Mój Chrystus gazetka 04.pdf

www.chk.tcz.pl

M ój C hrystus

Miesięcznik paraii Jezusa Chrystusa,

Króla Wszechświata w Tczewie

Luty 2010 r.

28.02.2010 r. Rok II nr 4

Co oznacza post?

Znanym i powszechnie stosowanym środkiem umartwienia jest post.

Postem nazywamy świadome i dobrowolne powstrzymanie się od za-

spokajania potrzeb biologicznych, zwłaszcza od przyjmowania pokarmu,

głównie z motywów religijnych. O naturalności i efektywności tej prakty-

ki ascetycznej świadczy powszechne jej przyjęcie w kulturach ludzkich.

Post stosuje się wszędzie, gdzie człowiekowi chodzi o wzmożenie sił du-

chowych za cenę ograniczeń swojej sfery izycznej.

Sam Chrystus mówi:,

„Kiedy pościcie, nie bądź-

cie posępni jak obłudni-

cy…. Ty zaś, gdy pościsz,

namaść sobie głowę i umyj

twarz, aby nie ludziom po-

kazać, że pościsz, ale Ojcu

twemu, który jest w ukry-

ciu. A Ojciec mój, który wi-

dzi w ukryciu, odda tobie”

(Mt 6, 16-18).

Objawienie akcentu-

je potrzebę należytej mo-

tywacji postu i potępia

niewłaściwe jej postacie.

Samo odmawianie sobie

czegoś, w tym przypadku

jakiegoś pokarmu, czy rza-

dziej napoju, może przy-

bierać rozmaite znaczenia,

i nie zawsze jest wyrazem

ascezy lub religijności.

dokończenie na str. 2

luty 2010 r.

str.

Mój Chrystus

Miesięcznik paraii Jezusa Chrystusa,

Króla Wszechświata w Tczewie

Co oznacza post?

Wszak ludzie nie jadają ze względów

ekonomicznych (skąpstwo), estetycznych

(„zachowanie linii”), medycznych czy spo-

łecznych (rozmaite głodówki), które z po-

stem w naszym znaczeniu – poza ze-

wnętrznymi podobieństwami zjawisk – nie

maja nic wspólnego. Dla chrześcijanina

motywem postu jest naśladowanie postu

Chrystusa na pustyni, znoszenie przezeń

pragnienia na krzyżu, Jego nakaz poszcze-

nia dla przyszłych uczniów, przykład z cza-

sów apostolskich podjęty w całej tradycji

Kościoła. W przebiegu roku liturgicznego

sam Kościół wyznaczył pewne okresy cza-

su i dni, kiedy to ze względów pokutnych i

dla uświęcenia wiernych nakłada, obowią-

zek szczególnego umartwienia, zwłaszcza

postu ilościowego i jakościowego. Prze-

strzeganie tego nakazu jest obowiązkiem

katolickim, a złamanie go najlepiej odpoku-

tować nie tylko lepszym zachowywaniem

go na przyszłość, ale odmówieniem so-

bie czegoś przyjemnego (zwłaszcza, gdy

to jest potrzebne również z innych powo-

dów, jak np. palenie papierosów czy picie

alkoholu).

Trochę o rekolekcjach

tą tak na marginesie misje paraialne or-

ganizuje się mniej więcej raz na 10 lat.

A póki co, teraz będą u nas reko-

lekcje ogólnoparaialne, które są akcją

duszpasterską, której celem jest konty-

nuacja, umacnianie i pogłębianie życia

chrześcijańskiego. Są więc zwyczajnymi

rekolekcjami, jakich po kilka tysięcy każ-

dego roku z różnych okazji, głównie Ad-

wentu i Wielkiego Postu, wygłasza się

w polskich paraiach. Ich sens i specy-

ika w tym się wyrażają, że dobrze przy-

jęte przez paraian / czas i dobra wola ,

a właściwie odwrotnie! /, mogą stać się

szansą i pewną „odskocznią” od prozy

życia. Tylko należy spełnić jeden waru-

nek - trzeba się na nie nastawić i zorien-

tować WOLĄ i chęcią słuchania!

Tak rozumiane, należą do nurtu

ewangelizacji pastoralnej, której celem

jest „ wiarę tych, którzy wyznają, że są

chrześcijanami, pogłębić, umocnić, ży-

wić i czynić coraz doskonalszą”. Oby tak

się stało również u nas – Daj Boże!

Ks. Proboszcz

str.

luty 2010 r.

dokończenie ze str. 1

Rekolekcje są to ćwiczenia religijne,

składające się z nauk, konferencji, na-

bożeństw itd. Słowo rekolekcje pochodzi

od łacińskiego słówka recolligere – przy-

pominać, ochłonąć, opamiętać się.

Z punktu widzenia celu rekolekcje

oznaczają dłuższy lub krótszy okres cza-

su, w którym chrześcijanin „ w sposób

bardziej lub mniej radykalny odrywa się

od swojego normalnego trybu życia, by „

być bliżej Boga”, tak aby w świetle Jego

słowa i z Jego pomocą włączyć swoje

życie w Jego plan zbawienia”. Z punk-

tu widzenia współtworzących je czynni-

ków rekolekcje „ są cyklem kazań, kon-

ferencji, nabożeństw, trwających kilka

dni, poza zwyczajnym tokiem naucza-

nia niedzielnego i świątecznego”.

Ogólnikowość powyższych okre-

śleń rekolekcji jest dość wielka, że po-

zwala nimi objąć rekolekcje zamknięte,

półzamknięte, otwarte, stanowe, grupo-

we, specjalistyczne, ogólnoparaialne,

ewangelizacyjne, a nawet misje ludowe.

Te ostatnie to przewiduję ok.2014 r. w

związku z X rocz. istnienia paraii; zresz-

www.chk.tcz.pl

Spróbuj to przemyśleć

Releksja wokół rekolekcji ...

Spotkać siebie samego

Niektórzy młodzi ludzie szukają sa-

motności, atmosfery zamyślenia, za-

modlenia, sytuacji, w której spotkają

samych siebie. „ Ja sam!” – jest to miej-

sce wewnętrznej przemiany, miejsce, w

którym człowiek staje się człowiekiem.

Wielu jednak boi się takiego spotka-

nia z sobą samym. Nie wiedzą, co ich

czeka w takim spotkaniu. A może być

ono nawet wymuszone. Tak też było w

przypadku młodego poety niemieckie-

go. Bał się. Bał się zamkniętej celi, w

której człowieka nachodzą różne my-

śli. Został aresztowany przez Gestapo,

osądzony i skazany. Czekał na wyrok

śmierci sześć tygodni. Swoje przeży-

cia przedstawił w krótkim opowiadaniu,

które tak się zaczyna: „ Po zatrzaśnię-

ciu drzwi celi więziennej człowiek zo-

staje tylko z sensem swojego życia, z

tym, co najbardziej istotne. Człowiek

zostaje z sobą samym. Czy wiesz co

to znaczy, kiedy jesteś skazany tylko

na siebie samego? Pozostawiony so-

bie samemu?

Teraz mogę powiedzieć, że nie musi

to być coś strasznego. Może to być

początek najwspanialszej drogi, jaką

świat ma do zaoferowania człowiekowi:

spotkaj się z sobą samym! Spójrz sobie

w oczy! Powiedz do siebie: TY!”

Do tych myśli młodego poety trze-

ba cos dopowiedzieć. Jego ucieczka

przed sobą samym w tragiczny sposób

zakończyła się odnalezieniem siebie.

Jeśli odnalazłeś siebie, wiesz

kim jesteś. Wtedy pogodzisz się ze

sobą, co nie znaczy, że wszystko bę-

dzie ci się już podobać, że wszyst-

ko sobie wybaczysz, że zwolnisz się

z obowiązku pracy nad sobą. Je-

śli odnalazłeś siebie, to wiesz, że

jest to początek drogi bardzo długiej

i ciemnej, którą tylko ty sam mo-

żesz przejść. Na tej drodze ku sobie

samemu życzę ci miłości do siebie

i wytrwałości.

Ks. Proboszcz

luty 2010 r.

str.

Mój Chrystus

Miesięcznik paraii Jezusa Chrystusa,

Króla Wszechświata w Tczewie

Z dziedzictwa Jana Pawła II

Jan Paweł II o pokucie

«Rozdzierajcie (...) serca wasze, a nie sza-

ty! Nawróćcie się do Pana, Boga waszego!» (Jl

2, 13).

Tymi słowami proroka Joela liturgia wprowadza

nas w Wielki Post. W rzeczywistości nawrócenie

serca wskazuje nam zasadniczy wymiar szczegól-

nego czasu łaski, do którego przeżywania się przy-

gotowujemy. Ponadto daje nam głęboką motywa-

cję, dzięki której stajemy się zdolni znowu podjąć

drogę prowadzącą do Boga: jest nią uświadomie-

nie sobie na nowo, że Pan jest miłosierny, a każdy

człowiek jest dzieckiem umiłowanym przez Niego i

wezwanym do nawrócenia.

Przedstawiony prorocki tekst przypomina, dzię-

ki wielkiemu bogactwu symboli, że duchowe za-

angażowanie musi wyrazić się w konkretnych wy-

borach i czynach; że prawdziwe nawrócenie nie

może sprowadzać się do zewnętrznych form lub

bliżej nieokreślonych zamiarów, lecz wymaga włą-

czenia w ten proces i przemiany całego życia.

Wezwanie «nawróćcie się do Pana, Boga

waszego» zakłada oderwanie się od tego wszyst-

kiego, co nas oddala od Niego. To oderwanie się

stanowi nieodzowny punkt wyjścia, by powrócić do

przymierza z Bogiem, zerwanego przez grzech.

«W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się

z Bogiem!» (2 Kor 5, 20). Usilne wezwanie do po-

jednania z Bogiem występuje również w przedsta-

wionym powyżej fragmencie z Drugiego Listu do

Koryntian.

Odniesienie do Chrystusa, postawionego w

centrum całej releksji, sugeruje, że w Nim dana

jest grzesznikowi możliwość autentycznego pojed-

nania. Bowiem «On to [Bóg] dla nas grzechem

uczynił Tego, który nie znał grzechu, abyśmy

się stali w Nim sprawiedliwością Bożą» (2 Kor

5, 21). Jedynie Chrystus może przemienić sytua-

cję trwania w grzechu w stan łaski. Tylko On może

uczynić «sprzyjającą chwilą» czasy, w których

ludzkość pogrążona jest w grzechu i głęboko nim

dotknięta, podzielona i pełna nienawiści. «On bo-

wiem jest naszym pokojem. On, który obie czę-

ści [ludzkości] uczynił jednością, bo zburzył

rozdzielający je mur — wrogość. (...) [aby] jed-

nych, jak i drugich znów pojednać z Bogiem, w

jednym Ciele przez krzyż» (Ef 2, 14. 16 a).

Oto sprzyjająca chwila! Chwila oiarowana rów-

nież nam, którzy

w duchu poku-

ty podejmujemy

surową drogę

wielkopostną.

«Nawróć-

cie się do Mnie

całym swym

sercem, przez

post i płacz, i la-

ment» (Jl 2, 12).

Przez usta

proroka Joela li-

turgia Środy Po-

pielcowej wzywa

do nawrócenia osoby w podeszłym wieku, ludzi

dojrzałych, młodych oraz dzieci. Wszyscy powinni-

śmy prosić Pana o przebaczenie dla nas samych i

dla innych (por. Jl 2, 16-17).

Drodzy bracia i siostry, chcemy odpowiedzieć

na to naglące wezwanie. Również i my, podob-

nie jak ludzie współcześni prorokowi, mamy przed

oczyma i nosimy wyryte w sercu obrazy cierpień

i straszliwych tragedii, będących nierzadko owo-

cem nieodpowiedzialnego egoizmu. Również i my

odczuwamy ciężar zagubienia innych ludzi wobec

bólu niewinnych i konliktów dzisiejszej ludzkości.

Potrzebujemy pomocy Pana, by odzyskać ufność

i radość życia. Musimy powrócić do Tego, który ot-

wiera nam bramy swego Serca, bogatego w do-

broć i miłosierdzie.

Posłuchajmy wezwania, które Pan do nas kie-

ruje za pośrednictwem mocnych i surowych ge-

stów oraz słów liturgii Środy Popielcowej. Przyj-

mijmy je w pokornej i pełnej ufności postawie, jaką

proponuje nam psalmista: «Tylko przeciw Tobie

zgrzeszyłem i uczyniłem, co złe jest w Twych

oczach» . I dalej: «Stwórz, o Boże, we mnie ser-

ce czyste i odnów w mojej piersi ducha niezwy-

ciężonego!» (Ps 51 [52], 6. 12).

Niech okres wielkopostny będzie dla wszyst-

kich doświadczeniem nowego nawrócenia oraz

głębokiego pojednania z Bogiem, z sobą samym i

z braćmi. Niech nam to uprosi Matka Bolesna, któ-

rą na drodze wielkopostnej kontemplujemy złączo-

ną z cierpieniem i zbawczą męką Syna.

Ks. Tomasz

str.

luty 2010 r.

www.chk.tcz.pl

S ymbolika liturgiczna Triduum paschalne

Niedziela Palmowa Męki Pańskiej zapoczątkowu-

je Wielki Tydzień. W tym dniu Kościół obchodzi pa-

miątkę uroczystego wjazdu Pana Jezusa do Jerozo-

limy.

Najważniejszym obchodem w całym roku liturgicz-

nym jest Triduum Paschalne. Rozpoczyna się Mszą

świętą Wieczerzy Pańskiej poprzez uroczystości wiel-

kopiątkowe, osiąga swój szczyt w Wigilię Paschalną,

a kończy się drugimi nieszporami w Niedzielę Zmar-

twychwstania Pańskiego. Już w V wieku pisał św. Au-

gustyn o świętym triduum ukrzyżowanego, pogrzeba-

nego i wskrzeszonego Pana.

Wielki Czwartek – Jest to dzień ustanowienia

przez Chrystusa podczas Ostatniej Wieczerzy sakra-

mentu kapłaństwa i Eucharystii. Obecnie w kościołach

katedralnych odprawiana jest przed południem Msza

Krzyżma. Jest celebrowana przez kapłanów reprezen-

tujących całą diecezję, pod przewodnictwem biskupa.

Podczas tej Mszy poświęca się olej chorych, po Komu-

nii olej katechumenów i konsekruje się Krzyżmo świę-

te. Mszę Krzyżma uważa się za jeden ze znaków łącz-

ności kapłanów z osobą biskupa. Dlatego podczas tej

Mszy świętej duchowieństwo całej diecezji publicznie

odnawia swoje przyrzeczenia posłuszeństwa i czci dla

biskupa, złożone w dniu święceń.

Zgodnie z tradycją Kościoła, we Wielki Czwartek

nie wolno odprawiać Mszy świętej bez udziału ludu.

W godzinach wieczornych, w porze najbardziej odpo-

wiedniej, odprawia się Mszę Wieczerzy Pańskiej z peł-

nym uczestnictwem całej miejscowej wspólnoty para-

ialnej.

Wielki Piątek – Jest to dzień ciszy i zadumy w Koś-

ciele. W tym dniu nie odprawia się Mszy świętej, jest

to dzień śmierci Pana Jezusa. Obowiązuje w tym dniu

ścisły post. Odprawia się nabożeństwo wielkopiątko-

we, które rozpoczyna się procesjonalnym wyjściem

służby liturgicznej i kapłanów. Celebrans na stopniach

ołtarza kładzie się krzyżem i w chwili milczenia prosi o

przebłaganie za grzechy, jest to jeszcze większe uni-

żenie siebie wobec Majestatu Bożego aniżeli uklęknię-

cie. Następnie rozpoczyna się liturgia słowa Bożego,

kończąca się modlitwą powszechną. Po tym następu-

je adoracja krzyża. Po odsłonięciu krzyża przy ołtarzu

przez celebransa, rozpoczyna się adoracja. Najpierw

adoruje krzyż celebrans, po nim asysta i wszyscy

obecni w kościele. Po zakończeniu adoracji nakrywa

się ołtarz obrusem i umieszcza się na nim korporał i

kapłan przynosi Najświętszy Sakrament z ciemnicy.

Rozpoczyna się Komunia Święta, która jest kulmina-

cją całego nabożeństwa wielkopiątkowego.

Po liturgii wielkopiątkowej zanosi się Najświętszy

Sakrament do Grobu Pańskiego i wystawia do adora-

cji. Monstrancję okrywa się białym welonem przeźro-

czystym.

Wielka Sobota – jest dniem ciszy żałobnej. Jest

upamiętnieniem spoczynku ciała Jezusa w grobie

i zarazem Jego zstąpienia do Otchłani, aby oznaj-

mić zbawienie sprawiedliwych Starego Przymierza, i

wszystkim, którzy na nie oczekiwali od początku świa-

ta. Ołtarz główny pozostaje obnażony. Kościół trwa

przy Grobie Pańskim rozważając mękę i śmierć Chry-

stusa. Nawiedza się Grób Pański z całymi rodzinami,

adorując Go w Najświętszym Sakramencie. Zaleca

się, aby w południe, w kościołach paraialnych odby-

ła się Godzina czytań i Jutrznia śpiewana z udziałem

ludu. Tego dnia przynosimy do kościoła pokarmy do

poświęcenia, które spożyjemy w poranek zmartwych-

wstania w niedzielę

Wigilia Paschalna rozpoczyna Wielkanoc, najwięk-

sze święto w całym roku liturgicznym. Wigilia z istoty

jest czuwaniem nocnym, nawiązując do nocy wyjścia

Izraelitów z Egiptu, a szczególnie do nocy zmartwych-

wstania Chrystusa. Od początku chrześcijanie groma-

dzili się w Wielką Sobotę wieczorem na czuwanie noc-

ne. Rozpalali ogień, od którego zapalali swoje lampy

dla rozproszenia ciemności.

Kościół czuwając oczekuje zmartwychwstania

Chrystusa i obchodzi je w sakramentach. Cały obchód

tej świętej Wigilii powinien odbyć się w nocy, to znaczy

rozpocząć się po zapadnięciu nocy, a skończyć przed

świtem dnia niedzielnego. Wigilia paschalna rozpoczy-

na się poza kościołem, gdzie jest poświęcony ogień,

od którego odpalony jest poświęcony paschał. Cele-

brans wnosząc zapalony paschał trzykrotnie wzno-

si śpiew aklamacji „Światło Chrystusa”. Paschał jest

symbolem Zmartwychwstałego Chrystusa. Procesja z

zapalonym paschałem nasuwa na myśl zdanie Chry-

stusa „Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną,

nie będzie błądził w ciemności, lecz będzie miał świat-

łość życia.(J8,12) Celebrans odśpiewuje orędzie wiel-

kanocne uwielbiając Chrystusa przynoszącego zba-

wienie. Jest to hymn o Zmartwychwstaniu (Exultet).

Liturgia słowa jest bardzo bogata i rozbudowana.

Czytania biblijne są poświęcone od stworzenia świa-

ta, aż do Chrystusa, wraz z przejściem przez Mo-

rze Czerwone. Czytanie to zawiera typologię Paschy

chrześcijańskiej, obchodzonej uroczyście w Wigilię

Paschalną.

Następuje liturgia chrzcielna. Kapłan wraz z asystą

podchodzi do chrzcielnicy i po słowach wprowadzenia

zanurza paschał w święconej wodzie i prosi Boga, aby

przez swojego Syna zesłał na tę wodę moc Ducha

Świętego. Zanurzenie to symbolizuje chrzest jako sa-

krament współumierania i współzmartwychwstania z

Chrystusem. Kantorzy śpiewają litanię do wszystkich

świętych. Po tym następuje chrzest. Po poświęceniu

wody odnawia się przyrzeczenia chrzcielne, podczas

których wierni maja zapalone świece.

Liturgia eucharystyczna ma swój zwykły przebieg,

jak każda Msza święta. Liturgia kończy się radosnym

„Chrystus Zmartwychwstał Alleluja”.

luty 2010 r.

str.

Marek Piwoński

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: