Pontoppidan, Henryk - Djabeł domowego ogniska.pdf - Antologia Nowel i Opowiadań Duńskich - ChomikKulturalny

HENRYK

P0NT0PP1DAN

DJABEŁ

DOMOWEGO

OGNISKA

DOSTOJNY

GOŚĆ.

Mieszkańcy stolicy, miotani nieustannym ruchem

i nękani hałasem, wspominają nieraz — z westchnieniem

tęsknoty — życie na wsi, które wydaje im się niby

boski dar ciszy i czasu. Sądzą, że jest to długie pasmo,

czy fala toczących się spokojnie dni, pośród których

każda minuta zaznacza się tak uroczyście, jak to czyni

czcigodny bornholmski zegar w stancyjce starej wie-

śniaczki, tykający miarowo w takt snujących się fluktów

wieczności.

Tymczasem jest przeciwnie, bo nigdzie czas szyb-

ciej, mniej uchwytnie nie mija niż właśnie na wsi. Dni

kroczą leniwo, ospale, monotonnie, ale tygodnie są

rzeźkie i pracowite, a łata ulatują wprost niepostrze-

żenie. Pewnego, pięknego dnia spostrzega się, że życie

minęło, niby fragment marzenia sennego jakiejś letniej,

czy zimowej nocy i koniec nadszedł nieodwołalny.

Śmiech porywał zawsze doktora Hoejera, oraz

śliczną jego, małą żoneczkę, gdy wspomnieli, że od

sześciu już lat żyją sobie w Soenderboelu i tak również

długo są mężem i żoną. Sześć lat! Niepodobna przy-

puścić, by minęło więcej nad kilka miesięcy od onej

niezapomnianej, wygwieżdżonej nocy, kiedy przybyli

tutaj starym, rozklekotanym wozem pocztowym. Tym-

czasem wydali już na świat troje dzieci, a dom ich,

który za przyjazdem był jeno zwyczajnym tworem

cieśli i cuchnął świeżem wapnem, przemienił się w raj

ziemski.

Oboje urodzili się w stolicy i, mimo wielkich upójeń

miłosnych pierwszego okresu małżeństwa, doznawali

w głębi dusz cichej rozpaczy. Znalazłszy się wśród

nowych warunków, otoczeni nieznanymi sobie ludźmi,

rzuceni w bezdrzewną okolicę Jutlandji, gdzie była

jeno roztocz ziemi i ogromna kopuła nieba nad nimi,

odczuwali coś w rodzaju strachu i z piersi wyrywały im

się okrzyki zbłąkanej pary kurcząt.

Łzami napełniały się oczy pani Emy na wspom-

nienie tego, co porzuciła, oraz na myśl, że tam, w stolicy

pewnie już o niej całkiem zapomniano. Ile razy Arnold

poszedł do chorych, siadywała w jego pokoju, owładnięta

uczuciem opuszczenia i czekała jego powrotu w bez-

czynności zupełnej.

Wspominając te chwile, dziwiła się sobie wielce.

Jakże mogła być tak dziecinną? Siedziała przy oknie

z głową opartą na dłoni i wpatrywała się w sinawe

wzgórza na skraju rozlewnej pustaci wrzosów, uwa-

żając się za istotę zapomnianą zgoła przez łudzi, po-

zostałą na jakimś innym globie, w niezmiernych prze-

stworzach międzyplanetarnych.

Trudno bo sobie zresztą wyobrazić pustki większej

nad Soenderboel i Arnold nie mógł znaleźć chyba nic

okropniej szego.

Trzy mile dzieliły ich od najbliższej stacji kole-

jowej. Łącznik pomiędzy wsią a światem stanowiła

poczta, samego zaś świata nie oglądał tu nikt. Wielki,

kryty, żółty wóz pocztowy, z ponsowo ubranym woźnicą

byłby niezawodnie przyczynił się do ożywienia kraj-

obrazu. Niestety kareta wyjeżdżała nocą i wracała

również późnym wieczorem, tak że tocząc się ulicą

wiejską, rzucała jeno poświatę na senne marzenia

mieszkańców. Łoskot kół i smugi światła latarni, mu-

skające story sypialni, oto wszystko co przynosiły im

owe codzienne wędrówki starej kolasy.

Wieś stanowiło siedm, czy ośm niepozornych za-

gród chłopskich, oraz dwa razy tyle czworaków wy-

robniczych. Nie mieszkał tu nawet pastor z rodziną,

ale tylko nauczyciel, który jednak, jak się zaraz okazało,

był kłótnikiem i intrygantem, przeto żyć z nim nie

mogli. Doktor nie osiedlił się w Soenderboel z jakiegoś

upodobania do tej wsi. Mieszkańcy chcieli mieć lekarza,

a że Arnold zaręczony był już od trzech lat, przeto co

prędzej poczynił starania w celu uzyskania stanowiska,

by się móc ożenić.

W ciągu pierwszego roku odwiedzali ich krewni

i znajomi, ciekawi zobaczyć, jak się urządzili w swej —

Mezopotamji. Ale począwszy od drugiego już roku

wizyty stawały się coraz to rzadsze i nowożeńcy od-

wykli zwolna od widoku łudzi miejskich. Oswoili się

dużo rychlej niż sami sądzili z nowemi warunkami życia

i dobrali sobie przyjaciół i znajomych z pośród naj-

bliższych sąsiadów. Teraz, po sześciu latach nie czuli

się już zupełnie osamotnionymi.

Nie mieli na to zgoła czasu. Ema zatopiła się

w pracy gospodarczej, a Arnold wracając od chorych,

miał zawsze mnóstwo roboty w ogrodzie, albo w szopie,

czy drewutni. Zarówno z potrzeby, jak i ze względów

zdrowotnych sam rąbał i łupał drzewo opałowe, spro-

wadzane z dalsza z trudem niemałym. Prócz tego mieli

codziennie świeże dzienniki, zaś w zimie otrzymywali

regularnie posyłki książek z wypożyczalni, tak że co

dwa tygodnie jawiła się w domu spora paczka, zawie-

rająca wybór najwybitniejszej literatury sezonu.

Na twarzach ich, w linjach i barwach widniały

niezaprzeczalne dowody, że się czuli dobrze i byli za-

Pontoppidan, Henryk - Djabeł domowego ogniska.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: