Oko fatum.pdf

„Oko Fatum”

Scenariusz sesji II ed. WFRP na „Konkurs

Legenda”

Autor: Wojciech Borowicz

Ilustracje: Mateusz Bieniek

Słowem wstępu

„Oko Fatum” to scenariusz napisany z myślą o sesji z udziałem 3-4 graczy (nie licząc Mistrza Gry)

i właśnie w takiej konfiguracji jest go wykorzystać najwygodniej. Liczba bohaterów nie jest jednak

w żaden sposób narzucona przez fabularne wydarzenia, stąd w ramach potrzeb oczywiście można ją

zarówno rozszerzyć jak i zmniejszyć. Wypada jednak już na wstępie nadmienić, iż większa część

akcji rozgrywa się na zamkniętej, stosunkowo niedużej przestrzeni (rolnicza wioska w Stirlandzie),

toteż przesadnie wielka ilość graczy może tutaj stwarzać wrażenie tłoku i nieco utrudnić efektywne

poprowadzenie przygody. Pojedynczy gracz zaś będzie miał stosunkowo niewielkie szanse, by jego

bohater dożył do momentu kulminacyjnego.

Scenariusz jest przeznaczony dla postaci na pierwszych profesjach. W razie dojścia do starć z co

bardziej istotnymi Bohaterami Niezależnymi powinno być, zgodnie z zamierzeniem, umiarkowanie

ciężko – przez fabułę przewinąć się powinno przynajmniej trzech dość silnych BN-ów. Jeśli więc

ktoś nie lubi stawać w szranki z wyraźnie potężniejszymi oponentami, nic nie stoi na przeszkodzie,

by „Oko Fatum” rozegrać postaciami będącymi już na profesjach zaawansowanych. Jednakowoż

prawie do samego finału można dotrzeć właściwie unikając poważniejszych utarczek – wiele zależy

tu jednak od sprytu oraz charakteru Bohaterów Graczy.

Fabuła nie narzuca żadnego konkretnego typu postaci, ale oczywiście jest kilka takich, które

najłatwiej będzie wplątać w całą intrygę. Do zawiązania akcji może przydać się jakiś sztandarowy

typek spod ciemnej gwiazdy. Mistrzowi Gry pracę znacznie uprościłby ktoś, kto nigdy nie

przechodzi obojętnie obok nadarzającej się okazji. Akcja obraca się tutaj wokół jednego

przedmiotu, mocno pożądanego przez kilka osób przebywających w okolicy, a który przez zupełny

przypadek powinien trafić w ręce Bohaterów Graczy. Dlatego właśnie mile widziany byłby ktoś z

profesją typu: hiena cmentarna, oprych, porywacz zwłok, przemytnik, rzezimieszek, śmieciarz albo

złodziej. Brak jakiejkolwiek podobnej postaci da się jednak stosunkowo łatwo obejść i nie powinien

on stanowić poważnej przeszkody.

Z powodów, które dokładniej opiszę przy okazji charakteryzowania istotnych dla scenariusza

postaci, dodatkowych smaczków sesji mogą dodać również Bohaterowie, o profesjach takich jak:

szlachcic, sługa albo akolita Sigmara. Najciekawszy wątek poboczny można jednak zbudować

wokół ucznia czarodzieja, aczkolwiek będzie to wymagało pewnej ingerencji w historię tegoż BG.

Są też, niestety, typy Bohaterów, które mogą mocno skomplikować rozegranie niniejszego

scenariusza zgodnie z planem. Jest ich jednak niewiele - właściwie tylko dwa. Pierwszy to postać

pozostająca w konszachtach z Chaosem – może to na swój sposób dodać fabule odrobiny pikanterii,

ale przez większość czasu akcji w tle mają miejsce aktywne działania Inkwizycji. Oczywiście nie

ma rzeczy niemożliwych, ale dla gracza prowadzącego postać w jakiś sposób powiązaną z siłami

Chaosu „Oko Fatum” może okazać się po prostu mało grywalne. Chyba, że ktoś bardzo lubi jak na

niego polują – wówczas naturalnie droga wolna. Ponadto, dwa razy należy się zastanowić również

nad postacią, której patronuje Morr. To, co prawda, dość niewielka przeszkoda, ale kluczowy dla

zawiązania akcji przedmiot znajduje się tuż przy zmasakrowanych zwłokach. Okradnięcie ich

byłoby rzecz jasna wbrew przykazaniom Pana Śmierci. Oczywiście, pozostali BG mogą zrobić to

za plecami postaci wiernej Morrowi, ale prowokowanie konfliktowych sytuacji na samym początku

scenariusza nie jest chyba najlepszym pomysłem.

W dalszej części scenariusza pojawiają się stworzenia, wobec których naprzemiennie używane są

określenia „zwierzoludzie” oraz „mutanty”. Jako, że podręcznik 2. ed. Warhammera wprowadza

rozróżnienie tych dwóch typów istot, a taki opis został zastosowany ze względów czysto

stylistycznych, należy zaznaczyć, iż obydwa słowa odnoszą się do tego, co w bestiariuszu księgi

zasad figuruje jako „zwierzoczłek” (s. 241).

Legenda o Oku

Treść legendy

Dawno to było. Dziś już ciężko powiedzieć dokładnie, mogły minąć

wieki, a równie dobrze całe milenia. Zaiste, parszywe to były dni,

kiedy bogowie decydowali się zstąpić między prosty lud i wciągać

go w swoje zgubne igraszki. Ta opowieść tyczy się Ranalda, Pana

Złodziei, kapryśnego i złośliwego miłośnika nagłych obrotów koła

fortuny. Dzięki swej boskiej, sprawczej potędze, stworzył on

niegdyś przedmiot o mocy ciężkiej do uchwycenia ramami naszych

rozumów. Chociaż cholera wie, wychlałeś już tyle, że może i wyda

ci się to zupełnie zwyczajne. Otóż Oko Fatum – bo tak Ranald

nazwał swoje doskonałe dzieło, miało zmieniać ścieżki

przeznaczenia wszystkich ziemskich istot w jego pobliżu. Nawet w

twoim stanie sam możesz chyba zgadnąć co znaczyłoby wpadnięcie

tego manifestu boskiej potęgi w niepowołane, plugawe ręce. Ciarki

mam na samą myśl. Ranald jednak widział to inaczej i rozegrał

kolejną ze swoich nieprzewidywalnych intryg.

Te ziemie, Sigmar jeden wie, czy było to już Imperium, czy wciąż

jeszcze tylko zbieranina paru wojowniczych plemion, przemierzał

kiedyś jeden zuchwały niziołek. Imię kurdupla dawno już zniknęło

gdzieś w mrokach historii, ale utarło się mówić na niego

Szczęściarz. Nie przypadkiem, bo słynął jako mistrz gry w kości.

Nie ważne z kim grał, czy swoimi kośćmi, czy cudzymi, niziołek

zawsze wygrywał. Zawsze! Niesamowite, hę? Potem ruszał w dalszą

podróż, szukając kolejnych naiwniaków, którzy by spróbowali swych

sił i, rzecz oczywista, oddali mu swoje kosztowności. Cholera,

żebym ja miał takiego farta, to nie musiałbym opowiadać starych

bajek młodocianym pijakom. Że co? Jesteś poszukiwaczem przygód?

Ha! Dobre sobie, obok prawdziwego poszukiwacza to nawet nie

stałeś! Wiem co mówię. Milcz i słuchaj, młodziku.

Pewnego deszczowego dnia, w jakieś małej wiosce, niemal w tej

samej chwili pojawili się Szczęściarz i jakiś człeczyna, nieznany

nikomu w okolicy. Dwaj przybysze, jak się pewnie spodziewasz,

usiedli od razu do gry w kości. Zgodnie z przewidywaniami,

kurduplowi znowu dopisało szczęście i zwyciężył tajemniczego

gościa. Tamten jednak nie miał przy sobie nic, poza swoimi

łachmanami i jednym, jedynym przedmiotem. Różne są opisy, tak jak

imię niziołka, tak i właściwy wygląd Oka Fatum, pozostają

nieznane. Pewnie była to jakaś błyskotka, żeby Ranald łatwiej mógł

skusić zuchwałego kurdupla. I stało się, Pan Złodziei pod maską

przybysza zniknął z horyzontu tak szybko jak się pojawił,

zostawiając Oko, ha, „Szcęściarzowi”.

I w tym momencie cały fart tego małego skurczybyka prysnął. Od

swojej partii z tajemniczym mężczyzną, Szczęściarz w kości nie

wygrał już nigdy. Wszystkie kosztowności, które zdołał zgromadzić

podczas licznych podróży, jedna po drugiej, opuszczały go i

wpadały w ręce każdego, kto turlał kości razem z nim. W końcu

musiał oddać też i Oko. Biedak, kiedy nie miał już nic... szkoda

gadać. Z resztą, tutaj też nie ma zgody – jedni mówią, że powiesił

się na gałęzi, inni, że skoczył w rwący nurt Aver.

Co się stało z Okiem Fatum pytasz? Ciężko powiedzieć. Słyszałem,

że jeden z tych bretońskich fircyków miał je w swoim skarbcu, ale

został zrabowany. Z południa idą plotki, że sułtan Arabii... nie

wiesz gdzie to? Ech, młody jesteś jeszcze i mało widziałeś. Dużo

piachu i konie z podwójnymi grzbietami. Z resztą, nie ważne. W

każdym razie, Oko ponoć wpadło mu w łapy, po czym ożenił się z

jakąś młodą pięknością. Parę tygodni później obydwoje mieli

dosłownie porozpadać się od trądu. Ha, tyle było urody! Słyszałem

też, no, nachyl się, bo nie będę takich bredni głośno rozpowiadał,

jak jakiś szarlatan przekonywał, że Oko wróciło do Imperium razem

z armiami Archaona. Dobra, dosyć już tych bajek. Ale może chcesz

zagrać w kości, he, he?

Legenda a rzeczywistość

Na ogół legendy, czy może raczej mity, bo to określenie jest bliższe historii Oka Fatum, to zwykłe

bujdy, mające na celu wyjaśnienie sobie czegoś zupełnie dziwacznego. Jak to możliwe, że ten

potężny i bogaty rycerz z Bretonii został ograbiony z całego majątku w jedną noc? Na pewno przez

Oko Fatum. Czemu szczęśliwy, świeżo ożeniony (po raz wtóry) sułtan zachorował na trąd i cierpi

teraz straszne katusze? Pewnie on też miał gdzieś pod ręką artefakt Ranalda. Jak Imperium zdołało

odeprzeć Burzę Chaosu? To proste, dzięki obecności Oka oczywiście! Cóż, o ile nie można wierzyć

we wszystkie historie na temat tego przedmiotu, gdyż większość to po prostu bajki opowiadane nad

kuflem lub przy ognisku, samo jego istnienie jest faktem.

Z pozoru Oko może sprawiać wrażenie przerośniętej perły. W istocie jest to półprzezroczysta sfera,

wielkości ludzkiej pięści. Dopiero po bliższym przyjrzeniu się artefaktowi, można zauważyć

migotliwy blask w jego wnętrzu. Środek Oka mieni się wszystkimi kolorami, jest przy tym, z

niewyjaśnionych powodów dość mętny, jakby zaparowany od wewnątrz. Dlatego też światła nie

widać z daleka. Postacie obdarzone umiejętnością wykrywanie magii są w stanie wyczuć wewnątrz

perły lekkie zawirowania wiatrów, jasno świadczące o tym, iż jest to rzecz przesiąknięta jakąś

nieznaną, magiczną mocą.

Działanie artefaktu jest zdecydowanie nieprzyjemne dla posiadacza. Legenda opowiada o tym, iż

stworzony przez Ranalda przedmiot jest w stanie nawet zmieniać ludzkie przeznaczenie. Owszem,

to niezaprzeczalny fakt, aczkolwiek żadna z wersji mitu nie nie wspomina o tym, iż Oko Fatum

obraca kołem fortuny tylko w jedną stronę. Choć różne nieprawdziwe doniesienia mogą mówić

inaczej, właściwości artefaktu ograniczają się niemal tylko do przynoszenia swojemu posiadaczowi

coraz większego pecha. Być może jakiś bardzo potężny mag jest w stanie inaczej spożytkować

nietypową moc „perły”, ale raczej nie powinno to być w zasięgu Bohaterów Graczy.

Opcjonalnie:

Oko Fatum może mieć jeszcze drugą właściwość, balansującą na krawędzi settingowej

poprawności, dlatego właśnie opisuje ją jako opcjonalną. W świecie Warhammera bogiem, którego

domeną są sny, jest oczywiście Morr i to głównie on zwykł zsyłać za ich pomocą różne wizje. Nic

jednak nie stoi na przeszkodzie, by w swojej przewrotności również Ranald obdarzył swoje dzieło

taką funkcją. Dzięki temu, Oko mogłoby nocą powodować projekcję przyszłych wydarzeń u

swojego właściciela (czy nawet właścicieli – przedmiot swoim działaniem obejmuje przecież

więcej niż jedną osobę). A konkretniej – ponurego losu, który ziści się przez działanie artefaktu.

Oczywiście senne przepowiednie nie są nieodwracalne i to po prostu dowód przewrotności patrona

złodziei – przedmiot ostrzega właściciela przed tym, co na niego sprowadza.

Sposób na wykorzystanie tego dodatku zamieszczam dalej, w opisie samej przygody. Fabuła

zaplanowana dla tej sesji kończy się jednak drugiej nocy od momentu wejścia Bohaterów Graczy w

posiadanie feralnego przedmiotu. Nie jest wszakże wykluczone, iż po „zaliczeniu” poniższej

historii, Oko dalej będzie pozostawało w posiadaniu Bohaterów. Mogą oni być nieświadomi jego

działania, stąd podróżowanie dalej z czymś takim w bagażu może wiązać się z kolejnymi sennymi

wizjami i coraz większymi tarapatami, w jakie po kolei będą pakowały się postacie.

Legenda w scenariuszu

Oko wpada w ręce BG nieomal na samym początku. Jest to zawiązanie całej akcji i właśnie wokół

tego przedmiotu oraz jego funkcjonowania będzie się ona obracała. Ważne jest jednak, by żadna z

postaci nie znała historii Oka przed wzięciem go ze sobą. Dla Bohaterów odkrycie działania

niezwykłej, kosztownie wyglądającej perły może stać się dodatkowym celem – byłoby trochę

nudno, gdyby wiedzieli o nim od samego początku. Ewentualnie BG gdzieś w mrokach swojej

pamięci mogą mieć zakodowaną bajeczkę o podstępie Pana Złodziei, ale sami gracze nie powinni

mieć takiej wiedzy. Wygląd „perły” bynajmniej nie kojarzy się w żaden sposób z mitem o Oku

Fatum, stąd dopiero gdy z ust kogoś bardziej świadomego od Bohaterów Graczy padnie nazwa

artefaktu, legenda może przypomnieć się którejś z postaci. Wciąż nie powinni oni jednak wiedzieć,

iż posiadanie przedmiotu może przynosić wyłącznie pecha.

Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, ba, jest to wręcz wskazane, by dawać graczom kolejne

wskazówki na temat tego, co naprawdę robi Oko. Nie należy jednak działać zbyt nachalnie. Mistrzu

Gry, pamiętaj, że sesja powinna być przede wszystkim grywalna – pod żadnym pozorem nie

zakładaj automatycznej klęski BG tylko dlatego, że jeden z nich ma w plecaku tak feralną rzecz.

Jeżeli postacie co rusz będą potykać się o własne nogi, cegły z nieba będą bombardowały ich

czaszki, a każdy wieśniak z widłami w ręku będzie jawił się niczym uzbrojony po zęby weteran

Burzy Chaosu, to gracze nie będą z takiej sesji czerpali nic poza rosnącą frustracją. W samą fabułę

wpisanych jest kilka pechowych wydarzeń, ale są weń wplecione w sposób logiczny i sensowny. Co

MG to inne pomysły, stąd pewnie każdy będzie chciał dodać coś od siebie. Nie ma w tym nic złego,

chodzi tylko to, by robić to w miarę subtelnie i nie krzywdzić tym nie tyle BG, co po prostu samych

graczy.

Artefakt na początku wpada w ręce Bohaterów, ale jest on obiektem pożądania kilku osób,

gotowych zrobić wszystko, by położyć swoje ręce na mitycznym przedmiocie. Trójka postaci

niezależnych (Upiór, Cień i Adela Rat, ale o nich później) wie o Oku wyjątkowo dużo (choć

naturalnie nie wszystko) i w odpowiednich okolicznościach sami BG mogą się czegoś od nich

dowiedzieć. Niewykluczone, że któryś z tych BN w końcu zdoła zabrać drużynie to, czego tak

pragnie. Z resztą, zakończenie przygody zakładane w scenariuszu właśnie do tego się sprowadza. W

każdym razie, nie należy zapominać o pechu, przed którym nie uchronią się i nowi potencjalni

posiadacze magicznej „perły”. Nawet jeżeli nie dzieje się to na oczach BG, może mieć przecież

pośredni wpływ na dalszy obraz wydarzeń, dlatego warto korzystać z bardzo szerokiego wachlarza

fabularnych możliwości, jakie daje Oko Fatum.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: