Briggs Patricia - Mercedes Thompson 02 - Więzy krwi.pdf - Mercedes Thompson - Meirwen

PATRICIA

BRIGGS

WIĘZY

KRWI

Rozdział 1

Jak większość ludzi posiadających własny biznes

pracuję długimi godzinami, które zaczynają się

wcześnie rano. Więc jeśli ktoś dzwoni do mnie w

środku nocy, to lepiej dla niego, żeby właśnie

umierał.

- Halo, Mercy? - Do mojego ucha dotarł uprzejmy

głos Stefana. - Zastanawiam się, czy nie oddałabyś

mi małej przysługi.

Stefan już dawno dokonał swego żywota, więc nie

widziałam powodu, by być miłą.

- Odebrałam telefon o... - zamglonym wzrokiem

zerknęłam na czerwone cyferki stojącego przy łóżku

zegara - ...trzeciej nad ranem. Czy to wystarczy?

Okej, nie powiedziałam tego dokładnie tak. Może i

dodałam kilka tych słów, których mechanik uczy się

podczas obcowania z nieposłusznymi sworzniami i

alternatorami lądującymi na palcach stóp.

- Przypuszczam, że mógłbyś poprosić o drugą

przysługę - ciągnęłam - ale wolałabym, żebyś się

rozłączył i zadzwonił o bardziej cywilizowanej porze.

Stefan zachichotał. Może sadził, że usiłowałam być

zabawna.

- Mam pewne zadanie do wykonania. Twoje wy-

jątkowe zdolności mogłyby odegrać znacząca rolę w

zapewnieniu sukcesu całemu przedsięwzięciu.

Stare stworzenia, jak wynika z moich obserwacji,

lubią się wyrażać dość niejasno, kiedy o coś proszą.

A ponieważ jestem kobietą biznesu, uważam, że na-

leży przechodzić do szczegółów tak szybko, jak to

możliwe.

- Potrzebujesz mechanika o trzeciej nad ranem?

- Jestem wampirem, Mercedes - odparł łagodnie

Stefann. - Trzecia nad ranem to ciągle pierwszorzęd-

na pora. Ale nie potrzebuję mechanika, potrzebuję

cibie, jesteś mi winna przysługę.

Miał rację, niech go szlag. Pomógł mi, kiedy po-

rwano córkę miejscowego Alfy. Dał mi wtedy jasno

do zrozumienia, że będzie czegoś żądał w zamian.

Ziewnęłam i osiadłam, porzucając wszelką na-dzieję

na powrót w objęcia Morfeusza.

— W porządku. O co chodzi?

- Musze dostarczyć wiadomość wampirowi któ-ry

przebywa na tym terenie bez pozwolenia mojej Pani -

powiedział, zmierzając wreszcie do sedna sprawy. -

Potrzebuję świadka, którego on nie zauważy.

Rozłączył się, nie czekając na odpowiedź ani nawet

nie mówiąc, kiedy po mnie przyjedzie. Dostałby

nauczkę, gdybym wróciła do łóżka.

Mamrocząc pod nosem, wciągnęłam na siebie

dżinsy, wczorajszą podkoszulkę z plamą po musz-

tardzie i parę skarpetek z tylko jedną dziurą. Mniej

więcej ubrana poczłapałam do kuchni i nalałam so-

bie szklankę soku żurawinowego.

Za oknem świecił księżyc w pełni. Mój współlo-kator,

wilkołak, biegał gdzieś z miejscowym stadem,

więc nie musiała mu tłumaczyć, dlaczego wycho-

dzę ze Stefanem. Co było dość sprzyjające.

Samuel jako taki nie był złym współlokatorem. ale

miał skłonność do zaborczych i dyktatorskich

zachowań. Oczywiście nie pozwalałam, by mu to

uchodziło na sucho, tym niemniej prowadzenie kłót-

ni z wilkołakiem wymaga pewnej subtelności, której

mi brakowało - zerknęłam na zegarek - o trzeciej

piętnaście nad ranem.

Mimo że zostałam przez nie wychowana, sama nie

jestem wilkołakiem - czy też, gwoli ścisłości, ja-

kimkolwiek innym „cosiołakiem". Nie jestem sługą

faz księżyca, a w postaci kojota, mojej drugiej natu-

ry, wyglądam jak każdy inny canis latrans, na

dowód czego mogę okazać blizny po grubym śrucie.

Wilkołaków nie sposób pomylić z wilkami. Są

o wiele większe niż ich całkiem zwyczajni kuzyni

i o wiele bardziej przerażające.

Ja należę do zmiennokształtnych, choć niewy-

kluczone, że kiedyś istniała na to jakaś inna, in-

diańska nazwa, która uległa zapomnieniu, kiedy

Europejczycy rozpanoszyli się w Nowym Świecie.

Może mój ojciec potrafiłby mi wytłumaczyć, czym

jestem, gdyby nie zginął w wypadku samochodo-

wym, zanim dowiedział się o ciąży matki. Zatem

wszystko, co wiem, powiedziały mi wilkołaki, a nie

było tego zbyt wiele.

Słowo „zmiennokształtny" wywodzi się od Skó-

rokształtnych z plemion Indian południowo-zachod-

nich, ale z tego, co wyczytałam, mam mniej wspól-

nego ze Skórokształtnymi niż z wilkołakami. Nie

posługuję się magią, nie potrzebuję skóry kojota,

żeby zmienić kształt, no i nie jestem zła.

Pociągnęłam łyk soku i wyjrzałam przez kuchenne

okno. Nie widziałam samego księżyca, tylko jego

srebrne światło oblewające nocny krajobraz. Myśli

o złu wydawały się jakoś nie na miejscu podczas

oczekiwania na przybycie wampira. Co jak co, ale z

pewnością powstrzymają mnie przed zaśnięciem.

Boję się zła.

We współczesnym świecie samo to słowo wydaje się

dość... staromodne. Kiedy zło na krotko ujawnia się

pod postacią jakiegoś Charlesa Mansona czy

Jeffreya Dahmera, lubimy je tłumaczyć za pomocą

narkotyków, nieszczęśliwego dzieciństwa lub cho-

roby psychicznej.

Szczególnie Amerykanie są dziwnie naiwni w wierze,

że nauka potrafi wszystko wytłumaczyć. Kiedy kilka

miesięcy temu wilkołaki ujawniły się ludzkości,

naukowcy natychmiast rozpoczęli poszukiwania

wirusa bądź bakterii, które mogły powodować

Przeistoczenie. Magia nie należy do tych rzeczy,

które laboratoria i komputery potrafią wyjaśnić.

Ostatnio usłyszałam, że instytucje sygnowane na-

zwiskiem Johnsa Hopkinsa zgromadziły cały zespół

w celu wyjaśnienia tej sprawy. Bez wątpienia coś

znajdą, ale idę o zakład, że nigdy nie będą w stanie

wytłumaczyć, w jaki sposób dziewięćdziesiąt kilo

mężczyzny przemienia się w sto dwadzieścia pięć

kilo wilkołaka. Nauka nie traktuje magii poważniej,

niż traktuje zło.

Ufność w racjonalne podstawy rzeczywistości to z

jednej strony wystawianie się na ciosy, ale z drugiej

- solidna tarcza. Zło woli, by o nim nie mówiono.

Wampiry, jako nieprzypadkowy przykład, rzadko

zabijają ludzi na ulicach. Polują na tych, za którymi

nikt nie zatęskni, i przyprowadzają ich do domu,

gdzie są otaczani opieką i wygodami - jak krowa na

pastwisku.

Pod rządami nauki palenie czarownic na stosie,

próby wody czy publiczny lincz są zakazane. W za-

mian przeciętny prawy obywatel nie musi się trapić

stworzeniami, które ożywają nocą. Czasami żałuję,

że nie jestem przeciętną obywatelką. Przeciętni

obywatele nie są odwiedzani przez wampiry-

Ani nie martwią się stadem wilkołaków - przy-

najmniej niezupełnie w ten sam sposób, co ja.

Dla wilkołaków wyjście z ukrycia stanowiło śmiały

krok, który z łatwością mógł wywołać efekt

przeciwny do zamierzonego. Wpatrzona w oświetlaną

księżycem noc, martwiłam się, do czego dojdzie, gdy

ludzie znów poczują strach. Wilkołaki nie są złe, ale

też nie do końca są spokojnymi, prawymi

bohaterami, za których usiłują uchodzić. Ktoś

Briggs Patricia - Mercedes Thompson 02 - Więzy krwi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: