Garwood Julie - Szkatułka.PDF - Garwood Julie - seriale11

asO •c/c sKrzyzowanc w waiee, serca

biją \\ przyśpieszonym rytmie w labiryncie mrocznych

sekretów, otoczonych średniowiecznym splendorem...

W ponurych czasach, które śmierci

Ryszarda Lwie : ziemie i zamieszkując) je ludzie

znaleźli się w rekach bezwzględnego władej

i jego popleczników. Jedną / ofiar tej plagi jest Gilłian.

która była jeszcze dzieckiem, gdy okrutnj baron

AI ford zamordował jej oj<

Teraz jesl piękna, wchodzącą w życie kobietą, która

próbuje odnaleźć klucz do własnej przeszłości, by

pokonać nikczemnego barona, odzyskać dum i przywrócić

ojcu dobre imię. Odkrywa przy tvm. że:

Po pierw s/c. namiętność bywa potężną bronią.

Po drugie, zdrada może u jednej chwili zniszczyć zaufanie.

Po trzecie, najbardziej niebezpieczne jesl

poddanie się miłości!

Julie Garwood, obok Amandy Quick i Jude Deveraux.

należ) do czołówki autorek romansów historycznych.

Niemal wszystkie jej książki trafił) na list) bestsellerów

"New York Timesa". osiągając w samych tylko

mach Zjednoczonych kilkumilionowc nakłady.

kładem Wydawnictwa Da Capo ukażą się

wszystkie powieści Julie Garwood.

.,• / .:;; ;

a ono

w IULIE GARWOOD

Tytuł oryginału

RANSOM

Koncepcja serii

Marzena Wasilewska-Ginalska

Redaktor

Krystyna Borowiecka

Ilustracja na okładce

Robert Pawlicki

Opracowanie graficzne okładki

Sławomir Skryśkiewicz

Skład i łamanie

„Kolonel"

For the Polish translation

For the Polish cdition

Bryanowi Michaelowi Garwoodowi, absolwen

towi zarządzania i prawa: masz tak otwarty- umysł,

pełnego pasji ducha i czułe serce, że nic cię nie

powstrzyma.

Wstępując

Wydanie I

ISBN 83-7157-335-9

drogę szlachetnej

kariery,

miętaj:

„Sprawiedliwość jest maszyną która raz wpra

wiona w ruch, sama się toczy''. Galsworthy, ..Spra

wiedliwość u".

Bryanie, zacznij wprawiać ją w ruch.

Druk: Drukarnia GS

Kraków, tel.(012)260-15-01

Prolog

Anglia, czasy panowania króla Ryszarda I

£-i\c rzeczy zawsze dzieją się w nocy.

Matka Gillian umarła ciemną nocą, wydając na świat nowe

życie, a młoda, bezmyślna służąca, chcąc być pierwszą osobą,

przekazującą tę smutną nowinę, obudziła dwie małe dziewczynki

i powiedziała im, że ich mama nie żyje. Dwie noce później znów

wyrwano je ze snu, by im donieść, że ich maleńki braciszek

Ranulf, nazwany tak na cześć ojca, także umarł. Jego słabowite

ciałko, urodzone za wcześnie o całe dwa miesiące, nie poradziło

sobie z trudami samodzielnego życia.

Gillian bała się ciemności. Poczekawszy, aż służąca opuści

sypialnię, ześliznęła się w wielkiego łóżka na zimną kamienną

posadzkę. Boso pobiegła zakazanym przejściem do tajemnego

korytarza, który prowadził do sypialni siostry oraz na strome

schody, kończące się w piwnicy pod kuchnią. Ledwie się przecis

nęła za skrzynią, którą ojciec zastawił drzwi w ścianie, żeby

zniechęcić córki do biegania tamtędy tam i z powrotem. Wciąż

im powtarzał, że istnienie tego przejścia jest tajemnicą i, na miłość

boską, może ono być użyte jedynie w wypadku poważnego

zagrożenia, a nie dla zabawy. Nawet najbardziej zaufani słudzy

nie wiedzieli o ukrytym połączeniu sypialnych komnat i ojciec

bardzo dbał, by się o tym nie dowiedzieli. Obawiał się też, że

córki mogą spaść ze stromych schodów, skręcając sobie śliczne

małe karczki i często groził, że przetrzepie im skórę, jeśli je tam

przyłapie. Miejsce było niebezpieczne, a zakaz bezwzględny.

JULIE GARWOOD

SZKATUŁKA

Jednak tamtej strasznej nocy, przepełnionej lękiem i rozpaczą,

Gillian nie przejmowała się ewentualnymi kłopotami. Bała się,

a ilekroć coś ją przerażało, biegła po pociechę do swej starszej

siostry, Christen. Zdoławszy jedynie uchylić drzwi, Gillian zawołała

Christen i czekała, aż siostra przyjdzie jej z pomocą. Christen

natychmiast wsunęła rękę w szparę, przeciągnęła Gillian przez

wąski przesmyk i pomogła jej się wdrapać na swoje łóżko.

Dziewczynki przylgnęły do siebie mocno pod grubym nakryciem

i płakały, nasłuchując krzyków ojca, odbijających się echem po

komnatach i korytarzach. Słyszały, jak głosem pełnym udręki raz

po raz powtarza imię ich matki. Śmierć zawitała do ich spokojnego

domu, zasnuwając go żałobą.

Rodzinie nie dane było spokojnie zaleczyć ran, bo potwory nocy

jeszcze nie skończyły ich nękać. Najciemniejszą nocą złoczyńcy

napadli na ich dom i zniszczyli rodzinę Gillian.

Ojciec obudził ją, wpadając do jej sypialni z Christen w ramio

nach. Towarzyszyli mu zaufani żołnierze; William, ulubieniec

Gillian, ponieważ zawsze, kiedy ojciec nie patrzył, częstował ją

miodowymi smakołykami, a także Lawrence, Tom i Spencer.

Wszyscy mieli poważne miny. Gillian usiadła na łóżku, przecierając

wierzchem dłoni zaspane oczy. Ojciec podał Lawrence'owi Chris

ten, podszedł do młodszej córki i ustawiwszy zapaloną świecę na

skrzyni przy łóżku, usiadł na posłaniu. Drżącą dłonią odgarnął jej

włosy z oczu.

Sprawiał wrażenie przeraźliwie smutnego. Gillian sądziła, że

zna powód jego przygnębienia.

- Czy mama znowu umarła, papo? - spytała z niepokojem.

- Na miłość... nie, Gillian - odpowiedział zmęczonym głosem.

- Więc wróciła do domu?

- Och, mój mały osiołku, ty ciągle o tym samym. Twoja mama

już nigdy nie wróci do domu. Umarli nie wracają. Jest teraz

w niebie. Spróbuj to zrozumieć.

- Dobrze, papo - szepnęła.

Usłyszała słabe echo krzyków dochodzących z dołu. Widząc,

że ojciec ma na sobie kolczugę, zapytała:

- Papo, powiedz, będzie bitwa?

- Tak - potwierdził. - Ale najpierw muszę zapewnić bezpie

czeństwo tobie i twojej siostrze.

Sięgnął po ubrania, które Liese, służąca Gillian, przygotowała

na następny dzień i szybko zaczął nakładać je na córkę. William

podszedł bliżej i uklęknął na jednym kolanie, żeby założyć

Gillian buty.

Ojciec nigdy wcześniej sam jej nie ubierał i i Gilian była

zdziwiona jego zachowaniem.

- Papo, zanim założę ubranie, muszę najpierw ściągnąć nocną

koszulę i Liese musi mi wyszczotkować włosy.

- Nie będziemy się teraz zajmować twoimi włosami.

- Papo, czy na zewnątrz jest ciemno? - spytała, kiedy ściągał

jej przez głowę płócienną koszulkę.

- Tak, Gillian, jest ciemno.

- Będę musiała wyjść z domu?

Słysząc lęk w głosie córki, spróbował ją uspokoić.

- Pochodnie będą oświetlać drogę, a poza tym nie będziesz

sama.

- Pójdziesz z Christen i ze mną?

Odpowiedziała jej siostra.

- Nie, Gillian - zawołała z drugiego końca sypialni. - Bo

papa musi tu zostać i walczyć, na miłość boską- wyjaśniła,

powtarzając często używane przez ojca wyrażenie. - Prawda, papo?

Lawrence nakazał Christen, żeby się uciszyła,

- Nie chcemy, żeby ktoś wiedział, że stąd wychodzicie -

wytłumaczył szeptem. - Potrafisz być naprawdę cicho?

Christen poważnie skinęła głową.

- Potrafię - zapewniła szeptem. - Umiem być strasznie cicho,

kiedy muszę, a kiedy...

Lawrence zakrył jej usta ręką.

- No to bądź cicho, złotko.

William wziął Gillian na ręce i przeniósł ją ciemnym korytarzem

do komnaty ojca. Spencer i Tom szli na czele, oświetlając drogę

wysoko uniesionymi świecami. Wielkie cienie tańczące po ścianach

przesuwały się wraz z nimi, a jedynym odgłosem był stukot butów

o kamienną posadzkę. Przestraszona Gillian mocno objęła żołnierza

za szyję i ukryła twarz pod jego brodą.

- Okropne są te cienie - pisnęła.

- Nie zrobią ci nic złego - mruknął uspokajająco.

- Chcę do mamy, Williamie.

JULIE GARWOOD

SZKATUŁKA

- Wiem, niedźwiadku.

To zabawne przezwisko zawsze ją rozśmieszało i nagle przestała

się bać. Ojciec wyprzedził ich, prowadząc do swojej komnaty.

Gillian miała ochotę go zawołać, ale William przyłożył palec do

ust, przypominając jej, że powinna zachować ciszę.

Gdy tylko znaleźli się wszyscy w sypialnej komnacie ojca,

Tom ze Spencerem przesunęli wzdłuż ściany długą skrzynię,

odsłaniając drzwi do tajemnego przejścia. Zardzewiałe zawiasy

wydały złowrogi zgrzyt, niczym wieprz, któremu siłą otwiera

się pysk.

Lawrence i William musieli postawić dziewczynki na ziemi,

żeby nasączyć i zapalić pochodnie. Gdy tylko się odwrócili,

Christen i Gillian natychmiast pobiegły do ojca, który klęcząc

pochylał się nad inną skrzynią, stojącą w nogach łóżka, szukając

czegoś w jej wnętrzu. Dziewczynki stanęły po obu stronach ojca

i wspiąwszy się na palce, uczepione krawędzi skrzyni, próbowały

także zajrzeć do środka.

- Czego szukasz, papo? - spytała Christen.

- Tego- odparł, unosząc wysadzaną klejnotami szkatułkę.

- Jaka piękna, papo - zachwyciła się Christen. - Chciałabym

ją dostać.

- Ja też - zawtórowała jej Gillian.

- Nie - odrzekł stanowczo. - Ta szkatułka należy do księcia

Jana i dopilnuję, by ją odzyskał.

Nie podnosząc się z kolan, ojciec odwrócił się do Christen,

chwycił jąza ramię i mocno przyciągnął do siebie, kiedy próbowała

się wyrywać.

- To boli, papo.

- Wybacz, kochanie. - Natychmiast rozluźnił uścisk. - Nie

chciałem, żeby cię bolało, ale musisz posłuchać uważnie tego, co

mam ci do powiedzenia. Christen, potrafisz się skupić?

- Tak, papo, umiem słuchać uważnie.

- Doskonale - pochwalił. - Chcę, żebyś zabrała ze sobą tę

szkatułkę, kiedy stąd odjedziesz. Lawrence będzie cię chronił

i zaprowadzi cię w bezpieczne miejsce daleko stąd. Pomoże ci

ukryć ten nieszczęsny skarb do czasu, aż nadejdzie właściwa pora,

gdy będę mógł po ciebie przyjść i oddać szkatułkę księciu Janowi.

Christen, nie wolno ci nikomu mówić o tym skarbie.

Gillian okrążyła biegiem ojca i stanęła obok siostry.

- A mnie może powiedzieć, papo?

Ojciec zignorował jej pytanie, wyczekując na odpowiedź

Christen.

- Nie powiem - obiecała starsza córka.

- Ja też nikomu nie powiem - zawtórowała jej Gillian, zama

szyście kiwając głową na znak, że poważnie traktuje obietnicę.

Ojciec nadal nie zwracał uwagi na młodszą córkę; w owej chwili

najbardziej zależało mu na tym, by Christen pojęła wagę jego słów.

- Dziecinko, nikt nigdy nie może się dowiedzieć, że masz tę

szkatułkę. A teraz popatrz, co zrobię - polecił. - Zawinę szkatułkę

w tę tunikę.

- Żeby nikt jej nie zobaczył? - spytała Christen.

- Właśnie - potwierdził szeptem. - Żeby nikt jej nie zobaczył.

- Ale ja ją już widziałam, papo - wyrwało się Gillian.

- Wiem, że ją widziałaś - przyznał. Podniósł wzrok na Law

rence^. - Jest za mała... Za wiele od niej wymagam. Dobry Boże,

jak mam pozwolić odejść moim maleństwom?

Lawrence podszedł bliżej.

- Będę chronił Christen nie szczędząc własnego życia i zadbam

o to, by nikt nie zobaczył tej szkatułki.

William także pośpieszył z zapewnieniem:

- Nic złego nie spotka lady Gillian. Masz na to moje słowo,

baronie Ranulf. Oddam życie za jej bezpieczeństwo.

Niezłomna pewność w ich głosie dodała baronowi nieco otuchy;

skinieniem potwierdził, że ufa im obu bez reszty.

Gillian pociągnęła ojca za rękaw, żeby zwrócić na siebie jego

uwagę. Nie miała zamiaru pozostawać na uboczu. Kiedy ojciec

zawinął śliczne pudełko w jedną ze swoich tunik i dał je Christen,

Gillian aż klasnęła w ręce z podniecenia, oczekując, że skoro

siostra otrzymała prezent, ją także czeka miła niespodzianka.

Wprawdzie pierworodna Christen była o trzy lata starsza niż

Gillian, ale ojciec nigdy nie faworyzował żadnej z córek.

Gillian starała się być cierpliwa, choć wcale nie przychodziło

jej to łatwo. Patrzyła, jak ojciec obejmuje Christen, całuje ją

w czoło i mocno przytula.

- Nie zapomnij swojego papy. Nie zapomnij mnie - szepnął

i wyciągnął ramiona do Gillian.

Garwood Julie - Szkatułka.PDF

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: