Earthdawn - Horror Karharoth.pdf - Earthdawn - Dodatki - BastekPlayer

Autor: Nixos

Wyswietleń: 29

Tytuł: O horrorze Karharocie

Ten wykład przedstawił Xaris Assurman.

Poniższy tekst, został nam dostarczony przez ludzkiego fechtmistrza z Urupy, imieniem

Aratharion Estrel. Na moje osobiste zaproszenie przybył na Therę i raz jeszcze opowiedział

mi to, co zamieścił w poniższej relacji. Z niepokojem muszę stwierdzić, że informacje tu

zawarte, są najprawdopodobniej prawdziwe. Oznacza to, że nie do końca udało nam się

pokonać wszystkie Horrory, zamieszkujące nasz świat.

Xaris Assurman – Dziekan Wydziału Magii Akademii Wiedzy

Przeklinam dzień, w którym po raz pierwszy na Niego natrafiłem. Było to wiele lat temu, gdy

wraz z moja drużyną, wędrowaliśmy podnóżami Gór Delaryjskich. Pewnego dnia, zmęczeni

całodziennym wysiłkiem, ułożyliśmy się do snu. Podczas mojej warty, do obozu wdarła się

przerażająca istota – wielkości rosłego trolla, o długich rękach zakończonych ostrymi jak

brzytwa szponami, potężnej paszczy, najeżonej gigantycznymi kłami, oraz masywnym

ogonie, którego uderzenie mogło powalić drzewo. Zerwałem się na równe nogi i krzykiem

obudziłem mych towarzyszy. Istota jednak natarła na mnie, niszcząc prawie doszczętnie moją

zbroję. Po krótkiej chwili zdaliśmy sobie sprawę, że nasze szanse w walce są dość nikłe – raz

po raz raniła boleśnie kogoś z nas, a nasze talenty na nic się zdały. Wtem, ze strony lasu,

posłyszeliśmy jakiś szmer. Po chwili w kręgu światła, rzucanego przez ognisko, pojawiły się

jaszczurki. Bardzo wiele jaszczurek. Złowieszczo skrzecząc, rzuciły się na stwora oblepiając

go i kąsając swoimi niewielkimi paszczami. Stanęliśmy w osłupieniu, gdy stwór począł wic

się w bólu. Po kilkunastu sekundach było po wszystkim – potwór leżał martwy, a płazy

dojadały jego resztki. Asekuracyjnie wycofaliśmy się kilka kroków, będąc w pogotowiu.

Wtem jednak pojawił się ON – wysoki, smukły elf o długich, jasnozielonych włosach i

przenikliwym spojrzeniu. Wskazał palcem na jaszczurki i pstryknął, a te rozpłynęły się w

powietrzu. Następnie uśmiechnął się serdecznie do nas i rzekł: „Witajcie podróżnicy! Lasy te

pełne są niebezpieczeństw i potworów takich jak ten – pozostałości po Pogromie. Mieliście

dziś wiele szczęścia…” Dziękowaliśmy przybyszowi jak umieliśmy najbardziej i

zaproponowaliśmy wspólną podróż – przynajmniej do najbliższego miasta. Mag przyjął nasze

zaproszenie i do rana dyskutowaliśmy zawzięcie, zapominając o zmęczeniu i troskach.

Karharoth, bo tak się nam przedstawił, zaopatrzył nas jeszcze w kilka miksturek leczenia,

abyśmy mogli stawić czoła zagrożeniom. Potem posnęliśmy…

Następnego ranka okazało się, że maga nie ma już wśród nas. Trochę nas to zmartwiło, ale

cóż mogliśmy zrobić – ruszyliśmy dalej. Nie będę opisywał tutaj naszych przygód, gdyż było

ich bardzo wiele. Ważne jest to, iż Karharotha spotkaliśmy po kilku tygodniach w okolicach

wioski Saerin, u podnóża Gór Delaryjskich. Dzieliliśmy właśnie zapłatę za pokonanie bandy

rabusiów, gdy Mag pojawił się wśród nas. Podobnie jak ostatnio, był bardzo życzliwy, jednak

wyraźnie wtrącił się w nasz konflikt i stanął po stronie naszego Zwiadowcy. Zdawaliśmy się

nie zauważyć tego i prowadziliśmy rozmowę dalej, jakby nigdy nic. W końcu jednak

doszliśmy do kompromisu, który, przyznaje to dziś, krzywdził w pewien sposób Zwiadowcę.

Jednak dzień zakończył się miła kolacja z dzikiem w roli głównej, choć Karharoth wyraźnie

trzymał się blisko Tropiciela.

Ten parszywy dzień nadszedł wraz z porą deszczową. Trakt był aż grząski od błota, ale my

brnęliśmy uparcie nadal, zwiedzieni słowami Zwiadowcy o zniszczonym kaerze pełnym

skarbów i magicznych przedmiotów. Pogoda psuła się z godziny na godzinę, nasze zmęczenie

narastało, jednak Tropiciel zdawał się tego nie zauważać – przyśpieszał nawet kroku. Kiedy

weszliśmy w wąski wąwóz , na wpół zawalony kamieniami, zbuntowaliśmy się przeciwko

szaleńczemu tempu Zwiadowcy. Ten odwrócił się w naszą stronę i wrzasnął, że nie mamy ani

chwili do stracenia, a jego głos rozległ się echem po przesmyku. Popatrzyliśmy po sobie

zdumieni, szukając wyjścia z tej kłopotliwej sytuacji. Podszedłem do Tropiciela i położyłem

mu dłoń na ramieniu, mówiąc cicho, że kilka godzin nas nie zbawi. Ze wściekłością odrzucił

ją i odskoczył kilka metrów. Jego twarz była wręcz purpurowa. Odrzucił głowę do tyłu i

mruknął: „mogliście mówić tak od razu, że chcecie cały skarb dla siebie, wy niewdzięczne,

plugawe istoty. Nie jesteście lepsi od tych, z którymi walczymy. Karharoth miał rację…”

Wtem spadło na nas oświecenie jak grom z jasnego nieba. Ale było już za późno – w strugach

deszczu kolejny raz pojawił się ON – wszędzie rozpoznałbym ten granatowy płaszcz ze

złotymi żyłkami. Na jego twarzy malował się uśmiech, a my nie mogliśmy nic zrobić.

Przesunął się lewitując nad ziemią w stronę Tropiciela, położył mu rękę na czole i szepnął:

„już czas, mój drogi…” Obsydiański wojownik wrzasnął wniebogłosy i rzucił się na maga

starając się powalić go potężnym ciosem. Ten jednak bez wysiłku uniknął go i odpowiedział

natychmiast uderzeniem w brzuch, cedząc przez zęby: „twój czas zaraz przyjdzie – bądź

cierpliwy”. Nie mam pojęcia jak potężny musiał to być cios, ale Obsydianin przewrócił się

wypluwając krew. W tym czasie Tropiciel zaczął się przeobrażać – bardzo powoli, kawałek

po kawałku zmieniał się w potwora… Potwora, którego spotkaliśmy zaraz przed pierwszym

spotkaniem z magiem…

Nie wiem, jakim cudem przeżyłem. Nie wiem, co się ze mną działo. Może nawet nie chce

wiedzieć… Krasnoludy, które mnie znalazły opowiadały, że leżałem przy trakcie, cały

obryzgany krwią i licznymi ranami. Do dziś nie wiem, czy wszystko to było koszmarem, czy

najgorszą częścią mojego życia…

Aratharion Estrel rok 1509TH

Objaśnienia:

Karharoth jest Horrorem, który z wielką wprawą egzystuje i w przestrzeni astralnej i poza nią.

Jest mistrzem kamuflażu i iluzji, a jego ulubioną formą jest postać elfa o zielonych włosach

lub dobrodusznego obsydianina. Częścią wspólna wszystkich jego form, jest granatowy

płaszcz poprzecinany złotymi żyłkami oraz jasnoniebieski kostur. W przestrzeni astralnej

podobny jest do kilku kul, bezładnie krążących wokół siebie.

Jego ulubionym sposobem zdobywania nowych ofiar, jest podejście jakiejś niedoświadczonej

drużyny i wyłapanie jej najsłabszego ogniwa. Może się zdążyć, że Karharoth będzie

podróżował jakiś czas ze śmiałkami, aby dowiedzieć się o nich jak najwięcej. Następnie

próbuje skłócić ich między sobą (czasem przeciwko jednemu, czasem przeciwko kilku z

nich). Wtedy to następuje naznaczenie najsłabszych, najbardziej odbiegających od wzorca

grupy. Może być to prawy Wojownik lub chciwy Złodziej – wszystko zależy od specyfiki

danych poszukiwaczy przygód. Za każdym razem, kiedy dochodzi do konfliktu, Horror

wykorzystuje moc Podszepty i stara się udowodnić naznaczonemu, że jego towarzysze pragną

go okłamać, oszukać, czy nawet zabić. W sytuacji zagrożenia, oferuje także naznaczonym

pomoc – czy to leczy im rany, czy też wzmacnia ich siłę ciosu. Za każdym razem, kiedy

postać zgodzi się przyjąć pomoc od Horrora staję się coraz bardziej zależna od niego. Nie jest

to jednak tak zauważalne, jak przy Zastrzyku karmy (Horrory str. 101), gdyż Karharoth stara

się maskować przemianę swojego nabytku. Kiedy jednak czara goryczy zostaje przelana, a

członkowie drużyny maja sobie skoczyć do gardeł, Horror pojawia się i przemienia

naznaczonych w swoje konstrukty.

Moce Karharotha:

Karharoth posiada wiele mocy Horrorów, większość jednak może zostać użyta tylko w

stosunku do naznaczonych przez niego postaci.

Zastrzyk mocy:

Moc zastrzyku mocy działa dość podobnie do mocy zastrzyku karmy, jednak nie ogranicza

się tylko do podniesienia poziomu karmy naznaczonego. Analogicznie pozwala pomóc

postaci i z czasem przemienić ja w konstrukty. Aby jej użyć, Horror proponuje naznaczonej

pewne gratyfikacje, takie jak: zwiększenie poziomu obrażeń lub trafienia, zmniejszenie

obrażeń lub ran itd., jednak musi ona przyjąć ofertę dobrowolnie. Jeśli tak się stanie, Horror

wykonuje test rzucania czarów o trudności równej obronie magicznej postaci oraz wydaje

punkt karmy. Jeśli test się powiedzie, Horror może podnieść odpowiednie statystyki o

maksymalnie tyle poziomów ile wynosi jego poziom zastrzyku karmy, kosztem jednak

własnych na czas równy 3 godzinom. Analogicznie ma się sprawa z ranami, pancerzem,

karmą itd., a w przypadku obrażeń, Horror wykonuje test przekazania obrażeń, który określa

ilość zabranych swojemu naznaczonemu. Jeśli chodzi o przemianę w konstrukty, talent działa

identycznie jak zastrzyk karmy, z ta jedną różnicą, że nawet po trzecim udanym teście postać

nie traci kontroli nad sobą i nie zmienia się fizycznie (astralnie – owszem; jego aura staje się

coraz bardziej czarna, splugawiona)– to, kiedy się to stanie leży w gestii Horrora.

Statystyki:

ZR: 20 SF: 20 ŻYW: 18

PR: 21 SW: 22 CH: 27

Inicjatywa: 20

Obrona fizyczna: 20

Liczba ataków: 2

Obrona magiczna: 21

Atak: 20

Obrona społeczna: 22

Obrażenia: 26

Pancerz fizyczny: 15

Liczba czarów: 2

Pancerz duchowy: 19

Rzucanie czarów: 29

Zachowanie równowagi: 20

Efekt: patrz moce

Testy zdrowienia: 7

Próg życia: 140

Szybkość w walce: 60

Próg ran: 20

Pełna szybkość: 120

Próg przytomności:

100 Punkty karmy:

25 Stopień karmy: 12

Moce: Czary Iluzjonisty do kręgu 8, Znamię Horrora 25, Zastrzyk Mocy 17,

Przekazanie Obrażeń 20, Podszepty 24, Drążenie Myśli 20

Punkty legend: 85 000

Ekwipunek: Granatowy płaszcz poprzecinany złotymi żyłkami, magiczny kostur

Łup: Nieznany

Earthdawn - Horror Karharoth.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: