In Death 09 - Aż po grób-Nora Roberts.pdf - In Death - izabellachb

J.D. ROBB

AŻ PO GRÓB

Dla bogów jesteśmy niczym muchy dla swawolnych chłopców, zabijają nas dla zabawy

Szekspir

Polityka, w pospolitym rozumieniu tego słowa, jest rzeczą nieczystą

Jonathan Swift

PROLOG

Drogi Towarzyszu.

My, Kasandra.

Zaczęło się.

Wszystko, nad czym pracowaliśmy, do czego przygotowywaliśmy się, ćwicząc, czemu

poświęciliśmy życie, jest gotowe do akcji. Po jakże długim brzasku nareszcie nadchodzi świt.

Osiągniemy postawiony ponad trzydzieści lat temu cel. Spełnimy obietnicę. Pomścimy krew

męczennika.

Wiemy, że się o nas troszczysz - Wiemy, że jesteś rozważny. To cechy mądrego

przywódcy. Uwierz, że wzięliśmy do serca Twoje rady i ostrzeżenia. Moratorium w tej

sprawiedliwej i okrutnej wojnie nie przerwiemy bitwą, która mogłaby się skończyć porażką.

Jesteśmy doskonale wyposażeni, nasza sprawa ma wielkie poparcie finansowe, rozważyliśmy

wszelkie ewentualności i posunięcia.

Wysyłamy Ci, Drogi Przyjacielu i Towarzyszu, tę transmisję, radośnie przygotowując

się do kontynuowania naszej misji. Cieszymy się, przelana już została bowiem pierwsza krew.

Okoliczności postawiły na naszej drodze godnego, jak się o tym przekonasz, przeciwnika.

Dołączyliśmy do tego przekazu dossier porucznik Eve Dallas z tak zwanej Policji Miasta

Nowy Jork, Wydziału Zabójstw, abyś mógł poznać ją lepiej.

Pokonanie takiego przeciwnika sprawi, że nasze zwycięstwo będzie jeszcze słodsze.

Ponadto jest ona jednym z symboli zepsutego i represyjnego ustroju, który zamierzamy

zniszczyć.

Na to miejsce skierowała nas Twoja mądra rada. Żyjemy wśród Żałosnych pachołków

stojącego na glinianych nogach ustroju, nosimy nasze uśmiechnięte maski, ale gardzimy ich

miastem i całym systemem ucisku i rozkładu. Dla ich ślepych oczu staliśmy się jednymi z nich.

Gdy poruszamy się po rozpustnych i plugawych ulicach, nikt nie zadaje nam pytań.

Jesteśmy niewidzialni, cienie pośród cieni, tacy, jakimi Zgodnie z Twoją nauką i Tego,

którego oboje kochaliśmy, powinni być najprzebieglejsi bojownicy.

A gdy zniszczymy jeden po drugim symbole tego spasionego społeczeństwa,

demonstrując naszą sile. i nasz jasny projekt nowego królestwa, tamci zadrżą. Zobaczą nas i

przypomną sobie o Nim. Pierwszym symbolem pełnego chwaty naszego zwycięstwa będzie

Jego pomnik. Na Jego podobieństwo.

Jesteśmy wierni i mamy długą pamięć.

Jutro usłyszysz pierwszy odgłos bitwy.

Opowiadaj o nas wszystkim zwolennikom, wszystkim wiernym.

My, Kasandra.

Tej właśnie nocy jakiś żebrak umarł niezauważony pod ławką w Parku Greenpeace.

Profesor historii upadł zakrwawiony z podciętym gardłem metr od frontowych drzwi swego

mieszkania za dwanaście kredytów, które miał w kieszeni. Jakiejś kobiecie ugrzązł w gardle

ostatni okrzyk, gdy padała pod pięściami kochanka.

Ale niezaspokojona śmierć nadal zataczała koło swym kościstym palcem, aż wetknęła

go radośnie między oczy niejakiego J. Clarence'a Bransona, pięćdziesięcioletniego

wiceprezesa firmy „Narzędzia i Zabawki Bransona”.

Był to człowiek sukcesu, bogaty, nieżonaty, nie byle kto i nie bez przyczyny

współwłaściciel wielkiej międzyplanetarnej korporacji. Drugi syn z trzeciej generacji

Bransonów, zaopatrujących świat i jego satelity w urządzenia i przyrządy służące rozrywce,

żył z gestem.

I tak samo umarł.

Serce J. Clarence'a przeszyła jednym z jego przegubowych wierteł stalowooka

kochanka, która, po przyszpileniu go do ściany, zgłosiła wydarzenie policji, po czym usiadła,

sącząc spokojnie czerwone wino do chwili, gdy na miejsce przybyli pierwsi funkcjonariusze.

Siedząc wygodnie w fotelu z wysokim oparciem, ustawionym naprzeciwko

wirtualnego ognia, nadal sączyła wino, podczas gdy porucznik Eve Dallas badała zwłoki.

- Jest z całą pewnością martwy - rzuciła zimno do Eve. Nazywała się Lisbeth Cooke i

zarabiała na życie jako szef reklamy w firmie swego nieżyjącego kochanka. Miała

czterdzieści lat, była niewątpliwie pociągająca i uchodziła za świetnego pracownika. Wiertło

Branson 8000 jest znakomitym narzędziem, zaprojektowanym po to, by zadowolić zarówno

fachowców, jak hobbystów. Jest bardzo mocne i precyzyjne.

- Ho, ho. - Eve przypatrywała się twarzy ofiary. Wypielęgnowanej i interesującej, na

której śmierć wyrzeźbiła rys przykrego zdumienia. Przód niebieskiego szlafroka nasiąknięty

był krwią, która rozlewała się połyskliwą kałużą po podłodze. - Nie ma wątpliwości,

dokonano tego tutaj. Peabody, poinformuj pannę Cooke o przysługujących jej prawach.

Gdy asystentka przystąpiła do działania, Eve nadal dokumentowała czas i przyczynę

śmierci. Nawet w przypadku dobrowolnego przyznania się do winy sprawcy morderstwa

należało postępować zgodnie z przepisami. Narzędzie będzie wzięte jako dowód rzeczowy,

ciało zabrane i poddane sekcji, a miejsce zabezpieczone.

Dając znak ekipie dochodzeniowej, aby przystąpiła do pracy, Eve przeszła kilka

kroków po królewskim czerwonym dywanie i siadła naprzeciwko Lisbeth przy interesującym

ogniu kominka, który bił obfitym ciepłem oraz światłem. Nic nie mówiła, czekając przez

chwilę na reakcję szykownej brunetki w żółtym jedwabnym kostiumie, śmiesznie spryskanym

świeżą krwią.

Nie uzyskała jednak niczego więcej oprócz uprzejmie pytającego spojrzenia.

- A więc... czy zechce mi pani o tym opowiedzieć?

- Oszukiwał mnie - stwierdziła apatycznie Lisbeth. - Zabiłam go. Eve przyjrzała się jej

stanowczym zielonym oczom, zobaczyła w nich gniew, ale nie dostrzegła ani wstrząsu, ani

żalu.

- Czy pokłóciliście się?

- Powiedzieliśmy sobie parę słów. - Lisbeth podniosła kieliszek z winem do swych

pełnych, umalowanych warg, mających ten sam intensywny winny kolor. - Większość z nich

wyszła ode mnie. J.C. myślał powoli. - Wzruszyła ramionami, wywołując szelest jedwabiu. -

Akceptowałam to, a nawet uważałam, że pod wieloma względami jest to miłe. Ale my

zawarliśmy układ. Poświęciłam mu trzy lata życia.

Nachyliła się, jej oczy przepełniły się złością, kryjącą się pod pozorami chłodu.

- Trzy lata, czas, w którym mogłabym zainteresować się czymś innym, zawrzeć jakiś

inny układ, być w innych związkach. Ale byłam wierna. On nie był.

Wciągnęła powietrze, znów się wyprostowała, niemal się uśmiechnęła.

- Teraz on nie żyje.

- Tak, to zauważyliśmy. - Eve usłyszała obrzydliwe cmoknięcie oraz zgrzyt, gdy ekipa

usiłowała usunąć z ciała i kości długi stalowy brzeszczot. - Panno Cooke, czy przyniosła pani

to narzędzie z zamiarem użycia go jako broni?

- Nie, należało do J.C. On czasem zajmował się majsterkowaniem. Chyba właśnie to

czynił - zastanawiała się, rzucając przelotne spojrzenie na ciało, które w balecie upiornych

ruchów odrywała od ściany ekipa działająca na miejscu zbrodni. - Zobaczyłam je tutaj, na

stole, i pomyślałam sobie, och, że się znakomicie nadaje. Prawda? Więc podniosłam je i

włączyłam. No i użyłam go.

Nie można było prościej, pomyślała Eve i podniosła się.

- Panno Cooke, ci funkcjonariusze wezmą panią na komendę. Będę musiała zadać pani

trochę więcej pytań.

Lisbeth posłusznie dopiła resztkę wina i odstawiła kieliszek.

- Wezmę tylko płaszcz.

In Death 09 - Aż po grób-Nora Roberts.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: