Balogh Mary - Szczypta grzechu.pdf - AMNEZJA - magda05051995

Mary Balogh

Szczypta grzechu

Lord Alleyne Bedwyn, najmłodszy brat księcia Bewcastle'a, prawie całą swoją młodość

do dwudziestego piątego roku życia spędził w Anglii. Z dala od działań wojennych, które

pustoszyły Europę od czasu, kiedy do władzy doszedł Napoleon Bonaparte. Alleyne nigdy nie

widział bitwy. Z żywym zainteresowaniem słuchał jednak wojennych opowieści swego

starszego brata, lorda Aidana Bedwyna, od niedawna byłego pułkownika kawalerii. I wydawało

mu się, że wie, jak wygląda pole bitwy.

Mylił się.

Wyobrażał sobie równo ustawione szeregi wojsk. Wielka Brytania i jej sojusznicy po

jednej stronie, wróg po drugiej. Pomiędzy nimi teren płaski jak boisko w szkole dla chłopców w

Eton. Widział w myślach kawalerię, piechotę i artylerię, w nieskazitelnie czystych, kolorowych

mundurach, poruszającą się zgrabnie i precyzyjnie, niczym pionki na szachownicy. Wyobrażał

sobie kanonadę dział, z lekka tylko zakłócającą ciszę. Myślał, że przez cały czas pole bitwy

jest doskonale widoczne, że w każdej chwili można ocenić przebieg walki. Pewien był, jeśli w

ogóle kiedykolwiek się nad tym zastanawiał, że powietrze jest czyste i można nim swobodnie

oddychać.

Mylił się pod każdym względem.

Nie był wojskowym. Niedawno doszedł do wniosku, że powinien zrobić w życiu coś

pożytecznego, i rozpoczął karierę w dyplomacji. Przydzielono go do ambasady w Hadze,

kierowanej przez sir Charlesa Stuarta. Sir Charles wraz z częścią personelu, w tym także i

Alleyne'em, przeniósł się do Brukseli. Zgrupowały się tam sprzymierzone armie, pod

dowództwem księcia Wellingtona, w odpowiedzi na nowe zagrożenie ze strony Napoleona.

Wiosną tego roku cesarz Francuzów uciekł z Elby i zgromadził we Francji potężną armię.

Właśnie dzisiaj, na rozległych, górzystych polach na wschód od wioski Waterloo toczyła się od

dawna wyczekiwana bitwa. Alleyne znalazł się w samym jej środku. Zgłosił się na ochotnika do

tej misji. Miał zawieźć list od sir Charlesa do Wellingtona i wrócić z odpowiedzią.

Dziękował Bogu, że wyruszył z Brukseli sam. Przed nikim nie zdołałby ukryć, że jest

przerażony jak jeszcze nigdy dotąd.

Najgorszy był huk wielkich armat. Dźwięk ogłuszał i dudnił w piersi i brzuchu. Wokół

snuł się dym. Alleyne nie mógł oddychać, łzawiły mu oczy - widział nie dalej niż na kilka

metrów. Poprzedniej nocy spadł ulewny deszcz. Żołnierze grzęźli w błocie, z końmi nie było

lepiej. Wszyscy poruszali się na pozór w kompletnym bezładzie. Oficerowie i sierżanci

wykrzykiwali komendy, które żołnierzom jakimś cudem udawało się usłyszeć. Alleyne czuł

gryzący swąd i fetor krwi i wnętrzności. Nawet poprzez kłęby dymu, gdziekolwiek spojrzał,

widział zabitych i rannych. Wyglądało to, jak scena wprost z czeluści piekieł. Uświadomił sobie,

że to właśnie jest wojenna rzeczywistość. Książę Wellington znany był z tego, że zawsze

znaleźć go można było w miejscach najbardziej zaciętych walk. Lekkomyślnie narażał się na

niebezpieczeństwo, ale za każdym razem cudem wychodził z niego bez szwanku. Dzisiejszy

dzień nie był wyjątkiem. Alleyne wypytał co najmniej z tuzin oficerów, zanim w końcu udało mu

się odnaleźć księcia na odkrytym wzniesieniu. Obserwował stamtąd folwark La Haye Sainte,

zawzięcie atakowany przez Francuzów, którego z nie mniejszą zaciekłością bronił oddział

pruskich żołnierzy. Nawet gdyby się starał, Wellington nie mógłby znaleźć miejsca, gdzie byłby

jeszcze bardziej wystawiony na cel. Alleyne oddał list, a potem skupił się na tym, by opanować

konia. Usiłował nie myśleć o grożącym mu niebezpieczeństwie, ale doskonale zdawał sobie

sprawę, że tuż obok niego z hukiem przelatują armatnie pociski i świszczą kule z muszkietów.

Czuł przerażenie przenikające go do szpiku kości.

Musiał poczekać, aż Wellington przeczyta list, a potem podyktuje odpowiedź jednemu

ze swoich adiutantów. Czas dłużył się Alleyne'owi w nieskończoność. Przyglądał się walce o

utrzymanie folwarku, o ile w ogóle mógł coś zobaczyć poprzez kłębiący się dym z tysięcy dział.

Patrzył na ginących żołnierzy i bał się, że sam za chwilę też zginie. Zastanawiał się, czy

odzyska słuch, jeśli mimo wszystko przeżyje. Czy odzyska spokój? W końcu dostał odpowiedź

na list, schował ją bezpiecznie w kieszeni na piersi i odwrócił się, żeby odejść. Nigdy dotąd nie

czuł takiej ulgi.

Jak Aidan wytrzymał takie życie przez dwanaście lat? Jakim cudem przeżył, by potem

jakby nigdy nic ożenić się z Eve i wieść w Anglii spokojne życie na wsi?

Nagle poczuł ostry ból w lewym udzie. Pomyślał, że chyba za mocno przekręcił się w

siodle i naciągnął mięsień. Jednak gdy spojrzał w dół, zobaczył dziurę w spodniach i tryskającą

krew. Uświadomił sobie, co się stało, niemal jakby był widzem, obojętnie przyglądającym się

wszystkiemu z boku.

- Na Jowisza, zostałem trafiony - powiedział głośno.

Usłyszał swój głos, jakby dochodził z bardzo daleka, stłumiony przez kanonadę dział i

jego własną, spowodowaną hałasem, głuchotę. W głowie zaczęło mu szumieć. Zrobiło mu się

nagle okropnie zimno.

Nie przyszło mu do głowy, by się zatrzymać, zsiąść z konia i odszukać lekarza. Myślał

tylko o tym, by się stąd wydostać i natychmiast wracać do bezpiecznej Brukseli. Miał tam do

załatwienia ważne sprawy. Nie pamiętał, co dokładnie, ale wiedział, że nie może sobie

pozwolić na zwłokę.

Ogarniała go panika.

Jechał jeszcze przez kilka minut, dopóki nie upewnił się, że znalazł się z dala od

bezpośredniego zagrożenia. Noga bolała go już jak sto diabłów. Co gorsza, nadal obficie

krwawił. Poza dużą chustką do nosa nie miał przy sobie niczego, czym mógłby obwiązać ranę.

Wyciągnął chustkę z kieszeni. Obawiał się, że nie obejmie uda, ale złożona na skos okazała

się dłuższa, niż się spodziewał. Krzywiąc się i niemal mdlejąc z bólu, drżącymi palcami mocno

zawiązał chustkę powyżej rozdarcia w spodniach. Kula chyba utkwiła mu w udzie. Ból w nodze

tętnił z każdym uderzeniem pulsu. Szok przyprawiał go o zawroty głowy.

Tysiące żołnierzy odniosło cięższe rany niż on, upomniał się surowo. O wiele cięższe.

Rozpamiętywanie własnego bólu było tchórzostwem. Musi być silny. Jak tylko dotrze do

Brukseli, zakończy swoje zadanie, znajdzie doktora, który wydobędzie kulę i doprowadzi go do

ładu. Sama myśl o tym przejmowała go dreszczem. Miał nadzieję, że przeżyje. I nie straci

nogi.

Wkrótce znalazł się w lesie Soignes. Drogą przetaczał się w obie strony potężny tłum.

Alleyne chciał uniknąć tłoku, więc jechał między drzewami, trzymając się zachodniej strony

drogi. Mijał w lesie licznych żołnierzy. Kilku zabitych, wielu rannych tak jak on. I bardzo wielu

dezerterów, przerażonych okropnościami pola bitwy. Wcale im się nie dziwił.

Szok mijał i ból stawał się coraz silniejszy. Krwawienie, choć nieco zatamowane opaską

zawiązaną na nodze, nie ustawało. Było mu zimno, kręciło mu się w głowie. Musi wracać do

Morgan. Ach tak, właśnie!

W Brukseli przebywała Morgan, jego młodsza, zaledwie osiemnastoletnia siostra.

Opiekunowie zbyt długo zwlekali i nie wyjechali razem z większością Anglików, którzy ściągnęli

do miasta w ciągu ostatnich kilku miesięcy Caddickowie, a z nimi i Morgan, byli teraz

praktycznie uwięzieni w Brukseli. Wojsko zarekwirowało wszystkie pojazdy. Co gorsza, akurat

dzisiaj pozwolili jej wyjść z domu. Gdy rankiem wyjeżdżał z Brukseli, zaskoczony zobaczył ją

przy bramie Namur. Wraz z kilkoma kobietami opiekowała się rannymi, którzy zaczęli już

napływać do miasta.

Obiecał, że wróci jak najszybciej i dopilnuje, żeby znalazła się w bezpiecznym miejscu,

najlepiej z powrotem w Anglii. Poprosi w ambasadzie o krótki urlop i sam zabierze ją do domu.

Bał się nawet myśleć o tym, co się z nią stanie, jeśli w dzisiejszej bitwie zwyciężą Francuzi.

Musi wracać do Morgan. Obiecał Wulfricowi, najstarszemu bratu, że będzie jej pilnował,

mimo że Wulf oficjalnie oddał ją pod opiekę hrabiostwu Caddick. Morgan przyjechała do

Brukseli wraz z ich córką, a swoją przyjaciółką, lady Rosamond Havelock. Dobry Boże,

przecież jego siostra była niemal dzieckiem. Ach, prawda, miał jeszcze dostarczyć list sir

Charlesowi. Zastanawiał się, jaką ważną wiadomość zawierał, że wysłano go w sam środek

bitwy, by zawiózł pismo i wrócił z odpowiedzią. Może to było zaproszenie na kolację

dzisiejszego wieczoru? Nie zdziwiłby się, gdyby list zawierał coś równie banalnego. Zaczynał

mieć wątpliwości co do sensu swojej kariery. Może powinien był zająć jedno z miejsc w

parlamencie, którymi dysponował Wulf Tyle że polityka w zasadzie wcale go nie interesowała.

Czasami martwił się, że jego życie upływa bez celu. Człowiek powinien przecież robić coś

pożytecznego, coś, co rozpala mu krew i podnosi na duchu, nawet jeśli, tak jak w jego

przypadku, ma dostateczny majątek, by przejść przez życie, nie kiwnąwszy palcem.

Alleyne miał wrażenie, że noga spuchła mu jak balon i za chwilę pęknie. Zdawało mu

się też, że wbito w nią milion noży, które pulsują bólem w rytm uderzeń serca. Głowę

wypełniała mu zimna mgła. Powietrze, którym oddychał, stało się lodowate.

Morgan... Skupił się, by przywołać z pamięci jej obraz. Młoda, pełna życia, uparta

Morgan. Jego siostra. Jedyna spośród pięciorga rodzeństwa młodsza od niego. Musi do niej

wracać.

Jak daleko jeszcze do Brukseli? Stracił rachubę czasu i odległości. Nadal słyszał huk

dział. Po prawej ręce wciąż miał drogę, zatłoczoną pojazdami, wozami i ludźmi. Zaledwie dwa

tygodnie temu, na zaproszenie hrabiego Rosthorna, przyjechał tu na piknik przy świetle

księżyca. Rosthorn, mężczyzna o wątpliwej reputacji, bardzo zuchwale flirtował wtedy z

Morgan, co wywołało mnóstwo plotek.

Alleyne zacisnął zęby. Nie wiedział, jak długo będzie jeszcze w stanie jechać. Nie miał

pojęcia, że można odczuwać tak straszliwy ból. Z każdym stąpnięciem konia czuł wstrząs, ale

bał się zsiąść. Na pewno nie zdoła iść sam. Zebrał resztki sił i jechał dalej. Gdyby tylko udało

mu się dotrzeć do Brukseli...

Poszycie leśne było nierówne. Koń Alleyne'a - niewątpliwie oszołomiony hałasem

panującym na polu bitwy - był coraz bardziej niespokojny z powodu ciążącego mu ciała

zesztywniałego jeźdźca. Potknął się o korzeń drzewa i stanął dęba z przerażenia. W

normalnych okolicznościach Alleyne z łatwością osadziłby go na miejscu. Ale nie teraz.

Przechylił się ciężko do tyłu. Na szczęście buty wysunęły mu się przy tym ze strzemion. Nie

mógł zrobić nic, żeby złagodzić upadek. Runął, uderzając głową o korzeń.

Stracił przytomność. Leżał na ziemi, tak blady, że każdy, kto by się na niego natknął,

uznałby go pewnie za martwego. I nikogo by to nie zdziwiło, las Soignes, położony daleko na

północ od pola bitwy, był usłany ciałami zabitych.

Koń jeszcze raz stanął dęba i pogalopował przed siebie.

Spokojny, na pozór przyzwoity dom przy rue d'Aremberg w Brukseli, który cztery

angielskie „damy" wynajęły dwa miesiące temu, był w rzeczywistości domem schadzek.

Bridget Clover, Flossie Streat, Geraldine Ness i Phyllis Leavey przyjechały tu razem z

Londynu. Słusznie uznały, że dopóki trwa całe to wojskowe szaleństwo, interes powinien

dobrze prosperować.

Cztery lata temu połączyła je przyjaźń i interesy. Miały wspólny cel. Marzyły, że

zaoszczędzą dość pieniędzy, aby porzucić swoją profesję, kupić dom gdzieś w Anglii i

wspólnie prowadzić pensjonat dla szacownych dam. Były o krok od tego, by zrealizować swe

pragnienia. Miały wszelkie podstawy przypuszczać, że gdy wrócą do Anglii, będą wolne i

niezależne. Ich marzenie właśnie runęło w gruzy. Grzmot armat, gdzieś na południe od miasta,

obwieścił, że rozpoczęła się potężna bitwa. W tym samym czasie dowiedziały się, że straciły

wszystko. Ich ciężko zarobione pieniądze znikły, zostały skradzione. Wszystkiemu zawiniła

Rachel York.

Rachel sama przywiozła im złe wieści. Wróciła do miasta, zamiast ruszyć do domu, do

Anglii, tak jak niemal wszyscy przebywający w Brukseli Anglicy. Wielu mieszkańców miasta

Balogh Mary - Szczypta grzechu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: