Padovani _ Uleczyć zranione uczucia.pdf

Martin H. Padovani

Uleczyć zranione uczucia

Jak przezwycięźać trudności

życiowe.

BIBLIOTEKA ŻYCIA DUCHOWEGO

Tom 5

przedmowa JOHNPOWELLSJ

tłumaczyła Anna Koziarz-Godula

Wydawnictwo WAM - Księża Jezuici

Kraków 1997

SPIS TREŚCI

John Powell SJ: PRZEDMOWA

WYWIAD Z AUTOREM

WSTĘP

1. PROBLEMY

Czy ktoś ich nie ma?

2. RELIGIA

Pokój czy zamęt?

3. RELIGIA, PSYCHOLOGIA

Zgoda czy niezgoda?

4. „TAKA JEST WOLA BOŻA"

Czy rzeczywiście?

5. GNIEW

Cnota czy wada?

6. PRZEBACZANIE

Czy jest także zapominaniem?

7. SAMOPRZEBACZENIE

Czy nie lekceważymy go?

8. POCZUCIE WINY

Bodziec czy udręka?

9. DEPRESJA

Czy potrafimy rozmawiać o niej?

10. SAMOKRYTYCYZM

Czy samopotepienie?

11. MIŁOŚĆ WŁASNA

Konflikt interesów?

12. ODDANIE

Czy uległość?

13. MIŁOSIERDZIE

Na ile się liczy?

14. PRZEMIANA

Co możemy zmienić?

15. KORZENIE

Czy znasz siebie?

16. AFIRMACJA

Dlaczego jej potrzebujemy?

PRZEDMOWA

Viktor Franki zauważył kiedyś, że w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat psychologia

zajmowała się prawie wyłącznie ludzkim umysłem i ciałem. Wyraził on wtedy

nadzieję, iż tyle samo czasu zostanie poświęcone zaniedbanemu duchowi ludzkiemu.

Wiemy, co dzieje się, gdy umysł lub ciało są pozbawione niezbędnej strawy. To

dziwne, niemniej jednak ignorowaliśmy spragnionego człowieczego ducha. Staliśmy

się wygodnie milczący na uporczywe pytania ludzkiego ducha: pytania o to, skąd

przychodzimy, co robimy, dokąd zmierzamy. Nie tylko ciało i umysł są istotnymi,

współzależnymi i współdziałającymi ze sobą elementami naszej ludzkiej natury, ale

także i duch.

Jako ludzie, nie jesteśmy jedynie wolnymi duchami lub duszami potrzebującymi

zbawienia. Składamy się również z umysłu i ciała, i czeka nas wyboista droga przez

życie, jeśli będziemy usiłowali być istotami duchowymi, nie starając się być ludźmi.

Teologia musi w jakiś sposób uwzględnić ludzką naturę człowieka, tak samo jak

prawdziwa psychologia musi towarzyszyć duchowemu składnikowi tej kompozycji,

którą stanowi człowiek.

Tak więc lektura tej książki, którą trzymasz w swoich rękach, uczyni cię

mocniejszym. W tych esejach Martin Padovani

umożliwia nam ujrzenie siebie we wszystkich trzech wymiarach: cielesnym,

umysłowym i duchowym. Pomaga nam w zrozumieniu zgodności pomiędzy

psychologią i wiarą. Mówi o wierze religijnej, która jest pomocna w scalaniu uczuć z

wiarą w harmonijną całość. Ostrzega nas przed wiarą religijną, która może być

szkodliwa.

Wiele tu pokarmu do rozmyślań. Jest to książka, która powinna być analizowana,

dyskutowana w grupie albo wykorzystana do własnych przemyśleń.

Podobnie jak autor dostrzegam wiele „niepotrzebnego" ludzkiego cierpienia. Widzę

nagromadzone uczucia, nigdy nie wyrażone, krępujące udręczone ludzkie istoty.

Widzę ludzi, którzy próbują być religijni, nie czyniąc jednocześnie wysiłku, żeby być

ludzcy. Oczywiście widzę także ludzi próbujących być ludźmi, tak jakby sama

psychologia mogła ich zbawiać. Obydwa złudzenia mogą przynieść w rezultacie tylko

smutek i rozczarowanie.

Dwa tematy, które porusza Martin Padovani, znakomicie rozwinięte na tych kartach,

są jak dwie nogi, na których my ludzie podążamy w naszej życiowej podróży przez tę

ziemię do domu Boga. Pierwszy z nich to poczucie własnej wartości, które jest

kośćcem tożsamości człowieka i absolutną podstawą ludzkiego szczęścia. Drugi to

poczucie osobistej odpowiedzialności. W tym kontekście często myślę o nas ludziach

jako „właścicielach" albo „obwiniaczach". Albo uznajemy osobistą odpowiedzialność

za nasze życie, czyny i reakcje, albo zrzucamy ją na innych.

„Właściciele" mają kontakt ze swoim wnętrzem. „Obwiniacze" uporczywie unikając

odpowiedzialności, tracą siły. Poważnie ograniczają potencjalną wiedzę o sobie:

nigdy nie poznają siebie.

Nie pozwólcie, by bogactwo tej książki uległo zatraceniu. Rozwijajcie je w jakiś

sposób. Całe lata wysiłku autora, włożonego w poradnictwo dla nas, zbolałych istot

ludzkich, stały się dla niego swoistym laboratorium życia. Jego cenne wnioski

pomogą nam tylko w takim stopniu, w jakim je przemyślimy, uczynimy własnymi i

scalimy z naszym życiem. Niezwykle cenię sobie mądrość tej książki.

John Powell SJ

Loyola University, Chicago

Posłał mnie, by głosić dobrą nowinę ubogim, by opatrywać rany serc złamanych

(Iz 61, i)

WYWIAD Z AUTOREM

Co spowodowało, że napisałeś „ Uleczyć zranione uczucia" ?

MARTIN H. PADOVANI: Książka ta jest częściowo owocem moich 27 lat służby

kapłańskiej. Ale jeszcze bardziej wyrasta z moich 19 lat posługi w poradnictwie.

Czy ta „podwójna posługa" ma dla Ciebie jakieś szczególne znaczenie ?

Dzięki tej podwójnej roli, księdza i terapeuty, mogłem doświadczyć emocjonalnego

jak również duchowego wymiaru człowieka. To, że mogłem się zajmować ludźmi

właśnie od tej strony, sprawiło, że zintegrowałem, przeanalizowałem i

zharmonizowałem te dwa wymiary w sobie samym, w moim kaznodziejstwie, a

przede wszystkim - w moich pacjentach.

Czy ludzie zwracali się do Ciebie po porady dotyczące problemów związanych z tymi

dwiema dziedzinami życia?

Ludzie mieli całkowitą swobodę w odkrywaniu w sobie obu aspektów swojego życia.

Jung stwierdził, że za każdym problemem psychologicznym kryje się problem

religijny. Na podstawie doświadczenia w mojej posłudze naprawdę w to wierzę. Karą,

która spada na większość ogólnego poradnictwa klinicznego, jest niepowodzenie w

rozwiązywaniu problemów religijnych. Równie istotne jest odkrycie problemu

psychologicznego, „zagrzebanego" często pod każdym problemem religijnym.

W jaki sposób wpływa to na Twoją posługę, szczególnie kapłańską?

Uważam również homilie niedzielne za świetną okazję do praktykowania

poradnictwa grupowego poprzez łączenie psychologicznego i duchowego wymiaru

przesłania Ewangelii. Pomyślałem sobie, że książka tego rodzaju będzie również

przydatna dla każdego chrześcijanina, szczególnie tego, który nie otrzymuje od

swojego terapeuty takiej wiedzy religijnej.

Czy ta książka łączy również owe wymiary?

Tak. W obliczu wszystkich ogromnych i straszliwych problemów, których

doświadczają ludzie we współczesnym społeczeństwie, staje się dla mnie coraz

bardziej oczywiste to, że mają oni potrzebę odwoływania się do wymiaru duchowego.

Wymagają tego wszystkie problemy, jeśli ludzie mają być całkowicie uleczeni. Moje

holistyczne podejście do człowieka, szczególnie w poradnictwie, umożliwiło mi

wniknięcie w jego problemy. W tej książce dzielę się swoim spojrzeniem.

WSTĘP

W ostatnich latach ukazuje się coraz więcej literatury, która próbuje pokazać

wzajemne przenikanie się i uzupełnianie psychologicznego i duchowego wymiaru

istoty ludzkiej. Nie są to dwa oddzielne aspekty natury człowieka, ale przeplatają się

w niej nawzajem. Każdy człowiek jest istotą psychologiczną i duchową, nawet jeśli ta

duchowa strona nie jest rozpoznana - czy rozwinięta. Podkreślanie jednego wymiaru,

a lekceważenie drugiego to ograniczanie zrozumienia obu. Poszukiwanie sensu życia

i uzdrawianie go (co zresztą stanowi o naszej umiejętności funkcjonowania w

całkowicie ludzki sposób) odbywa się na obu poziomach, gdy jeden wpływa na drugi.

W dzisiejszej atmosferze moralnego chaosu, wiele ludzkich problemów ma głęboki

wymiar duchowy i wiele psychicznych zaburzeń można całkowicie uleczyć tylko w

kontekście duchowym.

Na przykład wszelkie nałogi mogą być ostatecznie opanowane tylko przy

uwzględnieniu duchowości człowieka. Niezależnie od tego, czy duchowość ta jest

uciekaniem się do „siły wyższej", czy też do bliżej określonego osobowego Boga,

nałogowcy powracający do zdrowia odwołują się do niej jako ich jedynej nadziei na

przetrwanie. Dlatego właśnie duchowy program anonimowych alkoholików,

"Dwanaście stopni", cieszy się taką popularnością i przynosi taki sukces wszystkim

uzależnionym.

Z drugiej zaś strony, wiele duchowo-religijnych problemów można rozwiązać

wyłącznie za pomocą wiedzy psychologicznej, która pomaga w radzeniu sobie z

niedojrzałością duchową i przyspiesza rozwój duchowy. Na przykład bardzo pomocne

jest uświadomienie sobie istoty swobodnego przepływu emocji podczas modlitwy.

Oznacza to, że człowiek musi mieć kontakt ze swoimi uczuciami i nie może czuć się

winnym z powodu obecności negatywnych uczuć, nawet w czasie modlitwy. Oznacza

to również, że modlitwa jest wartościowa nawet wtedy, gdy brak jakichkolwiek

pozytywnych uczuć, który to brak odczuwają szczególnie osoby pogrążone w

depresji. Mając odpowiedni zasób wiedzy z zakresu psychologii, ludzie mogą omijać

niepotrzebne duchowe przeszkody i pogłębiać swoje życie duchowe.

Zadanie zharmonizowania ducha z psyche jest często bardzo trudne, ponieważ wielu

klinicystów wyszkolonych w dziedzinie behawioryzmu wykazuje brak wiedzy i

przygotowania w dziedzinie duchowej, a biegłym w sprawach ducha często brakuje

wystarczającej wiedzy psychologicznej. Czasami niektórzy specjaliści w obu

dziedzinach naiwnie traktują swoje własne podejście jako panaceum na wszystkie

problemy. Nie można uleczyć ducha bez kontaktu ze sferą emocjonalną; nie można w

pełni wyleczyć zaburzeń emocjonalnych, bez kontaktu ze sferą duchową. Istotę

ludzką należy postrzegać holistycznie: w aspekcie emocjonalnym, duchowym i

fizycznym.

Psychiatra Scott Peck znacznie przyczynił się swoim bestsellerem Bezlitosna Łaska

do integracji psychologii z duchowością. Również wielu dzisiejszych moralistów

poprzez takie podejście przyczynia się do lepszego zrozumienia wielu dylematów

moralnych.

Możemy sobie wyobrazić te dwa wymiary, psychologiczny i duchowy, jako parę oczu

istoty ludzkiej, które uzupełniają się nawzajem. Jedno służy drugiemu w percepcji

całkowitego obrazu życia i siebie, ale jeśli jedno oko nie funkcjonuje prawidłowo lub

jest zamknięte, trudno o realistyczny obraz życia i o zrozumienie człowieka. Gdy są

zdrowe, oba pomagają nam w formowaniu bardziej holistycznego obrazu człowieka.

Jednakże z powodu okresowej ślepoty tych oczu, doświadczamy niepotrzebnego

cierpienia. Skutkiem psychologicznej ślepoty jest ignorowanie człowieka jako osoby

duchowej; ślepota duchowa rodzi głęboką ignorancję w dziedzinie religijnej.

Dostatecznym utrapieniem jest brak zdrowego rozsądku, a kiedy sprawa komplikuje

się jeszcze bardziej przez religijne nonsensy, dochodzi do sytuacji, kiedy to ślepy

ślepego prowadzi.

W ciągu 27 lat mojej pracy jako kapłana-terapeuty, wysłuchałem zbyt wiele

opowiadań o niepotrzebnym cierpieniu; niepotrzebnym, gdyż spowodowanym

błędnym rozumieniem pewnych fundamentalnych emocjonalnych i duchowych

aspektów ludzkiej osobowości. Niejednokrotnie byłem zdumiony i zatrwożony

rozmiarami i głębokością tego niezrozumienia oraz jego powszechnością wśród ludzi

na różnych ścieżkach ich życia. Stąd ta książka.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: