Simon Sebag-Montefiore - Saszeńka.pdf - Simon Sebag-Montefiore - klonosie59

Tam gdzie morze wiecznie bryzga Na opustoszałe skały... Czarodziejka mnie z miłości Obdarzyła talizmanem. Czule

pieszcząc mnie mówiła: „Strzeż mojego talizmanu -W nim jest tajemnicza siła, Bo z miłości

tobie dany!”

Aleksander Puszkin, Talizman (przeł. Mieczysław Jastrun)

Niekiedy w okolicach naszych rodzą się takie charaktery, że - acz wiele lat upłynie od zetknięcia się z nimi -

niektórych z nich niepodobna wspomnieć bez drżenia duszy.

Nikołaj Leskow, Powiatowa lady Macbeth (przeł. Jerzy Wyszomirski)

Jestem sam i sierota, i nikt o mnie nic nie wie. Wkrótce umrę, nikt za mnie nie zmówi modlitwy na grobie, Tylko

słowik czasami zaśpiewa w pobliżu na drzewie.

Piosenka piotrogrodzkich uliczników, 1917 (przeł. Ixszek Engelking)

UNIWERSYTET MOSKIEWSKI GAZETA WYDZIAŁU NAUK HUMANISTYCZNYCH

12 MARCA 1994 OGŁOSZENIA PRYWATNE

P R A C A !

POSZUKUJEMY MŁODEGO HISTORYKA, Z DOŚWIADCZENIEM W PROWADZENIU

POSZUKIWAŃ W ROSYJSKICH ARCHIWACH PAŃSTWOWYCH. PROJEKT - HISTORIA RO-

DZINNA, POSZUKIWANIE OSÓB ZAGINIONYCH ETC. SZEŚĆ MIESIĘCY. WYMAGANA

CAŁKOWITA DYSKRECJA.

WYNAGRODZENIE: US $ PLUS WYDATKI. WAŻNY PASZPORT LUB DOKUMENTY

UPRAWNIAJĄCE DO PODRÓŻOWANIA. ZGŁASZAĆ MOGĄ SIĘ TYLKO ABSOLWENCI Z

NAJLEPSZYMI OCENAMI. WYBRANY KANDYDAT PODEJMIE PRACĘ OD RAZU. KONTAKT:

AKADEMIK

BORYS

BIELAKÓW,

DYREKTOR

INSTYTUTU

HISTORII

NOWOŻYTNEJ

NAJNOWSZEJ WYDZIAL NAUK HUMANISTYCZNYCH

Była dopiero pora podwieczorku, ale słońce już zachodziło, kiedy trzej carscy żandarmi

zajęli pozycje przed bramą Instytutu dla Dobrze Urodzonych Panien w Smolnym. Mogłoby się

wydawać, że najlepsza w Piotrogrodzie szkoła dla dziewcząt podczas zakończenia trymestru to

nie miejsce dla policjantów, a jednak tam byli, łatwo rozpoznawalni w dobrze skrojonych

błękitnych mundurach z białym szamerunkiem, z połyskującymi szablami, w skórzanych

kaskach z kitą z końskiego włosia. Jeden strzelał niecierpliwie palcami, drugi otwierał i

zamykał skórzaną kaburę mauzera, a trzeci stał nieruchomo, na rozstawionych nogach,

wetknąwszy kciuki za pas. Za nimi czekał sznur zaprzężonych w konie sań zdobionych złotem i

szkarłatem rodowych herbów i kilka lśniących limuzyn. Rzadki, padający z ukosa śnieg był

widoczny tylko w migocącym świetle lamp ulicznych i bursztynowych latarń przejeżdżających

powozów.

Ta trzecia zima Wielkiej Wojny wydawała się najbardziej mroczna i najdłuższa. Za

czarnymi bramami, w głębi brukowanej alei, biały gmach otoczonego kolumnadą Instytutu

wyrastał z mroku jak transatlantyk dryfujący we mgle. Nawet ta szkoła z internatem, której

patronowała sama imperatorowa i do której uczęszczały córki arystokratów i bogaczy

dorabiających się fortuny na dostawach wojennych, nie mogła już wykarmić swoich dziewcząt

ani ogrzać swoich pomieszczeń. Trymestr kończył się przed terminem. Braki w zaopatrzeniu

dotknęły nawet najbogatszych. Mało kto mógł sobie pozwolić na benzynę do samochodu i

konne zaprzęgi znowu stały się modne.

Zimowe ciemności w wojennym Piotrogrodzie tchnęły arktycznym smutkiem. Puszysty

śnieg tłumił stukot końskich podków i warkot silników, lecz trzaskający mróz wyostrzał

zapachy benzyny, końskiego łajna, alkoholu w oddechach drzemiących pocztylionów, wody

kolońskiej i papierosów palonych przez kierowców w uniformach z żółtymi i czerwonymi

wyłogami oraz kwiatowej woni perfum czekających kobiet.

W obitym ciemnoczerwoną skórą wnętrzu kabrioletu Delaunay-Belleville oświetlonym

lampą naftową siedziała zamyślona młoda kobieta o trójkątnej twarzy z angielską powieścią na

kolanach. Audrey Lewis - Mrs Lewis dla swoich chlebodawców i Lala dla swojej ukochanej

podopiecznej - marzła. Na kolana naciągnęła baranicę; była w rękawiczkach, w czapce z

wilczego futra i grubym płaszczu. Mimo to drżała z zimna. Zignorowała kierowcę,

Pantalejmona, kiedy wrócił na swoje siedzenie, wyrzucając papierosa w śnieg. Nie odrywała

piwnych oczu od drzwi szkoły.

- Pospiesz się, Saszeńko! - szepnęła do siebie Lala po angielsku. Spojrzała na mosiężny

zegar wstawiony w szklaną przegrodę, która oddzielała ją od kierowcy. - Już niedługo !

Macierzyńskie uczucia wezbrały w jej piersi: wyobraziła sobie, jak długonoga Saszeńka

biegnie ku niej po śniegu. Niewiele matek odbierało swoje dzieci z Instytutu Smolnego, a

ojcowie nie robili tego prawie nigdy. Lala, guwernantka, zawsze przyjeżdżała po Saszeńkę.

Jeszcze kilka minut, moje dziecko, pomyś lała; moje cudowne, bystre, poważne dziecko.

Latarnie przeświecające przez delikatny ornament szronu na ciemnych szybach

samochodu przypomniały jej rodzinny dom w Pegsdon, wiosce w Hert-fordshire. Od sześciu lat

nie widziała Anglii i zastanawiała się, czy jeszcze kiedykolwiek zobaczy swoją rodzinę. Ale

gdyby tam została, nigdy by nie poznała ukochanej Saszeńki. Sześć lat temu przyjęła posadę w

domu barona i baronowej Zeitlin i rozpoczęła nowe życie w rosyjskiej stolicy, wówczas Sankt

Petersburgu. Sześć lat temu mała dziewczynka w marynarskim ubranku przywitała ją chłodno,

przyjrzała się jej badawczo, a później podała Angielce rękę, jakby wręczała bukiet kwiatów.

Nowa guwernantka prawie nie mówiła po rosyjsku, ale przyklękła na jedno kolano i zamknęła

małą ciepłą rączkę w swoich dłoniach. Dziewczynka, początkowo z wahaniem, potem z rosnącą

ufnością, przytuliła się do niej i wreszcie oparła głowę na ramieniu Lali.

- Mienia zowut missis Lewis - powiedziała Angielka kulawą ruszczyzną.

- Witam oczekiwanego gościa, Lala! Mnie nazywają Saszeńka - odparło dziecko okropną

angielszczyzną. I tak się zaczęło: Mrs Lewis stała się odtąd Lalą. Pokochały się nawzajem od

pierwszego wejrzenia.

- Za dwie piąta - powiedział kierowca przez tubę głosową.

Guwernantka pochyliła się, zdjęła z zaczepu własną tubę głosową i powiedziała do

mosiężnej tulei doskonałą ruszczyzną (chociaż z angielskim akcentem):

- Dziękuję, Pantalejmonie.

- Co tu robią faraonowie? - spytał kierowca. Wszyscy posługiwali się tą zwyczajową

nazwą na określenie żandarmerii. Zachichotał. - Może dziewczęta ukrywają pod spódniczkami

niemieckie szyfry?

Lala nie zamierzała dyskutować z kierowcą o takich rzeczach.

- Pantalejmonie,

chciałabym cię prosić, żebyś wysiadł i wziął od niej kuferek

powiedziała surowo. Ale co tu robią żandarmi? - zastanawiała się.

Dziewczęta zawsze wychodziły punktualnie. Madame Buxhoeven, dyrektorka nazywana

przez dziewczęta Grand-maman, kierowała instytutem jak pruskimi kosza

Simon Sebag-Montefiore - Saszeńka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: