Angelsen Trine - Córka morza 02 Wróg nieznany.pdf - Córka morza - ssonja

TRINE ANGELSEN

WRÓG NIEZNANY

Rozdział 1

Elizabeth otoczyła ramionami brzuch, jakby chciała go chronić. Boże kochany,

modliła się w duchu, nie pozwól, bym straciła moje dziecko, zmiłuj się! Jeśli ja miałabym

zapłacić życiem, to ocal chociaż to maleństwo, które noszę pod sercem. Proszę cię…

Nagle obok stanął Jens. W jego głosie brzmiała troska:

- Jesteś chora, Elizabeth? Boli cię brzuch? I wtedy podszedł do nich lensman.

- Czy ona źle się czuje? – spytał dudniącym głosem.

- Może odprowadzimy ją do domu?

Elizabeth zaprotestowała, czuła, że pot spływa jej po całym ciele, nie umiała

opanować drżenia. Spojrzała na niego z wysiłkiem. Był to wysoki, masowej budowy człowiek

w długim czarnym płaszczu. Mogłaby go prosić, na klęczkach błagać, by ją oszczędził. Tylko

jeden jedyny raz w życiu już się tak bała, czuła taki niepohamowany strach. To było wtedy,

kiedy Leonard ją gwałcił.

Znowu odezwał się Jens.

- Elizabeth, ty potrzebujesz doktora, jeśli… Przerwała mu gniewnie:

- Nie… zaraz mi przejdzie. – Nagle zaczęło jej zależeć, by lensman nie dowiedział się

o dziecku. Jeszcze nie teraz! Właściwie sama nie wiedziała, dlaczego chce utrzymać to w

tajemnicy. Ponownie zaczęła się modlić w duchu: Wszechmogący Stwórco, pomóż mi! Tylko

ten jeden jedyny raz, a ja obiecuję ci, że wkrótce wszystko wyznam. Tylko ocal to, życie,

które noszę pod sercem. Jeśli mi pomożesz, to ja dotrzymam obietnicy. Przysięgam.

Z wolna, początkowo tak nieznacznie, że sama bała się uwierzyć, ból łagodniał. Mogła

się nawet lekko wyprostować i wspierana przez Jensa czuła, że skurcz całkiem ustępuje.

- Lepiej ci? – dopytywał Jens.

- Tak, - wyszeptała, ocierając drżącą ręką pot z czoła.

- To widocznie przypadłość, która sama przechodzi – dodała.

Lensman bąkał coś o zarazie i cofał się przezornie.

- Jesteś pewna? – Jens przyglądał jej się badawczo.

- Tak, jestem pewna. Może to ze strachu dostałam boleści, pomyślała z nadzieję, że

tak naprawdę było.

Elizabeth napotkała wzrok lensmana. Widziała, że otwiera usta i przygotowywała się

na przyjęcie jego słów. Słów, które mogą skazać ją na śmierć przez ścięcie toporem!

- Rozglądam się za twoim ojcem – rzekł i chrząknął. – Może Elizabeth wie, gdzie on

się podziewa?

Czy najpierw chce poinformować o tym ojca? – pomyślała. To przecież moja wina i

moja powinna być kara. Więc oszczędź ojca, Boże. Pamiętaj o obietnicy, jaką ci złożyłam…

W końcu odzyskała mowę, ale głos brzmiał dziwnie, gdy spytała:

- Czego lensman chce od mojego taty?

Nie odpowiedział od razu. Najpierw wodził wzrokiem gdzieś ponad fiordem, jakby

rozważał, czy mam jej to przekazać już teraz.

- Hartvig Pireus Olsen umarł – rzekł z wahaniem. – Jeszcze jedna krótka pauza,

Elizabeth spoglądała to na lensman, to na Jensa.

- Hartvig z małą stopą – wyjaśnił Jens.

Elizabeth wiedziała, o kogo chodzi. Tak nazywali tego człowieka, bo jedną stopę miał

krótszą od drugiej. Tylko co Hartvig ma z tym wspólnego? – pomyślała, a w jej sercu

zakiełkowało maleńkie źdźbło nadziei.

- Hartvig nie miał żadnej rodziny – mówił dalej lensman. – A jego gospodarstwo

graniczy z ziemią twojego ojca, więc może Andres byłyby zainteresowany kupnem.

Zęby zaczęły szczękać w ustach Elizabeth. Próbowała to opanować, ale nie potrafiła.

Drżenie obejmowało całe ciało, zaczynała się trząść. Jens pogłaskał ją po plecach.

- Marzniesz, Elizabeth? – spytał.

Zamiast odpowiedzieć, spojrzała na lensmana i powiedziała:

- Tata nie ma pieniędzy na kupno nowej ziemi.

- Tę sprawę przedyskutuję z nim – odparł urzędnik surowo. Potem wskazał głową na

fiord i powiedział: - O, płynie. Do widzenia.

Elizabeth spojrzała w ślad za jego wzrokiem i zoczyła ojca z Marią, wracających

łodzią ze sklepu. Lensman wsiadł na sanie, a ona pomyślała zdumiona: dlaczego nie

zauważyłem konia, kiedy tu przyszłam?

- Czemu najpierw powiedziałaś, że chodzi o dziecko, a potem, że to zwyczajny ból

brzucha? – wyrwał ją z zamyślenia głos Jensa.

Dopiero wtedy zauważyła łzy. Czuła smak soli, kiedy docierały do warg. Chciała

rzucić mu się na szyję i wyznać wszystko. Złożyła Bogu obietnicę, a on jej tym razem

pomógł. Obiecała, że wyzna winę, ale nagle nie była w stanie tego zrobić. Nie mogła, bo

wciąż tkwił w niej strach.

- Bo myślałam, że to dziecko – odparła szczerze. – Ale musiało być co innego. I nie

chciałam też, żeby lensman wiedział, że spodziewam się nieślubnego dziecka.

Jens uśmiechnął się blado.

- Omal mnie śmiertelnie nie przeraziłaś – bąknął. – Jesteś pewna, że już wszystko

dobrze?

- Tak! – Nie znajdowała więcej słów. Przez chwilę milczeli.

To Jens pierwszy przerwał ciszę: - Chciałbym ci coś powiedzieć. Rozmawiałem z

Ragną i Jakobem i jutro jedziemy do pastora, żeby dać na zapowiedzi. Co ty na to? Nie

jesteśmy jeszcze pełnoletni i musimy mieć zgodę – ich i twojego ojca. I pastor musi też

napisać do króla, żeby dał zezwolenie, ale myślę, że nie będzie żadnego problemu. Ragna

zostanie w domu z dzieciakami, Maria też na pewno może przyjść. – Zdjął z rąk wełniane

rękawice i otarł jej łzy. – Teraz jesteś zadowolona, Elizabeth?

Skinęła głową w odpowiedzi i musiała wiele razy głęboko wciągać powietrze, żeby się

znowu nie rozpłakać. Trzeba się opanować i zachowywać normalnie. Chrząknęła.

- Nigdy nie zrozumiesz, jak ja ciebie kocham, Jens – powiedziała spoglądając w stronę

Nymark. – Ale muszę chyba wracać do domu i przygotować sobie ubranie na jutro. Wszystko

to stało się tak szybko – powiedziała na koniec.

Musiała pobyć sama, nie mogła dłużej kłamać, dlatego ruszyła ku domowi. Ale

dźwięk siekiery, rozłupującej szczapy drewna, towarzyszył jej w drodze do samego końca.

Zanim dotarła do domu, lensman wyjechał, a ojciec z Marią weszli do izby. Ona sama

wstąpiła jeszcze do wygódki, żeby sprawdzić, czy nie krwawi. Wciąż nie opuszczał jej strach,

że mogłaby stracić dziecko. Z ogromną ulgą stwierdziła, że wszystko w porządku.

W sieni marudziła długo, zanim w końcu była gotowa spotkać się z ojcem i siostrą.

Powiesiła kurtkę na gwoździu i rozgarnęła żar na palenisku, szukając właściwych słów.

- Lensman chciał z tobą rozmawiać – powiedziała w końcu.

Ojciec stał odwrócony do niej plecami. Przyglądał się kawałkowi drewna, z którego

miał zrobić podeszwy do pary drewniaków, odpowiedział jakoś mimochodem:

- Taak, pytał mnie, czy nie chciałbym kupić ziemi po Hartvigu z małą stopą. Elizabeth

wstrzymała na moment dech. Nagle stało się dla niej niezwykle ważne

wszystko, co było potem.

- I co mu odpowiedziałeś? – spytała.

Ojciec odwrócił się od stołu i szukał czegoś wzrokiem.

- Nie widziałaś młotka? – spytał.

Elizabeth wskazała na skrzynię z torfem, a on wziął młotek, zanim odpowiedział na jej

pytanie.

- Nie, na co mi więcej ziemi? Mam tyle zwierząt, ile mi potrzeba, i ziemi też.

Wystarczy mi tyle. I skąd miałbym wziąć pieniądze?

Maria siedziała na skrzyni z torfem i robiła na drutach rękawice. Elizabeth pogłaskała

ją po włosach.

- Najlepiej byłoby spłacić dawniejsze długi, no nie? – spytała.

- Co prawda, to prawda – przytakiwał ojciec z przejęciem. – I to też powiedziałem

lensmanowi. Trochę się skrzywił – ojciec roześmiał się krótko. – Masz rację. Oni pewnie

myślą, że każdy ma tyle pieniędzy co oni, ci bogacze.

- Powinien mieć więcej rozumu – bąknęła Elizabeth i musiała wyjść do alkierza. Tam

usiadła na sienniku i objęła ramionami kolana. Czuła pulsowanie krwi w całym ciele. Złożyła

obietnicę. I to nie byle komu, ale samemu Bogu. Nie ulegało wątpliwości, że wysłuchał jej

prośby. Ale czy ja zdołam dotrzymać przyrzeczenia? – myślała.

Z drżeniem złożyła ręce do modlitwy, długo jednak nie znajdowała odpowiednich

słów. Próbowała sobie przypomnieć, co pastor zwykł mówić w kościele. Może Bóg wysłucha

uważniej, jeśli będzie się posługiwać pięknymi słowami? Zacisnęła powieki w głębokiej

koncentracji, ale w końcu i tak zaczęła szeptać prostą modlitwę:

- Kochany Boże na niebie. Składam ci gorące podziękowania za to, co zrobiłeś.

Dotrzymam mojej obietnicy. Wyznam… pewnego dnia… ale chcę Cię prosić o coś jeszcze.

Wybacz mi wszystkie kłamstwa, jakie muszę mówić tym, których kocham. Wierzę i ufam, że

mnie rozumiesz. – Umilkła i zastanawiała się, czy powinna prosić dalej, ale w końcu dała

spokój. Należy być powściągliwym w swoich oczekiwaniach wobec Boga. Teraz nie może

żądać więcej.

Podniosła się wolno z siennika, wygładziła spódnicę i podeszła do swojej małej

skrzyni. Wyjęła stamtąd swoją konfirmacyjną sukienkę, wzięła ją do kuchni i usiadła przy

piecu. Skorzystam z ciepła i światła, pomyślała i zaczęła rozpruwać boczny szew.

- Co ty robisz? – spytała Maria, ledwie zerkając na siostrę znad robótki. Ćwiczyła się

teraz w szybkim robieniu na drutach, to jednak wymagało uwagi, bo jak nie, to zaraz gubiła

oczka.

- Muszę sobie dopasować suknię na jutro.

- Dlaczego?

Elizabethwsunęła wskazującypalecpod szewsukienkii spojrzała naojca,

naprawiającego but. Nie wiedzieć czemu przestraszyła się, że będzie musiała powiedzieć mu

o jutrzejszej wyprawie do pastora. Dlatego zwlekała.

- Jens i ja mamy jutro jechać do pastora, dać na zapowiedzi – rzekła w końcu.

- Ach, tak, a kiedy zamierzacie wziąć ślub? – spytał ojciec, nie podnosząc wzroku

znad buta.

Równie dobrze mogłabym powiedzieć, że jutro spadnie śnieg, pomyślała Elizabeth.

Angelsen Trine - Córka morza 02 Wróg nieznany.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: