą, czego. Papierosy pali się często, rzuca się

je nie dogaszone. Potem z tego kłopot. Fajkę będziesz palił tylko na

postojach, przy ognisku. Starczy ci czasu, żeby ją oczyścić i nie zostawić

żaru.

- Nie lubię fajki - protestowałem, ale już słabiej.

- To się przyzwyczaisz.

Z tym przyzwyczajaniem się było zupełnie źle. Tak źle, iż w cichości

żywiłem nadzieję, że w ogóle od palenia się odzwyczaję. Teraz jednak - za

przykładem Karola - sięgnąłem po fajkę. Siedzieliśmy w milczeniu, dopóki

nie wyżarzyły się resztki tytoniu i główki fajek nie zostały dokładnie

wyczyszczone. Karol dorzucił garść chrustu do wygasającego ognia i

przesunął na środek ogniska grube polano.

- Zabezpieczenie na noc - powiedział. - Drzewo jest wilgotne, będzie się

tliło do rana, ogień nie wygaśnie. Ucz się, wszystkiego trzeba się uczyć.

- Nie dręcz mnie.

- Będę cię dręczył aż do skutku, do dobrego skutku. Na dziś jednak

dosyć, tylko krótka wprawka przed snem...

- Znowu?

- Jeszcze mi kiedyś za to podziękujesz. Nie traćmy czasu. Pójdziesz w

prostej linii od ogniska na sto kroków. Ja tu będę siedział.

Zrezygnowany poszedłem w głąb czarnego lasu. Powtarzało się to za

każdym naszym noclegiem. Karol uczył mnie sposobów bezszelestnego

chodzenia i czołgania się. Nie było to łatwe. Spróbujcie czołgać się przez

kilkanaście metrów w nocy, w lesie, i to tak, aby nie trzasnęła sucha

gałązka, aby nisko rosnący konar nie zrobił wam guza na czole, aby nie

pokłuć i nie poranić rąk!

Po odliczeniu stu kroków zatrzymałem się. Oczy stopniowo

przyzwyczajały się do ciemności. Coraz lepiej rozróżniałem pnie

starodrzewu i zarysy krzewów. Położyłem się na ziemi i leżałem parę

minut. Wtedy zaświtała mi w głowie genialna, jak mi się wydało, myśl.

Po co czołgać się w lesie? Lepiej posuwać się brzegiem lasu, tam gdzie

rośnie trawa, gdzie prawie nie ma zdradliwych, trzaskających gałązek. Tak

też uczyniłem. Jak długo trwały męki posuwania się na brzuchu, kolanach i

łokciach - nie wiem. Wydawało mi się, że wieki. Dotarłem jednak prawie

pod sam klon, przy którym stały nasze konie. Dostrzegły mnie. Parsknęły

parę razy i zatupotały. Wiedziałem, że taki sygnał zupełnie wystarczająco

poinformował Karola o miejscu, w którym się znajduję. Wycofałem się

więc spod klonu w głąb lasu i pełznąc cal po calu, dotarłem w zasięg

nikłego blasku ognia. Przy ognisku nie było nikogo.

Prawie mokry od potu zwaliłem się na derkę. Dyszałem ciężko przez

kilka chwil, potem zacząłem rozcierać bolące kolana. W trakcie tego

zabiegu czyjaś dłoń nagle zacisnęła się na mojej szyi i szarpnęła do tyłu.

Przewróciłem się na wznak.

- Otóż właśnie to - odezwał się spokojny głos Karola. - Gdyby w tym

lesie żyły słonie, myślałbym, że to któreś z tych zwierząt przeciska się w

gąszczu.

- Starałem się...

- Kiepsko się starałeś. Uważałeś, że wygodniej będzie posuwać się

skrajem lasu, ale zapomniałeś, że na trawie pozostał znacznie wyraźniejszy

ślad. Trzeba było podchodzić lasem. Nie pamiętałeś zresztą o koniach.

Zdradziły cię od razu. Zawróciłeś do lasu. Byłem wtedy za tobą o trzy

kroki... - przerwał spostrzegłszy na mej twarzy przygnębienie

spowodowane tak ostrą krytyką. - Ale nie martw się. Postęp jest, zupełnie

wyraźny. Gdybyś mógł widzieć siebie przy pierwszych próbach i dziś, sam

zauważyłbyś zmianę. Wówczas ruszałeś się jak ryba wyjęta z wody... No,

idziemy spać.

Zasnąłem natychmiast. Zbudził mnie wczesny świt wstającego dnia i

ciepło buchającego z ogniska płomienia. Karol już się krzątał. Na cienkiej

żerdce zawieszonej nad płomieniem skwierczał tłuszcz skapujący z dwóch

pociemniałych kawałków mięsa. Odsunięte od ogniska, spoczywały na

derce przyrumienione placki. Karol wetknął mi jeden w rękę. Był jeszcze

ciepły. Potem dostałem mięso na patyku. Kilka minionych dni odzwyczaiło

mnie od widelca. Nabrałem już pewnej wprawy w jedzeniu upieczonego

mięsa, tak iż tłuszcz nie spływał za rękawy koszuli.

- Trochę przypalone - stwierdził samokrytycznie Karol. - Oskrob sobie

nożem...

Nie oskrobałem. Patrzyłem przestraszony na swoje okropnie brudne,

podrapane i pokłute dłonie.

- Nie martw się. Skończymy jeść - pójdziemy do wody. Umyjesz się.

Uporałem się dość szybko z mięsem i z plackiem. Zagasiliśmy dokładnie

ogień, osiodłali konie, zwinęli manatki.

- Idziemy - komenderował Karol. - Konie za uzdy. W lesie się nie jeździ.

Nie wiem, czy słyszałeś, że indiańskie plemiona zamieszkujące lasy nigdy

nie używały konia do jazdy, najwyżej do transportu rannych. Naprzód!

Ruszyliśmy z wolna poprzez gąszcz krzewów, splątanych wysokich traw

i paproci. Pachniało wilgocią i butwiejącym drewnem. Ptactwo witało

dzień. Gdzieś w górze, między konarami potężnych drzew, rumieniły się

wschodem skrawki nieba. Wędrówka była mozolna, na szczęście

Wiesław WERNIC_01 - Tropy wiodą przez prerię.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: