DOŚWIADCZENIE RELIGIJNE DWANIEJ I DZIŚ
1. Dialektyka sacrum
Dla człowieka religijnego każdy przedmiot czy wydarzenie może stać się święte. Postawa religijna jest zawsze skierowane ku czemuś poza jaźnią. Rzeczywistość sakralna może się utrzymać tylko dzięki opozycji wobec rzeczywistości nie sakralnej. Profanum jest negatywnym terminem religijnym Sacrum asymiluje przez negację wszystko czego nie może zdobyć swoim przyciąganiem. Obejmuje wszystkie przeciwieństwa – siła integrująca życie i społeczeństwo.
Zbawienie – niezadowolenie z doświadczanej rzeczywistości i nieograniczona nadzieja na ostateczne wyzwolenie. Proce zbawiania nigdy się nie kończy.
2. Człowiek świecki i jego wiara
Rozróżnienie między tym co religijne a tym co świeckie- III etap występujący na zachodzie. Sekularyzacja jest bezpośrednim rezultatem wzrastającej świadomości autonomii człowieka. Człowiek odkrył ze w nim samym tkwi zdolność panowania nad światem. Nie doświadcza on już bezpośredniej świętości ani w świecie ani w swym umyśle. Człowiek odczuwa jakieś zubożenie swojego istnienia. Jeśli religia straci moc integrowania to przestanie istnieć. Źródła wiary współczesnego człowieka są w nim samym i jego przekonaniach – wiara prywatna. Świadomość przygodności gdy chodzi o sens życia, przyjmuje on sytuację jako nieuniknione skutki przyczyn. Pojawia się frustracja. Po prostu zdarza się być człowiekowi tak jak wszystko inne- zwykły fakt. Człowiek nigdy nie zaakceptuje tego w pełni. Nieswojośc. Niezadowolenie z istnienia (takiego jakie jest dane), próba przezwyciężenia sytuacji- istotne rysy postawy religijnej.
3. Uczucie religijne- bardziej bierna forma doświadczenia
W elementarnych formach życia religijnego przeważa czynnik bierny. Uczucie religijne. – doświadczenie tożsamości z pełnią, jaźń jest obecna bardziej dla siebie , ukierunkowane na coś. Schleiermacher- religia- uczucie absolutnej zależności. Uczucie religijne jest skierowane poza jaźń.
Ponieważ akt religijny z konieczności wychodzi poza bezpośrednie doświadczenie jaźni jest zawsze refleksyjny.
4. Wiara: doświadczenie religijne jako postawa
Rzadko jest bezpośrednie i bierne (współczesnego człowieka). Sacrum nigdy nie pozwala aby człowiek w jego obecności pozostał neutralny, obojętny. Wiara jest posłuszeństwem i nadzieją. Gdy wiara rośnie, doświadczenie religijne maleje. Wiara wstecz stała się refleksyjna. Człowiek wierzy z samego przekonania. To w co wierze nigdy nie przedstawia się bezpośrednio mojemu umysłowi. Niemożliwe jest jednocześnie wiedzieć i wierzyć. Wiara nie jest wiedzą ale posiada aspekty poznawcze. Kresem ludzkiego poznania Boga jest wiedzieć ze go nie znamy. Przedmiot wiary musi podać co najmniej pewien stopień prawdopodobieństwa. Do aktu wierzenia wchodzi element wolitywny. Decyzja wierzenia sprawia ze częściowy dowód staje się ostatecznym.
5. Wiara jako pełnia istnienia
Świadectwo jest potrzebne do przyjęcia wiary religijnej. Wiara wymaga absolutnej pewności, bezwarunkowego oddania. Wątpienie jest wykluczone. Ważniejsze jest jak się wierzy niż w co się wierzy. Akt wiary przedstawia się wierzącemu jako konieczny. Wiara nakłada na człowieka wymagania moralne.
nuna21