Osho Rajneesh - Stany świadomości.pdf - Osho(2) - metody11

OSHO RAJNEESH

MAPY SWIADOMOSCI

[materialy nadeslane; pozostalych danych nie dostarczono]

Ja moge dac ci mape, ale to ty musisz isc, ty musisz podrózowac, ty musisz wedrowac. I

jedno pamietaj - moja mapa bedzie tak naprawde moja mapa i nie moze byc twoja mapa.

Moze dac ci kilka podpowiedzi, kilka wskazówek, ale nie moze byc twoja mapa, poniewaz

jestes totalnie innym czlowiekiem. Jestes tak niepowtarzalny, ze niczyja mapa nie moze

byc twoja mapa. Owszem, zrozumiawszy moja mape staniesz sie swiadomy wielu rzeczy o

sobie, ale twoim zadaniem jest nie isc za nia na oslep - bo wtedy staniesz sie pseudo-

czlowiekiem. Sluchaj mnie, moich slów, mojej ciszy, mojego istnienia. Próbuj zrozumiec

to, co tutaj sie dzieje, co tutaj sie zdarza, a potem sam podejmuj decyzje. Nie zrzucaj

odpowiedzialnosci na nikogo innego. Taka jest droga wzrastania. Taka jest droga, która

sie dociera. Osho, The Dhammapada: The Way of the Buddha

Wstep

W zeszlym roku jechalam samochodem przez Francje. Sa tam ogromne nowe autostrady

- ze wschodu na zachód mozna dostac sie niemal natychmiast. Jedynym problemem jest

to, ze jadac tymi nowymi drogami superszybkiego ruchu w ogóle nie masz okazji

posmakowac kraju - ani jednego widoku kamienistej wiejskiej drogi z kuszacymi

kawiarenkami na rogach, gdzie podaja slawetna swieza kawe i chrupiace bagietki z

serem. Ani cienia uciazliwego objazdu wiodacego przez ciekawie wygladajace

targowisko, cmentarz, czy obok nieprawdopodobnie starej i pieknej katedry. Pozostaje ci

wybranie najbardziej dogodnej i praktycznej autostrady i dotarcie na miejsce w mgnieniu

oka albo drogi bardziej eksperymentalnej, z widokami, dzwiekami i zapachami, do

których z radoscia bedziesz wracal wspominajac podrózowanie w tej czesci Ziemi. (Nie

musze chyba dodawac, ze nie zawsze lubie to, co proste i waskie. Wole kierowac sie

wlasnym nosem.) I tak jest wlasnie z mapami. Pokazuja one drogi dluzsze lub drogi

krótsze. Moga powiedziec ci jak dotrzec do najszybszej trasy, ale ta najszybsza nie musi

byc ta, która naprawde bedziesz chcial jechac. Jest to kwestia osobistego wyboru.

Przedstawiamy tu kilka map swiadomosci, które mozesz sam eksplorowac. Jest to ledwie

pare z tych map, które Osho nakreslil abysmy mogli dotrzec do wlasnego wnetrza.

Podobnie jak z mapami Francji, niektóre z nich sa dla mnie nieporównywalnie latwiejsze

do odczytania od innych. Niektóre wygladaja dla mnie jak czysta chinszczyzna. Inne sa

jak oddychanie aromatem brzoskwin kwitnacych wiosna. Mysle, ze to dlatego Osho

przedstawia tyle róznych mozliwosci - dla kazdego cos innego. Mam takie poczucie, ze

Osho w gruncie rzeczy mówi, ze wszystkie drogi prowadza do Rzymu. Ktos moze

naprawde poczuc metaforyczne mapy wnetrza czlowieka z tantry i jogi - fragmenty

pierwszego tomu wykladów serii "The Tantra Vision". Jest to podróz od czakry do

czakry, od najbardziej fundamentalnego osrodka do "tysiacplatkowego lotosu" Niemal

jak wyraznie namalowany znak na drodze, oto skromny przedsmak tego, w jaki sposób

Osho opisuje czwarty osrodek, serce, nazywany anahata - "niewydobyty dzwiek": Jezyk

to dzwiek wydobyty - musimy tworzyc go strunami glosowymi. Musi byc wydobywany -

to dwie klaszczace dlonie. Serce to jedna klaszczaca dlon. W sercu nie ma slowa - jest

ono bez slów. (Hm!) "Dzungla, las, ogród i dom" (z wykladów "Path of Love") stanowi

jeszcze inna podróz z przewodnikiem do naszej najbardziej wewnetrznej natury. Cale to

poszukiwanie prawdy mozna podzielic na cztery etapy - powiada Osho i opisuje kazdy

swiety, tajemny symbol tak tresciwie jak tylko móglbys sobie tego zyczyc (niektóre zdaja

sie byc blizsze i bardziej znajome od innych - zaleznie od tego gdzie jestes i jakimi

sciezkami juz kroczyles). Czasem mapa pomaga. Ale co to Osho mówil o tym, aby nie

ugrzeznac patrzac na palec wskazujacy ksiezyc? W tym przypadku, jak sadze, chodzi o

ugrzezniecie na jakiejs jednej okreslonej drodze prowadzacej do celu. Przedstawiamy

wiec kilka róznych mozliwosci - do wyboru. Musze tu tylko przypomniec, ze ten

wewnetrzny wedrowiec swiadomosci nie powinien wpasc w zasadzke jakiegos

szczególnie interesujacego objazdu. Kawa moze byc smaczna, ale gdzie to ja mialam

dojechac? Ma Prem Garimo

Dzungla - las - ogród - dom

Cale to poszukiwanie prawdy mozna podzielic na cztery etapy. I chcialbym, bys zglebil

te cztery etapy, gdyz bedziesz gdzies w tych czterech etapach: na któryms z tych etapów

albo w drodze z jednego etapu do innego... Pierwszy etap nazywam dzungla, drugi

nazywam lasem, trzeci nazywam ogrodem, czwarty nazywam domem. DZUNGLA

Dzungla jest stanem glebokiego snu - czlowiek swiadomie nie poszukuje. Wiekszosc zyje

w tym stanie. Jest pewne poszukiwanie, ale bardzo nieswiadome, jeszcze nie rozmyslne.

Czlowiek szuka w ciemnosci po omacku, ale niezupelnie jest swiadomy celu, ani nawet

nie jest swiadomy tego, ze bladzi po omacku - jest to bardzo przypadkowe. Czasem

natknie sie na jakies okno i moze zyskac pewne spojrzenie, ale znów to przegapia.

Poniewaz nie jest to swiadome szukanie, tych wizji nie mozna utrzymac. Czasem w

snach cos ci sie wyjasnia. Czasem w milosci otwieraja sie i zamykaja jakies drzwi, ale ty

nie wiesz jak sie otworzyly i jak sie znów zamknely. Czasem patrzysz na wspanialy

zachód slonca, obejmuje cie cos ogromnie pieknego, wnika w ciebie inny swiat, a

przynajmniej cie dotyka - a potem odchodzi. I nie mozesz zaufac nawet temu, ze tak

bylo, nie mozesz nawet uwierzyc, ze to sie stalo... poniewaz nie poszukujesz swiadomie.

Wiele razy spotykasz Boga - uwazaj, wiele razy spotykasz Boga, spotykasz Go w wielu

miejscach swego zycia, ale nie potrafisz Go rozpoznac, przede wszystkim dlatego, ze nie

szukasz Go. I pamietaj, jesli czegos nie szukasz, nie mozesz tego zobaczyc. Mozesz to

zobaczyc tylko wtedy, gdy tego szukasz. Moze to przejsc tuz obok ciebie, ale jesli tego

nie szukasz, nie zobaczysz tego. Aby cos zobaczyc, czlowiek musi tego szukac. Pierwszy

stan przypomina dzungle: gleboka, ciemna, gesta, prymitywna, pierwotna. Zadna sciezka

nie istnieje, nawet slady stóp, i czlowiek nie zmierza donikad, stale potykajac sie wedruje

od jednego ciemnego zakatka do innego ciemnego zakatka. Wiekszosc ludzi zyje w

dzungli, w nieswiadomym stanie umyslu. Ludzie spia glebokim snem, czasem sa

lunatykami, czasem sa somnambulikami. Tak nauczaja Budda, Chrystus, Gurdjieff, Kabir

- wiekszosc ludzi nie zyje, tylko egzystuje, wegetuje. Wygladasz tak, jakbys byl uwazny

- nie jestes uwazny. Zyjesz w gestej mgle, w chmurach. Twoje zycie jest mechaniczne.

Owszem, rózne rzeczy sie dzieja, ale dzieja sie tak, jak dzieje sie to mechanizmom:

naciskasz guzik i zapala sie swiatlo, tak, po prostu, naciskasz guzik i mechanizm zaczyna

funkcjonowac, tak, po prostu. Ktos naciska ten guzik w tobie i przychodzi zlosc, ktos

naciska inny guzik w tobie i jestes bardzo szczesliwy, ktos inny naciska jakis inny guzik i

otacza cie jakis inny nastrój, i nie ma nawet jednej chwili przerwy miedzy nacisnieciem

guzika i pojawieniem sie tego nastroju. Jest to mechaniczne. Nie jestes panem, jestes

niewolnikiem. I takie jest twoje zycie: twoje najglebsze centrum spi glebokim snem, a

twoja swiadomosc jest otumaniona. Twoje cialo jest rydwanem, a byle zachcianka, byle

pragnienie wchodzi w ciebie, wiezie cie przez jakis czas, zabiera cie dokads, zostawia cie

tam, a potem kolejna zachcianka, kolejne pragnienie... I tak wedrujesz zakosami,

potykasz sie o jakis kamien, wpadasz na jakies drzewo. W ciemnosci ranisz siebie,

przysparzasz sobie bólu. Cale twoje zycie to nic innego jak tylko gleboki koszmar. Kilku

ludzi tutaj przyszlo do mnie nie szukajac, z samego przypadku; znaja jakiegos

przyjaciela, który tu byl i pomysleli: "dobra, pojedziemy i zobaczymy jak tam jest".

Przegladali ksiazki w ksiegarni i natkneli sie na któras z moich ksiazek, a moje zdjecie

ich przyciagnelo - albo spodobal im sie tytul ksiazki, zaciekawili sie i przybyli tutaj. Ale

to poszukiwanie jest bardzo, bardzo nieswiadome. Nie myslisz, nie medytujesz nad swym

zyciem, jakie powinno byc, czym powinno byc, dokad powinno prowadzic. A kazde

pragnienie, gdy opanuje cie, staje sie twym panem. Gdy jestes w zlosci, zlosc staje sie

twoim panem, calkowicie nad toba zapanowuje. I nie jest tak, ze jestes w zlosci: stajesz

sie zloscia, i w tej zlosci robisz cos, czego bedziesz zalowal. I w tym tkwi ironia - inne

"ja" bedzie zalowalo tego, co zrobilo tamto "ja", inne pragnienie, inny stan, inny nastrój.

Teraz bedziesz cierpial, i pójdziesz, i bedziesz chcial prosic o wybaczenie. Jest to ktos

inny, nie jest to ta sama osoba. Gdzie sa te zaczerwienione oczy, ta twarz pelna

przemocy, ta gotowosc zabicia albo bycia zabitym? Wszystko minelo. Na tym etapie,

etapie dzungli, ludzi bardziej interesuja odpowiedzi niz pytanie. Natychmiast zadowalaja

sie jakakolwiek glupia odpowiedzia, jaka zostala im udzielona. W istocie rzeczy nigdy

nie zadali pytania. Jeszcze przed zapytaniem przyjeli odpowiedz. Tak ktos staje sie

hindusem, ktos inny mahometaninem, a ktos inny chrzescijaninem, zanim zadales

pytanie, odpowiedz zostala ci udzielona, a ty kurczowo trzymasz sie tej odpowiedzi. Taki

wlasnie jest typ czlowieka, którego nazywasz "prostym" - ociosany, tradycyjny,

konformista. Ukierunkowany na przeszlosc: nigdy nie spoglada w przyszlosc, i nigdy nie

spoglada w terazniejszosc... Ten typ czlowieka wierzy w ksiedza, w biskupa, w papieza,

w shankaracharye. Ten czlowiek nigdy nie idzie poszukiwac gdzie indziej. Trzyma sie

kurczowo tego ksiedza, tej religii, tego kosciola, w którym przypadkowo sie narodzil.

Zostaje tam, zyje w nim, umiera w nim... A prawdziwe zycie jest niebezpieczne: na to nie

moze sobie pozwolic. Zycie jest przygoda w tym, co nowe, ale on kurczowo trzyma sie

starego. Zycie jest nieznane i niepoznawalne, a on nie chce ryzykowac swoja wiedza.

Wraca poczta zwrotna bez otwarcia koperty. Przychodzi, zyje, umiera, a w

rzeczywistosci nigdy nie przychodzi, i nigdy nie zyje i nigdy nie umiera. Cala jego

egzystencja to gleboki sen. Jeszcze nie domaga sie bycia czlowiekiem. Ten typ czlowieka

nazywasz "glupkowatym". Zawsze wyglada tak, jakby byl swietszy od ciebie, bardzo

moralistyczny. Mysli, ze jest bardzo moralny, ale nie zna zadnych podstaw moralnosci. I

kurczowo trzyma sie norm spolecznych, nigdy nie wykracza poza nie. Przestrzega

zasad... Ten typ czlowieka jest tez uparty: nigdy sie nie zmienia, nie jest gotowy do

zmiany. Jest bardzo przeciwny zmianom, jest antyrewolucyjny I ten typ czlowieka jest

fanatykiem i faszysta; w kazdej chwili gotowy jest stac sie pelnym przemocy. A cala ta

jego przemoc pojawia sie, gdyz nie jest przekonany co do samego siebie, nie jest pewien

wlasnej religii. Jego religia nie jest jego doznaniem - jak moze byc jej pewny? Kiedy z

nim dyskutujesz, natychmiast w dyskusji wyjmuje miecz. Miecz jest jego argumentem.

Ten typ czlowieka jest bardzo irracjonalny, ale przemawia tak, jakby byl bardzo

racjonalny. Jego racjonalizm to nic innego jak tylko racjonalizacja, nie jest to rzeczywisty

rozum. Pamietaj i obserwuj - gdzies w glebi duszy musisz miec te dzungle. Niektórzy

maja ja bardziej, inni maja ja mniej, ale róznica dotyczy ilosci, stopnia. Ta dzungla tkwi

w kazdym czlowieku. Jest to twoja nieswiadomosc, ciemna noc wewnatrz ciebie. A z tej

ciemnej nocy powstaje wiele instynktów, impulsów, obsesji, szalenstw, i zapanowuja one

nad twa swiadomoscia. Stan sie obserwujacym, stan sie uwaznym. Na przyklad - pojawia

sie zlosc. Pojawia sie z nieswiadomosci, ten dym unosi sie z nieswiadomosci. Potem

obejmuje twa swiadomosc i to cie otumania. Potem mozesz zrobic cos, czego przy

zdrowych zmyslach nigdy bys nie zrobil. Czekaj. Nie jest to pora na mówienie ani

jednego slowa lub robienie czegokolwiek. Zamknij drzwi, usiadz w ciszy, obserwuj jak ta

zlosc powstaje, a znajdziesz klucz. Obserwujac powstawanie zlosci, zobaczysz -

stopniowo zlosc wygasnie. Nie moze trwac wiecznie, ma pewna ilosc energii, pewna

potencjalnosc. Gdy wyczerpie sie ona, zlosc odchodzi; a gdy odchodzi i wewnetrznie

znów sie uspokoisz, stwierdzisz pewna zmiane, zmiane jakosci swego istnienia. Stales sie

bardziej uwazny. Energia, która miala stac sie zloscia i która miala byc zmarnowana i

która miala byc niszczaca, zostala wykorzystana przez twa swiadomosc. A teraz

swiadomosc plonie jasniejszym ogniem, korzystajac z tej samej energii. Taka jest

wewnetrzna metoda dokonywania przemiany trucizny w nektar. LAS Z dzungli musisz

sie wydostac. Drugim stanem jest las. Przypomina on dzungle, z jedna mala róznica - w

lesie jest kilka sciezek, szlaków, nie autostrad, ale sciezek do pieszych wedrówek. W

dzungli nie ma nawet jednej sciezki. Dzungla jest bardzo prymitywna, w dzungli

czlowiek jeszcze sie nie pojawil, jest ona niemal zwierzeca. W lesie pojawiaja sie ludzie.

Jest kilka sciezek, mozesz odnalezc droge. Las przypomina snienie. Dzungla byla jak sen,

las przypomina snienie. Przypomina podswiadomosc: kraine brzasku, ani nocy, ani dnia,

ot, posrodku. Wszystko jest nadal zamglone, ale nie jest ciemne. Cos mozna zobaczyc,

odrobine mozesz sie poruszyc, masz pewna doze swiadomosci. Jest to kraina

blyszczacych oczu, hippisów, tak zwanego religijnego szukajacego, uzaleznionego od

narkotyków, próbujacego znalezc jakakolwiek droge, jakikolwiek sposób, skróty

pozwalajace jakos wydostac sie z tego lasu. Jest to stan, w którym zaczyna sie

poszukiwanie, bardzo niepewnie, ale przynajmniej sie zaczyna. Lepsze to niz dzungla.

Hippis jest lepszy od czlowieka tepego, lepszy od czlowieka prostego: przynajmniej

szuka. Moze czasem isc w niewlasciwym kierunku. Poszukujac medytacji staje sie

uzalezniony od narkotyków, gdyz narkotyki moga dac cos podobnego, pewne zblizone

doznanie; a on przynajmniej poszukuje, przynajmniej wedruje. Moze popelnia bledy, ale

przynajmniej wedruje. Czlowiek w dzungli w ogóle nie wedruje - nie popelnia bledów,

ale i nie wedruje. A pozostawanie w miejscu jest najwiekszym bledem jaki mozna

popelnic. Wedruj! W zyciu sa próby i bledy, czlowiek musi uczyc sie na bledach. Wiele

sciezek otwiera sie w drugim etapie; w gruncie rzeczy zbyt wiele, i czlowieka ogarnia

zamieszanie. Jest to bardzo chaotyczne. Dzungla jest bardzo spokojna, wszystko jest

jasne. Choc jest ciemno, wiara jest jasna - ktos jest hindusem, ktos jest mahometaninem,

ktos jest chrzescijaninem, i wszystko jest jasne... Jest ciemno, ale wszystko jest jasne,

ludzie nie sa w zamieszaniu. Ludzie sa martwi, ale nie zmieszani. Wraz z zyciem pojawia

sie zamieszanie, i chaos. Ale to z chaosu gwiazdy sie rodza. W drugim typie pojawiaja

sie poeci, malarze, artysci, muzycy, tancerze. To rewolucjonisci. Pierwszy typ jest

ortodoksyjny, drugi jest rewolucyjny. Pierwszy typ jest tradycyjny, drugi jest utopijny.

Pierwszy jest ukierunkowany na przeszlosc, drugi jest ukierunkowany na przyszlosc. Dla

pierwszego zloty wiek juz minal, dla drugiego dopiero nadejdzie. Patrzy on przed siebie.

Przypomina Glupca z kart tarota - patrzy przed siebie, w niebo. Stoi na skraju skaly, z

jedna noga zawieszona nad przepascia. Ale jest tak szczesliwy, nie patrzy w dól, patrzy w

niebo, na odlegle gwiazdy. Jest pelny marzen. Jest bliski smierci, ale jest pelny marzen.

To niebezpieczne. A jesli zapytasz mnie co wybrac, powiem: wybierz to drugie, badz

glupcem, nigdy nie badz punditem. Lepiej byc glupcem i ryzykowac niz nigdy nie

ryzykowac i pozostac zaspokojonym fikcyjna, zapozyczona wiedza. To drugie to glupiec.

Dla drugiego etapu mam specjalna nazwe - nazywam to "Kraina Kalifornii". Tak, jest to

Kalifornia ludzkiej duszy, gdzie istnieje wielki supermarket, supermarket duchowy -

wszelkiej masci techniki i wszelkiej masci przewodniki i mapy. W takiej chwili czlowiek

zaczyna patrzec. Nie jest zaspokojony kosciolem, w którym sie urodzil, zaczyna

wedrowac i próbuje obcych sciezek, nieznanych sciezek. To jest chwila, gdy czlowiek

staje sie studentem i szuka nauczyciela. Poszukiwanie nie weszlo jeszcze zbyt gleboko,

ale zaczelo sie. Nasienie wykielkowalo. Droga do przebycia jest wciaz daleka. Trzeba

odbyc dluga droge, ale teraz jest pewna mozliwosc. Pierwszy typ jest martwy, drugi typ

jest zbyt zywy, niebezpiecznie zywy. Pierwszy typ jest w jednym ekstremum, drugi typ

wszedl w drugie ekstremum. W drugim tez nie ma równowagi, równowaga przyjdzie w

trzecim etapie. Pierwszy kurczowo trzyma sie martwych liter, a drugi kurczowo trzyma

sie nicosci, nigdzie nie ma miejsca, stale idzie, jest wedrowcem. Pierwszy to gospodarz

domostwa, drugi to wedrowiec. Drugi przypomina toczacy sie kamien: nie obrasta

mchem. Nigdy nie dociera do centrum, stale wedruje od jednego nauczyciela do innego,

od jednej ksiazki do innej. Pierwszy bardzo latwo posluguje sie mowa, drugi staje sie

mniej wygadany. Rozmawiales kiedys z hippisem? Bardzo trudno zrozumiec co on

mówi. A gdy sam nie wie co mówi, powiada "prawda?" Nie zna siebie, a pyta ciebie:

"prawda? widzisz?" - a sam niczego nie widzi. I zamiast wyrazac sie slowami, zaczyna

wyrazac sie dzwiekami. Zaczyna uzywac dzwieków, dziecinnych dzwieków. Staje sie

mniej elokwentny. Pierwszy jest bardzo rozumowy, zyje w glowie. Drugi porusza sie ku

sercu, staje sie typem bardziej uczuciowym. Pierwszy nie jest swiadomy, ale mysli, ze

jego myslenie jest swiadomoscia. Drugi jeszcze nie dotarl do zródla uczucia, ale mysli, ze

emocjonalizm, sentymentalizm to uczucie. Hippis potrafi plakac, potrafi smiac sie. Jest

ekscentryczny, szalony, ale to lepsze niz pierwszy. Pierwszy jest polityczny, drugi jest

niepolityczny. Pierwszy wierzy w wojne, drugi zaczyna ufac pokojowi. Pierwszy

gromadzi przedmioty, drugi zaczyna kochac ludzi... piekne. Pierwszy wierzy w

malzenstwo, drugi wierzy w milosc. Pierwszy zyje w schronieniu, drugi nie wie gdzie

bedzie jutro. Ale jest to dobre - wszystko zaczelo sie poruszac. Moze poruszac sie w

Osho Rajneesh - Stany świadomości.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: