Boswell Barbara - Paradise Brothers 01 - Idealny mąż.pdf - Paradise Brothers - gosiadabrowska

Barbara Boswell

Idealny mąż

Rozdział 1

– Naprawdę chcesz tam jechać? – dopytywała się Brenna Worth, przypatrując się

badawczo swojej najlepszej przyjaciółce, Holly Casale.

– Od miesięcy walczę ze swoją rodziną, a teraz jeszcze ty... – roześmiała się

Holly. – Nie rozumiesz, że to dla mnie gratka? Będę jedynym psychiatrą w klinice

Widmarków, a to przecież największa przychodnia w mieście. Jeśli kiedykolwiek

zechcę zmienić pracę, to ich nazwisko wystarczy mi za najlepsze referencje. Nie

muszę zaczynać od zera, rozumiesz? Już dostałam propozycję pracy w

Stowarzyszeniu Pomocy Zagrożonym Nastolatkom. Oczywiście społecznie. Poza

tym będę sprawować nadzór nad młodzieżą jednego z tamtejszych liceów.

– Też społecznie – prychnęła Brenna. – Na śmierć się zapracujesz. Oczywiście

społecznie.

– Dla mnie to doskonała okazja poznania środowiska i problemów, z jakimi

borykają się tamtejsze dzieci. Praca z dziećmi to moja pasja.

– Nastolatki z kłopotami to nie dzieci, tylko niebezpieczeństwo, które najlepiej

omijać z daleka. – Brenna nie kryła rozczarowania. – Dlaczego nie przyjęłaś

propozycji pracy tutaj? Twoja mama mówiła, że miałaś aż trzy oferty. Tak się

cieszyłam, że znów będziemy mieszkać blisko siebie, a ty wybrałaś sobie Dakotę.

Jakby nigdzie bliżej cię nie potrzebowali.

– Mówisz jak moja matka – obruszyła się Holly. – Kiedy jej powiedziałam, że

wybieram się do Sioux Falls, stwierdziła, że skoro muszę mieszkać daleko i w

paskudnym klimacie, to trzeba się było zdecydować na Alaskę. Tam jest dużo

samotnych mężczyzn i któryś z nich na pewno nadałby się na męża.

– Twoja matka ma hopla na punkcie małżeństwa – skrzywiła się Brenna.

– Żeby tylko ona! Ciotki też mi nie dają spokoju. Nie spoczną, dopóki mnie nie

wydadzą za mąż. – Holly uśmiechnęła się smutno. – Chyba że przedtem umrę.

Wyobraź sobie, że mam już pięć egzemplarzy „Porad”. Wszystkie w twardej

oprawie.

Holly wyjęła je z szafki. Autorzy książki radzili pannom, jak skutecznie

zaciągnąć wybranego mężczyznę do ołtarza.

– Mama kupiła tę książkę tego samego dnia, kiedy wprowadzono ją na rynek.

Drugą dała mi ciocia Hedy, a trzecią ciocia Honoria. Kilka dni później moje kuzynki,

Hillary i Heather, także przysłały mi po jednym egzemplarzu. Siostra bez przerwy

wypytuje mnie o jakieś szczegóły, żeby sprawdzić, czy wreszcie tę cenną pozycję

przeczytałam; Wszystkie święcie wierzą, że bez ich pomocy nigdy nie znajdę męża.

– Nie możną powiedzieć, żeby grzeszyły delikatnością.

– Szczególnie kiedy chodzi o małżeństwo. Weź sobie jedną. – Holly podała

przyjaciółce książkę: – Ty też jeszcze jesteś panną i te bezcenne rady mogą ci się

przydać.

– Nawet mi nie wspominaj o małżeństwie – przerwała jej Brenna: Odsunęła się

od książek jakby były radioaktywne. – Ani myślę urządzać polowania na męża.

– Moja rodzina uznałaby to za bluźnierstwo. – Holly spoważniała. – Albo za

objaw choroby umysłowej. Teraz już rozumiesz, dlaczego musiałam znaleźć sobie

pracę daleko od domu. Naprawdę bardzo ich wszystkich kocham, ale nie mogę z nimi

mieszkać, boby mnie zamęczyli albo wydali za mąż za jakiegoś idiotę. Co zresztą na

jedno wychodzi.

Holly ze zgrozą wspominała wszystkich starych i młodych mężczyzn, z którymi

matka, ciotki, kuzynki i starsza siostra usiłowały ją wyswatać. Jedni byli koszmarni,

inni trochę mniej, ale każdy nie do przyjęcia. Przynajmniej nie w charakterze męża,

bo z kilkoma z nich Holly nawet się zaprzyjaźniła. Jednak damska część jej rodziny

była niepocieszona, że, jak dotąd, nie udało się Holly zdobyć najwyższego, trofeum –

zaręczynowego pierścionka. Marzyły o wyprawieniu kolejnego wesela, a gdyby

dopięły swego, zaraz zaczęłoby się dopytywanie, kiedy Holly wreszcie zacznie

rodzić dzieci.

– To, że Heidi ma wkrótce wyjść za mąż, na pewno ci nie pomaga – powiedziała

współczująco Brenna.

Heidi była kuzynką Holly. Dopiero co skończyła dwadzieścia lat, a już na jej

palcu połyskiwał złoty pierścionek z brylancikiem. Narzeczony Heidi studiował i nie

było go stać na nic lepszego, ale dla rodziny najważniejsze było to, że Heidi

wychodzi za mąż.

– Biedna mama aż się rozchorowała, kiedy na rodzinnym spotkaniu Heidi

powiedziała o swoich zaręczynach – westchnęła Holly. – Oczywiście, udawała, że

jest zachwycona, ale w domu dostała mdłości. Twierdziła, że się zatruła, ale mnie nie

tak łatwo nabrać.

– Powinna być dumna, że jej córka skończyła z wyróżnieniem medycynę na

Uniwersytecie Michigan i jeszcze zrobiła specjalizację z psychiatrii – irytowała się

Brenna. A tymczasem rozchorowała się, bo to nie ona, lecz jej siostra ma na głowie

organizację wesela.

– Niestety. Dla mojej mamy naprawdę ważne jest to, że skończywszy

dwadzieścia dziewięć lat, nie mam nawet narzeczonego, nie mówiąc o mężu i

gromadce dzieci.

– Ależ mnie to wszystko wkurza! – denerwowała się Brenna.

– Niepotrzebnie. Jako świeżo upieczony psychiatra radzę ci skierować gniew na

coś pożytecznego. Mogłabyś, na przykład, pomyśleć o tym, żeby odwiedzić mnie w

Sioux Falls, jak tylko się tam urządzę. Obiecaj, że do mnie przyjedziesz, Bren.

– Obiecuję. – Brenna wreszcie się uśmiechnęła. – Muszę się pospieszyć, bo tam

zima wcześnie się zaczyna. Podobno na początku września.

– Dakota nie leży za kręgiem polarnym, a mieszkańcy Michigan nie powinni

narzekać na pogodę w żadnym innym miejscu na świecie.

– Już zaczynasz bronić swego nowego miejsca zamieszkania, więc mam nadzieję,

że będziesz się tam dobrze czuła. Sioux Falls ma szczęście, że zdobyło takiego

lekarza...

– Brenna zerknęła ha przyjaciółkę. – Może spotkasz tam mężczyznę swoich

marzeń. Wyobrażasz sobie, jak byś uszczęśliwiła swoją matkę?

Jak na zawołanie do pokoju weszła Helenę Casale.

– Jak ci idzie pakowanie, Holly? – zapytała, spoglądając na rozłożone na łóżku

walizki.

– Całkiem nieźle.

– Nie zapomnij zabrać tej książki. Nigdy nie wiadomo, co cię tam spotka. –

Helenę włożyła do walizki córki jeden – egzemplarz „Porad”, a drugi podała Brennie.

– Ty też weź sobie jedną, kochanie. Autorzy gwarantują, że jeśli będzie się

postępowało według ich wskazówek, to wybrany przez ciebie mężczyzna na pewno

się oświadczy.

Holly i Brenna spojrzały po sobie. Wyjazd do Sioux Falls był rzeczywiście

jedynym sposobem uwolnienia się od kochającej rodziny, obsesyjnie pragnącej

wydać Holly za mąż.

Tuż przed startem wykryto jakąś usterkę w samolocie, przez co lądowanie w

Sioux Falls opóźniło się o całe dwie godziny. Rafe Paradise raz jeszcze spojrzał na

zegarek.

– Czas nie będzie płynął szybciej od patrzenia na zegarek – stwierdziła siedząca

obok niego ponętna blondynka.

– Minęło dopiero dziesięć minut, odkąd ostatni raz sprawdzałeś, która godzina.

Spieszysz się do domu?

– Właściwie to wcale się nie spieszę. – Rafe’owi udało się uśmiechnąć. Spieszył

się dlatego, że musiał. Jednak nie miał ochoty tłumaczyć się siedzącej obok niego

eleganckiej kobiecie, która przez całą drogę z nim flirtowała. Zanim samolot wzbił

się w powietrze, zdołała ustalić, że nie ma żony, mieszka w Sioux Falls i jest

prawnikiem. A potem już bez przerwy coś do niego mówiła. Powiedziała mu, że

nazywa się Lorna Larson, mieszka w Twin Cities i leci służbowo do Sioux Falls.

Zareklamowała się jako fachowiec od telekomunikacji i objaśniła, że Sioux Falls

stało się ważnym ośrodkiem telekomunikacyjnym Ameryki. Tak jakby Rafe, rdzenny

mieszkaniec tego miasta, mógł tego nie wiedzieć. Ale nie chciało mu się z nią

rozmawiać. Wiedział, że gdyby znała jego sytuację, jej landrynkowy uśmiech zgasłby

jak przepalona żarówka. Tak kończyły się jego flirty.

Rafe stwierdził ze smutkiem, że jego potrzeby seksualne całkiem zanikły, skoro

nie brakuje mu kobiety. Od czasu gdy przed rokiem dostał w spadku swoje siostry

przyrodnie (Rafe nie umiał znaleźć lepszego określenie na sposób, w jaki te dwie

młode damy pojawiły się w jego domu), skończyło się bezpowrotnie jego życie

towarzyskie. Nie pamiętał nawet, kiedy ostatni raz był z kobietą. Na pewno dużo

wcześniej, zanim Camryn i Kaylin się do niego wprowadziły. No i zanim jego

podopieczny Trent i brat Trenta, Tony, z częstych gości zmienili się w stałych

mieszkańców jego domu. Raz nawet spróbował się z kimś spotkać, ale skończyło się

to całkowitą klapą.

Nieświadoma niczego Lorna Larson podała mu swoją wizytówkę.

– Na odwrocie napisałam adres hotelu, w którym się zatrzymałam – powiedziała,

uśmiechając się do niego obiecująco. – Zadzwoń do mnie. Wybierzemy się na drinka.

Rafe grzecznie coś odpowiedział i schował wizytówkę do kieszeni marynarki.

Wiedział, że jak tylko znajdzie się w domu, przejdzie mu ochota na drinki i w ogóle

na cokolwiek. Zwłaszcza że nie było go w domu już dwa dni i nie potrafił sobie

nawet wyobrazić, co dzieciaki przez ten czas narozrabiały. Dobrze choć, że zdążył

przed wyjazdem poprosić pracującego w policji kolegę, żeby od czasu do czasu

zaglądał do jego domu. W przeciwnym razie cała złota młodzież z Sioux Falls

urządziłaby sobie u niego prywatkę.

Oto jak dzieci zaprzątają mój umysł, pomyślał rozgoryczony Rafe. Miła i chętna

Lorna już odeszła w zapomnienie, choć wciąż jeszcze siedzi obok mnie.

– Mamy nowych sąsiadów i będzie wesoło. A ich dzieciaki pójdą z nami do

szkoły. Będziemy grać w golfa... – Dziesięcioletni Trent przerwał rapowanie, ale nie

przestał wystukiwać rytmu drewnianymi linijkami po stole. – Jaki jest rym do golfa?

– Do golfa nie ma żadnego rymu – odparła szesnastoletnia Kaylin. – Użyj

jakiegoś innego słowa. Może być piłka. Dużo słów rymuje się z piłką. Bryłka,

przesyłka, zmyłka...

– Zamknijcie się nareszcie! – uciszyła ich siedemnastoletnia Camryn. Leżała na

kanapie z lodowym kompresem na głowie i miną cierpiętnicy. – A ty przestań walić

w stół, Trent. Głowa mi pęka.

– Miałaś mnie nazywać Lwem – przypomniał jej Trent. – Znowu się wczoraj

upiłaś?

– Nawet gdybym się upiła, to i tak bym ci o tym nie powiedziała. Zaraz byś

poleciał do Rafe’a na skargę. – Camryn jęknęła. – Daj mi dwie aspiryny, Kaylin.

Przynieś też colę. I lody.

– Już idę. – Kaylin posłusznie podreptała do kuchni.

– Ona nie jest twoim niewolnikiem – ujął się za Kaylin Trent. – Niewolnictwo

jest karane.

– Morderstwo też, ale jak zaraz się nie uciszysz, to przysięgam, że cię zamorduję

– ostrzegła go Camryn.

– Nie boję się ciebie, bo jest mi jak w niebie. – Trent znowu zaczął rapować. –

Jesteś brzydka jak noc i wredna jak kloc.

: Camryn rzuciła w niego torebką z lodem. Trent uchylił się i torebka uderzyła w

Boswell Barbara - Paradise Brothers 01 - Idealny mąż.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: