Główny zespół twierdzeń makroekonomicznych:
· W krótkim okresie, zmiany zagregowanego popytu wpływają na produkcję. Wyższe zaufanie konsumentów, większy deficyt budżetu i szybszy wzrost wartości pieniądza prowadzą do zwiększenia produkcji i zatrudnienia oraz obniżenia bezrobocia.
· W średnim okresie czasu produkcja powraca do naturalnego poziomu. Poziom ten zależy od: naturalnej stopy bezrobocia (która razem z wielkością siły roboczej determinuje poziom zatrudnienia), stanu technologii oraz zapasów kapitału.
· W długim okresie ewolucję poziomu produkcji determinują dwa podstawowe czynniki. Pierwszy to akumulacja kapitału, drugi zaś to tempo rozwoju technologii.
· Polityka monetarna wpływa na poziom produkcji w krótkim okresie, w długim i średnim zaś nie. Wyższe tempo wzrostu wartości pieniądza tłumaczy wyższe tempo inflacji.
Polityka fiskalna oddziałuje na gospodarkę w każdym okresie. Wyższy deficyt może powodować wzrost produktu w krótkim okresie. Jednakże może powodować spadek akumulacji kapitału i produktu w długim okresie.
Twierdzenia te stwarzają pewne nieporozumienia:
· Co do granic krótkiego okresu, czyli okresu czasu, w którym zagregowany popyt determinuje wielkość produkcji. Teoretycy realnego cyklu (real business cycle) wychodzą z założenia, że produkt znajduje się zawsze na swoim naturalnym poziomie, krótki okres zatem jest bardzo krotki. Zaś teoretycy sugerują, że oddziaływanie popytu może być długotrwałe.
· Co do roli polityki, chociaż pojęciowo odrębna jednak mocno związana z pierwszym. Ci, którzy wierzą, że produkt powraca szybko do naturalnego poziomu są chętni by nakładać surowe zasady polityki fiskalnej i monetarnej, od stałego wzrostu pieniądza po wymaganie zrównoważonego budżetu. Ci zaś, którzy wierzą, że dostosowanie jest powolne wysuwają potrzebę bardziej elastycznej polityki.
Historia współczesnej makroekonomii rozpoczyna się w roku 1936 publikacją Keynes`a „Ogólna teoria zatrudnienia, procentu i pieniądza. Wkład Keynes’a został sformalizowany w modelu IS-LM przez John’a Hicks’a i Alvina Hansena na początku lat 40-tych. Okres od lat 40-tych po lata 70-te można nazwać złotym wiekiem makroekonomii. Wśród głównych wydarzeń, które wpłynęły na rozwój są: teoria konsumpcji, inwestycji, popytu na pieniądz i wyboru portfolio ( jt. Zestaw papierów wartościowych w posiadaniu danego inwestora o różnym stopniu ryzyka), rozwój wielkich modeli makroekonomicznych. Główna debata w ciągu lat 60-tych odbywała się pomiędzy keynesistami a monetarystami. Keynesiści uważali, że rozwój teorii makroekonomii pozwoli na lepszą kontrolę ekonomii. Monetaryści zaś byli bardziej sceptyczni, co do możliwości wpływu państwa na stabilizację ekonomii.
W latach 70-tych makroekonomia przeżywała kryzys. Pierwszym powodem było pojawienie się stagflacji (zastoju w działalności gospodarczej), która była zaskoczeniem dla większości ekonomistów. Drugi powód to teoretyczne ataki Roberta Lucasa. Wraz ze swymi zwolennikami wskazywał, że gdy racjonalne oczekiwania były wprowadzane model Keynes’a nie mógł być używany w celu określania polityki. Model Keyenes’a nie tłumaczy długotrwałych odchyleń produktu od jego naturalnego poziomu. Teoria polityki powinna być poprawiona przy użyci narzędzi teorii gier.
Większość lat 70-tych i 80-tych została przeznaczona na integrację racjonalnych oczekiwań w makroekonomii. Ekonomiści są dziś bardziej świadomi roli oczekiwań w wyznaczaniu efektów szoków i polityki.
Obecne badania w makroekonomii obejmują kontynuację wzdłuż trzech linii. Neoklasycy zgłębiają stopień, do którego wahania mogą być tłumaczone jako ruchy w naturalnym poziomie produktu, jako opozycja do ruchów poza tym poziomem. Neokeyensiści zgłębiają rolę wad rynku w wahaniach. Teoretycy „ new growth” zgłębiają rolę R&D.
Pomijając różnice istnieje wiele propozycji, z którymi większość makroekonomistów się zgadza. Dwie główne to: zmiany AD powodują zmiany produktu w krótkim okresie oraz powrót produktu do naturalnego poziomu w dłuższym okresie.
_______________________________________________
więcej materiałów i notatek na www.wkuwanko.pl
kina_tczew