Macomber Debbie Jedna noc.pdf

MACOMBER DEBBIE

Jedna noc

Rozdział l

- Zwalniam cię - oznajmił Clyde Tarkington.

Carrie Jamison podniosła wzrok na kierownika stacji radia KUTE i zamrugała

w osłupieniu. Otworzyła usta, ale przez chwilę nie była w stanie wykrztusić ani

słowa.

- Nie rozumiem - powiedziała w końcu.

- Czego konkretnie? - Clyde przesunął grube cygaro z jednego kącika ust w

drugi. - Zwalniam cię, wylewam, wyrzucam, już tu nie pracujesz.

- Ale ... - potrzebowała trochę czasu, żeby pozbierać się po tym, co usłyszała.

- Kto zajmie się programem porannym?

Clyde żuł koniuszek cygara.

- Jeszcze nie zdecydowałem.

Carrie zauważyła, że za bardzo się tym nie przejmował. Wbiła wzrok w

porysowany blat biurka, nie chcąc wdawać się w dyskusję i wyliczać wszystkich

swych dokonań i sukcesów.

- Mogę wiedzieć, dlaczego? - zapytała, chociaż właściwie znała odpowiedź.

Kyle Harris. Prezenter wiadomości od początku był jej solą w oku. Kyle zresztą w

pełni odwzajemniał to uczucie.

- Nie umiesz dogadać się z Kyle'em.

Jasne, starzy, dobrzy kumple pozbędą się jej, a nie tego faceta. A jednak nie

umiała ukryć zaskoczenia; Clyde wydawał się sprawiedliwy. No cóż, teraz widziała

wyraźnie, że mężczyźni trzymają ze sobą.

- Nadajemy na innej fali - powiedziała oględnie.

- Ostatnio było coraz gorzej - odparł Clyde, i Carrie musiała przyznać mu

rację.

Napięcie między nią a Kyle'em tak zagęściło atmosferę w ciągu kilku

ostatnich tygodni, że powietrze można było niemal kroić nożem i podawać do

kawy. Kiedy Carrie skłoniła Kyle'a do zgolenia brody, nastąpił moment krytyczny.

Nigdy jej nie wybaczył podstępu, i prawdę mówiąc miał trochę racji. Carrie jednak

nie przypuszczała, że z tak błahego powodu może stracić pracę.

Clyde usiadł, krzyżując krótkie, grube nogi. Wydawało się, że czeka na jej

reakcję. Carrie bardzo lubiła tego błękitnookiego, łysiejącego grubasa o

tatusiowatym wyglądzie i podziwiała jego wyczucie radia. Był jej szefem, ale także

przyjacielem, a przynajmniej tak jej się kiedyś wydawało.

- Ile mam jeszcze czasu? - zapytała prawie niedosłyszalnie. - Dwa tygodnie?

- To brzmi rozsądnie - stwierdził Clyde. Wyjął cygaro z ust i wpatrywał się w

jego koniuszek. Carrie nigdy wcześniej nie widziała go z cygarem. - Chyba że ... -

przerwał i spojrzał jej znacząco w oczy.

- Chyba że co? - zelektryzowana, przesunęła się na brzeg krzesła i pochyliła

do przodu, w nadziei na ułaskawienie.

- Nieważne - Clyde potrząsnął głową. - To by się i tak nie udało.

- Co?

- Myślałem, że może bylibyście w stanie dojść do porozumienia. Ale cóż -

westchnął trochę teatralnie - pracowaliście razem przez prawie rok i nie udało wam

się dotrzeć. Nie sądzę, żeby teraz coś się miało zmienić.

- Źle zaczęliśmy - powiedziała Carrie, przypominając sobie ich pierwsze

spotkanie.

Od razu wiedziała, że dojdzie do spięć. Jej poranny program pełen był

dowcipów i żartów, dzwonków i gwizdów. On, dumny i sztywny jakby kij połknął,

do wiadomości podchodził ze śmiertelną powagą. Carrie podejrzewała, że jej

poczucie humoru nie będzie go bawić, i miała rację. Od pierwszej chwili

wyczuwała ze strony Kyle'a lekką pogardę. Była przekonana, że się nie myli. On

uważał, że jest sztuczna i głupawa, ona miała go za bufona. Fakt, że podzielał

poglądy polityczne jej ojca, tylko pogarszał sprawę.

- Czy to wszystko z powodu jego brody?

Przez twarz Clyde' a przemknął cień uśmiechu, ale zniknął równie szybko, jak

się pojawił.

- Częściowo - powiedział bez najlżejszej nuty rozbawienia w głosie.

- To był tylko taki żart.

Miała ochotę porządnie sobą potrząsnąć za to wszystko, co kiedyś

wygadywała. Nie chciała obrazić Kyle'a sugerując, że ma twarz stworzoną do

radia; żartowała tylko. Cóż, powinna była wiedzieć wcześniej.

- Notowania mojego programu poszły znacznie w górę w ciągu tamtego

tygodnia - przypomniała Clyde' owi.

- Spodziewasz się, że przyznam ci nagrodę?! - zirytowany podniósł trochę

głos:

- Ale później nie zapuścił już brody - Carrie szukała jasnych stron incydentu.

W rzeczywistości gładko ogolona twarz Kyle'a wydała jej się zaskakująco

atrakcyjna. Zobaczyła go nagle w zupełnie innym świetle. Miał kształtny, silnie

zarysowany podbródek, nadający twarzy zdecydowany, trochę twardy wyraz,

którego nie spodziewała się zobaczyć. Niechętnie przyznawała nawet sama przed

sobą, jak ciekawa była człowieka ukrywającego się za maską, w której się jej

przedstawił.

Clyde nie mógł zdecydować, czy chce siedzieć, czy stać. Podniósł się z

krzesła, jakby mu się nagle zrobiło na nim niewygodnie, podszedł do okna

wychodzącego na centrum Kansas i założył ręce do tyłu.

- Moje akcje spadają? - zapytała Carrie nerwowo.

- Nie o to chodzi. Chciałbym, żebyś mnie dobrze zrozumiała. Zrobiłaś tu

kawał dobrej roboty. Zwalniam cię tylko z powodu tego, co się dzieje między tobą

a Kyle'em. Inni też nie są ślepi. Pracujemy tu wszyscy razem i powinniśmy być

jedną wielką, szczęśliwą rodziną, a to jest niemożliwe, jeśli wy dwoje bez przerwy

rzucacie się sobie do gardeł.

- To nie tylko moja wina - broniła się Carrie.

Nie rozpoczęła przecież bezzasadnej jednoosobowej kampanii przeciw

Kyle'owi Harrisowi. On także przyczynił się do rozpętania tej wojny, dorzucając od

siebie całkiem spory ładunek insynuacji i obelg.

- Wplątaliście w to cały zespół. Na początku był to rodzaj gry, ale w końcu

każdemu się oberwało w trakcie waszych potyczek. W tej chwili to już nie jest

zabawne. To, co zaczęło się od dowcipu, teraz działa destrukcyjnie na całą stację.

Carrie nie wiedziała już, jak się bronić.

- Ale ...

- Nie mam wyboru - uciął Clyde. Podniósł stopę, jakby szukał dla niej

pewniejszego oparcia. - Zrobiłem to, co trzeba. Zwolniłem was oboje. - Nas

oboje?! - Carrie aż podskoczyła na krześle.

- Nie zrozum mnie źle - Clyde spojrzał na nią przeciągle. - Zrobiłem to bardzo

niechętnie, ale nie można było zatrzymać jednego z was, a drugie zwolnić. Chyba

że chciałbym tu mieć bunt.

Carrie rozumiała, że musiał podjąć trudną decyzję, tyle tylko, że nie była nią

zachwycona.

- Ale byłbyś skłonny dać nam jeszcze jedną szansę? - zapytała, opadając z

powrotem na twarde oparcie krzesła.

Prawdopodobnie łatwiej byłoby negocjować warunki pokoju na Bliskim

Wschodzie, ale postanowiła zrobić wszystko, byle tylko zatrzymać swoje miejsce

w rozgłośni. Ta praca była całym jej światem.

- Nie oczekuję, że rozkwitnie między wami serdeczna przyjaźń, ale dogadanie

się nie powinno nastręczać większych trudności. Gdybyście się tak nie starali

pielęgnować wzajemnej niechęci, odkrylibyście, że macie ze sobą sporo

wspólnego.

- Wątpię.

Szczerze mówiąc, Carrie nie przychodziło do głowy nic, co do czego mogliby

być zgodni. Miała jednak dwadzieścia siedem lat i niewielkie doświadczenie

radiowe. Trudno byłoby jej znaleźć drugą, równie dobrą pracę w porannym

programie, zwłaszcza w Kansas. No dobrze, byłoby to prawie niemożliwe.

- Mogę już iść? - zapytała słabo.

Stała ze zwieszonymi ramionami, zgarbiona pod ciężarem kłopotów, które

nagle na nią spadły.

- Rozmawiałem już z Kyle' em - powiedział Clyde.

- I co on na to?

Clyde potarł dłonią kark.

- Zareagował podobnie jak ty. Jest bardzo zaskoczony.

- Rozumiem.

- Chciałby z tobą porozmawiać, zgadzasz się?

Już stojąc w drzwiach, spojrzała na niego spod oka.

- Chyba nie mam wyboru.

- Chyba nie - Clyde umieścił cygaro w kryształowej popielniczce. -

Naprawdę, to wstyd - mruknął - że dwoje przyzwoitych, ciężko pracujących ludzi

nie umie się ze sobą dogadać.

Carrie nie przeszła jeszcze nawet dziesięciu kroków długim, wąskim

korytarzem wiodącym do jej maleńkiego biura, kiedy stanęła twarzą w twarz z

Kyle'em Harrisem. Przez dłuższą chwilę żadne z nich się nie odezwało. Carrie

chciała powiedzieć coś dowcipnego, ale nic nie przychodziło jej do głowy. Była

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: