Fakty i Mity 2009-46.pdf

Jeden się powiesił, inny skoczył z wieży kościoła

KSIĘŻA SAMOBÓJCY

ß Str. 3

INDEKS 356441

ISSN 1509-460X

http://www.faktyimity.pl

Nr 46 (506) 19 LISTOPADA 2009 r. Cena 3,50 zł (w tym 7% VAT)

Oddała księżom ojcowiznę, wierząc w zapewnienia biskupa o do-

żywotniej trosce i opiece. Teraz – pozbawiona wszystkiego, w skraj-

nej nędzy i przejmującym zimnie – sypia Marianna Przyborowska

w śmierdzącym barłogu. Lecz pomimo swoich blisko 90 lat nadal

żyje. Na złość Jego Ekscelencji!

ß Str. 6

S T R O N Y „ F iM ” W IĘ C E J !

O D N A S T Ę P N E G O N U M E R U

ISSN 1509-460X

KSIĄDZ NAWRÓCONY

Nr 46 (506) 13 – 19 XI 2009 r.

FAKTY

KOMENTARZ NACZELNEGO

Aż 35 proc. Polaków uważa, że Polska nadal nie jest krajem nie-

podległym – taki jest wynik sondażu GfK Polonia. Czyżby aż

tylu rodaków przejrzało na oczy, przypatrując się poczynaniom

watykańskiego Kościoła? Organiczna misja „FiM” czyni cuda.

Pseudosuwerenność

Dzień 2 grudnia być może niedługo zostanie ogłoszony „Dniem

Odwagi”. Na pamiątkę werdyktu Trybunału Konstytucyjnego

dot. wliczania (albo niewliczania) ocen z religii do średniej na

szkolnym świadectwie. Może być i tak, że 2 XII będziemy ob-

chodzić „Dzień Tchórzostwa”. Wszystko okaże się za 12 dni.

P isałem już, jak wielką rolę w dobrym funkcjonowaniu ca-

I żeby była jasność: jeśli mowa o dzisiejszej formule

globalizacji, to ja jestem antyglobalistą. Przed tygodniem

pisałem, do czego doprowadził niczym nieograniczony prze-

pływ kapitału. Wspomniałem też o globalnej walucie, jaką

jest dolar. To m.in. jego dominacja w rozliczeniach mię-

dzynarodowych spowodowała ogólnoświatowy kryzys. Kry-

zys byłby totalny, gdyby Chiny nie uratowały największe-

go rynku zbytu dla swoich towarów i nie wzięły na siebie

ryzyka wypchnięcia poza USA nadwyżek walutowych. Pe-

kin jedną decyzją może dziś zniweczyć dowolny projekt

amerykańskiej administracji, sprzedając część papierów

dłużnych rządu USA (a dług USA wynosi już 20 bilionów

dolarów!). Chińczycy zgodzili się nie wyprzedawać

gwałtownie swoich rezerw i dlatego Waszyngton

może realizować projekty antykryzysowe, które zresz-

tą na dłuższą metę i tak Ameryce nie pomogą.

To nie liberalizm, lecz jego wypaczenia powo-

dują kryzysy i biedę. Gdyby w obrocie międzyna-

rodowym i rezerwach posługiwano się złotem

lub wieloma różnymi walutami, mielibyśmy ogra-

niczoną możliwość manipulowania przez jedno

państwo, emitenta kluczowej waluty, jej kur-

sem/wielkością emisji i przerzucania na in-

nych kosztów błędów własnej polityki go-

spodarczej. Dlatego kryzys musiał wziąć

swój początek w USA. Akcje wspierania

przez rządy rodzimych przedsiębiorstw to

także przykłady wypaczeń liberalizmu. Je-

żeli rząd państwa X udziela pomocy swo-

im firmom (Niemcy na przykład wsparły

swoje stocznie), to taka decyzja wywo-

łuje skutki globalne. Wtedy inne kraje

zmuszone są wesprzeć tę samą bran-

żę u siebie, ale na przykład Polski po

prostu na to nie stać. Tyle że Niemcy

zrobiły to po tym, jak rządy PiS i PO wymo-

gły na innych państwach UE zezwolenie na stosowanie

suwerennej polityki przemysłowej, pozwalającej na doto-

wanie rodzimych firm. Rządy innych państw unijnych mo-

gą teraz pomagać własnym stoczniom (i innym branżom),

co uniemożliwia odbudowę potencjału stoczni polskich. Prze-

forsowanie tzw. unii państw narodowych w 2005 roku to

jedno z największych „osiągnięć” Kaczego rządu.

Tymczasem ponad 60 spośród 100 największych pod-

miotów gospodarczych świata to firmy ponadnarodowe,

niezwiązane z żadnym państwem. Konkretne kraje i ich oby-

watele, owszem, wygrywają rywalizację, ale dzisiejszego

globalnego świata nie podbija się szowinizmem narodowym

czy religijnym, lecz powszechną edukacją, organizacją

i sprawną promocją. Te elementy są obecnie wyznaczni-

kiem racji stanu . Polskie współczesne elity polityczne na-

wet nie są w stanie jej zdefiniować, a cóż dopiero trafnie

określić niezbędne metody i środki zmierzające do jej re-

alizacji. Innymi słowy: polscy politycy wciąż stoją na sta-

nowisku (na barykadzie!), że o polskiej suwerenności de-

cyduje zachowanie wartości rzymskiej, obcej religii oraz do-

datkowo – w przypadku PiS – objętość śliny, którą plują

na odwiecznych wrogów polskości.

Polską racją stanu jest dziś umocnienie Unii Europejskiej,

zwalczanie w niej tendencji separatystycznych oraz przeję-

cie przez Brukselę jak najwięcej kompetencji i uprawnień.

Nie oznacza to wcale wydania Polski na łup brukselskiej

Popchnięty dłonią Lecha Wałęsy – runął 9 listopada symbolicz-

ny mur berliński. Całkiem niesymbolicznie, sekundę później, ru-

nął jak długi kamerzysta niemieckiej telewizji, potrącony przez

zwalistego Lecha. ZDF przerwała emitowaną na cały świat trans-

misję. Zanim operator się pozbierał, było już po murze. Może,

panie Lechu, tamto sprzed 20 lat też było niechcący?

łych rynków i gospodarek, a także w życiu społecznym

odgrywa czynnik zaufania. Zarówno pomiędzy podmiotami

gospodarczymi, jak i pojedynczymi ludźmi oraz państwem

i obywatelem. Mamy z tym w Polsce wielki kłopot, bo eli-

ty polityczne przez 20 lat nie zrobiły nic, aby po dekadach

nierealnego socjalizmu odbudować na nowo, a właściwie

wskrzesić pozytywne relacje władzy i narodu. Same demo-

kratyczne wybory co kilka lat nic tu nie załatwiły. Nie mia-

ły szans, ponieważ na co dzień Polacy mogli przekonać się,

jak „jedyni sprawiedliwi” politycy z ro-

dowodem „solidarnościowym” dbają

o polską rację stanu. Sprowadzając ją

do stanu swego posiadania. A to choć-

by przez rozbudowę systemu wykasza-

nia konkurencji politycznej (ustawa o par-

tiach politycznych, w tym finansowanie

partii z budżetu państwa). W ten sposób

dziś na przejęcie władzy mają szansę wy-

łącznie ci, którzy kiedyś znaleźli się na zdję-

ciu z Wałęsą, Kwaśniewskim lub Kaczyńskimi. Po-

woli do gry wchodzą też ich dzieci. Skąd zatem,

z czego – pytam się – mają ludzie wykrzesać

zaufanie do polityków, widząc ich bohaterską

walkę o własne stołki (pieniądze)?

Do tego dochodzi dużo bardziej gorszą-

cy, szkodliwy, rdzennie polski fenomen: jaw-

ne działanie elit na szkodę własnego pań-

stwa i obywateli (wyłączając siebie). Rzecz

niespotykana nigdzie indziej na świecie, mo-

że z wyjątkiem paru republik bananowych

Afryki. Sztandarowym przykładem takiej

– nazywając rzecz po imieniu – zdrady jest

okradanie własnego społeczeństwa i prze-

kazywanie skradzionych walorów funkcjona-

riuszom obcego państwa – Watykanu. Tuczenie wro-

gów kosztem swoich wyborców jest co prawda szczytem

bezczelności, ale dzięki propagandzie skatoliczałych mediów

i samego Kościoła wielu to złodziejstwo poczytuje władzy za

zaletę. Ale nie tylko o tuczenie Watykańczyków tu chodzi.

Polskie elity polityczne, w tym pseudolewicowe, mają

ogólnie wypaczone pojęcie polskiej racji stanu oraz pol-

skiej suwerenności. Której oczywiście – jak na wyścigi za-

pewniają – nieustannie bronią. Na wzór Rejtanów, Skrze-

tuskich i Wołodyjowskich, zupełnie jakby nic się w tej

mierze nie zmieniło od 350 lat. Ciągle więc trzeba nam

walczyć – a to Niemcom pokazać tyłek, a to na Moskali

splunąć przez ramię. Przyjaciół zaś tradycyjnie szukamy da-

leko, najlepiej za oceanem.

Tymczasem światowy kryzys gospodarczy pokazał, że

model suwerenności, do jakiego przywiązali się polscy li-

derzy partyjni – nie istnieje. Nie ma już na świecie państw,

które byłyby odporne na wahania kursów na światowych

giełdach walutowych, surowcowych czy towarowych. Ist-

nieje oczywiście Korea Północna, której gospodarka jest

niezależna od reszty świata, ale tam panuje głód i terror,

więc to chyba nie najlepszy przykład dla obrońców suwe-

renności. Oczywiście, państwa pięknie się różnią pod wzglę-

dem kultury czy klimatu, ale tylko wyjątki – te, które ma-

ją najzdrowsze podstawy gospodarcze, a do tego jeszcze

bogactwa naturalne (np. Norwegia) – mogą sobie pozwo-

lić na życie poza jakimś wspólnym rynkiem i regulacjami.

„Nigdy dotąd nie mieliśmy tak trudnej sytuacji materialnej jak

obecnie, jeszcze nie było tak źle” – płakał na antenie Radia Ma-

ryja Tadeusz Rydzyk i dosłownie błagał rodaków z kraju i za-

granicy o datki, bo inaczej jego „dzieła prawdy” (sic!) zbankru-

tują. Apel zbiegł się z żądaniem fiskusa, by Rydzykowa funda-

cja Lux Veritatis zwróciła państwu zakorbione 4,3 mln podatku

VAT. Jeśli szkoda Wam ojca doktora dyrektora i jego „dzieła”,

wyraźcie swój żal na antenie RM. Telefon: 720 100 200.

Premiera filmu o Radiu Maryja pod tytułem „Hitler’s Daughter”

(Córka Hitlera) za pasem, a tymczasem reżyser brytyjskiego do-

kumentu Aro Karol twierdzi, że otrzymuje anonimy z groźbami

śmierci. Ech, ci artyści... Aro zapomniał, że po groźbach śmierci

jest zapewnienie o pamięci w modlitwie. Teraz i zawsze.

10 tysięcy złotych – tyle tytułem zadośćuczynienia za narusze-

nie dóbr osobistych ma zapłacić Radio Maryja Stefanowi Nie-

siołowskiemu (PO). Jakiś czas temu katolicki głos oznajmił, że

Niesiołowski to był wstrętny kapuś donoszący na kumpli z opo-

zycji. Sąd uznał, że to nieprawda. Co teraz? Teraz na grzywnę

złoży się 10 tysięcy babć po 1 zł lub – żeby było szybciej – 14

babć odda całe swoje emerytury. I po krzyku.

W Katedrze Polowej Wojska Polskiego w Warszawie odbyła się

z okazji 75 rocznicy ZUS msza w intencji pracowników Zakła-

du. Ciekawe, czy była to msza żałobna poprzedzona ostatnim

namaszczeniem?

Nadchodzi postny piątek, a ty właśnie wymyśliłeś sobie imieni-

ny u cioci, wieczór kawalerski, weselisko lub inną zakrapianą

hulankę lub swawolę? Ależ to grzech ciężki! A, już niekoniecz-

nie. Księża z toruńskiej katedry udzielają dyspensy, o nic nie

pytając. Koszt? Marne trzy stówy i... hulaj dusza, piekła nie ma.

50 księży wzięło udział w zorganizowanym przez krakowską ku-

rię szkoleniu z poszukiwania... kandydatów na świętych. Jak ich

wyłuskać spośród rzeszy nieświętych rodaków i spowodować pro-

ces beatyfikacyjny? Jak znamy życie, skończy się na przeglądzie

parafialnych kartotek, czyli – kto dał więcej.

Po klęsce pomysłu PKP z „pociągiem papieskim” o gwóźdź do

trumny bankructwa prosi się warszawski PKS. 16 listopada wy-

startuje „Express Łagiewnicki” – luksusowy autobus pielgrzym-

kowy na trasie Warszawa–Łagiewniki–Warszawa. Na „pokła-

dzie” pątnikom czas podróży umilać będą święte filmiki, wspól-

ne pieśni religijne oraz lektura „Gościa Niedzielnego”.

Człowiek czasowo zatrudniony w charakterze ministra spraw za-

granicznych jest idiotą. Obserwujemy właśnie kolejny nawrót

jego szaleństwa. Oto Radosław Sikorski odgrzewa swój pomysł

wyburzenia Pałacu Kultury. „To byłaby nasza wspaniała odpo-

wiedź na zburzenie muru berlińskiego i rozliczenie się z komu-

nizmem” – powiedział całkiem poważnie i oświadczył, że spró-

buje zachęcić do tego władze Warszawy.

Wybitny intelektualista Przemysław Edgar Gosiewski (to ten

od filipinek) znów popisał się erudycją. W liście do marszałka

sejmu był łaskaw popełnić tylko cztery kardynalne błędy orto-

graficzne. A to znamionuje nie bagatelny postęp w jego wykształ-

ceniu. „Nie bagatelny” – tak m.in. napisał.

W europarlamencie powstała specjalna grupa (na prawach

podkomisji), która ma pilnować niepodważalnej zasady roz-

działu Kościoła od państwa. Jej wiceszefową została nasza Jo-

asia Senyszyn. Łączymy szczere gratulacje i... nadzieje.

Watykan postanowił, że żonaci kapłani anglikańscy mogą – po

przejściu pod skrzydełka Kościoła katolickiego – kontynuować

posługę duszpasterską. Ależ to jest patent na celibat! Wystar-

czy wyświęcić się jako anglikanin, następnego dnia nawrócić

i wilk syty, i żona... zadowolona.

DRODZY CZYTELNICY!

OD NASTĘPNEGO NUMERU POWIĘKSZAMY OBJĘTOŚĆ NASZEGO TYGODNIKA Z 24 DO 28 STRON. TYM SAMYM

WYCHODZIMY NAPRZECIW OCZEKIWANIOM WIELU Z WAS I „UWALNIAMY” MNÓSTWO CIEKAWYCH MATERIA-

ŁÓW, DLA KTÓRYCH NIE MIELIŚMY DOTĄD MIEJSCA. KONSEKWENCJĄ DODANIA CZTERECH KOLUMN (KOSZT

MATERIAŁÓW DZIENNIKARSKICH, DRUKU I PAPIERU) BĘDZIE WYŻSZA CENA „FiM”: 3,90 ZŁ. REDAKCJA

W Watykanie odbyła się kilkudniowa konferencja na temat moż-

liwości istnienia życia w kosmosie. Naszym zdaniem, amerykań-

ski program SETI powinien wysłać o niej informacje na krań-

ce wszechświata. Wraz z filmem pokazującym katoewangeliza-

cję obu Ameryk. Niech małe zielone ludziki wiedzą, co je cze-

ka, i zawczasu spieprzają do innego wymiaru.

Nr 46 (506) 13 – 19 XI 2009 r.

GORĄCY TEMAT

biurokracji. Traktat lizboński bowiem oddaje pod kontrolę parlamentów

krajowych zarówno możliwości tworzenia koalicji, jak i ocenę kierunków

polityki UE oraz narzędzia ich realizacji. Dotychczasowa praktyka poka-

zuje, że i tej suwerenności jest – jak dla naszych posłów – za dużo...

Kolejny przykład pseudosuwerenności zaznaczył się w wielkim sporze

pomiędzy zwolennikami utrzymania szerokich kompetencji narodowych

w nadzorze nad rynkami finansowymi a tymi, którzy popierają zwiększe-

nie roli i nadzoru na poziomie UE. Polska znowu stanęła po stronie zwo-

lenników nadzorów narodowych. Nasi politycy nie zauważyli (?), że ozna-

cza to ryzyko ponoszenia przez polski budżet i rodzime instytucje finanso-

we kosztów nieodpowiedzialnej polityki obcych instytucji przez nas nie-

kontrolowanych. W Polsce działają przecież przedstawicielstwa czy punk-

ty reprezentacyjne różnych obcych banków i ubezpieczycieli. W razie ich

wpadki (bankructwa) i potrzeby wypłaty gwarancji środki na ten cel uru-

chomią nasze instytucje gwarancyjne. A przecież jest projekt, aby tego

typu sieciowe instytucje poddać jednemu nadzorcy, który wypłacałby

ewentualne odszkodowania. Podobnie jest z polityką obronną. Nie mamy

kasy na zakup nowoczesnego sprzętu dla armii, a jednocześnie odrzuca-

my propozycje wspólnej polityki obronnej – wspólnych zakupów i podzia-

łu zadań pomiędzy armie członków UE. Mogłoby to przynieść nawet 40

procent oszczędności w sumowanych budżetach obronnych państw Unii.

Polscy politycy – którzy boją się powiedzieć obywatelom, że koniecz-

ne jest zwiększenie znaczenia Brukseli – działają na naszą szkodę. Dla tych,

którzy potrafią liczyć, jasne jest, że tylko silna ekonomicznie i politycznie

Unia Europejska może stać się światowym graczem, który zacznie zmie-

niać świat na lepsze. Wie to Rosja, której władze właśnie testują, z kim

by zawrzeć sojusz strategiczny. Jak wynika z analizy profesora Zbigniewa

Madeja z Instytutu Nauk Ekonomicznych PAN – ten, z kim Rosja się za-

przyjaźni, będzie współrządzić światem przez następne 50 i więcej lat. Ta-

kim partnerem może stać się UE, ale tu znowu Polacy wkładają kij w szpry-

chy procesu negocjacyjnego, podnosząc zaszłości historyczne.

Nasza głupia polityka zagraniczna i źle rozumiana racja stanu mogą

doprowadzić do zablokowania najważniejszego porozumienia w dziejach

kontynentu, czyli właśnie porozumienia UE-Rosja. Gdyby Europa zawar-

ła ten sojusz, dostałaby dostęp do najważniejszych złóż surowców na

obszarze byłego ZSRR. Rosja wspólnie z Pekinem stworzyła także wiel-

ki układ energetyczny, pod którego kontrolą znajdują się nie tylko azja-

tyckie, ale i afrykańskie bogactwa naturalne. Sojusz Bruksela-Moskwa

– obejmujący wszystkie pozostałe zawarte przez Rosję i UE porozumie-

nia – byłby zatem nie do pokonania. A wówczas wzrosłoby znaczenie

Polski, dużego europejskiego kraju. Nasze rządy wolą jednak optować

w UE za strategicznym sojuszem z USA, nie widząc (?), że niesie to za

sobą ryzyko uzależnienia się od amerykańskiej polityki walutowej, a przez

to – od tamtejszej nadmuchanej koniunktury. Taki sojusz umacniałby wy-

łącznie pozycję USA – dziś właściwie bankruta – i utrudniałby Europie

prowadzenie niezależnej polityki gospodarczej, zgodnej z polskimi intere-

sami. A mimo to od 20 lat niezmiennie słyszymy ze strony polskich elit

o decydującej na świecie roli USA. Zupełnie jakby dla niektórych czas

zatrzymał się na zimnej wojnie i planie Marshalla. Czy nie jest to dzia-

łanie sprzeczne z polską racją stanu? Oczywiście, że jest.

A czyż nie było nią również tworzenie niepasujących do siebie roz-

wiązań i regulacji oraz przenoszenie na polski grunt instytucji, które były

nam obce? Jako żywo! Ale nie przeszkadzało to dyletantom z PiS (m.in.

Cezaremu Mechowi) forsować dokładnie 10 lat temu wprowadzenia tak

zwanego kapitałowego systemu emerytalnego. Systemu, który zmusza

dziś Polskę do zgody na swobodny transfer środków z OFE za granicę

(bo taka jest zasada UE w przypadku prywatnych środków), a jednocze-

śnie wpędza ZUS w pułapkę zadłużenia w celu wypłaty na rzecz OFE na-

szej składki. Owej pułapki byśmy uniknęli, gdyby rząd chciał czytać i sto-

sować prognozy na wiele lat naprzód. Taki scenariusz został przewidzia-

ny już w 1997 r. przez doradców premiera Cimoszewicza, więc nie był

on skłonny do bezwarunkowego poparcia dla OFE. Jego następca, Bu-

zek, był już mniej krytyczny wobec reformy emerytalnej. Niestety, nasz

rząd nie potrafi i nie ma czasu przewidywać (premier Marcinkiewicz z sa-

tysfakcją zlikwidował Rządowe Centrum Studiów Strategicznych), gdyż

za bardzo absorbują go bieżące walki polityczne. A przecież na przykład

o problemach w energetyce (budowa nowych bloków, remonty sieci)

analitycy pisali w raportach dla rządu już w 1995 roku. O dzisiejszych za-

grożeniach dla środowiska przeczytamy w raportach Klubu Rzymskiego

z lat 70. XX wieku. Natomiast scenariusz dzisiejszego kryzysu mamy

w pracach prof. Oskara Lange z początku lat 60. ubiegłego wieku. Pan-

demia grypy w 2009 r. była do przewidzenia już na początku lat 90. ubie-

głego wieku – wynikało to z analiz dotychczasowych ataków wirusa. Tym

zajmują się stratedzy, którzy w polskim rządzie miejsca pracy nie mają.

Jako jedyni w UE nie uczymy studentów (ekonomii, zarządzania, admini-

stracji i politologii) technik prognozowania i planowania.

A może takie na pozór irracjonalne zachowanie naszych elit politycz-

nych wynika z ich przekonania, że Polska ma pozostać po prostu kolonią

Watykanu? Niedorozwiniętą, przez wszystkich opuszczoną, biedną, mierną,

ale wierną? W końcu elitom to wcale nie przeszkadza. JONASZ

Ostatni lot

Zakonnik spadał z wieży kościelnej trzy sekundy z ułamkiem.

Równie szybko wymazali go z pamięci konfratrzy...

go w Radecznicy (woj. lu-

belskie), administrowanym

przez zakon oo. bernardynów odby-

ły się 29 września uroczystości po-

grzebowe o. Beniamina (w „cywi-

lu” – Wiesław B. ). Zaanonsowano

je dwa dni wcześniej w niedzielnych

ogłoszeniach duszpasterskich. Z owej

zapowiedzi dowiedzieliśmy się tylko

tyle, że o. Beniamin „w minionym

tygodniu zmarł śmiercią tragiczną

w Alwerni”. Przejechał go samochód,

wypadł z pociągu, uległ zaczadzeniu?

– tego już mnisi nie ujawnili...

Miasteczko Alwernia leży w wo-

jewództwie małopolskim i słynie m.in.

z zabytkowego kompleksu klasztor-

nego (klauzurowy) bernardynów wraz

z przylegającym doń kościołem pa-

rafialnym pw. Stygmatów św. Fran-

ciszka (na zdjęciu). 47-letni o. Benia-

min był tam szeregowym zakonnikiem

o statusie katechety. Odprawiał msze,

spowiadał, kontemplował... Aż do

24 września, kiedy to jego ciało zna-

leziono niemal wbite w ziemię u pod-

nóża 55-metrowej wieży kościelnej.

– Zakonnicy twierdzą, że wszyscy

oprócz Wiesława B. byli akurat w re-

fektarzu i jedli obiad, gdy ktoś przy-

biegł na furtę z informacją, że ich

kolega leży na trawniku tuż obok wej-

ścia do kościoła – mówi policjant

z komendy powiatowej w Chrzanowie.

Wstępne oględziny zwłok nie wy-

kazały śladów walki, zaś wizja lokal-

na na szczycie wieży zdawała się po-

twierdzać, że właśnie z niej i bez ni-

czyjej pomocy wypadł o. Beniamin.

– Prawdę powiedziawszy, okre-

ślenie „wypadł” puszczono do lo-

kalnego obiegu w celu uniknię-

cia skandalu . Bardzo o to prosił

o. Bartłomiej Mazurkiewicz , gwar-

dian klasztoru i proboszcz w jednej

osobie. Nalegał, żeby zablokować

wszelkie informacje o wypadku i nie

wypuszczać ich do mediów. M.in.

dlatego tak bardzo spieszono się

z pogrzebem. Tymczasem konstruk-

cja prześwitów na wieży jest taka,

że nikt nie miał prawa wypaść stam-

tąd przypadkowo. Od początku nie

mieliśmy cienia wątpliwości, że de-

nat popełnił samobójstwo – podkre-

śla policjant.

Z dniem 25 września prok. Mał-

gorzata Tyżuk z Prokuratury Re-

jonowej w Chrzanowie wszczęła

w tej sprawie rutynowe śledztwo

(sygn. 3 Ds. 844/09), powierzając

je w całości policji. Na sprawę na-

łożono ścisłe embargo i wiadomo

o niej jedynie tyle, że przesłuchano

mnichów z Alwerni, żeby sprawdzić,

czy o. Beniamin nie znajdował się

pod presją innych osób i czy do

targnięcia się na życie nie doszło

pod czyimś wpływem.

– Jedynym materiałem dowodo-

wym będą zeznania zakonników,

więc umorzenie śledztwa jest kwe-

stią dni i prawdopodobnie nigdy nie

dowiemy się, co popchnęło tego

człowieka do samobójstwa – zauwa-

ża nasz rozmówca.

Ponieważ gwardian Mazurkie-

wicz stanowczo odmawia komen-

towania tragicznego wydarzenia

i wypowiadania się o motywach de-

speracji byłego podwładnego, zasię-

gnęliśmy języka u innych osób. Usły-

szeliśmy historię niczym ze słynne-

go „Imienia róży”...

– Poznałem Beniamina w Rado-

miu u tamtejszych bernardynów, gdy

na początku lat 90. uczestniczyłem

jeszcze w spotkaniach Franciszkań-

skiej Młodzieży Oazowej. Później

przerzucili go do Rzeszowa, a kilka

lat później wylądował w Przewor-

sku, skąd trafił wreszcie do Alwer-

ni. Od czasu do czasu rozmawiali-

śmy, ale już tylko telefonicznie.

Ostatnio bardzo uskarżał się na roz-

maite koterie w zakonie. Twierdził,

że mimo 21 lat w kapłaństwie wciąż

jest popychadłem i traktują go per

noga – ujawnia były ministrant.

Jego zdaniem, wyśmiewany i lek-

ceważony przez konfratrów o. Be-

niamin dawno zwątpił w słuszność

obranej drogi życiowej:

– Nie odnalazł się w zakonie.

Opowiadał o bezwzględnej walce

o wpływy, donosicielstwie, naduży-

ciach seksualnych i awansach ludzi

niegodnych zaszczytów. Podawał na-

wet konkretne przykłady intymnych

związków i sekscesów, ale nie chcę

wymieniać imion, bo mówił mi o tym

w sekrecie. Wydaje się symptomatycz-

ne, że odszedł niemal w przededniu

wielkiej fety związanej z jubileuszem

800-lecia zakonu, która rozpoczęła

się 1 października w Krakowie pod

patronatem kard. Stanisława Dzi-

wisza . Bernardyni bez najmniej-

szego zażenowania świętowali, a ci

z Alwerni nie odprawili nawet jed-

nej mszy w intencji Beniamina, że-

by tylko ktoś z jego bliskich nie rzu-

cił im w twarz prawdy. Tak jakby ten

człowiek po prostu rzucił habit, a nie

rzucił się z wieży.

Franciszkanin o. Przemysław S.

(43 l.) zawisł 2 listopada na sznurze

zamocowanym do żyrandola w celi

łódzkiego klasztoru. W zakonie spę-

dził połowę życia, przez 4 lata pra-

cował w neokatechumenacie. Po

ukończeniu specjalistycznej Szkoły

o. Przemysław S.

Wychowawców Seminariów Duchow-

nych był członkiem Prowincjalnej

Komisji ds. Formacji oraz modera-

torem Ruchu „Światło-Życie”. Ostat-

nio zajmował się formacją francisz-

kańskiego narybku, pełniąc bardzo

istotną funkcję magistra alumnów se-

minarium w Łodzi-Łagiewnikach. Je-

go droga do dalszej kariery przypo-

minała autostradę, ale – jak przyzna-

je mnich pracujący niedawno z de-

natem w Ostródzie – o. Przemysław

uświadomił sobie, że wszystko, czym

tak gorliwie się zajmuje, to po pro-

stu gra pozorów, a on sam jest nor-

malnym nauczycielem zawodu.

– Niestety, inaczej odejść nie

umiał... – dodaje kolega o. Prze-

mysława.

ANNA TARCZYŃSKA

Ostatni lot

W sanktuarium św. Antonie-

Z NOTATNIKA HERETYKA

Nr 46 (506) 13 – 19 XI 2009 r.

POLKA POTRAFI

Z życia obrońcy życia

Prowincjałki

Trzej turyści w Dolinie Kościeliskiej w nie-

konwencjonalny sposób postanowili uczcić

dzień Wszystkich Świętych. Panowie urządzili zawody w celności rzutów do

przydrożnej kapliczki. Efektem kretyńskiej zabawy było rozbicie stojącej we-

wnątrz figury Matki Boskiej. Strażnicy TPN-u przyskrzynili wandali. Okazali się

nimi turyści z Krakowa i – o w mordę! – Częstochowy!

W naszym pięknym kraju od czte-

rech lat działa coś formalnie na-

zywane organizacją pożytku pu-

blicznego – Polskie Stowarzysze-

nie Obrońców Życia Człowieka.

Prowadzi toto działalność edu-

kacyjną, moralizującą, przyjmuje dat-

ki od hojnych bogobojnych, wydaje

„Zeszyty Problemowe” i rozdaje mo-

herowym babom po 80., które pro-

kreacją i aborcją interesują się naj-

bardziej. Zadaniem PSOŻC jest

uświadomienie rodakom, że ustawa

aborcyjna w Polsce – jedna z najsu-

rowszych w Europie – jest nazbyt

pobłażliwa. I nikomu niepotrzebna.

„Trzeba, aby nasze zaangażowa-

nie w dzieło obrony życia było mądre,

oparte na argumentach, które przyno-

si nam rozwój nauk: medycznych, hi-

storycznych, prawnych czy demogra-

ficznych” – brzmi jedna z zasad

PSOŻC. Jak zdobyć rzetelne infor-

macje? W jeden tylko sposób – „czy-

tając regularnie prasę katolicką, opra-

cowania i książki wydawane przez

obrońców życia” . Zacznijmy od ba-

dań dotyczących kobiet, które prze-

rwały ciążę. Tęgie głowy ze Sto-

warzyszenia wiedzą, że: 100 proc.

(nie przewiduje się nawet 0,5-pro-

centowego błędu statystycznego)

przeżywa załamanie nerwowe, 23

proc. próbuje popełnić samobójstwo,

69 proc. zaczyna odczuwać niechęć

do seksu, a 61 proc. popada w alko-

holizm. Występuje też większa skłon-

ność do przemocy wobec żyjących

już dzieci (jak skrupulatnie podliczo-

no – aż o 2,4 razy!).

Zalecenia obrońców są proste,

łatwe, oczywiste i... do bólu nieży-

ciowe. I tak: jeśli dziecko poczęło się

w wyniku kazirodztwa – wystarczy,

że przyszła mama zmieni miejsce

zamieszkania. Jeśli ciąża powstała

w wyniku gwałtu, dziecko ma być

przyjęte z macierzyńską i – kiedy

zgwałcona jest mężatką – ojcowską

miłością. „Stwarzanie kobiecie po-

zornych rozwiązań w postaci dopusz-

czalności aborcji po gwałcie jest po-

głębieniem jej dramatu” – czytamy.

Jedną z osobliwych „rozrywek”

obrońców jest tzw. duchowa adopcja

dziecka poczętego. Jak się to robi?

Ano idzie się do kościoła, najlepiej

w jakieś maryjne święto, i tam, przed

najświętszymi obrazami przyrzeka, że

od tej chwili, dzień w dzień, przez bi-

te 9 miesięcy, będzie się modliło za

jakieś świeżo poczęte dziecię boże.

Jak nic zagrożone aborcją. „Pan Bóg

– Dawca Życia zna jego imię i On sam

nam je wybiera” . Dlaczego przy oka-

zji sam nie ocali – nie wiadomo.

Istnieje możliwość „domowego”

ślubowania, ale tylko w określonych

wyjątkach (sędziwy wiek, niepełno-

sprawność, pobyt w więzieniu, służ-

ba wojskowa itd.). Jednej osobie przy-

sługuje jedno dziecko. Po 9 miesią-

cach można przysposobić następne.

Nagrodą jest „spotkanie w wieczno-

ści z ocalonym przez nas Wybrańcem

Bożym”. Poza tym wszyscy zdrowi.

JUSTYNA CIEŚLAK

„Zgwałcił mnie ksiądz” – taki napis wyma-

lowany wielkimi literami na dachu stacji ben-

zynowej przy jednej z najbardziej ruchliwych ulic w Gdyni mieli szansę podzi-

wiać wierni i niewierni mieszkańcy miasta. „Umieszczanie podobnych napisów

to przejaw głupoty” – skwitował sprawę proboszcz Andrzej Czerwiński z pa-

rafii św. Andrzeja Boboli. A może raczej signum temporis?

Dwa karawany zatrzymali do kontroli poli-

cjanci z krakowskiej drogówki. Okazało się,

że zostały ukradzione z zakładu pogrzebowego. Kierujący – 27-letni mieszkaniec

Miechowa oraz 16-latek bez prawa jazdy – trafili przed oblicze prokuratora.

Z zakładów mięsnych w Starachowicach znik-

nęło parę ton mięsa i wędlin o wartości

około 200 tys. zł. Sprawcy to pracownicy firmy oraz ochroniarze.

21-letni mieszkaniec Białegostoku miał ocho-

tę na mercedesa. Upatrzył sobie egzem-

plarz, którego właściciel robił zakupy. Pecha miał jednak złodziej, bo w aucie

zostały nie tylko kluczyki, ale i żona właściciela. Krótka, nierówna walka skoń-

czyła się dla złodzieja aresztem.

Opracowali: PP, WZ

MYŚLI NIEDOKOŃCZONE

Jestem gotów służyć narodowi. Ale musiałbym mieć pewność, że będę mógł

realizować swoje pomysły. Taką pewność zdobywa się tylko w wyborach. Spo-

łeczeństwo ciągle jeszcze jest poobijane po tej rewolucji, którą przeszliśmy.

Świadczy o tym chociażby wybór Lecha Kaczyńskiego na prezydenta.

(Lech Wałęsa)

T rzecia RP obchodzi w tym roku swoje 20-lecie

mdło w ustach, bo nagle poczułem, że to, co najbar-

dziej cenię w życiu, czyli satysfakcjonujące, przynoszą-

ce rozwój i dające poczucie bezpieczeństwa relacje

z innymi ludźmi, zostało nagle sprowadzone do czegoś

w rodzaju wyścigu szczurów, walki wściekłej, bezwzględ-

nej i pełnej podejrzliwości.

Prelegentka poczuła się zobowiązana do zilustrowa-

nia swojej tezy jakimś przekonującym przykładem. Wska-

zała na siedzące-

go na sali męża

i powiedziała, że

aby zostać jego

małżonką, musia-

ła konkurować

z wieloma innymi

kandydatkami, ale i teraz nie ma zamiaru spocząć na

laurach w swej walce. Twarze wielu z nas musiały za-

mienić się w wielki znak zapytania, bo pani doktor do-

rzuciła, że musi być ciągle czujna, aby jakaś konkurent-

ka nie wygryzła jej z zajmowanego stanowiska żony swo-

jego męża. Zrobiło mi się jeszcze bardziej niedobrze.

Uświadomiłem sobie, że mam do czynienia z czy-

stym produktem propagandy ostatniego dwudziestole-

cia, z człowiekiem stworzonym do szczurzego wyścigu

i wściekłej walki o pracę, układy i pozycję. Kogoś, kto

nie tylko nie zna od tej walki wytchnienia, ale kto wie

bardzo dobrze, co to ciągły strach przed utratą tego,

czego już się nachapał, wciskając w ziemię innych. Bied-

nej istoty, która samą siebie uważa za rodzaj przedsię-

biorstwa walczącego w grze rynkowej, będąc w niej jed-

nocześnie firmą i oferowanym towarem.

Taki stosunek do życia przypomina mi inną tezę,

modną 20–30 lat temu, dowodzącą, że wszelkie relacje

międzyosobowe mają silny związek z naszymi potrze-

bami seksualnymi. Także cmoknięcie w czoło córecz-

ki i pogłaskanie psa po głowie. Pomysł to równie fał-

szywy, głupi i groźny, co zeszczurzanie wszystkich

i wszystkiego.

i na różne sposoby „FiM” podsumowały minio-

ne dwie dekady. Zapomnieliśmy chyba o jednej waż-

nej kwestii – o zmianach, jakie dokonały się w na-

szej mentalności, i o wyhodowaniu nowego rodza-

ju istoty – „człowieka urynkowionego”.

O tym naszym zaniedbaniu przypomniałem sobie ostat-

nio, uczestnicząc w pewnej, skądinąd sensownej, konfe-

rencji na temat de-

mokracji i ludzkiej

jednostki. Drugie-

go dnia obrad usły-

szałem coś, co rzu-

ciło mnie niemal

na podłogę.

Zanim jednak cokolwiek usłyszałem, zobaczyłem

najpierw wykładowczynię – młodą panią doktor z jed-

nej z najlepszych polskich uczelni, szeroko uśmiechnię-

tą, ustawioną w pozie wyrażającej pewność siebie, gło-

śną, dumną i nawet tylko z tych powodów mogącą ucho-

dzić za żywe wcielenie życiowego sukcesu. Pani owa

rozprawiała o międzyludzkich relacjach w ustroju de-

mokratycznym. Rozpoczęła swoje wywody od utożsa-

mienia demokracji z wolnym rynkiem. Jest to skrót my-

ślowy zupełnie nieuzasadniony. System wolnorynkowy

może występować przecież w dyktaturach (patrz: Chi-

ny i Wietnam), demokracje natomiast, jeśli tylko będą

sobie tego życzyli ich mieszkańcy, mogą na rynek za-

łożyć solidne więzy, jak to się działo na przykład po

drugiej wojnie światowej w Europie Zachodniej.

Wykładowczyni to rozminięcie się z rzeczywistością

potrzebne było jednak do skonstruowania kolejnego

dogmatu – mianowicie ogłoszenia, że wszelkie w zasa-

dzie relacje międzyludzkie w systemie demokratycznym

mają charakter rynkowy i że można je sprowadzić do

wszechogarniającego konkurowania wszystkich ze wszyst-

kimi, obejmującego np. rywalizację o czyjąś przyjaźń

lub o kandydata na małżonka. Zrobiło mi się jakoś

¹¹¹

Procentowo można określić to tak: zasługi Ojca Świętego w obaleniu muru

berlińskiego to 50 procent udziału, a moje oraz „Solidarności” ponad

30 procent. Udział reszty świata w tym niesamowitym zjawisku to raptem

20 procent. To jest prawda o tamtych dniach. Na tej prawdzie zbudujmy

przyszłość Europy.

(jw.)

RZECZY POSPOLITE

¹¹¹

Jestem za zdecydowanym rozprawieniem się z symbolami komunistycznymi

w Polsce. Nie widzę żadnych różnic między obecnością tych symboli a obec-

nością np. symboli faszystowskich.

Człowiek urynkowiony

(Jarosław Kaczyński)

¹¹¹

Mama robi mi wymówki, gdy w środku nocy pracuję lub czytam. (jw.)

¹¹¹

U nas takiego zamordyzmu jak w Platformie Obywatelskiej nie ma.

(Joachim Brudziński, PiS)

¹¹¹

Chlebowski to raczej dupa wołowa, a nie cwaniak, który chce za łapówkę

coś załatwić.

(Janusz Palikot)

¹¹¹

Poszedłem do polityki jak na wojnę. Nie z ciekawości. Odłożyłem na bok

filozofię, aspiracje naukowe i powiedziałem sobie: Idę się bić.

(Jarosław Gowin)

¹¹¹

Cywilizacja liberalna zatacza coraz szersze kręgi i prowadzi działania, które

znamy z czasów prześladowania chrześcijan.

(europoseł Konrad Szymański z PiS o decyzji Trybunału w Strasburgu)

¹¹¹

Wie pan co, jak ja widzę tego Rydzyka, jak on jeździ tym maybachem, to

mnie chuj strzela. (anonimowy słuchacz Radia Maryja

na antenie rozgłośni w „Rozmowach niedokończonych”)

¹¹¹

Niech rząd postawi na naturalne środki. Jabłka, czosnek i mleko. Trzeba

rozdać w szkołach jabłka, niech piją mleko. Tylko z czosnkiem i cebulą

może być gorzej, bo dzieci nie lubią. Niech premier działa, niech rząd za to

zapłaci.

(Nelly Rokita na temat epidemii grypy)

Wybrali: AC, WG, JC, RK, OH

ADAM CIOCH

GŁUPI CZY...

GWAŁT NA STACJI

CHODLIWE KARAWANY

PREMIA UZNANIOWA

ZAMIAST ALARMU

Nr 46 (506) 13 – 19 XI 2009 r.

NA KLĘCZKACH

JPII WCIĄŻ PROMUJE

członkowskiej mógł to zrobić i li-

czyć, że nie będzie drogo. Za prze-

lew o wartości do 100 zł opłata wy-

nosiła 0,99 zł, a powyżej 100 zł

– 2,40 zł. Od niedawna prowizje te

wzrosły odpowiednio do 2 oraz

3 zł. W tym samym czasie pojawiła

się dobra nowina, że jest jeden prze-

lew, którego można dokonać za zu-

pełną darmochę. Chodzi o wpłaty

na wszystkie dzieła zebrane... ojca

dyrektora doktora.

LESBIJKA BISKUPEM

Najlepszą promocją dla Mało-

polski powinien być papież. Tak

przynajmniej uważa Centrum JPII

„Nie lękajcie się” w Krakowie-Ła-

giewnikach, które wystosowało list

do miast, gmin i starostw wojewódz-

twa małopolskiego z prośbą do pre-

zydentów, burmistrzów, wójtów i sta-

rostów o wyrażenie stosownej

„wdzięczności za dar pontyfikatu Ja-

na Pawła II”. Czyli – materialne

i duchowe wsparcie budowy „wspa-

niałego pomnika pamięci papieża Po-

laka”. W zamian Centrum JPII ofe-

ruje małopolskim samorządom

„świadczenie usług promocyjnych” .

Jak wynika z zamieszczonego w in-

ternecie wzoru umowy, jej przed-

miotem ma być usługa promocyjna

nieprzekraczająca równowartości

kwoty 14 tys. euro. Promocja zaś ma

polegać na prezentowaniu nazwy

i symboli w jednym z budynków

Centrum JPII przez co najmniej

5 lat od jego otwarcia, logotypu na

stronie internetowej przez 3 lata oraz

na informowaniu przez rok o wspar-

ciu budowy na specjalnej tablicy

w sali, w której prezentowany jest

projekt architektoniczny Centrum.

Ciekawe, jak wysoko wycenią

swoją „wdzięczność” małopolskie

miasta, gminy i starostwa? AK

parafianie: – To nasza ziemia i ni-

komu jej nie oddamy! Z ambony

ogłosił, że poszerza cmentarz,

a kwatery będą tu dużo droższe.

Ani słowem nie wspomniał, że ta

ziemia wciąż jest w prywatnych rę-

kach. Szacuje się, że na przyłączo-

nym gruncie ulokuje ponad 200 gro-

bów. Jedno miejsce ma kosztować

ok. 18 tys. zł.

Przedszkole, owszem, zamknięto

po paru dniach, gdy 17 kolejnych

maluchów zaraziło się tym groź-

nym świństwem. Rodzice nie kry-

ją oburzenia.

Sztokholmscy luteranie wybra-

li na urząd biskupa największego

miasta Szwecji Evę Brunne , du-

chowną pozostającą w związku

partnerskim z drugą kobietą pa-

storem. Wiele luterańskich kościo-

łów krajowych błogosławi związki

partnerskie swoich wiernych, ale

tylko Kościół szwedzki uznaje je

za równoprawne z małżeństwami

i on też, jako pierwszy, będzie miał

lesbijską biskupkę. Nominowana

duchowna wychowuje ze swoją

partnerką trzyletniego syna (co

na to poseł Jurek ?). Rzecznik pra-

sowy polskich ewangelików-augs-

burskich odmówił komentarza

w sprawie nominacji pastor Brun-

ne. My natomiast chętnie zobaczy-

libyśmy spotkanie szwedzkiej pani

biskup ze świeżo mianowanym lu-

terańskim biskupem polowym

w Polsce, pastorem Marcinem

Hinzem , który słynie z antygejow-

skich wypowiedzi. MaK

(NIE)ZŁY KOZAK

PPr

Na sesji Rady Powiatu Koło-

brzeskiego podjęto 30 październi-

ka uchwałę o wygaśnięciu manda-

tu radnego Zbigniewa Kozaka .

Reprezentował on w radzie PiS, czy-

li tradycyjny nurt katolicki i tak też

wychowywał swoją rodzinę. Tyle tyl-

ko, że ów model wychowawczy nie

znalazł zrozumienia w Sądzie Re-

jonowym w Kołobrzegu, który ska-

zał Kozaka za psychiczne i fizycz-

ne znęcanie się nad rodziną. By-

wało, że siłą wyrzucał z domu swo-

ją żonę. Teraz ma zapłacić 5 tys. zł

grzywny. Tyle orzekł sąd pierwszej

instancji. Natomiast Sąd Okręgowy

w Koszalinie (V Wydział Odwoław-

czy) uznał, że „oskarżony ma do-

brą opinię w miejscu zamieszkania

i nie był dotychczas karany za prze-

stępstwa, a jego dotychczasowy spo-

sób życia przemawia za uznaniem,

że pomimo niewykonania kary grzyw-

ny nie popełni ponownie przestęp-

stwa” i zawiesił karę warunkowo na

rok. Tak więc sąd uznał, że radny

to jednak prawie gołąbek. Ale „pra-

wie” robi wielką różnicę. GS

BUSH

WSZECHMOGĄCY

PODWÓJNA

SPRZEDAŻ

Po 9 miesiącach zanurzenia wy-

płynął znów sprawca zapaści USA,

były prezydent Bush.

Bush w bezpiecznym pobliżu

swego domu w Dallas, w uwielbia-

jącym go wciąż Teksasie, wygłosił

spicz na seminarium motywacyjnym.

Wysłuchało go 15 tys. entuzjastów,

którzy uiścili za tę perwersyjną przy-

jemność opłatę. Podczas występu

były „lider wolnego świata” wielo-

krotnie powracał do tematu swej

wiary w Boga. „Nie wyobrażam so-

bie, jak można być prezydentem bez

polegania na Wszechmogącym. Naj-

bardziej zdumiewającą niespodzian-

ką prezydentury było to, jak modli-

twy ludzi wpływały na mnie. Nie mo-

gę tego udowodnić, ale muszę wam

powiedzieć, że niektóre dni były

wspaniałe, a inne mniej wspaniałe.

Ale wszystkie były szczęśliwe” – za-

pewnił, podkreślając, że szczęśliwość

dni zawdzięcza właśnie modlitwom.

O szczęśliwości Irakijczyków i Afgań-

czyków ani słowa...

DAWKINS NAZISTĄ

Gigantycznej kwoty zażądała od

gminy Olkusz parafia św. Andrzeja

Apostoła w ramach odszkodowania

za sprzedaż... własnych działek, na

których obecnie stoi hipermarket.

Chodzi o 1 mln 820 tys. 773 zł.

Były burmistrz nie rozumie po-

stawy parafii: „Parafia była właści-

cielem tych działek do 1975 roku.

Wówczas to sprzedała je na rzecz

Skarbu Państwa, na podstawie usta-

wy z 1958 roku o zasadach i trybie

wywłaszczania nieruchomości. Skarb

Państwa nabył te grunty nie w dro-

dze wywłaszczenia, a w drodze do-

browolnej sprzedaży poprzez para-

fię. Wtedy parafia uzyskała za te

grunty cenę rynkową, taką, jakiej za-

życzył sobie ówczesny proboszcz i ja-

ką zaakceptowały ówczesne władze.

Istnieje akt notarialny, można tę ce-

nę sprawdzić”.

Sprawa jest w sądzie, a ten dał

obu stronom dwa miesiące na za-

warcie ugody.

Tak przynajmniej uważa arcy-

biskup Kolonii Joachim Meisner :

„Podobnie jak niegdyś narodowi so-

cjaliści widzieli w pojedynczym czło-

wieku przede wszystkim nosiciela

dziedzictwa swojej rasy, tak lider

współczesnych bezbożników, Anglik

Richard Dawkins, definiuje czło-

wieka jako »opakowanie jedynie

istotnych genów«, których utrzyma-

nie jest najważniejszym celem na-

szego bytu”.

Reakcja świata nauki była na-

tychmiastowa: „Wszyscy próbuje-

my zbliżyć do siebie naukę i Kościół.

Wypowiedź kardynała Meisnera je-

dynie powiększa przepaść” – twier-

dzi zajmujący się badaniami nad

komórkami macierzystymi Jürgen

Hescheler . Z kolei rzecznik zarzą-

du Fundacji Giordano Bruno na-

zwał ją „demagogiczną”: „Istnieją

większe podobieństwa między wia-

rą Meisnera a narodowym socjali-

zmem niż między nazizmem a kry-

tycznymi wobec religii naukowca-

mi”. Swoją drogą dziwnie się czy-

ta zarzuty o nazizm sformułowane

przez kogoś, kto podlega byłemu

członkowi Hitlerjugend. PPr

SKWER DLA GLEMPA

Pojawił się pomysł nadania imie-

nia Józefa Glempa skwerowi przed

wejściem do kościoła św. Anny w Wi-

lanowie. Na koncept wpadła władza

świecka: – Ks. Józef Glemp to ostat-

ni prymas warszawski, więc należa-

łoby to upamiętnić – przekonywał

radnych z komisji burmistrz Wilano-

wa Robert Miastowski . Czekamy

na ulicę Tadzia Rydzyka – ostat-

niej nadziei moherów. PPr

PRAWIE JAK KUZYN

Wiceszef krakowskiej Platformy

Ireneusz Raś w swoim oświadcze-

niu majątkowym za ubiegły rok wpi-

sał umowę o pożyczce (282 tys. zł),

którą przeznaczył na budowę domu.

Jednak poseł zapomniał wpisać na-

zwisko pożyczkodawcy. Na pytania

mediów o nazwisko tajemniczego

bankiera Raś konsekwentnie uchy-

lał się od odpowiedzi. Gdy sprawa

trafiła do Sejmowej Komisji Etyki

Poselskiej, zdobył się jedynie na la-

koniczne wyznanie, iż tajemniczy po-

życzkodawca to ,,prawie kuzyn” i da-

lej sza. Kim może być ów tajemni-

czy i oczywiście majętny „prawie ku-

zyn”? Może to brat pana posła

– ksiądz Dariusz Raś , który jest

osobistym sekretarzem kardynała

Dziwisza . A może sam Don Stani-

slao – ojciec chrzestny krakowskich

posłów PO?

IBEROSOCJALIZM

Portugalia, podobnie jak Hisz-

pania zarządzana już drugą kaden-

cję przez socjalistów, idzie powoli

śladami swojego większego sąsiada.

Partia Socjalistyczna wygrała niedaw-

no ponownie wybory do parlamen-

tu, a premier José Socrates zapo-

wiedział na pierwszym posiedzeniu

rządu rychłą legalizację małżeństw

homoseksualnych. W poprzedniej ka-

dencji socjaliści – po długiej walce

i wygranym referendum – zalegali-

zowali aborcję. I to w kraju, o któ-

rym jeszcze niedawno mówiło się, że

ma stolicę w Fatimie. MaK

PIELGRZYMKA

JĄKAŁÓW

Na Jasnej Górze zameldowała

się 7 listopada pielgrzymka osób ją-

kających się. Oprócz modłów we

własnych sprawach uczestnicy mie-

li jedną wspólną intencję. Była nią

prośba o „dar roztropności dla osób

odbierających nadzieję jąkającym

się”. A kto odbiera nadzieję lu-

dziom starającym się mówić płyn-

ną mową? Głupcy, którzy złośliwe

przedrzeźnianie traktują jako prze-

jaw inteligencji. Wśród nich na

pierwsze miejsce wysuwają się...

paulini. Na swojej stronie www.

umieścili artykuł opisujący ową piel-

grzymkę, a tekst zatytułowali: „Ją...

ją... jąkam się, dlatego podjąłem

terapię i leczenie”.

PPr

SIOSTRA

SALMONELLĄ

Jedna z sióstr kalwarianek

– bez obowiązkowych badań lekar-

skich uprawniających ją do pracy

z dziećmi i zakażona bakterią sal-

monelli – beztrosko zajmowała się

dzieciakami w przedszkolu należą-

cym do zakonnic. Sanepid dowie-

dział się o tym 16 października br.,

a dwa dni później zachorowało już

pierwsze dziecko. Jednak, jak

stwierdziła pani rzecznik krakow-

skiego sanepidu Anna Armatys ,

nie było wtedy podstaw do za-

mknięcia przedszkola, gdyż nie

stwierdzono kolejnych zachorowań.

RYDZYKOWY SKOK

o.P.

W czasach kryzysu różne ban-

ki kombinują, jak koszty przerzu-

cić na klientów. Najprostszą me-

todą jest podniesienie prowizji od

prowadzonych kont lub przelewów.

SKOK im. Stefczyka bankiem nie

jest, ale prowadzi rachunki, wyda-

je karty, ma bankomaty. Każdy

klient chcący dokonać przelewu

w kasie SKOK-u po okazaniu karty

GRABARZ TOTALNY

Proboszcz kościoła św. Katarzy-

ny na Służewie zamierza powięk-

szyć cmentarz parafialny o prywat-

ne sady i ogrody. Złości nie kryją

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: