Small Bertrice -Niewinna.pdf

Small

Niewinna

Bertrice

Prolog

Dzieciństwo

Anglia 1143

- Chcę do mamy! - Dziewczynka usiłowała się wyrwać

z ramion trzymającej ją zakonnicy. - Mamo! Chcę do mojej

mamy!

- Cichutko, Elf! - uspokajał ją łagodnie starszy brat.

Miał wątpliwości, czy słusznie postępuje, lecz chyba de

Warenne'owie mieli rację. Nie może samotnie wychowywać

pięcioletniej siostry, a zmuszanie Isleen do opieki nad Elea-

nore nie byłoby w porządku. Chociaż... Bogiem a prawdą,

zdarzało się, że na barki młodych żon spadały znacznie cięż

sze obowiązki.

- Dickon! - szlochała dziewczynka. - Chcę do domu! Chcę

wracać do mamy i Idy! - Jej małą buzię w kształcie serca wy

krzywiał żal i strach. Z dużych, błyszczących od płaczu szaro-

niebieskich oczu toczyły się łzy na różane policzki.

Richardowi de Montfort po raz kolejny serce ścisnęło się

z rozpaczy, ale zachował kamienną twarz.

- Posłuchaj, Elf - zwrócił się surowym tonem do swej małej

siostrzyczki. - Wiesz, że mama nie żyje. Trwa wojna, a ja nie

potrafię sam się zająć twoim wychowaniem. Przecież dzisiaj

wszystko omówiliśmy. W St. Friedeswide będziesz bezpiecz

na. Teraz tu właśnie jest twój dom.

- Pożegnaj się z bratem, Eleanore. - Eunice, matka prze

łożona, pogładziła dziewczynkę, po czym zwróciła się do mło

dej zakonnicy:

- Siostro Cuthbert, proszę zabrać dziewczynkę do jej no

wych towarzyszek - poleciła. - Im dłużej będziemy zwlekać,

tym gorzej dla niej.

- Adieu, siostrzyczko - powiedział Richard de Montfort

i pocałował ją w czubek płowozłotej główki.

Elf spojrzała na niego. Nie mogła wydobyć słowa. Po chwili

na nowo zaniosła się płaczem, a kiedy siostra Cuthbert ener

gicznym krokiem weszła w klasztorną bramę, niosąc ją, roz

szlochaną, na rękach, zawołała jeden jedyny raz:

- Dickon!

Richard de Montfort wyglądał tak, jakby sam się miał lada

chwila rozpłakać, więc matka Eunice pocieszającym gestem

położyła mu dłoń na ramieniu.

- Pierwszy dzień jest zawsze trudny dla tych maleństw -

powiedziała. - Zaopiekujemy się panienką Eleanore, mój lor

dzie.

- Elf - odrzekł. - Wołamy na nią Elf. Być może łatwiej się

tu zadomowi, jeżeli przez jakiś czas będą ją siostry tak nazy

wać. Nasza matka odeszła, sam jeden nie potrafiłbym wycho

wać Elf. Naprawdę, nie umiałbym, matko przełożona!

- Mój panie, to oczywiste. Proszę się nie zadręczać. Obec

nie mamy pod opieką kilka małych dziewczynek. Jedna z nich

jest w wieku pańskiej siostry. Przybyła do nas, kiedy miała

trzy lata. Inna panienka jest o rok starsza od Eleanore... od

Elf. - Uśmiechnęła się do niego. - Panie, myślę, że niedługo

przyjdzie czas składać gratulacje z okazji ożenku. - Uspokoiw

szy go, zręcznie skierowała rozmowę na inny temat.

- Panna Isleen nie jest jeszcze gotowa do zamążpójścia, ale

jej matka zapewnia mnie, że najdalej za rok będziemy mogli

się pobrać - odparł.

Dziwiło go, że ktokolwiek może sądzić, iż dziewczyna tak

zmysłowa jak Isleen nie dojrzała do małżeństwa, ale nie za

mierzał kwestionować zdania lady de Warenne.

Zakonnica była równie zdumiona jak on, lecz nie dała tego

po sobie poznać. Isleen de Warenne przebywała w St. Frie-

deswide przez rok i przełożona nigdy dotąd nie miała do czy

nienia z młodą panną, która byłaby równie zainteresowana

sprawami ciała jak Isleen. Cały zakon odetchnął z ulgą, kiedy

opuściła klasztor. Z jej pobytu wynikły jednak pewne korzy

ści. De Warenne'owie okazali się hojni, no i dzięki ich reko

mendacji mała Eleanore de Montfort razem ze swym wianem

trafiła do St. Friedeswide.

- Jestem pewna, że lady de Warenne wie, co jest dobre dla

córki, lordzie Montfort. A teraz muszę pożegnać cię, panie.

Radziłabym wstrzymać się z odwiedzinami u siostry przez

kilka miesięcy. Przez ten czas dziewczynka zdąży przywyk

nąć do swego nowego życia. Jeżeli to możliwe, proszę przyje

chać w listopadzie, w dzień świętego Marcina. Będziesz, pa

nie, mile widzianym gościem.

Przełożona skinęła głową i odwróciwszy się, z godno

ścią weszła w bramę klasztoru. Wrota zamknęły się powoli,

szczęknęła zasuwa.

Richard de Montfort dosiadł jabłkowitego ogiera i skiero

wał się w drogę powrotną do Ashlinu, swej rodzinnej po

siadłości, oddalonej o osiem mil od klasztoru. Jechał bez

eskorty, co w tych burzliwych czasach było przedsięwzięciem

raczej niebezpiecznym. Ponieważ jednak ostatnio w okolicach

Ashlinu panował spokój, postanowił zaryzykować samotną

jazdę. Nie chciał się z nikim dzielić tymi ostatnimi chwilami

z Elf. Bardzo kochał swoją małą siostrzyczkę. Kiedy ich ojciec

zginął podczas walk toczonych przez króla Stephena z księż

niczką Matildą, córką zmarłego króla Henryka, Richard miał

jedenaście lat. Pod okiem matki nauczył się zarządzać ma

jątkiem. Maleńka Elf stawiała wtedy pierwsze kroki; nigdy nie

miała poznać wspaniałego człowieka, jakim był jej ojciec.

Na szczęście Ashlin nie był dużą posiadłością i nie miał

strategicznego znaczenia, więc nie groziło mu przejęcie przez

któregoś z potężnych baronów. Żyło się w nim w miarę do

statnio dzięki hodowli owiec, których doglądali pańszczyź

niani chłopi pospołu z wyzwoleńcami. Rąk do pracy było

pod dostatkiem. Podstawową sprawą w Ashlinie była troska

o przetrwanie. Dwór z kamiennych ciosów, wzniesiony na

wzgórzu, otaczała niewielka fosa. Wzdłuż niej tłoczyły się

owczarnie, zabudowania gospodarcze i chłopskie chaty. Nie

stety, mały kamienny kościółek uległ częściowo zniszczeniu.

Całą posiadłość otaczał mur, którego zadaniem było chronić

mieszkańców majątku przed napadami Walijczyków zapusz

czających się w te okolice w poszukiwaniu łupów. Owce pasły

się na pobliskich wzgórzach, u stóp których rozciągały się

pola, gdzie na zmianę uprawiano owies, groch, jęczmień

i pszenicę.

Matka Richarda bardzo głęboko przeżyła utratę męża; byli

szczerze kochającym się małżeństwem, więc kiedy go za

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: