Angelsen Trine - Córka morza 06 Rywalki.pdf - Córka morza - ssonja

TRINE ANGELSEN

RYWALKI

Rozdział 1

Elizabeth stała jak skamieniała i patrzyła przed siebie. Była pewna, że widziała orszak

żałobny, tak samo jak poprzednio. Gdyby udało jej się o tym nie myśleć, zachowywać się, jak

gdyby nigdy nic, nic by się nie stało, pomyślała. Uchwyciła się na moment tej myśli, lecz

zaraz uświadomiła sobie okrutną prawdę: ktoś umrze. Nie wiedziała jednak, kto.

Nagle poczuła łzy, które spłynęły do kącików jej ust. Nie zrobiła jednak nic, żeby je

wytrzeć. Zacisnęła dłoń i zagryzła kostki, by stłumić szloch. Wtedy poczuła na ramieniu

czyjąś ciężką dłoń i drgnęła ze strachu.

- O, Jakob! Ale mnie przestraszyłeś! – Szybko otwarła twarz.

- Płaczesz? – spytał zaskoczony.

Czy może mu powiedzieć prawdę? – zastanawiała się, szukając jakiegoś wykrętu.

Mogłaby się wyłgać, mówiąc, że myślała o Jensie albo… Nie, nie powinna kłamać, zwłaszcza

o zmarłych. Zwilżyła usta i głęboko zaczerpnęła powietrza, zanim odpowiedziała pytaniem:

- Pamiętasz, jak ci mówiłam, że miewam wizje?

- Mhm – odparł i skinął głową.

- Widziałaś coś przed chwilą. Orszak żałobny. Ktoś umrze, Jakob! – Musiała kilka

razy przełknąć ślinę, żeby powstrzymać płacz.

Przyglądał się jej badawczo.

- Jesteś pewna? – zapytał. – Może tym razem oznacza to coś innego? Dosłyszała w

jego głosie błaganie i odczuła pokusę, żeby przytaknąć, ale nie mogła

tego zrobić. Teść nie zasłużył sobie na to, żeby go okłamywać, musiał poznać prawdę.

- Nie, Jakob. Już wcześniej przytrafiło mi się coś takiego. – Naciągnęła mocniej chustę

na ramionach, bo wiał nieprzyjemny wiatr. Siąpiła też mżawka, ale było jej to obojętne. –

Miałam podobną wizję przed śmiercią Ragny. – Wstrzymała oddech. Bała się spojrzeć

teściowi w oczy, obawiając się jego reakcji.

- Widziałaś Ragnę? – spytał przerażony.

- Nie, tylko orszak żałobny na drodze. – Zerknęła na Jakoba i zobaczyła, że pobladł, a

jego wzrok znieruchomiał.

- Biedactwo. Należałoby ci tego oszczędzić – rzekł ze współczuciem i poklepał ją po

ramieniu. – Ale czy jesteś pewna, że…

- Wiem, co widziałam – przerwała mu. Nagle ogarnął ją strach, że teść nie wierzy w

to, co mu powiedziała.

- Nie zawsze da się zrozumieć zmysły. Stwórcy – stwierdził. – Dlaczego pozwala,

żebyś miała takie wizje? Jaki jest w tym sens?

Elizabeth odwróciła się do niego.

- Boję się – wyznała. – Bo nie wiem, kto będzie następny.

- Powinnaś się raczej cieszyć, że tego nie wiesz – zauważył rozsądnie. – Wyobraź

sobie, co by było, gdybyś to mnie zobaczyła?

Elizabeth zadrżała.

- Rozumiem, co masz na myśli – odparła, wodząc wzrokiem za Ane, która dreptała

obok i zbierała kamyki.

- Mam Moją Pusię – oznajmiła nagle dziewczynka i spojrzała na dziadka, zadzierając

główkę.

- Co mówisz? – spytał i kucnął przed nią.

- Dostała w Dalsrud kotka, którego najpierw nazywała Mójkocio, a teraz mówi na

niego Moja Pusia – wyjaśniła Elizabeth.

Słuchając, jak Jakob gawędzi z Ane, powiodła spojrzeniem ponad wsią. Drzewa stały

nagie i czarne na tle szarego jak ołów nieba, a daleko na morzu wiatr tworzył kłębki piany.

Późna jesień to okropna pora, pomyślała. Liście już opadły, ale śnieg jeszcze nie spadł,

więc krajobraz był czarny, mokry i smutny. W domach zrobiło się wilgotno i zimno.

Zobaczyła, że z chaty ojca unosi się dym.

Usłyszała, że Jakob coś do niej powiedział.

- Mówiłeś co? – spytała.

- Może byście wstąpiły?

Elizabeth nie od razu odpowiedziała. W dole bowiem dostrzegła Mathilde, która

wiązała przy brzegi łódź. Na pewno była w odwiedzinach u córeczki, pomyślała. Coś jednak

zaniepokoiło ją w zachowaniu dziewczyny.

- Zabierz Ane do domu, ja zaraz przyjdę – odparła po chwili.

- Na pewno nic ci nie jest? – zapytał. Skinęła głową.

- Wszystko w porządku. Długo się je przyglądał.

- Postaraj się nie myśleć o tym, co widziałaś, Elizabeth. – Zamilkł na chwilę. –

Wszyscy kiedyś umrzemy. Wiesz, że przydarzy się to komuś z naszej wsi, i rozumiem, że

niełatwo jest ci z tym żyć, ale…

Elizabeth mi przerwała:

- Mówiłam ci, że już kiedyś mi się to przydarzyło, więc nie martw się o mnie. –

Spróbowała się uśmiechnąć. Pożałowała, że niepotrzebnie zmartwiła teścia, opowiadając mu

o swojej wizji.

Pokiwał głową, a potem wziął Ane za rękę i wszedł do domu. Elizabeth struchlała na

widok zapłakanej twarzy Mathilde.

- kochana, co się stało? – zapytała, ocierając łzę z zaczerwienionego policzka

dziewczyny.

- Nie chcę o tym mówić – odparła Mathilde i się odwróciła.

- Czy zrobiła, coś złego?

Mathilde energicznie pokręciła głową.

- Czy ktoś był dla ciebie niedobry?

- Nie chcę o tym rozmawiać, już mówiłam. – Ponownie się rozpłakała i ukryła twarz w

dłoniach.

- Moje biedactwo – westchnęła Elizabeth, objęła dziewczynę ramieniem i ostrożnie

poklepała po plecach. – Człowiekowi nie zawsze jest łatwo.

- Mnie jest dzisiaj okropnie! – Mathilde pochlipywała w jej ramionach. Elizabeth

zastanawiała się, co zrobić, żeby nakłonić ją do mówienia.

- Jeżeli nie chcesz porozmawiać ze mną, to może zwierzyłabyś się do Dorte?

- Nie, nie chcę, żeby ktoś wiedział, że płakałam.

- Wiesz co…? – podjęła Elizabeth.

- Co? – Mathilde podniosła wzrok.

- Kiedy Marii jest smutno, to proszę ją, żeby mi powiedziała, co się stało, bo dopiero

wtedy będę mogła zrobić wszystko, by poprawić jej humor.

- I opowiada?

- Tak, za każdym razem. To jak? Powiedz mi, co cię gnębi?

- Tak, ale nie tutaj. Zimno mi.

- To chodźmy do mojej szopy na łodzie. – Objęła Mathilde ramieniem i ruszyły

wzdłuż brzegu.

W szopie Elizabeth zostawiła otwarte drzwi wychodzące na morze, żeby wypuścić

trochę świata.

- Usiądźmy tutaj – zaproponowała, wskazując pustą beczkę odwróconą do góry dnem.

– O, tu masz ściereczkę. Wytrzyj łzy i opowiedz mi wszystko. na pewno znajdziemy jakąś

radę.

Dziewczyna, drżąc, mocno wytarła nos, zaczerpnęła powietrza i rzekła cicho:

- Tato chce oddać moje dziecko. Jej słowa zabolały niczym policzek. Elizabeth

siedziała jak sparaliżowana, ze

wzrokiem utkwiony, w Mathilde.

- Czy mogłabyś mu powiedzieć, żeby tego nie robił? – spytała dziewczyna błagalnie.

Dlaczego obiecałam, że znajdę jakąś radę, zanim się dowiedziała, o co chodzi? –

pomyślała Elizabeth, zła na siebie, i przełknęła ślinę. Musiała grać na zwłokę, bo na

razie nie potrafiła nic wymyślić.

- Jesteś pewna, że tak właśnie powiedział? – zapytała z ociąganiem.

- Najzupełniej. Tłumaczył, że nie jestem w stanie zając się Sofie, a oni nie mają

środków, żeby ja utrzymywać. Co to są środki?

- Pieniądze – wyjaśniła Elizabeth. Powoli docierało do niej znacznie słów Mathilde. –

Dlaczego tak postanowił? Czy coś się stało?

- Zorientował się, że widziałam się z Sofie, kiedy go nie było, i wpadł w złość.

Powiedział, że już ustalone, kto weźmie dziecko. Zabiorą je za dwa tygodnie. To już

niedługo…

- Tak, to prawda – mruknęła Elizabeth, czując, że ogarnia ją gniew. Jak on mógł

zrobić coś takiego własnej córce? Wiedziała, że być może jest niesprawiedliwa, może rodzice

Mathilde rzeczywiście nie byli w stanie wykarmić jeszcze jednego dziecka. Ale jednak to

dziwne, że ojciec dziewczyny wpadł na ten pomysł, kiedy się zorientował, że widziała się z

córką. Może chciał ją trzymać z dala od Sofie?

- Zapewniłam, że mogę się nią zajmować, ale on nawet nie chciał o tym słyszeć –

ciągnęła Mathilde. – Przecież dobrze sobie radzę z dziećmi, prawda, Elizabeth?

- Tak, oczywiście – potwierdziła Elizabeth machinalnie. Wiedziała, że sprzeciwianie

się ojcu Mathilde na nic się nie zda, jeśli już podjął

decyzję. Jak jednak wytłumaczyć dziewczynie, że nie może jej pomóc? – myślała

zrozpaczona.

- Mathilde – zaczęła ostrożnie. – Jeżeli Sofie zostanie oddana do innych ludzi, to

będzie jej tam dobrze. Jens, mój mąż, który już nie żyje, mieszkał z Ragną i Jakobem, chociaż

nie byli jego prawdziwymi rodzicami. A chyba wiesz, jak było mu dobrze?

Mathilde zerknęła na nią spod zmarszczonych brwi. Jej oczy powoli wypełniły się

łzami.

- Obiecałaś, że mi pomożesz, a ty wcale nie jesteś lepsza od mojego taty! –

powiedziała z goryczą.

Chciała wstać, lecz Elizabeth poderwała się i ją zatrzymała.

- Poczekaj, Mathilde, jeszcze nie skończyłam. Pomogę ci, jak obiecałam, ale najpierw

opowiem ci o Jensie. – Słyszała, jak cienko zabrzmiał jej głos. Miała nadzieję, że dziewczyna

tego nie zauważyła.

Angelsen Trine - Córka morza 06 Rywalki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: