Samarytanin w habicie O. Czesław Andrzej Klimuszko (1905-1980).pdf

A ndrzej Klimuszko urodził się 23 sierpnia 1905 r. na Białostocczyźnie.

Rodzice - Wincenty i Zofia - zajmowali się rolnictwem. Warunki

materialne były ciężkie, gdyż była to rodzina wielodzietna. Szkołę

podstawową oraz gimnazjum, które prowadzili księża salezjanie, ukończył

Andrzej w Różanymstoku. Idąc za głosem powołania Andrzej wstąpił do

Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych we Lwowie. W 1925 r.

rozpoczął nowicjat pod kierunkiem o. Kornelego Czupryka (późniejszego

przełożonego o. Maksymiliana) w pięknie położonej, malowniczej

miejscowości - Kalwarii Pacławskiej. Przez okres jednego roku nie tylko

wtajemniczał się w przepisy zakonne i urabiał duchowo, ale mógł

zaobserwować tysiące pielgrzymów, którzy przybywali na kalwaryjski

odpust ze swoimi problemami, kłopotami, aby przed cudownym obrazem Kalwaryjskiej Pani

pozostawić to wszystko i powrócić do domu duchowo wzmocnionymi.

W nowicjacie otrzymał Andrzej habit zakonny oraz nowe imię zakonne - Czesław. Po ukończeniu

nowicjatu 8 września 1926 r. br. Czesław złożył pierwsze śluby zakonne. Zaraz też udał się do

Lwowa, aby tam ukończyć gimnazjum. Nauka nie szła mu zbyt dobrze. Większe zdolności

wykazywał w kierunkach humanistycznych, natomiast w dziedzinach ścisłych, a zwłaszcza w

matematyce, pod względem uzdolnienia był ostatni. Gimnazjum X we Lwowie, jak sam stwierdził

później o. Czesław, nie zanotowało w swojej historii bardziej tępego ucznia pod względem

matematycznym niż Czesław. Profesorowie tylko ze współczucia stawiali mu zwyczajowo stopień

dostateczny z minusem. Czesław bardzo przeżywał ten brak zdolności. [...]

S tudia teologiczne odbył o. Czesław w zakonnym seminarium w Krakowie pod troskliwym i

czujnym okiem o. magistra Samuela Rozenbajgera, późniejszego współpracownika św.

Maksymiliana w Niepokalanowie japońskim. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk bpa Stanisława

Rozponda 6 maja 1934 r. w Krakowie. Po święceniach przełożeni zakonni skierowali go do

Gniezna, a potem do Wilna i Łagiewnik. Tuż przed wojną został przeniesiony do Warszawy.

Gdy wybuchła wojna, ze względu na własne bezpieczeństwo wyruszył z Warszawy do

klasztoru franciszkańskiego w Kaliszu. W czasie tej podróży miało miejsce ciekawe wydarzenie.

Na dworcu kolejowym w Łodzi ustawiło się kilku żandarmów i tłukło kolbami karabinów Polaków

wysiadających z pociągu i podążających do wyjścia. Nie oszczędzano nikogo, ani starszych, ani

kobiet, ani nawet dzieci. Widząc to o. Czesław zatrzymał się dłużej w pociągu z nadzieją, że

żandarmi zaraz odejdą i będzie mógł spokojnie podążyć na nocleg do OO. Bonifratrów. Spóźnił się

przez to i na ulicy nie spotkał już przyjezdnych ludzi. Dołączył jednak do szeregu ludzi udających

się na nocleg do OO. Bonifratrów. Przed furtą klasztorną miało miejsce wydarzenie podobne jak na

dworcu. Pijany żandarm sprawdzał dokumenty wchodzących ludzi, bijąc ich przy tym po twarzy. O.

Czesław nie miał przy sobie żadnego dokumentu. Zdawał więc sobie sprawę z tego, co wkrótce

mogło się wydarzyć. Starał się zmobilizować wszystkie swe wewnętrzne siły. Tymczasem był coraz

bliżej żandarma. Gdy przyszła jego kolej, nastąpił dziwny wypadek: żandarm zachwiał się nagle,

odwrócił w stronę ściany i zaczął wymiotować. Zalękniony zakonnik wykorzystał ten moment.

Bardzo szybko opuścił szereg i boczną furtką dostał się do klasztoru, gdzie spędził spokojnie noc.

Był to [drugi] wypadek, kiedy o. Czesław dzięki wewnętrznemu nakazowi nakłonił drugiego

człowieka do wykonania czynności zgodnie ze swoją wolą.

W kilka miesięcy po przybyciu do Kalisza został aresztowany przez gestapo. Szybko jednak

zwolniono go pod warunkiem, że będzie do ich dyspozycji i że nie opuści miasta. W odpowiedzi na

to o. Czesław wykupił bilet kolejowy i wsiadł do najbliższego pociągu, który jechał do Warszawy.

Między Wartegau a Generalną Gubernią granica została zamknięta, zaś o. Andrzej nie posiadał przy

sobie żadnych dokumentów. W Łodzi pasażerów wysadzili z pociągu żandarmi i zaprowadzili do

poczekalni, gdzie wszystkich Polaków poddano szczegółowej rewizji. Do przedziału, gdzie siedział

o. Czesław, nikt nie zaglądał. Po dwóch godzinach pociąg ruszył dalej. Wtedy dopiero zobaczył

dwóch żandarmów, zdążających do przedziału, w którym siedział. W tak niebezpiecznej chwili

wytężył wszystkie wewnętrzne siły, by ich w ten sposób obezwładnić. I cóż się stało? Jeden z nich

szybko skierował się w stronę ubikacji, drugi zaś wszedł do przedziału, gdzie siedział o. Czesław.

Zachowywał się jednak jakoś dziwnie, mówił niezrozumiałe rzeczy, mimo iż nie był pijany. Po

chwili wyszedł z przedziału, a o. Czesław mógł bez żadnych przeszkód przekroczyć granicę. Był to

trzeci wypadek, w którym o. Czesław wykorzystał swe możliwości, ale i zarazem ostatni. Z tego

rodzaju sił już nigdy w życiu nie skorzystał, być może dlatego, że nie znajdował się więcej w tak

tragicznej sytuacji.

Dla o. Czesława rozpoczęła się teraz droga pełna trudów, cierpień i załamań w poszukiwaniu

prawdziwej rzeczywistości. Zaraz po wojnie objął placówkę w Prabutach na Mazurach. Była to

ciężka i odpowiedzialna praca, wymagająca wiele czasu i energii. Zadaniem o. Czesława było

zorganizowanie życia oraz roztoczenie opieki nad ludźmi, którzy przybyli zza Buga w celu

osiedlenia się na nowym terenie. O. Czesław nie miał więc czasu na zastanawianie się nad

właściwościami, których Bóg mu udzielił. Z pewnością by o nich zapomniał, gdyby nie sytuacja

powojenna, kiedy to wiele rodzin było rozbitych. Nie było prawie w Polsce rodziny, z której wojna

nie wyrwałaby kogoś. Los tułaczy pozostawał nieznany najbliższym. Pytanie, czy on jeszcze żyje, a

jeśli żyje - to gdzie, padało wszędzie. Czerwony Krzyż nie mógł sobie z tym poradzić. Część zatem

tego trudnego zadania spadła na o. Czesława. Zaczęło się od kilku listów. Z każdym dniem jednak

ich ilość wzrastała do tego stopnia, że sam zakonnik nie mógł już sobie poradzić z udzielaniem

listownych odpowiedzi. Odmówił zatem przyjmowania listów w sprawach odszukiwania

znajomych. Odpowiedzią na to były przyjazdy zrozpaczonych ludzi do Prabut. Wkrótce

miejscowość ta stała się miejscem nieustannych pielgrzymek zbolałych ludzi, którzy chcieli

dowiedzieć się o losie swoich najbliższych.

O . Czesław przyjmował każdego. Codziennie zadawał sobie jednak pytanie, czy to, co robi, jest

fikcją czy też rzeczywistością, czy czasami nie okłamuje ludzi, pokładających w nim nadzieję.

Okazało się, że była to rzeczywistość. Tym, co czynił, zainteresowała się prasa i naukowcy;

zapraszano go więc na spotkania naukowe, sympozja, zjazdy i posiedzenia dotyczące zjawisk

parapsychicznych. Dla o. Czesława była to męcząca droga życiowa. Kiedyś napisał: Aby dobrze

zrozumieć przeżycia jasnowidza, musi się znać jego specyficzny charakter. Jasnowidz, jak każdy

człowiek, może mieć mnóstwo wad, szkaradnych nawyków i życiowych załamań, ale musi posiadać

mocną, niezachwianą, stałą i wielką miłość do ludzi oraz gotowość przyjścia im z pomocą w ich

cierpieniach i potrzebach zawsze bezinteresownie, z serdecznym współczuciem. Cierpi on w tej

samej skali, co cierpiący jego towarzysz ludzkiej niedoli... Jeśli jestem świadom, że w wieloletniej

swej pracy o specjalnym charakterze bodajże jedną iskierkę radości wniosłem w skołatane serca

ludzkie, to chyba nie żyję daremnie.

Od 1948 do 1952 r. z powodu trudności o. Czesław przebywał pod zmienionym nazwiskiem w

pięknym franciszkańskim klasztorku u podnóża Tatr w Lubomierzu. W 1952 r. przełożeni wysłali

go do Kwietnik w diecezji wrocławskiej, aby tam duszpasterzował wśród ludności jako proboszcz.

Tam już "ujawnił się", mimo tego miał liczne i czasami bardzo ciężkie kłopoty z ówczesnym

administratorem diecezji - ks. Lagoszem. O. Czesław przeżywał wówczas pewien kryzys, który

jednak z pomocą Bożą zakończył się pomyślnie. W 1956 r. przebywał w Wyszogrodzie, a następnie

do 1961 r. pracował w Nieszawie. We wrześniu 1961 r. przełożeni zakonni skierowali o. Czesława

do pracy w klasztorze w Elblągu, położonym na wzgórzu wśród drzew i zieleni. Dla o. Czesława

był to okres intensywnej pracy.

to kilka przykładów z okresu intensywnej działalności o. Klimuszki. W 1964 r. na jednym ze

spotkań z lekarzami, profesorami medycyny o. Czesław przepowiedział katastrofalną powódź w

północnych Włoszech. W kilka lat później przepowiednia ta dosłownie się sprawdziła: Rzeka Pad

wylała, a o. Czesław będąc wówczas we Włoszech, mógł osobiście oglądać skutki tej katastrofy. W

1947 r. będąc w Olsztynie o. Czesław przepowiedział zgon kard. Hlonda, Prymasa Polski. Podał

nawet przyczynę śmierci. Przepowiedział także zgon bp. Łukomskiego. Przepowiednia sprawdziła

się. Kard. Hlond zmarł w październiku 1947 r., natomiast bp Łukomski, wracając z pogrzebu

kardynała, zginął w katastrofie.

O. Czesław nie tylko przewidywał przyszłość, ale także czytał ze zdjęć. Z fotografii mógł

rozpoznać charakter człowieka, jego losy życiowe, aktualny stan zdrowia lub predyspozycje

psychiczne. W małym miasteczku o. Czesław został zaproszony przez zaprzyjaźnionego

nauczyciela do znajomych. Podczas rozmowy nauczyciel poprosił dwunastoletniego syna

znajomych o pokazanie swojej fotografii. Nauczyciel podając fotografię chłopca o. Czesławowi

powiedział żartobliwie do rodziców: No, teraz wiele rzeczy dowiecie się o waszym synku, czym on

będzie i jak się sprawuje. Rodzice słysząc to dziwnie zareagowali, zostali przygaszeni, stracili chęć

do dalszej rozmowy. Patrząc na zdjęcie o. Czesław powiedział parę zdawkowych słów i wkrótce

pożegnał gospodarzy. Wracając powiedział do nauczyciela: Ależ ten chłopak to przyszły bandyta . -

Niestety tak - odpowiedział nauczyciel. - Już kilku chłopców w szkole podźgał nożem. Na porządku

dziennym są brutalne bójki z kolegami.

Mieszkając w Kwietnikach, dowiedział się od mieszkańców, iż w obrębie jego domu znajduje się

dużo zakopanych rzeczy. Pewnego dnia zauważył w pustej stodole na klepisku zapadniętą ziemię w

formie leja i w tym miejscu odkopał radio. Równocześnie ukazały mu się w stodole trzy inne

miejsca, gdzie były zakopane różne rzeczy. O. Czesław był więc jasnowidzem. Sam o sobie tak

powiedział: Jasnowidz. Ilekroć słyszę ten wyraz pod moim adresem, zawsze odczuwam pewne

nieprzyjemne zażenowanie. Albowiem pod tym mianem kryje się wielkie ryzyko, udręka i

odpowiedzialność. Nie lubię tej nazwy, lecz muszę się nią posługiwać, gdyż nie znam zastępczej.

Faktycznie na o. Czesławie spoczywała wielka odpowiedzialność. Po poradę zwracali się do niego

nie tylko prości ludzie, ale i profesorowie, a także służby kryminalne. Każdy oczekiwał na

rozwianie swoich wątpliwości, niepewności.

W czerwcu 1975 r. przedstawicielstwo pewnego czasopisma w Warszawie zwróciło się z prośbą do

o. Czesława, aby wyjaśnił sprawę legendarnego partyzanta - majora Hubala. Konkretnie proszono o

podanie miejsca, gdzie znajduje się jego grób. Patrząc na jego fotografię, zobaczył całą topografię

terenu, gdzie odbyła się walka i śmierć bohaterskiego majora Dobrzańskiego o pseudonimie Hubal.

[...]

Oprócz przewidywania i czytania ze zdjęć o. Czesław leczył także ludzi ziołami. Już od dziecka

zajmował się ziołami i pozostawił po sobie 150 recept ziołowych na różne dolegliwości. Bardzo

wielu ludzi skorzystało z jego porad, gdyż były one w ówczesnym czasie bardzo rewelacyjne i

pozbawione rutyny.

Dzięki swoim zdolnościom parapsychicznym o. Andrzej ratował nie tylko swoje życie, ale i życie

drugich. Nie był jednak przez wszystkich doceniany. W Polsce niektórzy dziennikarze dążyli do

ośmieszenia osoby o. Czesława. Nazywano go złośliwie "szarlatanem". W 1948 r. przyjechał do

niego pewien pan prosić o informację o swoim synku, o którym nie miał wiadomości od

rozpoczęcia wojny. O. Klimuszko popatrzył na zdjęcie i powiedział zainteresowanemu, iż widzi go

jadącego na motocyklu z Łunińca do Puńska. W drodze zakrywa go jakaś gęsta chmura, z której już

się nie wynurza. o. Czesław stwierdził zatem, że chłopiec nie żyje. Po tych słowach człowiek ów

zerwał się nerwowo z krzesła i zaczął przepraszać o. Czesława za to, że przyjechał tutaj

zdemaskować go jako oszusta, że zrobił zakład z kolegami, iż uda mu się ośmieszyć o. Czesława.

Sprawa syna była rzeczą drugorzędną, a zakonnik doskonale wszystko wyjaśnił. Podobnych ludzi

było wielu. Byli jednak i tacy, którzy sporo zawdzięczali o. Klimuszce. Do takich ludzi zaliczymy

Polaków mieszkających w Monte Carlo, którzy po wizycie o. Czesława w tym mieście w 1975 r.

tak napisali:

[...] Ogromnie cieszyła nas atmosfera zainteresowania wokół osoby Czesława Klimuszki.

Specjalnością znanego jasnowidza jest, jak wiadomo, odnajdywanie zaginionych przedmiotów,

ludzi, obiektów. Robi to właściwie bezbłędnie. Mogli się o tym przekonać w Monte Carlo wszyscy

ci, którzy zetknęli się z nim osobiście. Przybywali do niego naukowcy pochodzący z różnych krajów,

z najdalszych nawet zakątków świata. Przynosili fotografie osób, których jasnowidz ten nie znał i

nigdy nie widział. Klimuszko opowiadał zaś o ich perypetiach życiowych, konfliktach rodzinnych i

nękających chorobach, zadziwiając trafnością spostrzeżeń, dokładnością szczegółów. Tu już o

jakimś zgadywaniu czy dopływie informacji innymi kanałami niż pozazmysłowe mowy być nie

mogło. Wiedzieli o tym najlepiej przeprowadzający doświadczenia. Źle się więc stało, że niektórzy

nasi dziennikarze doprowadzili w Polsce do ośmieszenia osoby wybitnego jasnowidza. Człowieka,

który większość swego życia poświęcił bezinteresownej pomocy ludziom nieszczęśliwym, znikąd nie

oczekującym już ratunku. Niedobrze się stało, że również naukowcy nie pofatygowali się do tej

pory, aby zanalizować fenomen Klimuszki. Może i oni bali się ośmieszenia? Zapewne. Natomiast

takich obaw nie mieli kierownicy zagranicznych placówek badawczych. Od tygodni do prywatnego

mieszkania Czesława Andrzeja Klimuszki napływa bogata korespondencja ze wszystkich niemal

kontynentów świata. Mnożą się zaproszenia do wzięcia udziału w psychotronicznych

eksperymentach. Świat naukowy poruszony jest wyjątkowymi zdolnościami skromnego, bardzo

zapracowanego, siedemdziesięcioletniego już prawie Czesława Andrzeja Klimuszki.

N iektórzy przewidywania o. Czesława przyjmowali jako żart. W 1978 r. zakonnicy dowiedzieli się

z Dziennika, że papieżem został wybrany Albino Luciani, który przybrał imię Jan Paweł I. Wśród

ogólnej radości tylko o. Czesław pozostał smutny. Dlaczego oni go wybrali? - pytał zdziwiony -

przecież on za miesiąc umrze. Zakonnicy przyjęli to oświadczenie jako żart. Niestety po miesiącu

pontyfikatu umiera Jan Paweł I. Po jego śmierci zapytano o. Czesława, kto teraz zostanie papieżem.

- Teraz papieżem zostanie kardynał Wojtyła - odpowiedział rozradowany jasnowidz. Poczytano to

jako miły żart, który rzeczywiście się spełnił.

Ludzie bardzo tłumnie gromadzili się u o. Czesława, szukając pomocy. Sam zakonnik stał się

przedmiotem zainteresowania świata nauki, a szczególnie medycyny i psychologii. Brał zatem

udział w różnych kongresach naukowych i spotkaniach, nie tylko w Polsce, ale także za granicą.

Jednak w ciągu ostatnich lat stan zdrowia o. Czesława, z powodu uciążliwej pracy, stopniowo

ulegał pogorszeniu. Z wielkim trudem pokonał gruźlicę płuc, która bardzo osłabiła jego organizm.

Można było zauważyć ogólne zmęczenie i wyczerpanie.

Na początku sierpnia 1980 r. o. Czesław przebywał w Lubomierzu. O. Anzelm Kubit stwierdził, że

wyglądał on wówczas dość dobrze. Miał trochę sfałdowaną twarz, ale wyglądał na zdrowego, był

pogodny, oczy miał żywe i bardzo ciekawie patrzył na świat. - Parę lat tylko - wspominał o.

Anzelm - uczyłem go dogmatyki w Krakowie... później wyczuwałem, że wzrastał w kulturze.

Wydelikatniał w obcowaniu z drugimi, znał wiele zagadnień z dziedzin jeszcze nie zbadanych

dokładnie, wyczuwał w sobie nieszczęścia, szczególnie w czasie wojny, leczył nieraz osoby, które już

opuścili lekarze. O współbraciach, którzy z pewnym lekceważeniem patrzyli na jego dziwną

działalność, nic ujemnego nie mówił [...]. Gdy był parę razy w Krakowie, odwiedził mię w celi,

zeznawał, że w jego akcji nie ma nic cudownego, ale chyba można wnioskować, że ludzie i rzeczy,

których używają, emanują jakiś fluid, który przy swoim natężeniu psychicznym odczuwają, czy

mogą zauważyć ludzie specjalnie wrażliwi [...]. Całą działalnością swoją zostawił po sobie

wrażenie niezwykłego, niepospolitego człowieka. Zmierzała ona [...] do tego, aby ludziom przynieść

radość, uwolnić ich od nieszczęść lub pocieszyć przynajmniej. Nie znałem go dokładnie, w

szczegóły nie wchodzę, ale chwycił mnie mile ten jego postęp ku dobremu, wzrost duchowy, który

nie tak często widoczny jest w życiu zakonnika, jego rozwój miłości bliźniego, aktywność, by coś

dobrego więcej zrobić, a przy tym urabianie siebie samego [...].

D nia 22 sierpnia 1980 r. przewieziono o. Czesława do szpitala. Tam wyspowiadał się, przyjął

komunię św. i z pogodą ducha oczekiwał na spotkanie z Panem. W poniedziałek 25 sierpnia w

godzinach rannych jego współpracownik - o. Lucjusz Chodukiewicz - udzielił mu sakramentu

namaszczenia chorych i odpustu na godzinę śmierci. Tego samego dnia po południu, po życiu

wypełnionym służbą bliźniemu, Pan zabrał swojego sługę Czesława. Wierny syn św. Franciszka,

"Samarytanin w habicie", odszedł po wieczną nagrodę do Tego, od Którego otrzymał życie i te

wszystkie niezwykłe dary, którymi umiał się dzielić z bliźnimi przez ponad siedemdziesiąt lat.

Uroczystości pogrzebowe odbyły się 28 sierpnia w Elblągu. Mszy św. pogrzebowej przewodniczył

bp Jan Obłąk wraz z pięćdziesięcioma kapłanami. Trumnę oblegali ludzie, którzy pragnęli uścisnąć

i ucałować ręce zmarłego. Mimo zastoju komunikacji, na dość odległym cmentarzu zgromadziło się

ok. 8 tys. ludzi. W ten sposób pragnęli oni podziękować o. Czesławowi za wielką miłość, jaką im

okazywał.

O. Czesław powiedział kiedyś bardzo znamienne słowa, które określały jego działalność i to, jak

siebie oceniał: Sława dla głupców jest odurzającym narkotykiem... mnie rozgłos przyniósł najpierw

zaskoczenie, potem rozczarowanie, wreszcie udrękę ciężaru odpowiedzialności wobec ludzi.

O. Jan Maciejowski

"Nasze Życie" nr 51 (1993)

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: