Mitologia arabska:
Bóstwa arabskie (okresu dżahilijji):
Al-Lat (ar. اللات), przez Herodota nazwana Alilat - bogini słońca i matka bogów w mitach Arabów z okresu Dżahilijji (przedislamskiej epoki Arabii); personifikuje lato. Jedno z trzech najważniejszych bóstw arabskich. Jej symbolem był biały kamień ozdobiony klejnotami.
W Babilonie uważana była za królową otchłani.
W Uniwersum Diuny stworzonym przez Franka Herberta, Al-Lat to nazwa "pierwotnego słońca ludzkości", potocznie przenoszona na słońce każdej zamieszkanej planety.
Al-Uzza – wczesnoarabska bogini planety Wenus.Czczona również przez Nabatejczyków oraz w państwie Kataban (obszar dzisiejszego Jemenu). Jej symbolem była gołębica. Główne sanktuarium znajdowało się w Nachla, gdzie rósł poświęcony bogini święty gaj oraz wyrocznia. W Mekce czczona była pod postacią drewnianej gołębicy.
Przekazy wskazują że składano jej ofiary z ludzi.
Hubal (ar. هبل) główny bóg Kurajszytów, którego wizerunek z czerwonego karneolu stał w Kaabie. Słynął jako wyrocznia. Jego wizerunek został, wraz z innymi bałwanami usunięty z Kaaby przez Mahometa.
Manaf (ar. مناف) był jednym z przedislamskich bogów Mekki. Jego figura była głaskana przez kobiety, ale podczas miesiączki zabronione im było zbliżanie się do niej.
Prapradziad Mahometa nosił imię Abd Manaf.
Manat – wczesnoarabska bogini losu i przeznaczenia, chroniąca spokój umarłych. Jej główne sanktuarium znajdowało się w Al-Muszallal[1] w pobliżu Kudajd, położonym między Mekką i Medyną. Czczona pod postacią czarnej skały. Sĸładano jej ofiary z włosów.
Wadd – wczesnoarabskie i jemeńskie bóstwo lunarne.
Jedna ze świątyń znajdowała się w Dumat al-Dżandal w Arabii Środkowej. W tej świątyni przedstawiony był jako olbrzymi człowiek uzbrojony w miecz, lancę, łuk i kołczan strzał. Sĸładano mu ofiary z mleka.
Inne wiadomości:
Bahamut - mitologiczny stwór pochodzący z Arabii. Jest to ogromna ryba, na której opiera się cała ziemia.
Według tradycyjnego opisu Lane'a:
Bóg stworzył Ziemię; żeby miał na czym się oprzeć, pod ziemią stworzył anioła. Ale anioł też nie miał oparcia, więc pod jego nogi wsunął rubinową skałę; ponieważ skała nie miała oparcia, stworzył byka o czterech tysiącach oczu, uszu, nozdrzy, pysków, języków i stóp; ale byk nie miał oparcia, stworzył więc rybę imieniem Bahamut, pod którą umieścił wodę, pod wodą zaś ciemność – i tylko do tego punktu sięga ludzka wiedza.
Szatańskie wersety ( آیات الشيطان) to wersety Koranu, które rzekomo zostały objawione prorokowi Mahometowi przez Szatana, który przybrał postać archanioła Gabriela. W 53. surze pt. „Gwiazda” (ar. An-Nadżm) po słowach:
19. Co myślicie o bóstwach El-Lata i Al-Ozza?
20. I o Manat, trzeciem ich bożyszczu?
miał mu podyktować słowa znane jako „szatańskie wersety”:
21. To najprzedniejsze boginie
22. I można liczyć na ich wstawiennictwo
zmienione w późniejszym objawieniu na:
21. Czyż wy będziecie mieć synów, a Allah córki?
22. Taki podział byłby niesprawiedliwym.
Problematyczność tego przekazu polega na tym, że Allāt, al-'Uzzā i Manāt (w przekładach angielskich i El-Lata, Al-Ozza i Menata, wspominane powyżej) były boginiami, w które wierzono w Mekce. Mahomet wypowiadał zaś słowa wspomniane w przytoczonych wersetach właśnie mieszkańcom Mekki – twierdząc więc, że "to najprzedniejsze boginie / i można liczyć na ich wstawiennictwo" niejako podważył monoteizm własnej wiary/religii.
Wersety te były inspiracją do napisania przez Salmana Rushdiego powieści Szatańskie wersety.
Źródła, z których możesz dowiedzieć się więcej:
- Praca zbiorowa: Wielka Historia Świata. T. 4. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2005, s. 79. ISBN 83-7425-025-9.
anna0061