Lucy Maud Montgomery - Kilmeny ze starego sadu [pl].pdf - Lucy Maud Montgomery - Qarina

L UCY M AUD M ONTGOMERY

K ILMENY ZE STAREGO SADU

M ŁODZIEŃCZE PLANY

Zabudowania college’u w Queenslea kąpały się w blasku wiosennego słońca. Złociste i

słodkie jak miód światło opromieniało czerwonawe, ceglane domy oraz roztaczające się

wokół nich zielone tereny. Łagodne promienie wczesnego poranka przenikały do pierwszych,

strzelających w górę źdźbeł trawy przez nagie jeszcze gałęzie pączkujących dopiero klonów i

wiązów. Rysowały na ścieżkach brązowe, ostre niby w akwaforcie wzory, pieszcząc zarazem

chwackie żonkile, wychylające się z ziemi pod oknami studenckiej szatni.

Kwietniowy wietrzyk był tak świeży i delikatny, jakby docierał z dalekich pól, a nie

zatęchłych miejskich uliczek i zaułków. Kołysał beztrosko wierzchołkami drzew i powiewał

pędami bluszczu, oplatającego frontową ścianę reprezentacyjnego budynku. Śpiewał sobie

przy tym na własną nutę, ale każdy słyszał tylko tę jedyną, niepowtarzalną, bliską sercu pieśń.

Stary Charley, szacowny dyrektor college’u w Queenslea, wręczał właśnie najstarszym

studentom dyplomy, w obecności licznie przybyłych, pełnych nabożnego szacunku rodziców,

sióstr, narzeczonych i przyjaciół. Pewnie szczęśliwym wybrańcom wiatr nucił o nadziei,

karierze, wielkich czynach i młodzieńczych marzeniach, którym warto się oddawać, choćby

nigdy nie miały się spełnić.

Niech Bóg ulituje się nad tymi, co nigdy nie bujają w obłokach i opuszczając swą Alma

Mater, nie budują zamków na lodzie, albo nie czują się posiadaczami rozległych dóbr na

księżycu. Tacy ludzie to biedacy, którzy utracili przywileje przysługujące im z racji

urodzenia!

Tłum przybyłych opuścił wejściowy hali, rozpraszając się na przyległym placu i wolno

odpływając rozchodzącymi się z niego uliczkami.

Eric Marshall i David Baker podążyli razem.

Eric, najlepszy student roku, otrzymał przed chwilą dyplom ukończenia wydziału

humanistycznego.

David, dumny z osiągnięć młodzieńca, przyjechał specjalnie na tę podniosłą ceremonię.

Od dawna związała ich stała i wypróbowana przyjaźń, mimo że David starszy był od Erica

dziesięć lat, a prawie o sto prześcignął go życiowym doświadczeniem, zahartowany ciągłymi

walkami i pokonywaniem trudności na drodze do zdobycia upragnionej pozycji. Takie boje

postarzają ludzi skuteczniej, niż samo przemijanie czasu. Obu mężczyzn łączyło

pokrewieństwo, lecz wyglądem zewnętrznym całkowicie się od siebie różnili.

Eric Marshall, smukły, dobrze zbudowany młodzieniec, szedł swobodnym, lekkim

krokiem świadczącym o nieprzebranych zasobach siły i energii. Należał do tych

szczęśliwców, na widok których otwierały się wszystkie serca. Mniej obdarowani przez

naturę śmiertelnicy nie mogli oprzeć się zdumieniu, jakim cudem tyle zalet zgromadziło się w

jednej postaci. Zdolny i przystojny, miał ponadto niezwykły urok osobisty, całkowicie

niezależny od powierzchowności czy umysłowych zalet. Z twarzy o zdecydowanej, wydatnej

brodzie patrzyły pogodne, szaroniebieskie oczy, a ciemnokasztanowe włosy połyskiwały

złotawo, gdy muskały je promienie słońca.

Jako syn bogatego ojca, spędził beztrosko dzieciństwo i wczesną młodość, a teraz

otwierały się przed nim wspaniałe perspektywy. Cieszył się opinią człowieka rozważnego, nie

poddającego się jakimkolwiek romantycznym iluzjom i marzeniom.

— Czuję, że Eric Marshall nigdy w życiu nie splami się nierozważnym czynem — wyraził

swoje zdanie pewien profesor, jeden z tych, co to lubią wypowiadać zagadkowe sentencje. —

Jeśli zaś zrobi coś takiego, stanie się chodzącą doskonałością!

David Baker był niski i krępy. Twarz miał pociągającą pomimo nieładnych, nieregularnych

rysów, a oczy ciemne, bystre i na wskroś przeszywające. Zabawne skrzywienie w kącikach

ust zmieniało jego uśmiech zależnie od sytuacji w ironiczny, figlarny lub zniewalający.

Mówił na ogół cicho, głosem melodyjnym jak u kobiety. Niewiele osób miało nieszczęście

natknąć się na pałającego usprawiedliwionym gniewem Davida i słyszało wydawane przezeń

dźwięki. Nikt też nie próbował po raz drugi wyprowadzić go z równowagi.

Z zawodu był lekarzem, specjalistą chorób gardła i strun głosowych. Znajdował się na

najlepszej drodze do stania się w kraju znakomitością w tych dziedzinach i osiągnął już

pewien autorytet. Wybrano go członkiem zespołu lekarskiego College’u Medycznego w

Cjueenslea, a wielu spodziewało się (opowiadano o tym po cichu), że wkrótce młodego

doktora powołają na poważne stanowisko w McGill. Ten sukces zawdzięczał sam sobie,

walcząc, pokonując trudności i przeszkody, jakie zniechęciłyby większość ludzi w podobnej

sytuacji.

W tym samym roku, w którym urodził się Eric, David znakomicie wypełniał obowiązki

gońca w okręgowym magazynie Marshall i Spółka. Po trzynastu latach zaszczytnie

wyróżniony, uzyskał dyplom College’u Medycznego. Następnie pan Marshall, finansujący

jego studia w takim stopniu, w jakim ambitny chłopak godził się przyjąć pomoc, wysłał

młodego adepta sztuki lekarskiej na dalszą naukę do Londynu i Niemiec.

Z czasem David zwrócił co do grosza otrzymywane przez lata pieniądze, ale nadal

odczuwał głęboką wdzięczność do troskliwego, szlachetnego opiekuna, a jego syna otoczył

miłością bardziej niż braterską. Uważnie i z życzliwym zainteresowaniem obserwował

postępy Erica w college’u i pragnął, by ten, ukończywszy wydział humanistyczny,

kontynuował studia i poświęcił się karierze prawniczej lub lekarskiej. Wyjątkowo więc

rozczarowało go postanowienie przyjaciela, który zamierzał zrezygnować z dalszej nauki, by

rozpocząć pracę w ojcowskiej firmie.

— Zmarnujesz tylko zdolności — mruknął David, gdy wracali razem do domu. — Jako

prawnik, mógłbyś się wybić i osiągnąć sławę. Masz odpowiedni dla adwokata sposób

wysławiania się, bogaty język, łatwość formułowania myśli i wprost sama opatrzność toruje

ci drogę. A ty sprzeciwiasz się jej i chcesz korzystać z tego nadzwyczajnego daru, posługując

się nim w kupieckich transakcjach? Nie kuś losu! Czy pozbyłeś się wszelkich ambicji?

— Nie zrezygnowałem z nich — roześmiał się Eric. — Po prostu są inne, niż się

spodziewałeś. Zrozum, że w naszym młodym, bogatym kraju, każdy może wybrać właściwą

sobie drogę wybicia się. Postanowiłem wstąpić do firmy ojca. Pragnął tego gorąco od chwili

mego przyjścia na świat. I to jest główny powód. Nie dopuszczę, aby zawiódł się w swych

oczekiwaniach. To by go bardzo rozczarowało. Czekał, aż skończę college, bo jego zdaniem

mężczyzna powinien zdobyć wykształcenie odpowiednie do swoich możliwości. Teraz

nadszedł moment, w którym powinienem go wesprzeć. Tego się po mnie spodziewa.

— Pan Marshall nie miałby nic przeciwko temu, abyś zajął się innymi sprawami —

zauważył David.

— Na pewno nie. Rzecz w tym, Davidzie, że ja sam tego chcę. Nie potrafisz zrozumieć,

jak ktoś może z przyjemnością prowadzić interesy, bo sam ich nie cierpisz. Na świecie jest

wielu prawników. Być może zbyt wielu… Nasz kraj natomiast, wciąż jeszcze nie opływa w

dostatek porządnych, uczciwych ludzi interesu. Ktoś musi zatroszczyć się o rzeczy ważkie dla

dobra ludzkości i wzbogacenia własnego kraju. Ktoś powinien urzeczywistnić wielkie

pomysły w sposób rozumny i odważny, ktoś powinien kierować i zarządzać. W tej dziedzinie

też można stawiać sobie wspaniałe cele i osiągać je. Zmieńmy lepiej temat, zbyt się

rozgadałem. Moje ambicje, człowieku! Trudno mi je opanować!

Po pierwsze, skład okręgowy Marshall i Spółka stanie się sławny od jednego oceanu po

drugi… Ojciec odniósł sukces, a przecież zaczynał jako biedny chłopak na farmie w Nowej

Szkocji. Naszą firmę znają już ludzie w całej prowincji. To za mało. Postanowiłem ją

rozbudować. Za pięć lat głośno o niej będzie na całym wybrzeżu, a za dziesięć — w całej

Kanadzie! Osiągnę to, że nasze przedsiębiorstwo odegra istotną rolę w obrocie handlowym

Kanady! Nie sądź, że takie ambicje przynoszą mniejszą chlubę, niż udowadnianie w sądzie,

że białe jest czarne i odwrotnie. Nie czułbym także żadnej satysfakcji z odkrycia nowej

choroby i nadania jej dziwacznej nazwy. Czy zmniejszyłoby to udrękę biednych istot?

Uważam, że lepiej utrzymywać je w nieświadomości i pozwolić im umrzeć spokojnie. Co

komu przyjdzie z poznania istoty swych cierpień?

— No cóż, skoro zaczynasz opowiadać kiepskie dowcipy, to lepiej skończmy tę rozmowę

— odparł David wzruszając ramionami. — Na darmo bym próbował odwieść cię od raz

podjętego zamysłu. Z równym powodzeniem mógłbym sam jeden zaatakować potężną

twierdzę. Ależ ta ulica dojadła mi do żywego! Nie mogę pojąć, dlaczego nasi ojcowie

wznieśli miasto na stokach wzgórza! Przestałem być taki rześki i smukły jak przed dziesięciu

laty, kiedy sam właśnie otrzymywałem dyplom… A skoro mowa o dyplomach… zauważyłeś,

ile dziewcząt studiowało na twoim roku? Jeśli się nie mylę, to chyba dwadzieścia. Za moich

czasów na naszym kursie były tylko dwie panny. Do tego pierwsze w historii college’u

studentki! Nie pierwszej młodości, bardzo surowe, kanciaste i śmiertelnie poważne. Nawet za

swoich najlepszych lat nie zaglądały z przyjemnością do lusterka. Ale bądź pewien, że były to

niezwykle wartościowe kobiety. O, tak, wprost niezwykle! Patrząc na tę rozćwierkaną

gromadkę dzisiejszych studentek, widać wyraźnie, że czasy się zmieniły. Zauważyłem jedną

panienkę… nie mogła mieć więcej niż osiemnaście lat. Robiła wrażenie istoty ze złota,

płatków różanych i niebiańskiej rosy.

— Wyrocznia przemawia ustami poety — roześmiał się Eric. — Na pewno masz na myśli

Florence Persival, naszą najlepszą matematyczkę. Uważana jest za najpiękniejszą dziewczynę

na swoim roku. Moim gustom nie odpowiada. Nie robią na mnie wrażenia jasnowłose,

lalkowate piękności, wolę już Agnes Campion. Zwróciłeś na nią uwagę? Wysoka, z ciemnymi

warkoczami i twarzą niby barwny kwiat o aksamitnym puszku. Ukończyła z wyróżnieniem

wydział filozofii.

— Widziałem ją — odparł David z naciskiem, obrzucając przyjaciela przenikliwym

spojrzeniem. — Bardzo uważnie obserwowałem tę panienkę, bo słyszałem, jak ktoś

wyszeptał jej imię i zaraz dodał, że to przyszła pani Ericowa Marshall. Wobec tego starałem

się nie spuszczać z niej oczu.

— Czego to ludzie nie wymyślą — rzekł ubawiony Eric. — Jesteśmy z Agnieszką od lat

dobrymi przyjaciółmi i to wszystko. Bardzo ją lubię i podoba mi się bardziej, niż inne

poznane dotąd panny. Przyszłej pani Ericowej Marshall jeszcze dotychczas nie miałem

przyjemności poznać. Nawet nie rozpocząłem poszukiwań i w ciągu najbliższych lat nie mam

zamiaru nic przedsięwziąć w tej sprawie. Głowę zaprzątają mi inne problemy — zakończył

lekceważącym tonem. Można być pewnym, że za to lekceważenie zostanie kiedyś surowo

ukarany, o ile Kupido nie jest zarówno ślepy jak głuchy.

Lucy Maud Montgomery - Kilmeny ze starego sadu [pl].pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: