295. Allen Louise - Klan Ravenhurstów 01 - Kochanek Lady Felsham.pdf - Harlequin Romans Historyczny(1) - MonteChristo10

Louise Allen

Kochanek Lady Felsham

Klan Ravenhurstów 01

Rozdział pierwszy

„Chcę bohatera". Bel wpatrywała się w czarny druk zmęczonymi oczy-

ma.

- Ja także, lordzie Byron, ja także. - Z westchnieniem odgarnęła z twarzy

pukiel ciemnych włosów i powróciła do lektury „Don Juana". I ona, i poeta po-

trzebowali bohatera, ale każde z nich, oczywiście, z innego powodu. Poeta

szukał odpowiedniej postaci do swej opowieści, Belinda zaś, lady Felsham, po

prostu była spragniona romantycznych przeżyć.

Nie, to nie do końca była prawda. Bel zaznaczyła palcem miejsce, gdzie

przerwała czytanie, i zapatrzyła się przed siebie. Powinna być szczera w sto-

sunku do siebie. Jej pragnienia nie były proste i z pewnością nie były niewinne

oraz nie dotyczyły błędnych rycerzy.

Położyła się na białej niedźwiedziej skórze, służącej za puszysty dywan, i

odrzuciła na bok książkę, omal nie przewracając kandelabru, którego światło

pozwalało jej czytać. Było dobrze po drugiej w nocy, świece zaczynały się już

dopalać, więc za parę minut musiałaby wstać, żeby się nimi zająć, lub pójść do

łóżka i próbować zasnąć.

Wyciągnęła nogę i palcami bosej stopy pogładziła ucho niedźwiedziego

łba, nie bacząc na wyszczerzone kły, skierowane w stronę drzwi sypialni.

- Nie tego chcę, Horacy - powiedziała na głos. - Nie pragnę blasku księ-

życa i nastrojowej muzyki ani powłóczystych spojrzeń. Chcę przystojnego, fa-

scynującego mężczyzny, który da mi rozkosz w łóżku. Tak! Chciałabym mieć

kochanka.

Horacy przyjął wyznanie w milczeniu, zwykle nie odpowiadał na żadne

ze zwierzeń wlewanych przez lata w jego pożółkłe, kudłate uszy. Mając dzie-

więć lat, Belinda zachwyciła się nim i kazała go przenieść z gabinetu swego

ojca chrzestnego do własnej sypialni, gdzie pozostał już na stałe.

Henry, wicehrabia Felsham, zmarły mąż Belindy, próbował protestować

przeciwko wielkiej; nadwerężonej przez mole niedźwiedziej skórze w sypialni

żony, jednak Bel, zazwyczaj uległa wobec wymagań męża, uparła się i Horacy

pozostał na swoim miejscu. Henry, wizytujący sypialnię żony dwa razy w ty-

godniu, zawsze ostentacyjnie omijał Horacego, wzdychając przy tym wymow-

nie. Być może wyczuwał, że rozmowy z Horacym dostarczają jego młodej żo-

nie więcej przyjemności niż jego mężowskie starania.

Bel usiadła, splotła ręce za plecami i z zadowoleniem rozejrzała się po

pokoju. Podobał się jej, mimo iż mieszkała w nim sama, bez swego wymarzo-

nego kochanka. W ogóle cały dom bardzo jej się podobał, był prawdziwym

klejnotem na Half Moon Street. Zamieszkała w nim całkiem niedawno, kiedy

otrząsnąwszy się po półtorarocznym okresie żałoby, zapragnęła wreszcie wyjść

do świata i trochę się zabawić.

Dom nadal miał bardzo męski charakter, odbijający gust poprzedniego

właściciela. Nie uważała tego za problem. Miała świadomość, że zmiana wy-

stroju przyjdzie jej znacznie łatwiej niż zdobycie odpowiedniego partnera do

łóżka.

Bel dopiero się przyzwyczajała do wolności i niezależności, jaką dawał

wdowi stan. Nie znaczyło to, że życzyła biednemu Henry'emu śmierci, broń

Boże. Zdarzało jej się jednak pragnąć, by jakiś uczynny dżin zabrał go na

swym magicznym dywanie gdzieś, gdzie mógłby do woli udzielać wykładów

na temat rynien, hodowli bydła i dziesięciny.

Henry miał uciążliwy zwyczaj tkwić przy jej boku, kiedy chciała pobyć

sama, a do tego czuł potrzebę wyrażania swych rozwlekłych opinii na dosłow-

nie każdy temat. Poza tym Bel marzyła o tym, by móc dysponować własnymi

pieniędzmi.

Żaden dżin się jednak nie pojawił, a biednego Henry'ego zmogła całkiem

pospolita choroba, przenosząc go do wieczności w kwiecie wieku.

Bel poczuła, że robi jej się zimno w stopy; należało pójść do łóżka i mieć

nadzieję, że miękki materac utuli ją do snu.

Nagle zza drzwi dobiegł jakiś hałas. Bel przekrzywiła głowę, nasłuchu-

jąc. Lokaj z żoną spali w suterenie. Stangret miał swoją kwaterę na tyłach do-

mu w pomieszczeniu przerobionym ze stajni, a pokojówka i służąca mieszkały

na poddaszu. Odgłos się powtórzył, stłumiony łoskot, jakby ktoś się potknął na

schodach. Bel próbowała sięgnąć po pogrzebacz, gdy drzwi sypialni otwarły

się z hukiem, uderzając o ścianę.

W progu stanęła potężna postać, długonoga, szeroka w ramionach, odzia-

na w galowy mundur wojskowy. Migoczące płomyki świec odbijały się w bo-

gatych szamerunkach, pozostawiając w mroku twarz intruza.

- Cóż za cudowna niespodzianka - zabrzmiał basowy głos, radośnie, choć

nieco bełkotliwie. - Nie pamiętam cię, złotko. Ale prawdę mówiąc, w ogóle

niewiele pamiętam z dzisiejszego wieczoru. I dzięki Bogu - dodał pobożnie.

Zrobił parę kroków w głąb pokoju; czubkami butów niemal dotykał roz-

dziawionych szczęk Horacego. Bel cofnęła się odruchowo i poczuła, jak rąbek

nocnej koszuli owija się wokół jej kostek. Przez głowę przebiegła jej trwożna

myśl, czy aby zdoła wstać.

- Kto przesunął łóżko? - obruszył się nieznajomy.

Był pijany. To wyjaśniało, dlaczego bełkotał, chwiał się na nogach i ga-

dał bzdury. Nie wyjaśniało natomiast, skąd się wziął w jej sypialni.

- Proszę wyjść - odezwała się Bel.

Starała się zachować stanowczy ton, mimo iż serce podeszło jej do gar-

dła. Wiedziała, że nie powinna krzyczeć, bo i tak nikt jej nie usłyszy i nie

przyjdzie z pomocą, a może rozjuszyć intruza.

- Nie bądź taka niemiła, złotko. - Błysnął w uśmiechu białymi zębami. -

Nie jest jeszcze aż tak późno. - Zegar na kominku jak na zawołanie wybił trze-

cią. - Widzisz? - Machnął zamaszyście w tamtą stronę, omal nie tracąc przy

tym równowagi. - Noc jeszcze młoda. - Głos, choć rozmyty alkoholem, bez

wątpienia należał do osoby wykształconej i świadomej swego statusu. Najwi-

doczniej miała w sypialni pijanego angielskiego oficera, który potrafił prze-

chodzić przez zamknięte drzwi... jakby był duchem. Czuła jednak wyraźny za-

pach brandy, a duchy raczej nie piły.

- Proszę wyjść - powtórzyła. Doszła do wniosku, że lepiej będzie nie

wstawać; czułaby się jak zając uciekający drapieżnikowi sprzed nosa i z pew-

nością mogłaby sprowokować niepożądaną reakcję. W słabym świetle widziała

jedynie trochę zbyt długie jasne włosy, mocno zarysowany podbródek i po-

ruszające się usta, ale to wystarczyło, by jej ciało odpowiedziało lekkim mro-

wieniem.

- Nie chcę. To byłoby nieuprzejme - stwierdził nieznajomy. - Trzeba być

uprzejmym. Musimy się poznać, zadzwonić po butelkę wina i najpierw trochę

porozmawiać.

Najpierw? Niby przed czym? Uznała, że bezpieczniej będzie jednak

wstać... tylko że nagle do niej dotarło, iż ma na sobie jedynie nocną koszulę z

cieniutkiego jedwabiu. Peniuar, równie zwiewny i niewiele bardziej przyzwo-

ity, leżał na łóżku. Bel przesunęła się do tyłu, a nieznajomy w tym samym mo-

mencie zrobił krok naprzód... i trafił stopą prosto w otwartą paszczę Horacego.

- Co, u licha...? - Runął jak długi.

295. Allen Louise - Klan Ravenhurstów 01 - Kochanek Lady Felsham.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: