Temat kompleksowy 2 XI.docx

Hula, psoci, hałasuje, to jesienny wiatr figluje

46. Latawcem do nieba

Zapis w dzienniku:

I. „Wietrznie” – zabawa ortofoniczna; wyrazy dźwiękonaśladowcze imitujące odgłosy wiatru (świstanie, gwizdanie itp.). „Latawce” – zabawa muzyczno-
-ruchowa.

II. „Latawce” – poznanie budowy latawca. „Latawiec” – wysłuchanie wiersza Czesława Janczarskiego. Rozwijanie umiejętności uważnego słuchania utworu literackiego. „Mali konstruktorzy” – praca plastyczno-konstrukcyjna; wykonanie latawca. Doskonalenie umiejętności współpracy w grupie, rozwijanie kreatywnego myślenia. Ozdabianie latawca wyciętymi z kolorowego papieru elementami mozaiki geometrycznej. Zapoznanie dzieci z zasadą działania latawca.

III. „Leć wysoko!” – próby aerodynamiczne latawca w ogrodzie przedszkolnym przy sprzyjających warunkach atmosferycznych. „Psotny wietrzyk” – zabawa ruchowa w ogrodzie. Różnicowanie własnego ruchu w zależności od siły wiatru.

Przewidywane osiągnięcia – co poznaję, co umiem, co czuję:

·              uczę się prawidłowo wymawiać trudne wyrazy,

·              odpowiednio reaguję na zmiany tempa,

·              improwizuję ruch do muzyki,

·              poruszam się z rekwizytem w rytm muzyki,

·              poznaję wygląd i budowę latawca,

·              uważnie słucham wiersza,

·              estetycznie ozdabiam pracę,

·              pomagam przy budowaniu latawca,

·              badam, jak i kiedy lata latawiec,

·              czekam cierpliwie na swoją kolej,

·              różnicuję własny ruch w zależności od siły wiatru.

Przebieg dnia:

I. Zajęcia poranne

·        „Wietrznie” – zabawa ortofoniczna. Nauczyciel zachęca dzieci do naśladowania różnych odgłosów wiatru.

– Aby latawiec mógł wznieść się wysoko, potrzebny jest wiatr. Co robi wiatr? Spróbujmy naśladować jego „mowę”:

Wiatr gwiżdże: żuu, żuu, żuu.

Wiatr szumi: szuu, szuu, szuu, szaa, szaa, szaa.

Wiatr świszcze: świst, świst, świst.

Wiatr dmucha: wiuu, wiuu, wiuu.

Wiatr lekko dmucha: fuu, fuu, fuu.

Uwaga! Czterolatki mogą jeszcze nie wymawiać niektórych głosek; należy prowadzić zabawę, nie wymagając od nich poprawnej wymowy głosek trudnych.

·        „Latawce” – zabawa muzyczno-ruchowa. Każde dziecko otrzymuje jedną chustkę szyfonową. Dzieci improwizują ruch do utworu „Greensleeves to a ground”, np. kołyszą się na boki, do przodu, do tyłu, trzymając chustkę za dwa rogi. Spacerują wolno po całej sali, poruszając delikatnie chustką.

Podrzucają chustkę do góry i patrzą, jak spada na podłogę.

W połowie utworu (1.34), gdy słychać nieznaczne przyspieszenie tempa, nauczyciel poleca dzieciom, aby chwyciły chustkę za dwa rogi, zarzuciły ja na siebie, uniosły nad głową i drobnymi kroczkami biegały po okręgu koła.

Wyciszenie muzyki przez nauczyciela jest sygnałem do zatrzymania się i spokojnego położenia się na podłodze (odpoczynek).

II. Zajęcia główne

·        „Latawce” – poznanie budowy latawca. Nauczyciel zadaje dzieciom zagadkę:

Trzymasz mocno za sznurek

tę najdziwniejszą z zabawek.

Gdy wiatr wieje, leci w górę,

a w dzień cichy nie drgnie nawet!

Dzieci zgadują, że to latawiec.

Nauczyciel rozkłada przed nimi prawdziwy latawiec, a także ilustracje przedstawiające różnego rodzaju latawce. Na konkretnym przykładzie wskazuje i nazywa części latawca. Wyjaśnia znaczenie ogona dla sterowności.

·        „Latawiec” – wysłuchanie wiersza Cz. Janczarskiego.

Latawiec

Wznosi się latawiec

nad polem, nad drogą.

Wije się, szeleści

papierowy ogon.

Wyżej, jeszcze wyżej!

Już jest nad topolą.

To już nie latawiec,

a prawie samolot.

Ach, gdybym miał w ręku

trochę dłuższy sznurek,

pewnie mój latawiec

wzbiłby się pod chmurę!

Może by ogonem

o księżyc zahaczył,

gwiazdom w srebrne oczy

może by popatrzył?

Leci mój latawiec

w błękitnej przestrzeni,

jak kosmiczny pojazd,

co wystrzelił z Ziemi.

Czesław Janczarski

Nauczyciel rozpoczyna rozmowę z dziećmi na temat wiersza. Przykładowe pytania:

– Do czego podobny jest latawiec?

– Dokąd może poszybować?

– Co mogłoby się stać, gdyby latawiec miał dłuższy sznurek?

·        „Mali konstruktorzy” – praca plastyczno-konstrukcyjna. Nauczyciel dzieli dzieci na dwa zespoły. Jeden zespół otrzymuje romb, drugi kokardki wycięte z brystolu. Dzieci ozdabiają części latawca elementami mozaiki geometrycznej wyciętymi z kolorowego papieru. Konstrukcję latawca nauczyciel przygotowuje wcześniej. Listewki krzyżuje się ze sobą w ich połowie i związuje się je sznurkiem. Między końcami listewek mocuje się sznurek tak, aby powstał romb. Na takiej konstrukcji nauczyciel mocuje ozdobiony przez jeden z zespołów papier w kształcie rombu. Następnie przymocowuje do sznurka kokardy. Tak wykonany ogon łączy z latawcem. Ostatnim etapem jest przymocowanie sznurka do każdego wierzchołka, związanie go w supełek i przedłużenie tak, aby można było sterować latawcem z ziemi.

III. Zajęcia popołudniowe

·        „Leć wysoko” – zabawa badawcza. Nauczyciel zapoznaje dzieci z zasadami puszczania latawca: oczekiwanie na wiatr, naprężanie sznurka, wypuszczanie latawca podczas silnego podmuchu wiatru. Następnie każde dziecko puszcza latawiec z pomocą nauczyciela. Uczestnicy zabawy zwracają uwagę na poruszanie się latawca na wietrze. Reagują mocniejszym lub słabszym naciągnięciem sznurka na zmiany podmuchów wiatru. Obserwują ruchy elementów łańcucha.

·        „Psotny wietrzyk” – nauczyciel z dziećmi wystawia odkryte dłonie na podmuchy wiatru – sprawdza kierunek i natężenie wiejącego wiatru (można lekko poślinić palec w celu większego uwrażliwienia „czujnika”). Następnie umawia się z dziećmi, że będą drzewami na wietrze i ruchem ciała będą reagować na podmuchy wiatru. Dzieci „drzewa” stają w rozsypce na podwórku przedszkolnym. Unoszą rączki do góry i ruszają nimi zgodnie z siłą wiatru.

47. Wiatraczki

Zapis w dzienniku:

I. „Wiatraki” – słuchanie wiersza-instrukcji K. Artyniewicz. Konstruowanie wiatraczków z kartoników i patyczków za pomocą nożyczek i pinezki. „Dęcia, dmuchy i podmuchy” – ćwiczenia oddechowe z wiatraczkami. Utrwalanie prawidłowego oddychania oraz ćwiczenie siły własnego wydmuchu.

II. „Prawy do lewego” – zestaw ćwiczeń gimnastycznych wg P. Dennisona. Ćwiczenia koordynacji półkul mózgowych. „Wiatr jesienny” – nauka piosenki. Doskonalenie pamięci oraz poczucia rytmu.

III. „Jaki? Taki!” – zabawa dydaktyczna. Różnicowanie przedmiotów, posługiwanie się określeniami dotyczącymi podobieństwa przedmiotów (taki sam, dokładnie taki sam, taki jak..., podobny do...). „Wiatraczki” – zabawa naśladowcza.

Przewidywane osiągnięcia – co poznaję, co umiem, co czuję:

·              uważnie słucham wiersza i rozumiem jego treść,

·              buduję wiatraczek zgodnie z instrukcją,

·              ćwiczę prawidłowe oddychanie,

·              dmucham z różnym natężeniem,

·              doskonalę sprawność ruchową,

·              poznaję słowa i melodię piosenki,

·              rozróżniam przedmioty dokładnie takie same i podobne,

·              czerpię radość z uczestnictwa w zabawach ruchowych,

·              naśladuję czyjeś ruchy.

Przebieg dnia:

I. Zajęcia poranne

·        „Wiatraki” – słuchanie wiersza-instrukcji Krystyny Artyniewicz.

Wiatraki

Siadły razem przedszkolaczki,

kolorowe tną wiatraczki.

Przypiąć różki – łatwa praca:

już wiatraczek się obraca.

Już gotowy drugi, trzeci,

Każdy rad by jak ptak lecieć

i trzepoce się nad głową,

miga w górze kolorowo.             

Krystyna Artniewicz

Nauczyciel rozmawia z dziećmi na temat treści wiersza. Proponuje im budowę własnych wiatraczków.

·        „Wiatrak” – praca plastyczno-techniczna. Nauczyciel prosi dzieci, by usiadły przy stolikach. Rozdaje im kartki z bloku technicznego z odrysowanym „wiatrakiem” oraz nożyczki, patyczki i czyta ponownie wiersz. Dzieci wykonują czynności zgodnie z instrukcją i z pomocą nauczyciela – wycinają wiatraczek, przypinają różki do patyczka za pomocą pinezki.

·        „Dęcia, dmuchy i podmuchy” – nauczyciel proponuje zabawę z użyciem wykonanych przez dzieci wiatraczków.

Każde dziecko to wiatr. Gdy wieje słaby wiatr, wiatraczki kręcą się wolno, przy silnym wietrze wiatraczki kręcą się szybko. ...