Henke Courtney - W złotej pajęczynie.pdf - Romanse(1) - MonteChristo10

Courtney Henke

W złotej pajęczynie

Rozdział 1

Kiedy Elizabeth Hammer weszła do biura, pracownicy,

którzy zwykle na jej widok - a zwali ją „Aksamitną Twardą

Damą" - rzucali się w wir pracy, teraz w ciszy spoglądali

sponad komputerowych ekranów. Choć San Francisco pełne

było osobliwości, złodziej w biurze stanowił nie lada sensację.

Elizabeth chciała wykrzyczeć swą niewinność, lecz

ostatkiem sił powstrzymała się. Nie miało znaczenia to, co

wykazało śledztwo. Nawet dowody zebrane przez policję nie

mogły przecież niczego zmienić.

Z opanowaniem, lodowato spojrzała na zebranych.

- Czy mamy jeszcze coś do zrobienia? - zapytała

aksamitnym głosem, dzięki któremu zyskała swój przydomek.

Tylko ona wiedziała, jak bardzo do niej nie pasował.

Pracownicy znieruchomieli, bladość pokryła ich twarze,

po chwili jednak wrócili do swych zajęć. Pewnie pomyśleli, że

znowu jakiś cholerny farmer zarobił na przykład milion

franków szwajcarskich, podczas gdy oni tu guzdrali się.

Spojrzawszy ostatni raz, a miała nadzieję, że groźnie,

skierowała się do swego gabinetu.

Zatrzymała się jednak, kiedy usłyszała krótkie, rytmiczne

oklaski, które z pewnością nie były wyrazem uznania. Po

chwili ujrzała dwóch mężczyzn. Serce zabiło jej gwałtownie,

natychmiast bowiem rozpoznała jednego z nich. Był to

porucznik Harry Shaw - siwy, przysadzisty i cholernie

inteligentny facet. Nigdy się nie mylił i przypominał jej

bohatera ze starych filmów gangsterskich. Nie on jednak

zaszczycił ją oklaskami.

Zrobił to drugi mężczyzna, który teraz z drwiącym

uśmiechem przyglądał się jej. Elizabeth ogarnęła wściekłość.

Wiele kosztowało ją to, by się na niego nie rzucić.

Dextera Wolffe'a spotkała już dwa lata temu, kiedy to

opracował oryginalny program bezpieczeństwa w

komputerowym systemie banku. Bez wykształcenia, bez

odrobiny samokrytycyzmu wspiął się na sam szczyt i dziesięć

lat temu nagle wycofał się.

Od początku nie przypadli sobie do gustu. Elizabeth

pomyślała, że teraz ten ciemnowłosy egoista z pewnością

zebrał już dowody przeciwko niej i tak skończy się jej

dotychczasowa kariera. Nie mogła znieść jego obecności.

Wmawiała sobie, że wcale nie ma znaczenia fakt, iż patrzy na

nią tak, jakby znał wszystkie jej sekrety.

- Poruczniku, czy ma pan do mnie jeszcze jakieś pytania?

- zwróciła się do Shawa, ignorując Dextera. - A może pański...

tropiciel zna już wszystkie odpowiedzi?

Natychmiast pożałowała ostatniego zdania, które zepsuło

cały efekt. Mężczyzna zaśmiał się tylko.

- Czy nie jesteśmy dzisiaj trochę przewrażliwieni? -

odezwał się. - Znowu spadł kurs? A może straszenie pańskiej

byłej sekretarki przestało mieć znaczenie?

- Tak szybko pan skończył, panie Wolffe? Ależ

naturalnie! Jak mogłam zapomnieć! Zaplanował pan zapewne

coś na podwieczorek.

- Moje plany szybko się zmieniają, pani Hammer.

Maszyny, w przeciwieństwie do ludzi, cierpliwie czekają i nie

wyciągają pochopnie wniosków.

- Jeden z nich właśnie przed chwilą usłyszeliśmy -

wyszeptała. - Powinien pan staranniej dobierać towarzystwo,

poruczniku - powiedziała, z uśmiechem wpatrując się w

przeciwnika. - Ktoś mógłby pomyśleć, że chce pan niszczyć i

tępić. A może ma pan taki zamiar? - ucięła, obiecując sobie,

że kiedyś z przyjemnością zlikwiduje z twarzy Dextera ten

głupawy uśmieszek.

- Właściwie chciałem tylko odebrać pensję. Ta sprawa

zupełnie mnie nie dotyczy - odrzekł Wolffe.

Zaskoczył ją. Nie była w stanie wydusić z siebie ani

jednego słowa. Spojrzała na porucznika, który spokojnie

włożył do ust kawałek miętowej gumy.

- O co tu chodzi? - zapytała. - Znaleźliście Jane?

Aresztowaliście ją?

Shaw zaprzeczył ruchem głowy.

- Pani była asystentka wybrała niezły czas na urlop. - Jego

głos brzmiał podejrzliwie.

Elizabeth szybko usprawiedliwiła tę nieobecność.

- Jeszcze przed sprowadzeniem się do Arizony, Jane

zawsze wyjeżdżała o tej porze roku, by uczcić urodziny swych

córek.

- Hmm... Powinna wrócić dziś wieczorem, ale to już mnie

nie interesuje, przecież sprawę przejęły władze federalne. - W

jego tonie z łatwością wyczuwało się pogardę.

Ogarnęło ją przerażenie. Porucznik był jedyną osobą,

która jej wierzyła. Przejęcie sprawy przez wyższe władze

przyniesie rozgłos, nacisk akcjonariuszy, aresztowanie i

publiczne poniżenie.

- Czy poszukują Jane? - zapytała zaniepokojona.

Shaw zawahał się.

- Nie sądzę - odparł.

- Jedynie ona może potwierdzić moją niewinność -

wyszeptała. Poczuła nagle ciepły dotyk dłoni Dextera na

swoim ramieniu. Elizabeth z uwagą przyjrzała się dziwnemu

pająkowi wyrytemu na sygnecie Wolffe'a.

Po chwili zdecydowanie odwróciła się i szybko weszła do

swego gabinetu, nie pozwalając na jakikolwiek komentarz.

Gdy była już sama, dyskretnie wytarła wilgotną dłoń o

sukienkę. Szeleszczący w kieszeni papier przypomniał jej o

jeszcze jednym liście z pogróżkami. Otworzyła już usta, by

zawołać stojącego przy windzie policjanta, ale natychmiast

zrezygnowała. Pewnie powiedziałby, że to nie jego sprawa.

Jak zwykle musiała radzić sobie sama.

Przez chwilę myślała nawet o ucieczce. Zdawała sobie

jednak sprawę, że nie może stracić nad sobą kontroli. Jeśli się

załamie, wszyscy dowiedzą się, że pod twardą maską kryje się

zwykły człowiek.

Nagle zaświtał jej pewien pomysł. Choć wiedziała, że ta

myśl jest szalona, nie mogła przecież siedzieć bezczynnie i

przyglądać się, jak niszczeje dorobek całego jej życia. W

przeciwieństwie do Dextera Wolffe'a była człowiekiem

aktywnym.

Jej plan, dość prosty zresztą, zakładał, że sama znajdzie

Jane. Postanowiła niepostrzeżenie wymknąć się stąd, polecieć

do Phoenix i wrócić, nim ktoś zdąży się zorientować, że w

ogóle wyjechała.

Dex, obserwując Elizabeth, nigdy nie mógł oprzeć się

wrażeniu, że jest ona kobietą wrażliwą i bezbronną, chociaż

wiedział, że potrafi być bezwzględna, silna i nieustępliwa.

- Ona coś planuje, Harry - powiedział Wolffe.

- Lepiej z nią nie zadzieraj - spokojnie odrzekł Shaw. -

Traktujesz ją tak, bo jest sprytną i inteligentną kobietą. Nie

wiń jej jednak za swoją przeszłość. Elizabeth ma dość

własnych kłopotów. Władze federalne są przeświadczone o jej

winie.

- A ty nie? - zapytał Dex, marszcząc czoło.

- Nie wiem.

- To i tak nie ma znaczenia. Ona sama da sobie radę. Jest

przecież silna. Takie kobiety jadają korporacje na śniadania.

- Może masz rację. Szef twierdzi, że powinienem zająć

się tą sprawą, ale postanowiłem iść na zasłużony urlop. -

Spojrzał w stronę gabinetu Elizabeth. - Starość nie radość.

Henke Courtney - W złotej pajęczynie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: