Oswietlenie_W_Fotografii_-_Dederko_1969-txt.pdf

Witold Dederko

OŚWIETLENIE

FOTOGRAFII

WYDAWNICTWA ARTYSTYCZNE I

FILMOWE WARSZAWA 1969

Pamięci mego Ojca inż.

Mariana Dederko twórcy

polskiej artystycznej

fotografii portretowej pracę

tę poświęcam

W.D.

Oświetlenie w fotografii

ŚWIATŁO W FOTOGRAFII

Światło jest energią elektromagnetyczną,

promienistą, falującą poprzecznie w stosunku do kierunku roz-

chodzenia się. Posiada w próżni prędkość niespełna 300 000 km/sek.

Przechodząc przez przezroczyste ciało (ośrodek optyczny)

zwalnia swój bieg, zachowując stałą prędkość, aby go

przyspieszyć po opuszczeniu ośrodka z nową prędkością, która jest

znowu wielkością stałą.

Światłem nazywamy promieniowanie fal elektromagne-

tycznych, dostrzegalnych dla ludzkiego oka. Długość

fal światła widzialnego leży w przybliżeniu w granicach od 360 mu.

(skrajny fiolet) do 780 mu. (skrajna purpura). Jest ona zmienna w

pewnym stopniu w zależności od zdolności indywidualnych

człowieka, od warunków oświetlenia oraz od nastawienia

psychicznego osoby patrzącej (rys. 1, a).

W kierunku większych i mniejszych długości fal leżą strefy

promieniowania niewidzialnego, z jednej strony nadfioletowego (b),

promieni rentgenowskich (c) i promieni gamma (d), z dni-

giej — promieni podczerwonych (e), Hertza (f) i wreszcie radiowych

(g) krótkich, średnich i długich. (Na rysunku 1 widzimy, że światło

widzialne stanowi jedynie niewielki wycinek w skali

promieniowania elektromagnetycznego).

Sfotografować możemy jedynie taki przedmiot, od którego do

obiektywu aparatu fotograficznego biegną promienie światła wy-

tworzone przez ten przedmiot lub, co w fotografii zdarza się naj-

częściej, odbite od niego lub przezeń przepuszczone.

Światło jest tworzywem oświetlenia. Padając na

powierzchnię przedmiotów, oświetla ją dzięki czemu widzimy ją

i możemy fotografować. Światło warunkuje fotografię.

Oświetlenie możemy rozpatrywać dwojako: pod względem ilości i

jakości.

O ilości oświetlenia informuje nas fotokomórka, będąca czynnym

elementem każdego współczesnego światłomierza. Natomiast

oświetlenie jakościowe zależne jest od charakteru światła pada-

jącego (najczęściej niezależnego od ilości światła) i od jego kierunku

padania na powierzchnię przedmiotu oświetlanego.

Światłomierz (eksponometr) określa dokładnie natężenie światła

wysyłanego przez jego źródło lub sumę światła, odbitego od

powierzchni jasnych i ciemnych przedmiotów (bowiem oko ludzkie

jest instrumentem niedokładnym i zmiennym i nie jest w stanie

dokładnie zmierzyć ilości światła).

Jednakże najprecyzyjniejszy nawet światłomierz nie może

określić, czy jest to światło nierozproszone czy rozproszone, przed-

nie, boczne czy górne i nie określi, czy cienie prawidłowo czy

nieprawidłowo układają się na powierzchni fotografowanego

przedmiotu. Zdolność tę posiada jedynie oko ludzkie, a więc czło-

wiek. Jedynie człowiek potrafi zatem rozpatrywać zagadnienia

oświetlenia od strony jakościowej.

Światło, spotkawszy na swej drodze przedmiot materialny, może

być przez ten przedmiot pochłonięte, odbite, prze-

puszczone, ugięte, spolaryzowane. Na skutek zmniej-

szenia szybkości promienia w ośrodku optycznym następuje zała-

manie promieni padających skośnie na granicę między próżnią

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: