Roberts Nora - W ogrodzie 03 - Szkarłatna lilia.pdf - W ogrodzie - LadyHenrietta

NORA ROBERTS

SZKARŁATNA LILIA

PROLOG

Memphis,

styczeń 1893

Była zdesperowana, szalona z rozpaczy i nie miała środków do życia.

Swego czasu należała do najpiękniejszych kobiet w Memphis, a jej życiem rządziło

jedno, przemożne pragnienie - pławić się w luksusie. Osiągnęła cel dzięki swoim wdziękom i

zimnemu wyrachowaniu. Została metresą jednego z najbogatszych i najpotężniejszych ludzi

w Tennessee.

Mieszkała w okazałym domu urządzonym z przepychem według jej kaprysów za

pieniądze Reginalda. Miała sprawną służbę i garderobę, której mogłyby jej pozazdrościć

najbardziej wzięte kurtyzany Paryża. A do tego wielu przyjaciół, kosztowności i własny

powóz.

Wydawała huczne przyjęcia. Była obiektem zazdrości i pożądania.

Ona, córka marnej służącej, miała wszystko, czego mogła tylko zapragnąć.

A potem urodziła syna.

To dziecko, chociaż z początku go nie chciała, całkowicie ją odmieniło. Stało się

centrum jej świata, jedyną istotą, którą pokochała bardziej niż siebie samą. Miała wobec

niego wielkie plany, śniła o nim, śpiewała mu cicho, gdy jeszcze spało słodko w jej łonie.

Rodziła w bólach - wielkich bólach - ale i z niewypowiedzianą radością, bo wiedziała,

że gdy jej najdroższy chłopczyk znajdzie się na tym świecie, będzie go mogła wreszcie wziąć

w ramiona.

Powiedzieli jej, że urodziła martwą dziewczynkę.

Ale skłamali.

Wiedziała, że ją oszukali - miała tego świadomość nawet wtedy, gdy żal odbierał jej

rozum, gdy pogrążała się w mroczne otchłanie rozpaczy. I chociaż w końcu naprawdę

popadła w obłęd, w jedno nigdy nie zwątpiła - jej synek żyje.

Ukradli jej dziecko, odebrali siłą. Ale nie zrobili tego doktor czy też akuszerka. To

Reginald wydarł jej najcenniejszy skarb, innym zaś hojnie zapłacił za milczenie.

Dobrze pamiętała, jak stał w jej salonie, gdy przyszedł ją odwiedzić dopiero po kilku

miesiącach bólu i żałoby. Skończył z nią, zerwał brutalnie znajomość, gdy już dostał to, czego

pragnął: syna i dziedzica, którego nie mogła mu dać jego lodowata żona.

Wykorzystał ją, podstępnie wydarł jej dziecko, jakby miał do tego prawo. W zamian

zaoferował sfinansowanie wyjazdu do Europy i gotówkę.

Wkrótce będzie musiał za to zapłacić. Słono zapłacić, bardzo słono, powtarzała w

myślach, gdy szykowała się do wyjścia. Lecz nie pieniędzmi. Nie tym razem.

Ona sama była teraz bez grosza przy duszy, ale jakoś sobie poradzi. Los się z

pewnością odmieni, gdy tylko odzyska Jamesa, swojego najukochańszego synka.

Służący ją opuścili - pouciekali jak szczury z tonącego okrętu - kradnąc co cenniejszą

biżuterię. Resztę kosztowności musiała sprzedać i to dużo poniżej rzeczywistej wartości.

Została oszukana i wykorzystana, ale czegóż innego mogła się spodziewać po chciwym,

bezdusznym jubilerze? Ostatecznie, był przecież mężczyzną.

Każdy mężczyzna to oszust, kłamca i złodziej. Każdy, bez wyjątku. Wkrótce

wszystkim im przyjdzie zapłacić za jej krzywdę. Teraz nie mogła znaleźć rubinowo -

brylantowej bransoletki - o krwistych kamieniach w kształcie serc, otoczonych lodowymi

kroplami diamentów - którą podarował jej Reginald, kiedy się dowiedział, że jego kochanka

jest w ciąży.

To była zaledwie zabawna błyskotka. Zbyt delikatna i niepozorna jak na jej gust. Ale

teraz potrzebowała tych rubinów, więc zaczęła gorączkowo przedzierać się przez bałagan

panujący w sypialni i gotowalni.

Rozpłakała się jak dziecko, gdy w zamian znalazła broszę z szafirami. Jednak kiedy

już obeschły łzy, a dłoń kurczowo zacisnęła się na broszy, Amelia całkowicie zapomniała o

bransoletce. Zapomniała nawet, czego tak pilnie poszukiwała. Uśmiechnęła się na widok

błękitnych, iskrzących kamieni. Pieniądze, jakie za nie otrzyma, wystarczą na skromny

początek dla niej i Jamesa. Zabierze go z tego przeklętego miasta. Wyjadą razem na wieś.

Zostaną tam, póki ona nie poczuje się lepiej i nie nabierze sił.

Jakże to wszystko w gruncie rzeczy proste, pomyślała, patrząc w lustro i

wykrzywiając usta w upiornym uśmiechu. Szara suknia, którą zapinała drżącymi rękami, była

stonowana i poważna - idealna dla matki. Wisiała na niej luźno, szczególnie na biuście, ale

teraz nie da się temu zaradzić. Nie miała pod ręką krawcowej czy choćby pokojówki, która

dokonałaby poprawek. Ale co tam. Gdy tylko wraz z Jamesem znajdzie się w wymarzonym

domku na wsi, szybko odzyska dawną, ponętną figurę.

Upięła blond loki na czubku głowy i, choć z dużym żalem, zrezygnowała z

pociągnięcia policzków różem. Doszła do wniosku, że skromny wygląd podziała bardziej

kojąco na dziecko.

Bo zamierzała za chwilę pojechać do Harper House, żeby odzyskać Jamesa - odebrać,

co do niej należało.

Wyprawa do leżącej poza miastem rezydencji Harperów była długa i kosztowna.

Amelia nie posiadała już własnego powozu, a za chwilę w jej domu mieli się pojawić słudzy

Reginalda, by ją stamtąd wyeksmitować.

Niemniej warto było wynająć powóz, jeżeli dzięki temu mogłaby zabrać Jamesa do

Memphis, zanieść do pięknie urządzonego pokoju dziecięcego i ułożyć w kołysce do snu.

- „Błękitna lawenda, la - la - la” - nuciła cicho, zaciskając nerwowo palce, podczas

gdy przed jej oczami przesuwały się zimowe, ogołocone z liści drzewa, porastające obie

strony traktu.

Zabrała ze sobą błękitny kocyk, który przed kilkoma miesiącami sprowadziła dla

synka z Paryża, a także niebieską pelerynkę i buciki w tym samym kolorze. W jej wyobraźni

James był nadal noworodkiem - zaburzony umysł nie przyjmował do wiadomości, że od

narodzin synka minęło już ponad sześć miesięcy.

Powóz jechał szybko i ani Amelia się obejrzała, a jej oczom ukazał się Harper House

w całym swoim majestacie.

Kremowe, kamienne ściany i białe trymowania wydawały się ciepłe i pełne uroku na

tle zimnego, szarego nieba. Rezydencja wystrzeliwała dumnie na dwa piętra w górę, a jej

eleganckie linie podkreślały umiejętnie rozmieszczone drzewa, krzewy i rozległe trawniki.

Podobno swego czasu po ogrodach Harper House przechadzały się stada pawi

rozkładających swoje połyskliwe, wielobarwne ogony, ale Reginald nie znosił ich krzyków,

więc pozbył się ptaków, gdy tylko został panem tego domu. A rządził w nim jak udzielny

władca. Ona zaś dała mu młodego księcia - dziedzica. Pewnego dnia jej syn obali ojca i

zajmie jego miejsce. Wówczas Amelia będzie rządzić Harper House razem ze swoim

najukochańszym, najsłodszym Jamesem.

Chociaż okna rezydencji wydawały się martwe i beznamiętnie odbijały blade

promienie słońca, mogła sobie wyobrazić życie w tym domu razem z Jamesem. Oczyma

duszy widziała, jak bawią się wspólnie w ogrodach, w uszach dźwięczał jej jego radosny

śmiech.

Gdy James odziedziczy rezydencję, będą tu mieszkać tylko we dwoje - bezpieczni i

szczęśliwi.

Chwilę później wysiadła z powozu - blada, chuda kobieta w za luźnej szarej sukni - i

skierowała się ku frontowemu wejściu. Serce waliło jej z całej siły, bo za tym progiem czekał

na nią James.

Zapukała nerwowo. Drzwi otworzył mężczyzna w dystyngowanej czerni.

Obrzucił ją uważnym wzrokiem, ale jego twarz pozostała bez wyrazu.

- Czym mogę służyć, madame?

- Przyszłam po Jamesa. Kamerdyner nieznacznie uniósł brew.

- Przykro mi, madame, ale w rezydencji nie przebywa obecnie nikt o tym imieniu.

Jeżeli interesuje panią ktoś ze służby, proszę się pofatygować do tylnego wejścia.

- James nie jest służącym. - Cóż za impertynenckie przypuszczenie! - Jest moim

synem. Paniczem. - Zdecydowanym krokiem weszła do holu. - Proszę go natychmiast

przynieść.

- Obawiam się, że trafiła pani do niewłaściwego domu. Być może, madame...

- Nie uda się wam go dłużej przede mną ukrywać. James! James! Mama po ciebie

przyszła. - Rzuciła się w stronę schodów, a gdy kamerdyner próbował ją zatrzymać, zaczęła

drapać go i gryźć.

- Danby, co się tu dzieje? - Do szerokiego holu energicznie wkroczyła kobieta,

również ubrana w typową dla służby czerń.

- Ta... pani. Zdaje się wzburzona.

- Delikatnie rzecz ujmując. Panienko? Panienko. Nazywam się Havers, jestem tu

ochmistrzynią. Proszę się uspokoić i powiedzieć mi, o co chodzi.

- Przyszłam po Jamesa. - Ręce jej drżały, gdy uniosła je, by poprawić loki. - Musicie

go natychmiast tu znieść. Zbliża się czas jego popołudniowej drzemki.

Havers miała dobroduszną twarz, a teraz jeszcze uśmiechała się serdecznie.

- Rozumiem. Może jednak zechce pani usiąść na chwilę i trochę ochłonąć?

- I wówczas przyniesiecie Jamesa? Oddacie mi mojego synka?

- Może w bawialni. Właśnie napalono tam w kominku. Dziś mamy taki zimny dzień,

prawda? - Posłała Danby'emu znaczące spojrzenie i kamerdyner puścił ramię kobiety. - Już

dobrze. Pozwoli pani, że wskażę drogę.

- To podstęp. Kolejny podstęp. - Amelia raz jeszcze rzuciła się w stronę schodów,

głośno wołając Jamesa. Zanim nogi odmówiły jej posłuszeństwa, zdążyła dotrzeć do

pierwszego piętra.

W tej samej chwili otworzyły się jedne z drzwi i w progu stanęła pani na Harper

House. Amelia od razu poznała żonę Reginalda, Beatrice - widywała ją bowiem w

eleganckich magazynach, a raz nawet ujrzała w teatrze.

Była to atrakcyjna kobieta o chłodnej, wyniosłej urodzie: oczy koloru zimnego

błękitu, wąski nos i pełne wargi, teraz wygięte w grymasie odrazy. Miała na sobie

niezobowiązującą suknię z ciemnoróżowego jedwabiu, z wysokim kołnierzykiem, mocno

ściśniętą w talii.

- Kim jest ta dziewka?

Roberts Nora - W ogrodzie 03 - Szkarłatna lilia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: